Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |   gromnicy wosk z mlekiem; radził ktosik mydła z serwatką - insza
 2     1, 5 |   ochrypłe śpiewy pijaków, albo i ktosik człapał się wolno po błocie.~
 3     1, 6 |            aż ocknęła z nagła, bo ktosik otwierał drzwi do sieni.~
 4     2, 14|            też jaśniało światło i ktosik chodził koło obór, bo słychać
 5     2, 16|        Nie skończyli jeszcze, gdy ktosik zapukał do okna.~- Nie puszczać
 6     2, 16|       szepnęła Józka.~- Nie pleć, ktosik potrzebujący; w ten dzień
 7     2, 18|           szczekać.~- Wyjrzyj no, ktosik jest w ganku.~Ale nim zdążył,
 8     2, 18|      Drzwi trzasnęły od chałupy i ktosik prędko leciał przez podwórze,
 9     2, 18|            zdrowy tam!~- Mówił mi ktosik, że widzieli go na odwieczerzu,
10     2, 19|         jakie bydlątko ozwało, to ktosik podążał spieszno saniami,
11     2, 19|           prawie z każdej chałupy ktosik się tam przebierał na przewiady,
12     2, 19|     samymi wrótniami na cmentarz, ktosik leżał rozkrzyżowany na śniegu,
13     2, 22|         koń rżał, a przewodził im ktosik na piszczałce, wreszcie
14     2, 22|        wieczornym czasie wychodzi ktosik ku niemu, jakby sam gospodarz!
15     2, 22|      przecierając zdumiona.~- Tam ktosik chodzi pod oknami! - zawołała.~-
16     2, 22|          zagadki ucieszne, że zaś ktosik powiedział, jako Boryna
17     2, 23|        zerwali się na równe nogi.~Ktosik tam jest... przyczaił się
18     2, 23|  nadbiegać, krzyki poszły po wsi, ktosik uderzył w dzwon, trwoga
19     2, 24|             Dzieuchy już szukały, ktosik je uprzedził.~- Bych Hance
20     2, 24|           w czas spostrzegli.~- A ktosik w dzwon uderzył, bo wieś
21     2, 24|         nic pewnego, bo co trochę ktosik wpadał zziajany i powiedał,
22     2, 24|           a z każdego prawie domu ktosik pojechał do miasteczka za
23     2, 25|        starszych, iż co drugi dom ktosik kwękał, na księżą oborę
24     2, 25|         wieś, powiedali sobie, że ktosik ano już słyszał skowronka,
25     2, 25|         było chałupy, żeby z niej ktosik nie wypatrywał pod las na
26     2, 25|        cichy płacz dzieciątek, to ktosik budził się cały w potach
27     2, 25|           w rękę nie pocałował, a ktosik nawet głośno, krzyknął:~-
28     2, 25|    Kazaniem krzywdy nie zapłaci - ktosik dorzucił urągliwie.~A tak
29     2, 25|    pełzały wskroś boru, dosłyszał ktosik daleką wrzawę.~- Ludzie
30     3, 27|        nią i wypatruje... że jest ktosik, któremu lubo się słuchać...
