Tom, Rozdzial

1501     2, 22|              bydlę, jarzmem przygięte do ziemi, żyjesz, człowieku,
1502     2, 22|             tęsknot, dusze się kładły do stóp Pańskich w tym cudów
1503     2, 22|           pilnie i pierwszy był zawdy do pomocy bliźniemu i poratunku.~
1504     2, 22|             lebo w postronkach pędził do swoich pogańskich krajów.~
1505     2, 22|        zaginął.~Insze dawno powrócili do domów, a Jastrzębia jak
1506     2, 22|             zabit albo go Turek wziął do niewoli, o czym nawet z
1507     2, 22|            ziemie, i spiesznie ruszył do wsi...~Nikt go nie witał,
1508     2, 22|             Pańskie gromił, przyszedł do chałupy mór i pobił mu wszystkie
1509     2, 22|          weselą i wszystkiego używają do syta!~Uspokajał się potem
1510     2, 22|            obrazy z domu powyrzucał i do figury Częstochowskiej się
1511     2, 22|              by ją roznieść, iż mu to do orki przeszkadzała, ledwie
1512     2, 22|              nawet sam król zajeżdżał do niego, na dwór zapraszał
1513     2, 22|                a cisnąć się z widłami do środka, bo Jastrząb już
1514     2, 22|          ksiądz szykował się gdziesik do drogi, a do bezbożnika iść
1515     2, 22|              się gdziesik do drogi, a do bezbożnika iść nie chciał.~-
1516     2, 22|                   i pojechał na karty do dworu.~Zapłakała gorzko
1517     2, 22|             twoje prośby...~I schodzi do niej z ołtarza, jak stała,
1518     2, 22|             łzy żałośliwe, przytuliła do serca i powiada tkliwie:~-
1519     2, 22|            powiada tkliwie:~- Prowadź do chałupy, może ci co poredzę,
1520     2, 22|            Sama pójdę po tego kostyrę do dworu... Naści różaniec,
1521     2, 22|                błocko, kawał drogi, a do tego diabli wszędzie psocili.~
1522     2, 22|               w tę ciemnicę...~Doszła do dworu umęczona srodze i
1523     2, 22|           umęczona srodze i przemokła do nitki; zapukała prosząc
1524     2, 22|               bych ksiądz szedł pilno do chorego, ale on, dojrzawszy,
1525     2, 22|         diabli przez moc dobywali się do chłopa, by go porwać żywcem,
1526     2, 22|      pobłogosławiła kobietę i powiada do struchlałego księdza:~-
1527     2, 22|                                       Do dzisiaj oglądać można oną
1528     2, 22|               mocno za rękę i powiódł do innych drzwi na podwórze,
1529     2, 22|         podwórze, a stamtąd przez sad do stodoły.~Prawie nie zauważono
1530     2, 23|                 Rozdział 11~...Wpadli do sadu, chyłkiem przesunęli
1531     2, 23|             się wpół, przywarli mocno do siebie biedro w biedro,
1532     2, 23|        zamierali z trwogi i przywarci do siebie, oniemieli, zalękli,
1533     2, 23|       niepamięci.~A potem, powracając do przytomności, długo błądzili
1534     2, 23|            szepnęła z mocą, tuląc się do niego zapamiętale...~- Czekałaś
1535     2, 23|             tom przeciech jeno poszła do Kłębów... po to... myślałach,
1536     2, 23|        zastanę i razem wyjdziemy...~- Do dom chciałam bieżyć, a zniewoliłeś...~-
1537     2, 23|                przewalała się z serca do serca potokiem palących
1538     2, 23|              w uściskach, rozgniatali do bólu, darli się wprost pazurami,
1539     2, 23|          oddawać się sobie na śmierć, do dna dusz, pożeranych wieczystym
1540     2, 23|              szałem, spojrzenia żrące do szpiku, spojrzenia struchlałe
1541     2, 23|              nieśmiertelną żądzą, prą do się przez zwały świata,
1542     2, 23|       zielonych...~Tak ci i oni parli do siebie przez długie tęsknice,
1543     2, 23|           jakby skrzydeł podnoszonych do lotu i bijących o śniegi,
1544     2, 23|            trwożnie.~- Jeszcze daleko do północka, pieją ano na odmianę.~-
1545     2, 23|            zalękłym głosem.~Przywarli do kamionki w milczeniu. Z
1546     2, 23|         takiego szczęścia i tak. rwał do podniebnego lotu, że ni
1547     2, 23|               już nic, szli przywarci do się a bezwolni, zgubieni
1548     2, 23|               dzieciątko przywarła mu do piersi, zapatrzyła się gdziesik
1549     2, 23|              jeszcze barzej rwali się do siebie, barzej szukali w
1550     2, 23|               śniegach.~- Trza bieżyć do dom, późno już - szepnęła
1551     2, 23|        rozpatrując ciemności.~Chodźmy do broga, tam będzie ciszej! -
1552     2, 23|              więc chyłkiem, ostrożnie do broga i wsunęli się w głęboki
1553     2, 23|          długo...~Potem przesunął się do przełazu i zniknął pod drzewami...~
1554     2, 23|         mgnienie, posłuchał i skoczył do brogu, przytkał wiązką dziurę...
1555     2, 23|            błyski jęły się przeciskać do środka i dym gryzący zapełniał
1556     2, 23|              niego i przebódł widłami do ziemi, nie trafił dobrze,
1557     2, 23|                Rzucił się wtedy stary do brogu, ale już i Jagny nie
1558     2, 24|        przyodziewku.~Bróg był spalony do cna i porozwalany, że jeno
1559     2, 24|              i szopie dachy pozrywano do samych zrębów i rozrzucono,
1560     2, 24|        krzyknął rozgniewany sołtys. - Do domu, baby! Czego tu stoita?
