Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |          zmęczony całodzienną pracą srodze, i patrzył teraz na staw,
 2     1, 2 |             to mu brzuch ano ciężył srodze, że postękiwał i mruczał.~-
 3     1, 3 |      przestrzeloną w kolanie, kulał srodze i ciągnął ją za sobą; umył
 4     1, 4 |          ile mógł, rychło, bo kulał srodze, dróżką biegnącą pod ogrodami,
 5     1, 5 |           Hale... Prawda... - bąkał srodze zawstydzony i ciemny rumieniec
 6     1, 5 |             pastuchą. - Ozeźlił się srodze.~A kowal, że to już po dwóch
 7     1, 6 |           swój zagon, zmęczona była srodze, głodna i przemoczona do
 8     1, 7 |       wyrzekaniami...rozżalona była srodze... bo przecież nic temu
 9     1, 9 |           że go to po bosych nogach srodze deptali, ale się pchał,
10     1, 10|            do gardła, że ksiądz się srodze zakasłał, a Antek nic nie
11     1, 12|       powiada... - mruknął oburzony srodze, opadł ciężko na barłóg
12     1, 12|              Obejrzał raz jeszcze i srodze się strapił.~- Za późno,
13     1, 12|          pacierz nadszedł Jambroży, srodze zły, że mu przerwali jadło
14     1, 12|         rozgania, gdzie dopadnie, i srodze pilnuje.~- Wójt jest?~-
15     2, 13|             w poprzek kiej te trupy srodze pomordowane i obdarte.~W
16     2, 15|           świdrem szły przez duszę, srodze bolały.~- Nie przegryziecie,
17     2, 15|        okładać lodem, bo napuchła i srodze bolała... A do tego i Mateusz
18     2, 16|       przyparł ją gdzieś w komorze, srodze całował, a radośnie coś
19     2, 17|             przed sobą.~Zalękła się srodze, struchlała w głębokim poczuciu
20     2, 17|             na matkę i wygrażał się srodze, nawet mało wiele słyszała,
21     2, 17|           się z cudzej biedy.~Jaguś srodze się rozeźliła, może pierwszy
22     2, 18| przyjacielstwa szukał! Gryzło go to srodze, bolało nawet wielce, ale
23     2, 19|  wyrachowania mieli. Zeźlił się tym srodze Bartek z tartaku, któren
24     2, 19|         przekpiwał, ozeźlił się też srodze i powiedział:~- Na ojców
25     2, 20|          nie dosłyszeli, bo się już srodze frasowała, że ani słowa
26     2, 21|           tak przemarzły i zmęczony srodze, że z dobrą godzinę rozgrzewał
27     2, 22|       Pewnego razu zeźlił się chłop srodze; bo obaczył, że z nim dobrością
28     2, 22|              Gryzł się tym Jastrząb srodze, a po nocach czasami rozmyślał,
29     2, 22|            Doszła do dworu umęczona srodze i przemokła do nitki; zapukała
30     2, 25|   przejmowały serca; oziminy bowiem srodze cierpiały od tych wycinków,
31     2, 25|             się wreszcie babom, ale srodze poturbowany i przeto jeszcze
32     2, 25|          ciężko mu szło, bo już był srodze zmordowany, a i stary trzymał
33     3, 27|          którymi jej bronił wstępu, srodze zgniewany, iż go uprzedziła!~
34     3, 27|             nie jadł: strudzony był srodze i troskliwie obzierał się
35     3, 28|          powtaczały do komory, więc srodze rozeźlona zaczęła śpiesznie
36     3, 28|         przy tym ciągnął wilgotny i srodze przejęty nawozem, któren
37     3, 29|            na pacierz, gdyż chałupy srodze przewiewał, drzewa chlastały
38     3, 30|            ziemiami wynosił się już srodze rogaty miesiąc i bódł ciemności.~
