Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |          było coraz niżej, powstał i krzyknął do Walka:~- Doórz do brzózek
 2     1, 2 |             bo ty co kiej widzisz! - krzyknął z wściekłością.- A bo ty
 3     1, 2 |              Hanka, a daj no jeść! - krzyknął na synową w otwarte okno
 4     1, 3 |            się jeszcze wylegujesz! - krzyknął do syna.~- Zmogłem się wczoraj
 5     1, 3 |             zerwał, otworzył drzwi i krzyknął:~- Cichojta, ścierwy, bo
 6     1, 3 |              prześwietny sąd mówi! - krzyknął Jacek, wpuszczając go.~-
 7     1, 4 |             w Michałową koniczynę! - krzyknął gotowy do biegnięcia.~-
 8     1, 5 |            jeden, jak bryka. Kuba! - krzyknął ostro stary.~Kuba zamilkł,
 9     1, 5 |             rusz no się, wałkoniu! - krzyknął i tak mocno kopnął leżącą,
10     1, 7 |            się Pan Jezus ozgniewał i krzyknął:~- Nie ruchaj, jeden drugi!
11     1, 8 |         gruchnął siekierę o ziemię i krzyknął:~- Na psa taka robota!~-
12     1, 8 |          Powiedam wam, że co starszy krzyknął: Szlusuj!~- Pijcie no, ludzie!
13     1, 8 |           pięścią grzmotnął w stół i krzyknął:~- Gospodarz jestem, psiachmać!...
14     1, 8 |              Szlusuj... szlusuj... - krzyknął ogromnym głosem, wyprostował
15     1, 8 |             naszą porębę sprzedał! - krzyknął Boryna i w zapamiętałości
16     1, 10|              o zmierzchu... Walek! - krzyknął głośno, bo cień jakiś zamajaczył
17     1, 10|        kręcić, aż się Antek poznał i krzyknął:~- Ty z nim trzymasz!,~-
18     1, 10|          markotno.~- Widziałeś?... - krzyknął ugodzony jakby w samo serce.~-
19     1, 10|               kiej wójt do cię mówi! krzyknął wyniośle.~- Wasze wójtostwo
20     1, 10|              to sądy wam wzbronią! - krzyknął, bo już nie mógł ścierpieć
21     1, 10|           śladu po was nie ostało! - krzyknął.- Chcesz wojny, chcesz sądu,
22     1, 11|            muzyka z drużbami wali! - krzyknął w okna i poleciał do Kuby.~
23     1, 12|             z przezwiska Przewrotny, krzyknął w głos:~- Do misek chodźta,
24     1, 12|     zdrowszym!~Leżał spokojnie i ani krzyknął, gdy mu Jambroży, nogę składał,
25     2, 13|             to ciele buczy i buczy!- krzyknął Antek siedząc przed rozłożonymi
26     2, 13|    powyciągam i na śnieg wyciepnę! - krzyknął i rzucił się zapamiętale
27     2, 14|             powiedział, że organista krzyknął.~- Michał! Do chrztu przyjechali,
28     2, 14|     piętnaście.~- Chodziłaś pytać? - krzyknął.~- Nie, płaciłam, com mu
29     2, 15|                Łżesz jak ten pies! - krzyknął Antek przestępując próg.~
30     2, 16|         Witek wraził głowę w drzwi i krzyknął:~- Kolędę niesą!~Jakoż już
31     2, 18|        chwili wpadł zziajany Witek i krzyknął z progu:~- Dziedzic już
32     2, 19|             ten mig, bo przetrącę! - krzyknął.~- Ale coś pyskował przed
33     2, 19|          roztrącił, wywiódł w koło i krzyknął do muzykantów:~- Obertasa;
34     2, 19|             i ludzi nie zaczepiaj! - krzyknął stary odwracając się do
35     2, 19|             cię jak psa! Słyszysz? - krzyknął znów stary, gotowy na wszystko,
36     2, 19|            tobą! Mówię ci, odejdź! - krzyknął groźnie, a potem nagle,
37     2, 20|         błogosławi! Kiż to diabeł! - krzyknął zrywając się, bo bociek,
38     2, 20|           przychodzi do głowy, co? - krzyknął wystraszony.~- I niechaj
39     2, 24|              cudzego nieszczęścia! - krzyknął rozgniewany sołtys. - Do
40     2, 24|             nie daruję, psiakrew!...~Krzyknął zapamiętale wygrażając pięściami
41     2, 25|           się prędzej, kiej mówię! - krzyknął.~Jagna cosik zamamrotała
42     2, 25|               póki swoje powiedam? - krzyknął groźnie podnosząc pięście. -
43     2, 25|              wsadził głowę do izby i krzyknął:~- Chłopski las rąbią! -
44     2, 25|               a ktosik nawet głośno, krzyknął:~- Płacą mu, to prawi!~-
45     2, 25|               ogarnął naród oczami i krzyknął żegnając się:~- W imię Ojca
46     3, 27|             Chłopy!... ratunku!... - krzyknął naraz strasznie, wyprężył
47     3, 28|          Nieckę na krew, a prędko! - krzyknął.~Przynieśli wnet, wieprzek
48     3, 28|         wójtową chałupę pojechali! - krzyknął przez okno zadyszany Witek.~-
49     3, 30|             łzy zalewały, to jeszcze krzyknął, by mu z bekami nie przyjeżdżała!