1561     2, 24|             by rozganiać.~- Zasie wam do nas! pilnujcie swojego,
1562     2, 24|             wiecie to?~- Jakże! zaraz do dnia, powiadali, wygnał
1563     2, 24|               się za głowę.~- Ano co, do kreminału go wezmą i tyla!~-
1564     2, 24|               pięściami rzuciłyby się do niej.~Chłopi zaś w drugiej
1565     2, 24|             wyciągała groźnie, gotowa do spadnięcia, niejedno twarde
1566     2, 24|               starszym, nie podmawiał do złego, wiem ci ja nawet
1567     2, 24|               wieś płynie, zaraza, że do kreminału, na Sybir go,
1568     2, 24|              między ludzi, podjudzał, do pomsty wzywał, niestworzone
1569     2, 24|              już wzburzony zmącił się do dna i zakłębił, zaczęli
1570     2, 24|         podpalacza, skuć w, kajdany i do urzędu powieść, a insi,
1571     2, 24|        zaczęli powstawać z klęczek.~- Do Filipki idzie, tak pono
1572     2, 24|           doczeka.~- Wzywali go też i do Bartka z tartaka...~- Zachorzał
1573     2, 24|            bych czasem nie pociągnęli do świadczenia.~Drogi z nagła
1574     2, 24|               się przemykał z chałupy do chałupy, baby latały z ozorami,
1575     2, 24|           krążyły kiej wrony z komina do komina, a w oknach i przed
1576     2, 24|           było prawdą, że Witek latał do karczmy po gorzałkę i że
1577     2, 24|            zakutego w kajdany powiezą do kreminału, próżno się głowili
1578     2, 24|         deliberowali, co stary zeznał do protokółu, wiedział jeno
1579     2, 24|              insze i zgoła niepodobne do wiary...~Noc się z wolna
1580     2, 24|          deliberacji wyszło, że gniew do Antka przeszedł, zmilkli
1581     2, 24|             ku Jagnie i dochodziła aż do zgrozy strasznego, śmiertelnego
1582     2, 24|               zaraz z wieczora poszły do niej z dobrym słowem wziąwszy
1583     2, 24|      nazajutrz zaś wszystko powróciło do dawnego, ciekawość przygasła,
1584     2, 24|           opadło, kużden znowu wrócił do swojej koleiny, pochylił
1585     2, 24|               nastały czasy zgoła nie do wytrzymania, dnie były ciemne,
1586     2, 24|              Tak przeszło dni parę aż do ostatniego, zapustnego wtorku. ~
1587     2, 24|           prawie domu ktosik pojechał do miasteczka za różnościami,
1588     2, 24|         włóczyły się znowu od chałupy do chałupy ze swoimi cudakami,
1589     2, 24|             ochotnie jak mało kiedy i do późna, do tela, póki dzwon
1590     2, 24|            jak mało kiedy i do późna, do tela, póki dzwon na kościele
1591     2, 24|        Dominikowej błyszczało światło do późna, powiadali, że do
1592     2, 24|               do późna, powiadali, że do drugich kurów, bo siedział
1593     2, 24|           chałupą i siłą przyniewolił do powrotu, to chyba jeden
1594     2, 24|            zachorzał po tym chodzeniu do lasu i leżał na przypiecku
1595     2, 24|              choćby na to jedno słowo do niego, nie poredziła, tak
1596     2, 24|            się mocno, opadła przy tym do cna z ciała, że szmaty wisiały
1597     2, 24|              na kołku.~Powstała znowu do życia, ale i na wnątrzu
1598     2, 24|            wszystkim.~Przypadła zaraz do dzieci popłakujących żałośnie,
1599     2, 24|            ulżyło i powróciło całkiem do pamięci.~Uporządkowała prędko
1600     2, 24|    Uporządkowała prędko izbę i poszła do Weronki dziękować za dobre
1601     2, 24|           odwieczerzu, poszła na wieś do Kłębów i inszych znajomków,
1602     2, 24|       rozstaniu.~Ale nie poszła zaraz do niego, przeczekała jeszcze
1603     2, 24|     Weronczyną opiekę i zabierała się do wyjścia.~- Kaj się to zbierasz
1604     2, 24|              rano? - zapytał Antek.~- Do kościoła, Popielec dzisiaj -
1605     2, 24|    sporządzisz to śniadania?~- Idź se do karczmy, Żyd ci jeszcze
1606     2, 24|         Akuratnie i ludzie wychodzili do kościoła, gdy skręciła na
1607     2, 24|             Ale Hanka nie cisnęła się do ludzi, poszła w boczna nawę,
1608     2, 24|              z płakaniem przystępował do ołtarza chyląc pokornie
1609     2, 24|           radosnym, aż Józka wyjrzała do sieni stając w zdumieniu,
1610     2, 24|        wyszedł naprzeciw i wprowadził do izby, do nóg mu padła z
1611     2, 24|       naprzeciw i wprowadził do izby, do nóg mu padła z płaczem,
1612     2, 24|          godzinie Hanka zabierała się do wyjścia, stary przykazał
1613     2, 24|         sołtysem co dnia przychodzą i do zgody z Jagną naglą starego,
1614     2, 24|               naglą starego, że nawet do dobrodzieja gospodarz chodził
1615     2, 24|             Dominikową, która wczoraj do późna w noc radziła ze starym,
1616     2, 24|       Przykazywałem ci, psiakrew, byś do ojca nie chodziła !~- Sam
1617     2, 24|             maglownicę, gotowa bronić do upadłego, tak groźna i rozjuszona,
1618     2, 24|        podpalenie ojca.~- Niech mi to do oczów któren powie, niech
1619     2, 24|         najgorszymi we wsi, przystali do niego tacy, jak Bartek,
1620     2, 24|            które zawżdy były pierwsze do wszelkiej rozpusty i cięgiem
1621     2, 24|               chodziły na nich skargi do wójta, a nawet i przed dobrodzieja.~