31     3, 27|     wszystko na noc, bo musi być, ktosik to penetruje, a swój, że
32     3, 30| czerwonych ogniach zachodu, szedł ktosik z książką w ręku i pod białymi
33     3, 30|         kieliszek sięgając.~Naraz ktosik ją wpół krzepko ujął, że
34     3, 32|        gdyż od spalonego folwarku ktosik zamajaczył na drodze i ku
35     3, 32|        kto ino chciał, a coraz to ktosik właził na drabinę i z dachów
36     3, 32|      chyba dzisiaj, boć do każdej ktosik powróci, do każdej.~- Prawda,
37     3, 32|         wyglądacie? - zagadnął ją ktosik niespodzianie.~Jakby ją
38     3, 32|        figury przy topolowej, gdy ktosik wrzasnął z całych sił: ~-
39     3, 32|           to może być? - zauważył ktosik.~- Juści, co pole wymierzają,
40     3, 33|       rozdziane jeszczek kobiety, ktosik drwa rąbał; wozy też wytaczano
41     3, 33|        białe, rozgęgane stada, to ktosik cielną krowę wiódł na miedzę
42     3, 33|       było przysłonione spódnicą, ktosik chrapał rozgłośnie spod
43     3, 33|    wrzeszcząc wniebogłosy.~Czasem ktosik wyrywał się z kupy, czasem
44     3, 33|        żeni, a mnie dzień w dzień ktosik gorzałkę stawia, honoruje,
45     3, 33|     kapliczkę w zieleń, a kwiaty, ktosik śmieci wygarnął, ktosik
46     3, 33|           ktosik śmieci wygarnął, ktosik żółtym piaskiem wysypał,
47     3, 34|    rozpowiadać lipeckie nowiny, a ktosik już i rady jakiejś zasięgał,
48     3, 34|       srogiej kurzawie ukazał się ktosik pędzący na koniu. Wstrzymywały
49     3, 34|           nie przyjechali - rzekł ktosik.~- To sołtysowi dać znać!...
50     3, 35|          czesały się dziewczyny i ktosik z cicha grał na fujarce.~
51     3, 35|        piwa stojał na kamieniach, ktosik w progu przygrywał na fleciku,
52     3, 36|     wypędzanych na pastwiska, zaś ktosik zaczął naklepywać kosę,
53     3, 36|       jeno o Miemcach, bo co dnia ktosik leciał na Podlesie wypatrywać,
54     3, 36|       jedli wszędy przed progami, ktosik grał na fujarce i śmiechy
55     4, 37|    przewiady; raz po raz wchodził ktosik, unosił płachty, zazierał
56     4, 37|          kościołowi, że co trochę ktosik zwalniał koni lub przystawał
57     4, 38|        się głośne rozmowy, czasem ktosik wychylał się z półkoszków
58     4, 38|      juchy będą gasili - dorzucił ktosik.~A drudzy jęli się przechylać
59     4, 38|          z Podlesia! - wykrzyknął ktosik.~Jakoż i prawda to była.~
60     4, 38|           turkotały, a kaj niekaj ktosik dobrze napity wyśpiewywał
61     4, 39|       pracowało w polach. Jeszcze ktosik zwoził ostatnie zapóźnione
62     4, 39|    śmierci rozwiesili na płocie i ktosik w nocy ukradł. Nie było
63     4, 41|          ale już nie zasnął, gdyż ktosik wyrzekł: - Pochwalony! ~
64     4, 41|           już co dnia zgłasza się ktosik do zgody! Barany juchy,
65     4, 42|            gdyż w opłotkach jakby ktosik chodził z cichym a nieustającym
66     4, 42|            wykrzyknął ze śmiechem ktosik drugi, ale Grzela, któren
67     4, 42|    człowiek nie urazi! - dorzucił ktosik, a cała karczma gruchnęła
68     4, 42|         przywtórzył na fleciku, a ktosik srodze przybębniał, że zatańcowali
69     4, 42| zwyczajnie, przysłali, więc skoro ktosik o tym wspomniał, Jagustynka
70     4, 43|        jak przez sen, że niekiedy ktosik z domowych zaglądał do niej
71     4, 43|         Zatargała się gwałtownie, ktosik ją objął znienacka i przyciskał.~-
72     4, 44|     patrzy - wyrzekł Mateusz, ale ktosik zakrzyczał:~- Cichojta,
73     4, 44|      wśród zupełnej cichości, gdy ktosik wrzasnął:~- Kiej nie rozumiemy!~-
74     4, 44|           ścisnęli między sobą, a ktosik im szepnął:~- Niech jeno
75     4, 47|        już dochodziły, to co dnia ktosik wychodził penetrować pola,
76     4, 48|          ani się spodziewając, że ktosik na nią patrzy, raz po raz
77     4, 48|         krzyż błyszczał na czele, ktosik zaśpiewał i kompania ruszyła
78     4, 49|    chociaż prawie z każdą godziną ktosik przylatywał z nową i coraz