Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |            nieco na taczalniku, co stał pod okapem obory, rozdział
 2     1, 2 |      wielkiego komina z okapem, co stał przy siennej ścianie, było
 3     1, 2 |     kościach, taką senność, że jak stał, rzucił się na łóżko by
 4     1, 2 |           zawsze się źle radzi, bo stał za dworem, a w końcu, żeby
 5     1, 2 |    obejrzał na jej dom, bo rychtyk stał naprzeciw, tylo że po tamtej
 6     1, 3 | próżniakowi - mówił do wałacha, co stał obok i łeb wtykał między
 7     1, 3 |  wszystkich i koło kościoła, który stał osłonięty potężnym wałem
 8     1, 3 |           Bór był ogromny, stary - stał zbitą gęstwą w majestacie
 9     1, 3 |            przed domem sądowym, co stał zaraz w rynku, naprzeciw
10     1, 3 |        dotąd samotnie a cierpliwie stał przy kracie, przysunął się
11     1, 3 |        przysięgali, a Szymek wciąż stał z czapką na rękach, wpatrzony
12     1, 4 |      podrapywał się po kołtunach i stał tak długo, aż Jankiel spozierał
13     1, 5 | prowadzącej z targowiska na rynek, stał wóz przy wozie, i to w rzędów
14     1, 7 |      wrośnięty w ziemię. A za wodą stał dom Boryny, dobrze było
15     1, 8 |         Jambroży był nieprzytomny, stał na środku, podśpiewywał,
16     1, 9 |           ino zaraz legł spać, jak stał, w butach i kożuchu... aż
17     1, 9 |        dusze...~Na środku kościoła stał katafalk z trumną na wierzchu
18     1, 10|          krwawym płomieniem; kowal stał przy kowadle, czapkę miał
19     1, 12|        drzwi do obory i zaraz, jak stał, rzucił się na wyrko. -
20     1, 12|         spity już swoim zwyczajem, stał na drodze na wprost domu,
21     1, 12|         naostrzania, któren zawsze stał pod okapem stajni, walał
22     2, 13|      zapamiętać!~O swoją biedę nie stał, chłop zdrowy, to byle miał
23     2, 13|      prawie równo z dachem, bo dom stał na wydmuchu, za wsią prawie,
24     2, 13|           zajadłe targi, Antek też stał twardo przy swoim, opuścił
25     2, 13|            wsparł się o szynkwas i stał tak zapatrzony przed się,
26     2, 14|            z trąconych gałęzi.~Dom stał w głębi, w księżym podwórzu,
27     2, 15|          oczami po tartaku, któren stał nad samą rzeką, węgłem ino
28     2, 16|      jednak nie pomogło, bo ciągle stał przed nią i tęsknica rosła
29     2, 16|           prawda była, wieczór już stał u proga, słońce padało za
30     2, 16|             nawet ten chłop orzący stał z podniesionym batem - świat
31     2, 16|      wycofał aż na cmentarz.~Długo stał na mrozie pod dzwonnicą,
32     2, 17|      oparłaby mu się, nie!...~Bróg stał niedaleczko, zaraz za drogą,
33     2, 18|        kożuch i przez długą chwilę stał na środku izby, gdzieś przed
34     2, 18|      krzyża; odnalazł go wreszcie, stał pod samym parkanem, wpodle
35     2, 18|     słodkością, krzykiem potęgi... Stał na wprost, czuła, że się
36     2, 19|         upadnie! Gdzie zaś, on już stał, już znowu ponosił, już
37     2, 19|        uciekać nawet pragnęła, ale stał pobok i tak patrzał; taki
38     2, 19|            Nie skoczył już za nim, stał roztrzęsiony, nieprzytomny
39     2, 20|           wierzył niczemu i twardo stał przy swoim, a na zakończenie
40     2, 21|           żywi z utrudzenia.~Krzyż stał na skraju lasu, tuż przy
41     2, 21|      tumany zasypywały kurzawą, że stał cały w mgłach, przez które
42     2, 22|          założyły do pługa, któren stał w roli, wdowa nim orała
43     2, 22|           że to cud, iż powrócił i stał już w pługu, ale rychło
44     2, 24|         kogo ksiądz wypomina, a on stał wyprostowany, pobladły na
45     2, 25|          nawet i jakby całkiem nie stał o nią. Jakoś w parę dni
46     2, 25|            pójdzie, dokąd?~Dookoła stał świat otwarty, ale tak straszny,
47     2, 25|          niby nad grobem otwartym, stał las zbitą, wyniosłą i nieprzeniknioną
48     2, 25|         się zakręciło w głowie, że stał długą chwilę, nie wiedząc
49     3, 26|          niegodne.~I oto dzień się stał, jako to nieobjęte morze
50     3, 26|            dochodził coraz żywiej, stał na kraju wsi przy drodze,
51     3, 26|             W młynarzowym domu, co stał odsunięty od drogi, a podobien
52     3, 27|        zmartwiała, że podobien się stał do onych świątków w drzewie
53     3, 27|             Tak się wtenczas obcym stał dla niej, że nawet nie umiałaby
54     3, 27|        radośnie, bo bliskim im się stał niby ten dziaduś rodzony,
55     3, 28|           Dzień co się był dopiero stał, chmurny, mokry i przykrym
56     3, 28|           gorszym jeszcze judaszem stał się la narodu! - mówiła
57     3, 28|        były przywarte.~Jakoż kowal stał tam przy beczce z rękoma
58     3, 29|          jeszcze łaskaw!~- Cud się stał prawdziwy.~- Mogło co do
59     3, 32|            pobite na wojnie. Krzyż stał na nim niski a struchlały
60     3, 35|          za swoje krzywdy. .~Kowal stał na ganku, gdy przechodziła
61     3, 36|            kominie, zaś potem, jak stał, boso i w koszuli, poszedł
62     4, 38|      Obejrzała się prędko, Mateusz stał pobok.~Mruknęła ni to, ni
63     4, 41|            się na zachodzie.~Antek stał czas jakiś nad stawem wagując
64     4, 41|       zmizerował się, zgorzkniał i stał się w chałupie srogi a niewyrozumiały.
65     4, 42|            głos matki.~Zdrętwiał i stał z zapartym oddechem, nie
66     4, 43|           już robić i młyn również stał zawarty na głucho, więc
67     4, 44|           i odszedł na stronę, kaj stał Antek, Mateusz, Kłąb i Stacho
68     4, 44|         postały sprzeciwy, gdyż on stał groźnie, tocząc oczami po
69     4, 45|     drewnianymi pudłami, a na nich stał jeszcze kosz jaj i klatka
70     4, 45|       zakurzona, zaś na kraju boru stał Jasio organistów z Jagusią.~
71     4, 45|           rozleciały, a jeno Jasiu stał spokojnie z zadartą głową,
72     4, 45|      serdeczny!~On zaś potem długo stał pod jakąś ścianą grzejąc
73     4, 47|         obłąkanym płaczem.~Mateusz stał nad nią, nie wiedząc, co
74     4, 49|     rozrządziła wójtowa.~Na drodze stał już gotowy wóz, nałożony