1622     2, 24|         zaklinał, by się ustatkował i do zguby nie szedł, próżno
1623     2, 24|           bych płomieniem buchnęło.~A do tego, jakby na złość wszystkim,
1624     2, 24|           zaprzestał, kochanie go tam do niej ciągnęło czy co innego,
1625     2, 24|              Nastką.~Jaguś wychodziła do niego niechętnie, pod strachem
1626     2, 24|       strachem zawdy, bo jakby w niej do cna struchlało kochanie
1627     2, 24|         groźnie, że jeśli nie wyjdzie do niego na każde zawołanie,
1628     2, 24|            przy wszystkich, przyjdzie do chałupy i spierze ją jeszcze
1629     2, 24|               kogo zgrzeszy, temu się do niego nie spieszy, ale że
1630     2, 24|        czwartek popielcowy przyleciał do karczmy Szymek, odciągnął
1631     2, 24|         pogodzili ze starym i już się do niego przeniesła.~Jakby
1632     2, 24|                zdecydowany iść choćby do chałupy - już był na ganku
1633     2, 24|        oświetlonemu, przepchał się aż do kraty i rozglądał nieznacznie,
1634     2, 24|              ktoś niektoś poszeptywał do sąsiada wskazując nań ukradkiem.~
1635     2, 24|               dość długo, ale już był do cna przytomny. Odszedł go
1636     2, 24|              tych łez, co się cisnęły do oczów, że już chciał wyjść
1637     2, 24|              nawet nie mógł przyparty do kraty; cisza ogarnęła kościół,
1638     2, 24|               głosem i wyklinał go, a do pokuty wzywał, a potem zwrócił
1639     2, 24|           wzywał, a potem zwrócił się do całego narodu, wyciągnął
1640     2, 24|               się nagle i wolno szedł do wyjścia, ludzie mu się usuwali
1641     2, 24|              biegł za nim i smagał go do żywej krwie.~Jakiś krzyk
1642     2, 24|               ostro ruszył z powrotem do wsi.~Kościół był już zamknięty,
1643     2, 24|              deszczu i zimna.~Poszedł do karczmy, dojrzał przez okno,
1644     2, 24|           jakby nigdy nic, przystąpił do największej kupy i chciał
1645     2, 24|         choćby przed jakim ogniem, że do pierwszej z brzega chałupy
1646     2, 24|               brzega chałupy poszedł, do Płoszków.~Byli wszyscy,
1647     2, 24|                 rzekł cicho i poszedł do drugich, do Balcerków, ale
1648     2, 24|           cicho i poszedł do drugich, do Balcerków, ale i ci przyjęli
1649     2, 24|        boleści i upokorzenia, poszedł do Mateusza, nie było go doma,
1650     2, 24|       otaczała go dookoła przywartymi do ziemi chałupami, zagradzała
1651     2, 24|               bierze go za gardziel i do ziemi przygina, do jarzma
1652     2, 24|         gardziel i do ziemi przygina, do jarzma nakłania i przejmuje
1653     2, 24|              jakimś drzewem i zmącony do dna słuchał, że od domów,
1654     2, 24|             Nacisnął czapkę i poszedł do karczmy.~
1655     2, 25|           wisiały nad ziemią od świtu do nocy, zaś niekiedy, jeśli
1656     2, 25|       tymczasowie flażyło cięgiem nie do wytrzymania, przeciekało
1657     2, 25|             zaś tak samo były ciężkie do zniesienia, hurkotliwe,
1658     2, 25|           mgliskach burych, przywarte do ziemi, obmokłe, poczerniałe
1659     2, 25|                obmokłe, poczerniałe i do cna zbiedzone, a co już
1660     2, 25|           Ziąb przy tym był przykry i do żywego przejmujący, to i
1661     2, 25|              to kury zapiały od czasu do czasu albo gęsiory, odsadzone
1662     2, 25|      gospodarski sposobił na zwiesnę, do roli przydatny, jeno niesporo
1663     2, 25|          niższych polach widziały się do cna wymarzłe, to niejednemu
1664     2, 25|             się pasza i głód zaglądał do obór, gdzie znów ziemniaki
1665     2, 25|        zagnieździły się w chałupie, a do wielu przednowek się dobierał.~
1666     2, 25|               coraz częściej ciągnęli do młynarza brać ten jaki korczyk
1667     2, 25|         grosza nie miał ni co wywieźć do miasteczka, drudzy zasie
1668     2, 25|         miasteczka, drudzy zasie to i do Żyda do karczmy szli skamląc,
1669     2, 25|             drudzy zasie to i do Żyda do karczmy szli skamląc, bych
1670     2, 25|              próśb, choć całą gromadą do niego chodzili, to juści,
1671     2, 25|           kiej te płótna rozciągnięte do blichu; niebo zmodrzało,
1672     2, 25|             odbijali okna, by wpuścić do izb nieco powietrza, kobiety
1673     2, 25|               dopiero marzec dobiegał do połowy! A któryś, bodaj
1674     2, 25|            pola..:~Wszystko powróciło do dawnego tak prędko, że w
1675     2, 25|          czuli się tak źle, jak nigdy do tela, łazili po wsi kiej
1676     2, 25|             wiary nie dawał, bo skoro do tela nie rąbał, to jakże,
1677     2, 25|             po drogach, schodzili się do karczmy medytować i Żyda
1678     2, 25|               konno swoich chłopaków .do lasu na zwiady.~Długo ich
1679     2, 25|               chałupach poszła z nimi do Borynów.~Właśnie byli tam
1680     2, 25|               ozwał się na to, a jeno do Jagny rzekł:~- Weź łopatę
1681     2, 25|        spuścić ze sadu, bo może wleźć do kopców. Ruszajże się prędzej,
1682     2, 25|           spytała stara zbierając się do zniecenia ognia.~- A cięgiem -
1683     2, 25|             dziwowano, przemienił się do niepoznania. Zawżdy był