50     3, 32|             jak nie przestaniecie! - krzyknął proboszcz na chłopaków śmigających
51     3, 33|             do kozy nie zapakował! - krzyknął wójt.~- Psy se wściekłe
52     3, 33|            wrzask na niego, że stary krzyknął:~- Cichojta! skrzeczą kiej
53     3, 33|          mnie! Bij psubratów! bij! - krzyknął z nagła ogromnym głosem,
54     3, 34|         chłopcy! Żydzie, gorzałki! - krzyknął Płoszka we drzwi.~- Za trzy
55     4, 37|          nabierze większej ochoty! - krzyknął proboszcz i wycierając spoconą
56     4, 37|          Widzicie ich, zbereźniki! - krzyknął na organiściaków, zazierających
57     4, 38|            czyjem stanęło, Miemce? - krzyknął ku nim Mateusz.~- Kto kogo
58     4, 38|         któryś z chłopaków, ale Kłąb krzyknął ostro:~- Głupiś kiej but!
59     4, 38|                 Te! jedrona pałka! - krzyknął znowu i pogonił za chłopakiem.~
60     4, 38|        drugim nie przeszkadzajcie! - krzyknął na niego Kłąb.~- Chodziłeś
61     4, 39|            jeno, a odchodząc prędko, krzyknął przez wywarte okno do izby:~-
62     4, 40|            się niemało, gdyż Pietrek krzyknął na nią z góry:~- Psiachmać!
63     4, 40|             kto ze skóry obłupiał! - krzyknął na nią.~Urwała z nagła,
64     4, 41|             skoro Pietrek nadjechał, krzyknął w złości:~- Kobiety czekają,
65     4, 41|            gęściej kupki, gęściej! - krzyknął do parobka. - Czemuż to
66     4, 41|   zaciśniętymi pięściami.~- Hanka! - krzyknął zakładając se pług na ramiona.
67     4, 41|             się wszystkiego, że jeno krzyknął na Pietrka, pojącego konie
68     4, 41|             nie popsuł. ~- Szymek! - krzyknął w sad - a pódzi no do nas
69     4, 42| niecierpliwiej, że już w końcu ostro krzyknął na Pryczka:~- Robiłbyś swoje
70     4, 42|             nogi, chycił za łopatę i krzyknął jakby srodze zgniewany.~-
71     4, 42|               co się w izbie święci, krzyknął do Szymka:~- Na twoim miejscu
72     4, 42|              się żałośnie, aż Szymek krzyknął:~- Nie bucz, głupia! Drugie
73     4, 44|             nie bójta się niczego! - krzyknął zuchwale Antek.~I odszedł
74     4, 45|        rzucił się z nagła na Antka i krzyknął kamratowi:~- Bierz go!~Źle
75     4, 45|              prędki, ozgniewał się i krzyknął:~- A wara ci, chamie jeden,
76     4, 46|              a chodźcie no do nas! - krzyknął.~- Co się stało? - pytał
77     4, 46|             ostro, jaże Antek za nim krzyknął:~- Wolniej, bo mi, jucho,
78     4, 47|            jego przyzwoleństwa, gdyż krzyknął do żony siedzącej na dworze,
79     4, 47|              przeniósłszy na przełaz krzyknął do Mateusza:~- Pókim żyw,