Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |           potrza, ma już pastucha swojego.~- Jest ci jeszcze, jest
 2     1, 4 |           się pożywiła.~- I konia swojego.~- I przychować co na sprzedaż.
 3     1, 5 |         młynarzowa tak gada, żeby swojego zasłonić. Rozpustnik to,
 4     1, 5 |              Dużo to wskóracie!~- Swojego darować nie daruję.~- I...
 5     1, 6 |           trzon.~- Jagna ma dosyć swojego - odpowiedziała po chwili,
 6     1, 7 |    człowiek... Pan Jezus miał też swojego pieska i nie dał nikomu
 7     1, 8 |          drugie dzieci nie darują swojego macosze, nie!~- Hale, poredzą
 8     1, 10|          widłami, jak wypadnie, a swojego nie dadzą...~- Jezus Maria!
 9     1, 10|       mówię tego do ciebie... Ale swojego nie dam, choćbym miał skapieć...~-
10     1, 10|         sądu, skarż mnie, dochodź swojego. Coś swoje posiał - latem
11     1, 11|           ale tak mówicie, jakbym swojego rozumu nie miała...~- Rady
12     1, 11|       słuchali, bo kużden mówił i swojego chciał dowieść, mało bacząc
13     1, 11|        stojała ona o darmochy, bo swojego miała dosyć, jeno że la
14     2, 13|       poprzysięgał, iż nie daruje swojego.~Śniadanie zjedli w cichości,
15     2, 14|            ale swoją drogą źle wy swojego pilnujecie - źle.~Stanęła
16     2, 15|           się nie wyszczerbi. Ino swojego nie ostrzcie do sucha i
17     2, 17|       wsze strony! Każdy ma dosyć swojego, co mu do obcych! Jeszcze
18     2, 18|          latego, by miały robotę, swojego przeciech nie dam. Bronił
19     2, 19|            z drugimi się cieszył, swojego dowodził, święta używał.~
20     2, 19|     Rzepecka szlachta ruszyła zza swojego stołu, bo się już byli pokumali
21     2, 20|           kulasami rucham, bronił swojego dobra będę i nie dopuszczę,
22     2, 20|           pomsta rośnie.~- Któren swojego broni, nie krzywdzi!~- Jeno
23     2, 20|     Przecież stary Pryczek spalił swojego szwagra, że go skrzywdził
24     2, 20|          nimi trzymać, kiej i tak swojego nie daruje przy sposobie,
25     2, 22| zwiesnowej stanął przed wrótniami swojego gospodarza i zarżał, by
26     2, 24|       Zasie wam do nas! pilnujcie swojego, kiejście na to ustanowieni! -
27     2, 25|    pamięci, boć każden miał dosyć swojego, że ledwie uradził.~A dnie
28     2, 25|     Baczysz mi to, Jaguś, dyć mam swojego tylachna, że i nie dziwota,
29     2, 25|           odebrać ziemię! Nie dać swojego!~Długo tak krzyczeli ciepiąc
30     2, 25|          boku się trzymał i cosik swojego kalkulował, poszli do Kłęba
31     2, 25|          nie ma, jeno sami musimy swojego dobra bronić, gromadą całą
32     2, 25|      widząc, co się dzieje, spiął swojego ułanka i skoczył w całą
33     2, 25| pomieszali kiej te liście, każden swojego ułapił, dusił i taczał się
34     2, 25|       zamęt, kotłowanina, że swój swojego ledwie rozpoznał, ale w
35     3, 26|        się też i całą wsią poszli swojego bronić, ile ino narodu było.
36     3, 26|         opierał, każden pewny był swojego, a wszystkie kiej na spowiedzi
37     3, 27|           suka warowała i broniła swojego, pewna rychłej śmierci starego
38     3, 27|            póki nie zamrze! waruj swojego! - nakazywała srogo stara.~
39     3, 27|         se tak z wolna, dochodził swojego czasu po ździebku z dnia
40     3, 27|          Magda ryknęła płaczem.~- Swojego bronić! nie dajta się, chłopy!~
41     3, 28|           woli poszedł z drugiemi swojego się dobijać, i wy tam jaką
42     3, 28|    kobieta, cheba plotki pletą.~- Swojego nie mówię, ino co mi w uszy
43     3, 29|        pościeli. Hanka aż parobka swojego przyzwała do pomocy, a w
44     3, 29|     Bójcie się Boga!... nie ma to swojego chłopa?~- Wiadomo, ale tamten
45     3, 30|       Ledwie co się przepchała do swojego miejsca, kiej proboszcz
46     3, 30|            Sporo musi wiedzieć od swojego, jeno się boja popuścić...
47     3, 30|    Gulbasiak skądciś przyniósł... swojego...~- Pokaż! - rozkazała
48     3, 30|       mogąc rozpoznać.- Ale pokaż swojego cudaka.~Wyniósł na jaśnię
49     3, 30|           odebrałem dobrodziejowi swojego boćka!~- Jezus, Maria, a
50     3, 30|     Bylica i nuże dopiero oglądać swojego pieska, cucić go a przemawiać
51     3, 30|            wyszczekana Balcerkowa swojego dowodziła; była i chuda
52     3, 31|      Wypisz, wymaluj - podobne do swojego ojca! Juści, jaka mać, taka
53     3, 31|           różności, jak to Cygany swojego króla mają, któren cały
54     3, 32|         kiej zwariowana wyglądała swojego...~Zajrzała do matki. Jędrzych
55     3, 32|     całego świata zwłóczą.~- A ja swojego straciłem, w same święta
56     3, 32|         nagła zapomnianych; każda swojego na stronę odciągała i każden
57     3, 33|          nowego oddacie. Wziąć od swojego w potrzebie nie wstyd i
58     3, 34|           jest wójt, ale i ty byś swojego ryja chciał wsadzić do koryta! -
59     3, 34|         poredzić puszczał na nich swojego boćka, któren snadź przyuczony,
60     3, 34|         nas, to i my weźmy się do swojego przez niego - powiedział
61     3, 36|        się, zawarczał i poznawszy swojego poszedł za nim.~Maciej przystanął
62     4, 38|       miski, a skończywszy napasł swojego pieska i jął się dźwigać
63     4, 39|        Pewnie, że musi, ale co ma swojego, to zaraz zabierze, a ma
64     4, 39|      powiecie?...~- A jeno to, co swojego nie popuszczę, ale cudzego
65     4, 40|         wsi, jako jeszcze dokłada swojego, bych jeno tę zgodę przeprowadzić.~-
66     4, 41|      wypasała na moim! Nie daruję swojego! A na drugi raz to twojej
67     4, 41|           na całą wieś słychać!~- Swojego bronię! Jakże, pozwolę to,
68     4, 41|      pomyślał, że mam w tym cosik swojego na widoku, a jeno powiedam,
69     4, 41|            Nie daruję, psiachmać, swojego, żebym miał za to zgnić
70     4, 42|           mu to i owo i wrócił do swojego, a po nim zachodziły i drugie,
71     4, 42|     zmierzchu Jasiek przywiódł im swojego Kruczka i uwiązawszy go
72     4, 44|         Świętą prawdę powiedział, swojego dobra patrzmy! Cichojta,
73     4, 44|            każden bowiem dowodził swojego i przepierał drugich, rozgrzewali
74     4, 45|    Proboszcz więcej teraz pilnuje swojego byka i pasieki niźli kościoła.~
75     4, 46|        niecoś, pozbierał, co miał swojego, i jął się żegnać z kobietami.
76     4, 48|           próbował przeciągnąć do swojego byka, obiecywał go nawet