1684     2, 25|              kamień przemienił. Jagnę do domu przyjął, niczego jej
1685     2, 25|               dni po zgodzie pojechał do miasta i aż drugiego dnia
1686     2, 25|              nikim, co dnia zaglądała do starego, a dzieci to już
1687     2, 25|             la wszystkich, prosto nie do wytrzymania, bo na czym
1688     2, 25|            rękę położył, to juści, że do ziemi przygiąć się musiało
1689     2, 25|               nie dał, a tak napędzał do roboty kiej tego zwałkonionego
1690     2, 25|               się we złości całą mocą do tela, kto kogo przeprze,
1691     2, 25|           ileż to razy chciała wrócić do matki - stara się nie godziła,
1692     2, 25|               wszystkiego garnęła się do Antka, choć go miłowała
1693     2, 25|           nocy strasznej, po ucieczce do matki cosik pękło w niej
1694     2, 25|               że się już nie wyrywała do niego całą duszą jak przódzi,
1695     2, 25|              zjadliwy kiej trutka żal do niego, iż to wszystko, co
1696     2, 25|          jakimś inszym, takim, któren do nieba unosił miłowaniem,
1697     2, 25|            różny od drugich, że zgoła do nikogo niepodobien we wszystkim -
1698     2, 25|            traciła coraz barzej serce do niego i sztywniała mu nieraz
1699     2, 25|               dusza jej nie padała mu do nóg z onej uciechy niepowściągliwej,
1700     2, 25|           takiego szczęścia, co to aż do proga śmierci z lubością
1701     2, 25|               nie zapamiętała się już do cna, nie; myślała wtedy
1702     2, 25|           robi, a skoro stary poszedł do domu, naciągnęła zapaskę
1703     2, 25|             bił w sady.~Przygarnął ją do siebie mocno i zaczął całować
1704     2, 25|         Przykrzy ci się już wychodzić do mnie, przykrzy...~- Jakże,
1705     2, 25|          pokornie i objąwszy ją tulił do siebie serdecznie, ale sztywna
1706     2, 25|             bojałaś, przemieniłaś się do cna...~- Nie pleć, co się
1707     2, 25|             mocno, czasem cisnęli się do się goręcej, sprzągani nagłym
1708     2, 25|               się im ramiona, chłodli do siebie i stali kiej te zimne
1709     2, 25|         powiadałam? a bo nie wychodzę do cię, kiej jeno chcesz... -
1710     2, 25|               Prawdę powiedam! A kiej do tego przyszło, to mi już
1711     2, 25|          złość porwała, że rzucił się do niej z pięściami, ale opamiętał
1712     2, 25|              pacierzy przyszła niecoś do siebie, nie mogąc jeszcze
1713     2, 25|           bacząc, ryczała w głos idąc do chałupy...~Na ganku zetknęła
1714     2, 25|             któren jeno wsadził głowę do izby i krzyknął:~- Chłopski
1715     2, 25|         gospodarze się zebrali i walą do wójta. Jakoż przeszedł Winciorek
1716     2, 25|            zaraz po południu pojechał do kancelarii, to już wszystkie
1717     2, 25|               razem, całą kupą poszli do Kłęba, cisnęło się za nimi
1718     2, 25|             nikogo już nie puszczając do środka, Kłębiak zaś Wojtek
1719     2, 25|            głowy, w półkolu pochylone do komina, na którym się palił
1720     2, 25|            Mateusz i zaczął nawoływać do karczmy, by tam swobodnie
1721     2, 25|            naszczekiwać...~Trafiło to do serca narodowi, bo całą
1722     2, 25|       narodowi, bo całą hurmą ruszyli do karczmy.~Żyd już światła
1723     2, 25|                 Nie brakowało skorych do pierwszeństwa, jeno że się
1724     2, 25|               wszystkim trafił prosto do serca, mało kto przytwierdzał,
1725     2, 25|            mocą wszystkich przeparł i do pomsty powiódł...~Kupami
1726     2, 25|              krzyczał przy szynkwasie do swoich:~- Ciasno jest wszystkim
1727     2, 25|            swojego kalkulował, poszli do Kłęba i zastawszy jeszcze
1728     2, 25|            cały plac przed karczmą aż do drogi, stojąc gęsto, ramię
1729     2, 25|         zaklinać, by się opamiętali a do domów rozeszli, ale nie
1730     2, 25|        przyszedł Boryna, i cały naród do niego się odwrócił.~Maciej
1731     2, 25|              cięgiem na nas nastaje i do zaguby wiedzie!... Bo i
1732     2, 25|               naród ponosi! Podawalim do sądu - co mu kto zrobi!
1733     2, 25|        krzykiem każden w dyrdy leciał do domu sposobić się, że powstała
1734     2, 25|               opłotkach, przebrał się do chałupy, skoczył na konia
1735     2, 25|        schował ją pod kożuch i pognał do borów na przełaj przez pola...
1736     2, 25|          spadło na bór, przypięło się do drzew i kuło tak zawzięcie
1737     2, 25|              gdy słońce podniesło się do tela, że osędzielizna jęła
1738     2, 25|              któryś przyłożywszy ucho do drzewa.~Jakoż i gwar był
1739     2, 25|               rozgniewanego, gotowego do bitki, strachem przejmowało,
1740     2, 25|              piły zbierać i kupić się do się z pomrukiem gniewnym,
1741     2, 25|           namawiał, bych całą gromadą do dwora teraz iść i zapowiedzieć
1742     2, 25|              Batami ich! W postronki, do kryminału!~- Kupą, kupą,
1743     2, 25|              kryminału!~- Kupą, kupą, do mnie, nie dawać się! - wrzeszczał
1744     2, 25|       osłaniając rękami głowy, biegli do starego.~- Kijami psubratów!
