Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |           ścierniskami - poglądała żałośnie, aż i zniknęła za przydrożnymi
 2     1, 3 |       rodzony, ja zjadłem! - wołał żałośnie.~- Cóż macie na swoją obronę?~-
 3     1, 4 |             Antek! - wołała za nim żałośnie, ale ani się odwrócił.~Obwinęła
 4     1, 4 |             Przeliczył pieniądze i żałośnie spojrzał na flaszkę araku.~-
 5     1, 5 |           i krakały głucho, długo, żałośnie... a za nimi biegł ostry,
 6     1, 6 |         jękiem, a ludzie wzdychali żałośnie w strasznej tęsknocie -
 7     1, 6 |        kulasów nie czuję !- wołała żałośnie, a widząc, że chłopak nie
 8     1, 7 |            zadeszczony i wzdychała żałośnie.~- Cni mi się, że laboga! -
 9     1, 9 |           wyć długo, rozpaczliwie, żałośnie...~Wieś była cicha mimo
10     1, 9 |          nie zaglądają przez szyby żałośnie?..~A gdzieniegdzie, starym
11     1, 12|         gęsi, świnie?...~Wzdychały żałośnie i raz po raz któraś z cicha
12     1, 12|        żywe szła, do bratów wołała żałośnie i u serc prosiła pomocy,
13     2, 13|           i tak spojrzał smutnie a żałośnie, że jej dusza struchlała,
14     2, 13|      zaryczała przeciągle, cicho a żałośnie, i tak się rwała z postronka,
15     2, 16|         czemu straszysz? - myślała żałośnie broniąc się przed wspominkami...
16     2, 18|      gospodyni kazała... - szeptał żałośnie i markotnie, że nie mógł
17     2, 19|       wolniejszym!~Hanka zapłakała żałośnie i poszła.~I on się zaraz
18     2, 21|         żywiołów. Jeno popłakiwała żałośnie, łzy same się lały tryskając
19     2, 24|            do dzieci popłakujących żałośnie, ogarnęła je sobą i dziw
20     2, 24|        szyby, trzepocze się, piuka żałośnie, bych go zratowali.~Płacz
21     2, 24|            zawsze krążyła z dala i żałośnie, ogarniała też teraz kochającym
22     2, 25|            kiej spętani poglądając żałośnie na świat zatkany chmurzyskami
23     2, 25|            gdziesik psy zawyły tak żałośnie, aż serca truchlały z trwogi,
24     2, 25|            a jaki taki - westchnął żałośnie i ruszali sfornie, mocno
25     2, 25|   pochylając się ciężko jako matki żałośnie płaczące nad pobitymi, kajś
26     2, 25|          bełkotał cicho, prosząco, żałośnie:~- Ociec! Loboga, ociec!...~
27     3, 26|      opierał, zawracał i pobekiwał żałośnie.~- To ani chybi po granuli...
28     3, 26|          nie starczyło!~Westchnęła żałośnie podnosząc się na nogi.~Dziwnie
29     3, 27| oczymgnienie.~Westchnąwszy nad nim żałośnie; trzasnęła znowu trepem
30     3, 27|          strony!...~Dumała nad nim żałośnie poglądając ku niebu, westchnęła
31     3, 28|             pamiętam... - szepnęła żałośnie.~- Człowiek całe życie przyjacielstwo
32     3, 28|            truchleją! - wykrzyknął żałośnie.~- Zęby w ogniu suszą i
33     3, 28|        świecie nie wie! - zawołała żałośnie nad Boryną.~- I jadł kiełbasy
34     3, 28|  szykowania podaronków - pomyślała żałośnie przyglądając się kiełbasom,
35     3, 29|     przemyśliwał ważnie i wzdychał żałośnie. Tak źle się bowiem działo
36     3, 30|            między ludźmi skamlając żałośnie.~Nikto się nie ozwał, póki
37     3, 30|            święconym? - westchnęła żałośnie pociągając nosem.~- Znajdzie
38     3, 30|        matusi! - pouczała ją Józka żałośnie. - Jeno chustkę na głowie
39     3, 32|            zgoła! Skarżyła się tak żałośnie, jaże klacz zarżała ku niej,
40     3, 32|      leciało z rąk. Jeno wzdychała żałośnie, łzę jaką puszczając niekiedy,
41     3, 32|            przepadnie! - westchnął żałośnie i zaczął znowu śpiewać.~
42     3, 32|          broni! - westchnął ksiądz żałośnie.~- Darowanemu koniowi w
43     3, 33|       ruszać do Tymowa.~Westchnęła żałośnie, długo patrząc na topolową,
44     3, 33|          zrobiło się jej strasznie żałośnie, że to ludzie mają wszystkiego
45     3, 33|            męża, to ino westchnęła żałośnie za pierzyną i poszła przynaglać
46     3, 33|       łykaj!~Pogadywali wzdychając żałośnie. Markotność ich rozbierała.