39     3, 30|             studnię zawlekli, a tak srodze spławili, jaże wniebogłosy
40     3, 30|          jacy wciąż do sadu szli, a srodze medytowali nad jamą jeszcze
41     3, 30|             i kaszkiecie Borynowym, srodze na bakier nadzianym, a pobok
42     3, 30|     powiadał jeszcze różności, gdyż srodze się rozciekawili. Noc ich
43     3, 31|           trąby jedne! - krzyczała, srodze zaperzona.~Gospodynią była
44     3, 31|              Ksiądz zafrasował się, srodze poczerwieniawszy.~- Cóż
45     3, 32|            od pluchy topolami.~Choć srodze zawiedzeni, bez namysłu
46     3, 33|          pod sekretem, jak wójtowie srodze zbili Kozłów. .~A nie wyszło
47     3, 33|          jeno z dzieckiem na ręku i srodze czegoś zadumana, gdy przysunął
48     3, 34|            bryką. Zły był jakiś, bo srodze klął i podcinał szkapy,
49     3, 35|        Rocho musiał przyciszyć, tak srodze gębowali.~Zmierzch się już
50     3, 36|         domem, jaże wybita ze sił i srodze spłakana, pogasiwszy światła
51     4, 37|       chodzili osowiali, markotni a srodze strapieni, każdy jeno wzdychał
52     4, 37|           za nią wlekła się rodzina srodze zawodząc płaczem i jękami,
53     4, 37|           ale siedział kajś w kącie srodze zwarzony, oczy cięgiem przecierał
54     4, 38|             morzył, że już niejeden srodze łbem kiwał.~To i pokrótce
55     4, 39|        Hanka zapatrzyła się w komin srodze zamedytowana, zaś Jaguś,
56     4, 39|             jęknęła załamując ręce, srodze bowiem strapiła ją ta wiadomość.~-
57     4, 40|      przysiadł z powrotem i tak się srodze zamedytował, że kowal nie
58     4, 41|       darować tego, co się stało, i srodze się tym gryzł i męczył.~
59     4, 42|              dodał, bo wynosiło się srodze rozczerwienione.~Pokrótce
60     4, 42|             łopatę i krzyknął jakby srodze zgniewany.~- Bój się Boga,
61     4, 42|              więc też któregoś dnia srodze się zdumiał dojrzawszy jakiś
62     4, 42|    przywtórzył na fleciku, a ktosik srodze przybębniał, że zatańcowali
63     4, 42|          domów. Tylko jeden Mateusz srodze się rozochocił, grał, przyśpiewywał,
64     4, 43|          rano do gminy, zaś wójtowa srodze lamentowała biegając dokoła
65     4, 43|          bez słowa.~Wracała do domu srodze zadumana, smutna i jakaś
66     4, 44|             Baran!~Stary zeźlił się srodze, ale jeno powiedział:~-
67     4, 45|        pogadywać z przyjacielstwa i srodze wyrzekać, jako od samego
68     4, 45|            Machnął ręką i szedł tak srodze zadeliberowany, że omal
69     4, 45|            lepsza! - rozgniewał się srodze.~Organiścina chybciej zaruchała
70     4, 46|              odetchnął z ulgą, lecz srodze zatroskany o niego, rzekł
71     4, 46|           nim mu rzekli, przyleciał srodze zaziajany Michał organistów.~-
72     4, 47|          dopiero nad wieczorem, ale srodze spłakana.~- Cóż się to waju
73     4, 47|           wystraszony i tak się tym srodze zamartwił, że zasiadłszy
74     4, 47|        mówiły rozrzewnione kobiety, srodze przy tym powstając na Tereskę,
75     4, 48|          Rozgniewała się, dotknięta srodze jego niewiarą.~- Jak mama
76     4, 49|          cię nie piją! - warknęła i srodze się tym zgryzła, że tak
77     4, 49|             dawien dawna i nad czym srodze bolała.~- To musi się już