1745     2, 25|               wściekłością rzucał się do bitki.~Prali się w pojedynkę
1746     2, 25|          gnietli kolanami, ozdzierali do żywego mięsa. a przeprzeć
1747     2, 25|            nie wytrzymał i rzucił się do niego, ale choć chłop był
1748     2, 25|             sprał; w śniegu utytłał i do ucieczki przyniewolił, a
1749     2, 25|                splątały i przygiąwszy do ziemi wodziły się z nim -
1750     2, 25|               chyłkiem przedostał się do Boryny i przystanął o parę
1751     2, 25|              się bezwiednie, zmierzył do ojcowej głowy... nim jednak
1752     2, 25|            podniósł i fuzję przyłożył do oka - nie strzelił jednak,
1753     2, 25|             zakrzyczał, podniósł ręce do góry i padł kiej kloc na
1754     2, 25|                rzucił fuzję i skoczył do ojca; stary jeno charczał,
1755     2, 25|          porwał go na ręce, przytulił do piersi i zaczął wniebogłosy
1756     2, 25|           nagła wszystko i rzucił się do borowego. z krzykiem przerażającym
1757     2, 25|          grdyka zachrzęściała, uniósł do góry i tłukł nim o drzewa
1758     2, 25|          rozgłośnie - i zabierali się do powrotu.~Borynę złożyli
1759     2, 25|             płótno i zupełnie podobny do trupa.~Antek szedł przy
1760     3, 26|              a nie wywczasowawszy się do cna zrywać się ano musi
1761     3, 26|               wnetki imać się pługa i do orki się brać.~Poczynało
1762     3, 26|               nocą, która przywierała do ziem grubym, przemoczonym
1763     3, 26|        kopania, a teraz ci z nawrotem do Lipiec ciągnęła jako ci
1764     3, 26|            zawżdy wracający o wiośnie do gniazd swoich.~Stare to
1765     3, 26|           śpiesznie drepcąc podnosiła do słońca twarz szarą i wyschłą
1766     3, 26|              długiej i ciężkiej zimie do swojej wsi rodzonej wracała,
1767     3, 26|            świecie i pośmiechując się do tych pól szarych, w zielonawe
1768     3, 26|        zielonawe mgły przysłonionych, do wsi wynurzających się z
1769     3, 26|            wolna z mgielnych topieli, do tych nagich jeszcze drzew
1770     3, 26|               odbywających po polach, do całego świata!~Słońce się
1771     3, 26|             całym światem, od wschodu do zachodu, jako ta wielmożna
1772     3, 26|           cuda i moce, aże serca biją do wtóru weselnego, aże same
1773     3, 26|             te szare liszki przywarte do ziemi, a w sady pochowane;
1774     3, 26|          połyskliwie i wlewającej się do stawu, między chałupami.~
1775     3, 26|               stokrotek otwierały się do słońca i gęściej zieleniła
1776     3, 26|           pogodzie najwyższy już czas do wywożenia gnojów, do podorówek,
1777     3, 26|             czas do wywożenia gnojów, do podorówek, do siewów, a
1778     3, 26|       wywożenia gnojów, do podorówek, do siewów, a dzisiaj co? Jeden
1779     3, 26|                Po wielkanocnym spisie do Woli idą, kiej z tylachnymi
1780     3, 26|              zwiesny i powraca ją oto do swoich, powraca do rodzonych...~
1781     3, 26|             ją oto do swoich, powraca do rodzonych...~A przeciech
1782     3, 26|            skoro się teraz przywlekła do wsi ostatkami sił, czując,
1783     3, 26|   odpoczywając co chwila.~- Żeby choć do sianokosów dociągnąć albo
1784     3, 26|           sianokosów dociągnąć albo i do żniw pierwszych - marzyła,
1785     3, 26|            słodko przywierając oczyma do chałup coraz bliższych.~-
1786     3, 26|            troska: kto to ją przyjmie do chałupy na ten czas skonania?~-
1787     3, 26|            podobien się zdał choćby i do dwora jakiego, przez wywarte
1788     3, 26|              jeno kowalowa, rozdziana do koszuli, kopała grządki
1789     3, 26|            ano podniesło na pół drogi do południa i siało kieby tym
1790     3, 26|           sołtysowa chałupa, szczytem do drogi, na starą modę.~Za
1791     3, 26|             uwijały się porozdziewane do koszul kobiety przy kopaniu
1792     3, 26|         Tłumaczyła tak sobie wchodząc do kościoła otwartego na rozcież.~
1793     3, 26|                tak już było jej pilno do Kłębów, ale przed kościołem
1794     3, 26|       pomaluśku a wrychle, dojdę...~- Do Kłębów śpieszycie?~- A gdzież
1795     3, 26|            chętliwie przypuszczą waju do krewniactwa.~- Zdrowi bych
1796     3, 26|              powiedajcie, bo mnie nie do śmiechu !~- Rzekłam, a dołożę,
1797     3, 26|         zdumieniu.~- Bieżcież rychlej do Tomkowej, to się tam napasiecie
1798     3, 26|             garści wejść, wsunęła się do wielkiej mrocznej izby.~-
1799     3, 26|              że nawet mój zbierał się do kancelarii na przewiady.
1800     3, 26|         Dobrze, iżeście już ściągnęli do chałupy... roboty tyla,
1801     3, 26|           zaczepić.~- Zaraz się wezmę do roboty, zaraz... jeno mocy
1802     3, 26|            ścianę i z jękiem padła.~- Do cna, widzę, zwątleliście,
1803     3, 26|              widzę, zwątleliście, nie do roboty już wama, nie! -
1804     3, 26|       zawalała miejsca ni cisnęła się do miski, nie, wydychne se
1805     3, 26|            pójdę... - Łzy cisnęły się do oczu.~- Nie wyganiam was
1806     3, 26|               ano wzięli wszystkich i do miasta powiedli, ostatnia
1807     3, 26|         znikąd, to i co miały począć? do kogo iść ze skargą? A do
1808     3, 26|              do kogo iść ze skargą? A do tego zawziął się na cały
1809     3, 26|              jednego komornika ze wsi do roboty nie zawołał. Zmówili
1810     3, 26|          swoje jeno zabiegali. Poszli do poręby, pobili rębaczów,
1811     3, 26|         śmierć?!~- Na śmierć, a stary do dzisiaj ano choruje i bez
1812     3, 26|               barzej pobitym gorzałkę do chałup nieśli.~A na trzeci
1813     3, 26|               Zbieraliśmy się właśnie do kościoła iść, kiedy Gulbasowe
1814     3, 26|           chłopów jeno samych zabrali do kreminału, Antka zaś Borynowego
1815     3, 26|               wydał się, jakby mu dur do łba przystąpił albo i zły
1816     3, 26|        jęczała Agata.~- Widzę zawdy i do samej śmierci nie zabaczę,
1817     3, 26|         pięćdziesiąt chłopa popędzili do kreminału...~Że i rozum
1818     3, 26|             Bóg ta wie kiedy! Jeździł do urzędu ksiądz, jeździł i
1819     3, 26|            Żywie, jeno ledwie dycha i do rozumu nie przychodzi, jako
1820     3, 26|               topolową drogę, wiodącą do miasta, i popłakiwała z
1821     3, 26|             się działy, to mi nawet i do rozumu nie przychodziło...
