Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |          za wsią, w zbitym gąszczu drzew pożółkłych... to znowu śpiewka
 2     1, 1 |       tłumił barwy, że tylko czuby drzew, wieże i dachy kościoła
 3     1, 2 |         ziemi, jakby się tuliły do drzew sennie pochylonych, do płotów
 4     1, 2 | poszczekiwały, a tu i ówdzie spoza drzew mżyły się słabe światełka...
 5     1, 2 |          pełni i rozsrebrzał czuby drzew, i siał przez gałęzie światło
 6     1, 3 |        stronie i czerwieniły czuby drzew oszroniałych - przeciągnął
 7     1, 3 |    leciuchnymi palcarni po czubach drzew, że ino jaki taki listeczek,
 8     1, 4 |          nad procesją, nad czubami drzew pochylonych, nad wieżą kościoła
 9     1, 5 |           w pośrodku rynku dookoła drzew rozciągali się bednarze,
10     1, 7 |             Na odpuście narodu jak drzew w boru abo tej trawy na
11     1, 8 |           szedł górą i bił w czuby drzew, że ino się kolebały i aż
12     1, 9 |           wskróś mroków i gąszczów drzew, i traw zeschniętych.~Głuchy,
13     1, 9 |           u krzyżów i ruchami tych drzew rozchwianych sennie osuwali
14     1, 9 |         trwogą nasłuchiwano szumów drzew, z trwogą patrzano w okna,
15     1, 12|       przygnieciony mroczną gęstwą drzew obrzeźnych i tak utopiony
16     2, 13|          co strat pomniejszych! Co drzew wyłamała w sadach i borach!
17     2, 13|          świat, że nie rozeznał ni drzew, ni chałup, ni dalekości,
18     2, 14|  przemarzłej, jakby senne dychanie drzew zmartwiałych - drżało w
19     2, 15|        kurzawą śniegi, otrząsane z drzew... dymy tłukły się po drodze -
20     2, 16| rozbrzmiały, a wiater był duży, to drzew a się kołysały i szum srogi
21     2, 18|     przywaliły i prawie po gałęzie drzew sięgały , musieli obchodzić
22     2, 18|             że nic nie rozeznał ni drzew, ni kamionek, ni borów -
23     2, 21|         czyniły od kamionek, to od drzew i groblami zastępowały,
24     2, 21|            drzewa kolebały się, od drzew pomruk leciał groźny, przyduszony
25     2, 23|         kołysząc się ciężko ruchem drzew, pokrytych nadmiarem kwiatów
26     2, 23|             niby olśniewające pędy drzew w majowe świty, a oddechy
27     2, 23|          że słychać było dygotanie drzew obwisłych pod śniegiem i
28     2, 24|            i straszną jakąś gędźbę drzew.~- Przez niego wszystko,
29     2, 25|            walących się raz po raz drzew, bicie siekier i przeszywający,
30     2, 25|           na bór, przypięło się do drzew i kuło tak zawzięcie i zajadle,
31     2, 25|     inszych zasie tyle podlejszych drzew, któż to wypowie, ile a
32     2, 25|        drgała cięgiem od zwalonych drzew, siekiery waliły bez przestanku,
33     2, 25|     godzinami, a coraz nowe pokosy drzew zalegały porębę i robota
34     3, 26|            rosy kapały rzęsiście z drzew pośpionych w mącie nieprzejrzanym.~
35     3, 26|     wydzierały się na jaśnię czuby drzew, oprzędzone mgłami, a gdzie
36     3, 26|            aż rosy potrzęsły się z drzew.~Aż z tej omdlałej szarości
37     3, 26|             do tych nagich jeszcze drzew stróżujących nad drogami
38     3, 26|          wysokie, białe mury wśród drzew olbrzymich i grał oknami
39     3, 26|       powyciągane, kamionki, rzędy drzew przechylonych, piaszczyste
40     3, 26|           kieby ten chudy cień, od drzew nagich padający na ziemię,
41     3, 27|      przyodziewał zmartwiałe czuby drzew w modre obleczenia, zaś
42     3, 27|  zaiskrzyły i rosy jęły skapywać z drzew; wiater też się poruszył
43     3, 27|      wskroś mdlejących już cieniów drzew nadbrzeżnych; potem gęsi
44     3, 27|            trąciła ziemię i tknęła drzew; niebo wisiało młode; przemodrzone
45     3, 29|      zupełna; wskroś rozkolebanych drzew trzęsły się gdzieniegdzie
46     3, 30|            nakryci prawie cieniami drzew. Słońce zaszło, modrawe
47     3, 30|            ze zmurszałych ścian, z drzew pochylonych, z gęstej nocy,
48     3, 30| ciemnościach, zrumieniły się czuby drzew i dachy młynicy zaś staw
49     3, 31|      przycichło w izbie, jeno szum drzew dochodził ze dworu i kolebały
50     3, 31|          cichości - bo od ziem, od drzew, z sinych dalekości, od
51     3, 32|           kapało jeno z dachów i z drzew, że to wiater jął otrząsać
52     3, 32|  rozgłośnie, jaże ptaki uciekały z drzew pobliskich; czasem kuropatka
53     3, 32|            się wsie gęstymi kępami drzew okwieconych, krzyże przydrożne
54     3, 32|       drogi, przysłonione cieniami drzew, a jeno niegdzie porznięte
55     3, 33|      tłukło, że przyciskała się do drzew, zapłakanymi oczyma biegając
56     3, 33|       niemałym wrzaskiem spadało z drzew na płoty.~Teresce naraz
57     3, 33|             staw polśniewał wskroś drzew kieby tafla lodowa... Aże
58     3, 34|         głosów i ostatnie kwiaty z drzew leciały ~Przed Borynami
59     3, 34|      przodem, świszcząc po czubach drzew i szarpiąc zbożami, ptactwo
60     3, 34|       uderzył taki wicher, że dziw drzew nie powyrywał, jaże gałęzie
61     3, 35|          poczerniałymi szkieletami drzew, wyciągających się boleśnie
62     3, 36|        powietrzu, rosy skapywały z drzew, ptaki zaświergotały po
63     3, 36|          ją wyganiał.~Patrzyła zza drzew na łąki, pełne narodu i
64     3, 36|               myślał dotykając się drzew.~Łapa, chodzący wciąż przy
65     4, 37|          cienie jęły wypełzać spod drzew i domów, a we zbożach, co
66     4, 37|            wyrastał ze zbóż kępami drzew, krzyżów i mogił, a zdawał
67     4, 40|        pokulone stadka gęsi.~Czuby drzew już się wypinały z nocy,
68     4, 40|       lękliwe cienie wyłoniły spod drzew, czołgając się ku zbożom.
69     4, 40|      sielnie rozgwiaździony, skroś drzew błyskały światełka chałup,
70     4, 41|             Nakrył go głęboki cień drzew galancie rozrośniętych.~
71     4, 43|          niedojrzały owoc opadał z drzew, studnie wysychały, a nawet
72     4, 44|        naprzeciw kancelaru w kępie drzew jakoby w tym gaju cienistym,
73     4, 46|         sadach wyzierając jeno zza drzew i płotów, ludzie już ściągali
74     4, 46|      obrzeżoną pokrętnymi cieniami drzew, naraz zadrgało mu serce,
75     4, 49|            nawet nad staw, nawet u drzew nad drogami wisiały złote,