Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |          musiał się buzować tęgi ogień, bo słychać było trzask
 2     1, 3 |      stronę.~Józka już rozpaliła ogień i szła doić krowy.~- Rychło
 3     1, 5 |      jeździli do boru po susz na ogień i po ściółkę, z której co
 4     1, 5 |       kominie buzował się wesoły ogień ze świerczyny, potrzaskujący
 5     1, 5 |     Cichość się uczyniła, że ino ogień trzaskał i świerszcze za
 6     1, 5 |       strugał, i zapatrzył się w ogień tak długo, aż Boryna mu
 7     1, 6 |       izbie widno było i ciepło, ogień buzował się wesoło na trzonie;
 8     1, 6 |    głębokim milczeniu, patrzał w ogień, przebierał ziarna różańca
 9     1, 6 |      kądzieli i zapatrzyła się w ogień bezmyślnie. i słuchała wesołego
10     1, 7 |        ciężko.~Jędrzych wszedł i ogień na trzonie rozdmuchiwał,
11     1, 7 |     Boryny już było sporo ludzi.~Ogień buzował się na kominie i
12     1, 7 |       dorzucał suchych karpów na ogień, że ino trzaskał wesoło,
13     1, 10|        okucia, i zapatrzył się w ogień.~Kowal pracował tęgo, nagrzewał
14     1, 10|          było.~Siostra rozpalała ogień, a najstarszy chłopak uczył
15     1, 10|          jako zarzewie, jako ten ogień żywy, któren aż do kości
16     1, 10|   kominem, przyrzucała drewek na ogień i ciekawie poglądała po
17     1, 10|         z taką mocą pogrzebacz w ogień, aż się głownie potoczyły
18     1, 10|        żarły go te wspominki jak ogień...~A gdy Józia posprzątała
19     1, 11|        rupieci, buzował się tęgi ogień i kucharowała Ewka od młynarza
20     2, 13|         pościeli.~Hanka zażegała ogień w kominie i wyjrzała przed
21     2, 13|     nagrzewaną, patrzył ponuro w ogień i wzdychał; stary pod oknem
22     2, 13|        stało w tym oczymgnieniu.~Ogień trzaskał wesoło, ciepło
23     2, 13|    czysta krzywda go piekła kiej ogień i rosła wciąż, rozrastała
24     2, 13|       Dzień się już duży zrobił, ogień przygasł, a przez odmrożone
25     2, 13|      słuchała tego głosu, co jak ogień szedł przez serce i rozgrzewał
26     2, 14|       wyjścia.~- Ociec, napalcie ogień a miejcie baczenie na dzieci,
27     2, 14|           niską izbę rozświetlał ogień, płonący na trzonie komina.
28     2, 14|        stary dorzucał gałązek na ogień.~- Mróz niezgorszy, co?~-
29     2, 16|          którym buzował się tęgi ogień.~Witek miał przykazane,
30     2, 16|          światło czyste jako ten ogień święty, pleniący złe, jako
31     2, 16|       Ogromny a ciągle podsycany ogień wesoło trzaskał na kominie
32     2, 16|          się wiedziesz i wieczny ogień! - Ale upadł na ławę, łzy
33     2, 17|      Ziąb ją przejmował, chociaż ogień wesoło buzował na kominie,
34     2, 18|    Siadajcie, Witek, przyrzuć na ogień - zarządziła zmieszana.~
35     2, 18|         któren niby podkładał na ogień, a głównie rozglądał nieznajomego
36     2, 18|       ten handlarz, co za wodę i ogień każe sobie płacić!- szepnęła
37     2, 18|       jeszcze polan dorzuciła na ogień, to rozmyślała, że ma coś
38     2, 19|          niezgorsza gęstwa.~Tęgi ogień buzował się na kominie,
39     2, 19|     palącą, od której krew się w ogień przemieniała i serce grało
40     2, 20|     Ludzkie gadanie jest jak ten ogień, nie przygasicie pazurami,
41     2, 20|     wszystkim ta cichość, bo ino ogień trzaskał, świerszcz skrzypiał
42     2, 21|   osmoloną i dziki, nieprzytomny ogień w oczach.~
43     2, 22|    wrzeciona warkotały, a czasem ogień trzasnął na kominie albo
44     2, 23|    dziurę... trzasnęła zapałka i ogień w mig rozbłysnął po słomie,
45     2, 23|        się w krwawym brzasku, bo ogień objął już cały bróg i z
46     2, 24|         i tyle co rozegnał, a tu ogień zaraz buchnął... Miarkowałem
47     2, 24|        takich, których nie minie ogień wieczny ni kara ludzka!~
48     2, 25|      komina, na którym się palił ogień, a z boku stojał Kłąb, cosik
49     3, 27|      śpią !~Mamrotała rozpalając ogień na kominie.~Wywiedła dzieci
50     3, 27| niebacznie rozgrzebią przytajony ogień, iż płomię znowu siłą wybucha,
51     3, 27|        było jasno i dość gwarno, ogień trzaskał na kominie, wieczerza
52     3, 28|     odebrać połcie owe i szynki.~Ogień trzaskał na kominie i tak
53     3, 29|           Na kominie huczał duży ogień i w grapie, którą dwojgu
54     3, 29|   przyniosła wody całą flaszkę i ogień, którym zaraz Hanka rozpaliła
55     3, 30|        harde poniżać, grzeszne w ogień piekielny na wiek wieków
56     3, 30|        chmury. Nie było wiatru i ogień wynosił się coraz wyżej,
57     3, 30|          stojał nieporuszony i w ogień ponuro patrzał.~- Psiekrwie
58     3, 32|      kuźni: młoty biły hukliwie, ogień buchał czerwony z ogniska,
59     3, 32|          na odrobek.~W izbie już ogień buzował; ciepło było i jaśniej
60     3, 35|      podkładał drewek i choć się ogień buzował; dmuchał w niego
61     3, 35|          Musieli przez moc gasić ogień na niej i przytrzymywać,
62     3, 35|       byście zapamiętali... jako ogień ima się słomy, ale zeźre
63     3, 36|          z dala.~- Co się stało? ogień czy co? - zerwała się trwożnie.~-
64     3, 36|           Dajcie spokój, jeszcze ogień zaprószycie.~Burknął niespodzianie,
65     4, 37|         ino zapalim, przeskoczym ogień i przylecim - prosił gorąco.~-
66     4, 37|       przed kominem zapatrzeni w ogień i trwożnie nasłuchujący
67     4, 38|         nie do wytrzymania, żywy ogień lał się prosto na głowy,
68     4, 38|       pożogą rozżarzyły się kiej ogień migocąc białawymi płomieniami.~
69     4, 39|   chodzili? - spytała rozpalając ogień na kominie.~- U Kozłów byłem,
70     4, 41|       szabaśniku huczał już tęgi ogień, przegarniała go raz po
71     4, 41|        czerwona i rozpalona kiej ogień.~- A przynieś ze sobą chorobę,
72     4, 41|         młotów, a w kuźni huczał ogień i było gorąco kiej w piekle.
73     4, 42|        przy robocie, prosto żywy ogień lał się z nieba i słońce
74     4, 42|       słońce siejąc nieubłaganie ogień i posuchę. ~A i Szymek co
75     4, 46|           ale przejął ich święty ogień, serca sprężyły się uniesieniem
76     4, 49|      żeby was zaraza! A żeby was ogień i woda nie szczędziły!~Każden