1822     3, 26|            nowinkami, że powlekła się do obórki wypoczywać.~Dopiero
1823     3, 26|       dojrzeli ją wlekącą się na wieś do znajomków, powróciła zaś,
1824     3, 26|             szybach przygasły, i wieś do cna ogłuchła, zapalili w
1825     3, 26|            światło i jęli się z wolna do snu sposobić, wtedy Agata
1826     3, 26|               przez drugą cisnęły się do lusterka, przymierzając,
1827     3, 26|                 A śpijcie, gdzie wama do upodoby przylegnąć, miejsca
1828     3, 26|                dowlekła się po omacku do skrzyni, przykucnęła i podniósłszy
1829     3, 27|                Najpierw wywarła drzwi do wieprzka, któren usiłował
1830     3, 27|               lubością.~Otwarła potem do kur porzuciwszy przed progiem
1831     3, 27|         posypało, i dalejże drzeć się do niej, skakać do piersi,
1832     3, 27|             drzeć się do niej, skakać do piersi, a polizywać ręce,
1833     3, 27|            wywarła drugie zaraz drzwi do obory.~Krowy leżały rzędem
1834     3, 27|            krowom siana, by przejadły do udoju, i zaraz przychodź
1835     3, 27|              Hanka zaś poszła jeszcze do stodoły, gdzie na klepisku
1836     3, 27|          leżały ziemniaki przebierane do sadzenia i zajrzała pod
1837     3, 27|              nią, co chwila zbaczając do gęsiorów i wojnę z nimi
1838     3, 27|              czyniła co dnia, polazła do przełazu, wyjrzeć w pola
1839     3, 27|          rychło, że w dyrdy poleciała do chałupy, zabrała dzieci
1840     3, 27|             wół w jarzmie od świtania do nocy późnej.~Jeno że to
1841     3, 27|       zabawiał, a sama poszła zajrzeć do Boryny.~Ale na ojcowej stronie
1842     3, 27|      zmartwiała, że podobien się stał do onych świątków w drzewie
1843     3, 27|               nalewała mu po ździebku do ust świeżej wody: pił z
1844     3, 27|            snadź z gorąca zepchnąwszy do pół piersi, że ramiona i
1845     3, 27|               same palce się sprężyły do darcia, ale bezwolnie przygładziła
1846     3, 27|               wielki, iż jeśli Boryna do rozumu nie przyjdzie, to
1847     3, 27|        wysiedzieć? Stary obmierzł jej do cna i ciążyła ta ciągła
1848     3, 27|              cicho wsunął prosto idąc do chorego. ~- Nie gadał czego? -
1849     3, 27|            Wiecie - przysunął się tuż do niej - organista wygadał
1850     3, 27|           poszukam... pilno mi bieżyć do dom... Rocho przyjechał?~-
1851     3, 27|             kątach; zaśmiał się cosik do siebie i poszedł.~Jagna
1852     3, 27|        dopiero kiej Hanka zwaliła się do chałupy i górę nad nią brać
1853     3, 27|            chociaż już się wzwyczaiła do rządów i rada była wielce
1854     3, 27|            kobietą: to ją przypiekało do żywego budząc złość i chęć
1855     3, 27|               ciepnąć i przenieść się do matki.~- Ani się waż! siedź,
1856     3, 27|              jakże? całe dni nie było do kogo gęby otworzyć ni pośmiać
1857     3, 27|          pośmiać się z kim, ni wybiec do kogo...~A w domu pojękiwał
1858     3, 27|              była Hanka zawżdy gotowa do kłótni, szła ciągła wojna,
1859     3, 27|          wojna, że już zgoła było nie do wytrzymania.~U matki też
1860     3, 27|             rady dać sobie nie mogła.~Do tego zaś często, coraz częściej
1861     3, 27|        przypominki... ale miała wyjść do kogo, wiedziała, że tam,
1862     3, 27|            świecie, gdy ją przygarnął do siebie krzepko, niby ten
1863     3, 27|              warem przejmował.~Nieraz do północka zasnąć nie mogła,
1864     3, 27|              o zimną ścianę wzburzona do dna i pełna w kościach onych
1865     3, 27|               nią prawa nie ma, ale i do nikogo się nie wydziera,
1866     3, 27|     podskubuje, słodkie słówka prawi, do płotów przyciska, do karczmy
1867     3, 27|           prawi, do płotów przyciska, do karczmy na poczęstunek ciągnie
1868     3, 27|               się pośmiać, ale tak mu do Antka kiej psu do gospodarza!~
1869     3, 27|              tak mu do Antka kiej psu do gospodarza!~I przez złość
1870     3, 27|           nawet.~To może i bez to już do cna straciła serce do niego,
1871     3, 27|             już do cna straciła serce do niego, i całkiem się w niej
1872     3, 27|             tęsknicą nieopowiedzianą.~Do tamtego... z tamtych dni