47     3, 34|       krajach.~Słuchali wzdychając żałośnie, a Mateusz mu przerwał:~-
48     3, 36|            strasznego snu, błagała żałośnie:~- Dyć tak nie patrzcie,
49     3, 36|           Jakieś ptaki zakrzyczały żałośnie. Wiater załkał mu nad głową.
50     3, 36|        uczynił, a Łapa wył długo i żałośnie... ~ ~
51     4, 37|        jakaś markotna, bo wyrzekła żałośnie:~- Tyrał się jeno chudziaczek
52     4, 37|      buczała drąc włosy i krzycząc żałośnie:~- O mój tatulu jedyny!
53     4, 37|         pochwalił Boga i westchnął żałośnie, zazierając do środka przez
54     4, 37|         ano, pomarli! - rozmyślała żałośnie, przesuwając ziarna różańca,
55     4, 37|        nieskończonym; kto wzdychał żałośnie, kto się bił w piersi i
56     4, 37|     strapieni, każdy jeno wzdychał żałośnie, rozwodził ręce i zadumywał
57     4, 37|        Sobótki, ale mu powiedziała żałośnie:~- Nie polete, co mi tam
58     4, 37|        wrotami raju, puka i skamle żałośnie, aż święty Pietr zapyta:~-
59     4, 38|           w nieprzebyte wręby bije żałośnie.~Żarło ją cosik, czego by
60     4, 38|            był krótki! - westchnął żałośnie.~A Jagusine serce jakby
61     4, 39|          czasem zabije skrzydłem i żałośnie zapiuka...~Aż Pan Jezus
62     4, 39|            się obraca - westchnęła żałośnie.~- Co mi tam bogactwo! -
63     4, 40|        mazać, a Józka skarżyła się żałośnie:~- Jeszcze ździebko, Hanuś!
64     4, 41|        rumianek i osty!- westchnął żałośnie przysiadając na kamieniu -
65     4, 41|          zaklął z cicha i wzdychał żałośnie, i przewracał się z boku
66     4, 42|      pomyślał, ale westchnął jakoś żałośnie i cichuśko, strachliwie
67     4, 42|           ale że i jemu robiło się żałośnie, co dziw sam nie beknął,
68     4, 42|     wyrozumie kobiety! - westchnął żałośnie i wzbronił mu więcej przyjeżdżać.~-
69     4, 42|       gospodarstwie rozpłakała się żałośnie, aż Szymek krzyknął:~- Nie
70     4, 43|           drzewa, bo skamlała o to żałośnie.~Ale cóż, kiej się tak pogarszało,
71     4, 43|             to młode jaskółki, tak żałośnie piukające, że stare z krzykiem
72     4, 43|     ptactwo padało zemglone, krowy żałośnie ryczały po paśnikach, konie
73     4, 45|     Mateuszu, który jeno westchnął żałośnie, gdyż nawet on tyla jeno
74     4, 48|           ta suka...~Rozpłakał się żałośnie i wśród szlochań i skarg
75     4, 49|           spotkało! - skarżyła się żałośnie.~Nie przeczuwała nawet biedula,