1873     3, 27|             nadchodził szykowania się do kościoła z palmami, już
1874     3, 27|                  Powiedz, że wara jej do krowy mojej! - odkrzyknęła
1875     3, 27|            nie dowiedziesz me dzisiaj do złości!~I jęła najspokojniej
1876     3, 27|               jakie by się przyodziać do kościoła; naraz, kiej ta
1877     3, 27|             szkopek, to pewnie poszła do obory.~- Hale, Józia, trza
1878     3, 27|        Kobiety w milczeniu wzięły się do roboty. Józka zmywała naczynia,
1879     3, 27|             słała łóżka.~- Pójdziecie do kościoła z palmami?~- Idź
1880     3, 27|       Jagustynce, żeby jutro przyszła do ziemniaków? co? ~- Juści,
1881     3, 27|           obiadu weźmie się z Witkiem do rozrzucania; co czasu zbędzie,
1882     3, 27|               przepomną, sprowadzę go do chałupy i powiem, com se
1883     3, 27|              zaraz, to razem pójdziem do kościoła.~- Józia, dasz
1884     3, 27|            dyć ino kobiety mogą nieść do poświęcania!~- Przed kościołem
1885     3, 27|    przyobiecała, zwracając się prędko do wchodzącej właśnie Nastki
1886     3, 27|          Gołębianki, już wyszykowanej do kościoła i z palmami w ręku.~-
1887     3, 27|         szczeka, żeby się miał z czym do chałup zamawiać...~- Był
1888     3, 27|                 Co dnia zachodzi, ale do Jagusi; ma z nią jakieś
1889     3, 27|              wszyscy poszli z chałupy do kościoła.~Hanka ostała sama,
1890     3, 27|           ludzie zewsząd zbierali się do kościoła, co trocha wysypując
1891     3, 27|               Hanka wyiskawszy dzieci do czysta zaprowadziła je na
1892     3, 27|              same zabawiały, zajrzała do parkocących garnków i wróciła
1893     3, 27|       żarliwie, bacząc na dzieci, a i do starego zaglądając niekiedy.~
1894     3, 27|           koronkę i wziąć się musiała do południowych udojów, bo
1895     3, 27|          rozpowiadał, jako tam biją i do ściany przykuwają.~- Może
1896     3, 27|              niecoś o swoich.~Wyszedł do nich przed dom i siedząc
1897     3, 27|             na wieś poszedł wstępując do każdej prawie chałupy, a
1898     3, 27|           była rzekła wczoraj Kłębowa do Agaty, iż wieś stała się
1899     3, 27|             iż wieś stała się podobna do grobu otwartego; prawda,
1900     3, 27|             drogach stowarzyszali, to do karczmy szli, poredzając,
1901     3, 27|           Hanka zaś z Józką udały się do chlewu wieprzka oglądać.~
1902     3, 27|                   Odziej się i bieżyj do Jambroża, niech jutro, choćby
1903     3, 27|               To bym raniuśko jechała do miasta po sól i przyprawy...~-
1904     3, 27|               wyrwać na wieś, pognała do Nastki, by spólnie poszukać
1905     3, 27|             Ale Hanka nie wybrała się do karczmy, zaraz bowiem przywlókł
1906     3, 27|         Jęczmiona by siać pierwsze... Do mnie, Chłopy!... ratunku!... -
1907     3, 27|           Magda z płaczem rzuciła się do niego, ale snadź jej nie
1908     3, 27|          powtarzał uporczywie.~- Choć do sieni ustąpcie, nie sprzeciwiajcie
1909     3, 27|               z przekleństwem skoczył do płaczącej na ganku Magdy,
1910     3, 27|      przycichł, rozejrzał się i wpadł do sadu i przebrawszy się chyłkiem
1911     3, 27|          Hanka, nie doprowadzajcie me do złości, bo będzie źle...~-
1912     3, 27|              ku niej i może by doszło do czego gorszego, żeby nie
1913     3, 27|           przestał i wszyscy przyszli do izby.~- O tym dziedzicowym
1914     3, 28|         zbierz, nalej wodą i przystaw do ognia, ja polecę do Żyda
1915     3, 28|          przystaw do ognia, ja polecę do Żyda po przyprawy.~- A śpieszcie,
1916     3, 28|           wynieść z komory i zatoczyć do stawu, niech odmiękną; jeno
1917     3, 28|               się suchszymi miejscami do kościoła.~Hanka przyśpieszała,
1918     3, 28|      pojednała od czasu przeprowadzki do Boryny.~Siedzieli wszyscy
1919     3, 28|             suszu? Mam to siły bieżyć do lasu tyli świat i dygować
1920     3, 28|            chłop znaczy. Nie jedziesz do miasta?~- Juści, że chciałabym
1921     3, 28|             co dopiero we święta będą do nich puszczali, to w niedzielę
1922     3, 28| przyjacielstwo z nią trzyma, że chyba do grobu przed nią uciecze.
1923     3, 28|             nie taka głupia, używa se do woli...~- Jakże?~Podniosła
1924     3, 28|              Hanka i wyszła.~Zajrzała do ojca na drugą stronę, do
1925     3, 28|              do ojca na drugą stronę, do dawnej swojej izby, stary
1926     3, 28|         dworze. Wstańcie i przyjdźcie do nas, dzieci przypilnujecie,
1927     3, 28|            ostre, poleciała śpiesznie do karczmy czynić zakupy.~Juści,
1928     3, 28|             wół!~Myślała tak wracając do domu, ale żal się jej zrobiło
1929     3, 28|        dopiero po śniadaniu wezmą się do spowiedzi. Ale też ziąb
1930     3, 28|                Ludzi coś mało ciągnie do kościoła - przerwała im
1931     3, 28|         wielce nierada tym przymówkom do gorzałki.~- Bo wczas, jeszcze
1932     3, 28|        nalewała kieliszek przepijając do nich, a Józka podała śledzia,
1933     3, 28|        smakiem zjadł.~- Dosyć zabawy! do roboty, ludzie! - zawołał
1934     3, 28|                wziął z kąta tęgą pałę do rozcierania ziemniaków la
1935     3, 28|                  W ganku oparzycie?~- Do izby wniesę koryto, przecież
1936     3, 28|              przecież trza go uwiesić do rozbierania. .~- W izbie
1937     3, 28|               na orczyku przywiązanym do belki.~Jagny nie było, poszła
1938     3, 28|             było, poszła zaraz z rana do kościoła, ani się spodziewając,
1939     3, 28|              Juści, że nim się zabrał do ziemniaków z barszczem,
1940     3, 28|           krótko, wnet się zabierając do roboty i wszystkich poganiając,
1941     3, 28|              wstępując niby po drodze do kościoła i na te krótkie
1942     3, 28|             sporo plątało po kątach i do okien zaglądając, aż je
1943     3, 28|     przyodziewy, naród bowiem ciągnął do spowiedzi, nie bacząc na
1944     3, 28|              się czyni w matyjaśności do dziewki poniektórej, której
1945     3, 28|               wesele, i żałoście biją do głowy, a sama nie miarkuje,
1946     3, 28|               musiał co parę pacierzy do kościoła zaglądać, czy tam
1947     3, 28|             narodem ich obwaliłem, że do połednia się nie ruszą.~-
1948     3, 28|                Siedzą od samego rana, do mszy służył i co potrza,
1949     3, 28|              Poszedł z organiściakiem do Rzepek, po spisie.~- Gęsią
1950     3, 28|              dostają...~- A za kartki do spowiedzi osobno przeciek
1951     3, 28|             cisnęła się naprzód kieby do kłótni, ale dała spokój,
1952     3, 28|              i mówił, jako prościutko do kowala się poniesła.~-A
1953     3, 28|              składał robotę.~- Zajrzę do kościoła, południe przedzwonię
1954     3, 28|                jako gorzałka za słaba do tak przesłoniałych śledzi,
1955     3, 28|              śledzi, wzięli się znowu do roboty.~Właśnie był Jambroży
1956     3, 28|            zarznąć.~- Cóż tu Antek ma do rządzenia? jego to?~- A
1957     3, 28|             już w sobie, nabrała mocy do walki.~- Do wszystkich należy!...
1958     3, 28|              nabrała mocy do walki.~- Do wszystkich należy!... drogo
1959     3, 28|              sprawę!~- Ino przed kim? Do sądu pójdzie skarga.~- Cichocie,
1960     3, 28|            się nie ulękła, bierąc nóż do krajania mięsa i bystro
1961     3, 28|        Łagodny już był, uśmiechał się do niej.~- Ni... leżał cicho,
1962     3, 28|               Grzeli mało to posyłali do wojska! - szeptał nachylając
1963     3, 28|                szeptał nachylając się do niej.~- Prawdę mówicie...
1964     3, 28|             boć w beczkach stoi zboże do siewu! - zawołała, niby
1965     3, 28|                No... niechby przyszło do tego co rychlej!...~Obrzucił
1966     3, 28|             że Antka na Sybir poślą i do taczek przykują.~Juści,
1967     3, 28|          wywodził. Adwokat w mieście, do którego ją ksiądz z listem
1968     3, 28|              tak ją strach zatykał, a do tego zaś i Magda po jego
1969     3, 28|                Przepijcie, gospodyni, do mnie, ja to nie organista!-
1970     3, 28|             Dominikowa zabierając się do opatrzenia głowy chorego.~-
1971     3, 28|        również zabierając się z Jagną do pomagania tak ostro, że
1972     3, 28|       Jambroża odwołał księży parobek do kościoła, ostały jeno same,
1973     3, 28|      pomiarkowała, już one powtaczały do komory, więc srodze rozeźlona
1974     3, 28|           przywołując Józkę i Pietrka do pomocy.~O samym zmierzchu,
1975     3, 28|               zabrali się pośpiesznie do robienia kiełbas, kiszek
1976     3, 28|              po cichuśku, jak pójdzie do kościoła, przenieść wszystko
1977     3, 28|          kościoła, przenieść wszystko do swojej komory i będzie po
1978     3, 28|        wyręcza! - wołała rozłoszczona do ostatka wywalając jednocześnie
1979     3, 28|         ksiądz z Panem Jezusem jedzie do kogoś!...- objaśniał Bylica
1980     3, 28|             Bylica akuratnie wchodząc do izby.~- Któż by zachorzał?
1981     3, 28|          zadyszany Witek.~- Ani chybi do któregoś z komorników...~-
1982     3, 28|              z komorników...~- A może do waszych, do Pryczków, tam
1983     3, 28|                    A może do waszych, do Pryczków, tam ano siedzą...~-
1984     3, 28|          powiadał, iż księdza wzywali do Agaty, Kłębowej krewniaczki,
1985     3, 28|          roboty, by lecieć w podwórze do wieczornych obrządków.~Wieczór
1986     3, 28|          chałupie ręce i zaraz poszła do stodoły przebierać ziemniaki,
1987     3, 28|               czynić. Zagadnęła potem do niej Józka: nie odezwała
1988     3, 28|               jeno raz jeden zajrzała do nich czatując w izbie na
1989     3, 28|          Jagny, by wtedy zabrać mięso do swojej komory i spenetrować
1990     3, 28|            mogąc wstrzymać, zaglądała do chorego, to zamówiwszy się
1991     3, 28|          zamówiwszy się o coś, wlazła do komory.~- Czegoj szukacie?
1992     3, 28|  sposobniejszą porę.~- Trza się wziąć do szykowania podaronków -
1993     3, 28|           pokoje, bo pewnikiem goście do nich zwalą na święta.~I
1994     3, 28|                  Hale, przywlekła się do nich w sobotę i zaraz w
1995     3, 28|               ją przetrzymać u siebie do śmierci, bo stara liczy,
1996     3, 28|               najadłam, że me w końcu do cna rozebrało. Człowiek
1997     3, 28|             chce zborgować i pożyczyć do nowego... bo i kto? Poratunku
1998     3, 28|             ten wie, jak wykręci! Nie do was piję, nie na swoim siedzicie
1999     3, 28|               to żniwo teraz, chociaż do przednówka daleko, procesjami
2000     3, 28|              ciężko.~- Przesiedziałam do późna przy Florce, kobiet