Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |             przy drodze okrążył go z dala i biegł na przełaj pól do
 2     1, 2 |         dobrego słowa nikomu dać nie dała i cięgiem się z babami za
 3     1, 2 |        spracowany - to i jeść tłusto dała, i często gęsto kiełbasy
 4     1, 3 |        marnacja, że jaże mi moja nie dała dobrego słowa...~- Miała
 5     1, 3 |       smętarzem czerwienił się już z dala rząd kobiet pochylonych
 6     1, 5 |            do matki, którą ujrzała z dala z organistami.~Boryna zaś
 7     1, 8 |         posłyszeli i sama Dominikowa dała mu wódki, przegryźć i parę
 8     1, 10|          unikała go, na drodze już z dala omijała!...~Nie, to nie!
 9     1, 11|                 odpowiadała krótko i dała wnet spokój nalepianiom -
10     1, 11|           obcięciu i gadać sobie nie dała. Namawiała ją Ewka, a ta
11     1, 11|              to i posturę już miał z dala widną, i powagę w twarzy
12     1, 11|          zlegnie...~- Rękę bym sobie dała uciąć, że niedługo, niech
13     1, 12|            niczego się jej tknąć nie dała.~- Wesela se zażyj, córuchno!
14     1, 12|              z kobiet Wachnikowa nie dała się nikomu przegadać i w
15     2, 13|             oczy poniesą, byle ino z dala... byle ino prędko!... -
16     2, 14|       rozgadała, pomału, jękliwie, a dała upust żalom swoim i turbacjom.
17     2, 15|           ale już nieśmiało.~- Cóżeś dała?~- Dwie przygarście lnu
18     2, 16|             spuścił, bo widna była z dala przez wzrost, siadła w ławce
19     2, 19|       wczoraj a ci sami omijali go z dala na drodze.~- Ani cię nikaj
20     2, 22|      odpowiedziały mu jakieś konie z dala, powlókł się za głosem i
21     2, 24|              mogła najlepiej, dzieci dała pod Weronczyną opiekę i
22     2, 24|            ten pies zawsze krążyła z dala i żałośnie, ogarniała też
23     2, 24|            przyjaciele, omijali go z dala, pierwsi głośno powstając
24     2, 24|        wyższy był nad drugie i już z dala widny, a tak świdrował,
25     3, 27|            pod pierzynę, ale się nie dała, szronem przetarła oczy
26     3, 27|            chłopak nadbiegał i już z dala krzyczy:~- Boryna zabit,
27     3, 27|            że jej nie przemogli, nie dała się niczemu, co dnia głębiej
28     3, 27|             to szła, dość że się nie dała, urastając we wszystkich
29     3, 27|            ociec, stary Bylica, więc dała mu podjeść nieco, opowiadając
30     3, 28|         naprzód kieby do kłótni, ale dała spokój, zakręciła się jeno
31     3, 28|         Hanka takim głosem, że Magda dała spokój, pogadywała jeno
32     3, 28|      stróżuje, więc choć po niewoli, dała spokój odkładając swoje
33     3, 28|               nie porusz i jeszcze z dala obchodź. Noś posobnie, ino
34     3, 29|            wiedząc.~Ale dojrzawszy z dala strażników z wójtem, skręcił
35     3, 29|           kobiety.~- Czego! aby wieś dała dwadzieścia wozów i ludzi
36     3, 29|          wygonią.~- Tych kamieni bym dała!~- Kijaszkiem przyłożyła!~-
37     3, 29|        obiecywałam od orki, jeść bym dała i ni jednego nie namówiłam.
38     3, 32|     ziemniaki, bo zbraknie kobietom!~Dała już spokój krzykom. - Prawda,
39     3, 32|             wrzask, jaże ksiądz im z dala wygrażał.~A za łąkami weszli
40     3, 32|        szmatę z krzyża i podążając z dala za procesją zagrzebywała
41     3, 32|          stróżujących przy krzyżu; z dala już odkrywali głowy i oczom
42     3, 32|             i nie całował. Jeszcze z dala dojrzała Mateuszową głowę
43     3, 32|               a oto sama iść musi, z dala od ludzi niby ten pies oparszywiały.~
44     3, 32| niewytłomaczonego musu, spozierały z dala na siebie.~Zaś potem, narządzając
45     3, 33|     rozwaloną chałupę, czyby się nie dała podnieść. Bylica chodził
46     3, 34|       obejrzeć Poszliśmy... widzim z dala, prawda, leżą jakieś ludzie
47     3, 35|           kobieta też masła i jajków dała mu na święta, a z tego wyszło,
48     3, 36|         chodźcie! - wrzeszczał już z dala.~- Co się stało? ogień czy
49     4, 39|           musiała ją skrzyczeć, bych dała spokój, bo Jaguś jakby ogłuchła
50     4, 39|           marchew; dojrzała go już z dala, bo stojał prawie całkiem
51     4, 40|             chwile, w których byłaby dała głowę, jako wyraźnie roznoszą
52     4, 40|             do obierania ziemniaków, dała piersi dziecku i okrywszy
53     4, 40|       leciała, jak jeno mogła, już z dala krzycząc i wytrząchając
54     4, 40|              dostrzegła, to mu już z dala krzyczała:~- Wiecie, a to
55     4, 40|            oczy przemykał się jeno z dala, stronami.~Józka doiła już
56     4, 40|            matka prosić,~Żebyś mleka dała dosyć,~Stój, siwulo, stój!~-
57     4, 41|       brakowało, tośwa zworowali abo dała jedna dzieucha, służanka,
58     4, 41|              był przy robocie; już z dala szczękały brzękliwe, mocne
59     4, 42|              był pogwarom, to jeno z dala poglądali dziwując się jego
60     4, 42|             Jędrzych powoził i już z dala krzyczał wesoło:~- Pokaż,
61     4, 42|               Nastuś... samaś mi się dała... już cię nie popuszczę -
62     4, 43|             też nie gorsza od niego, dała mi maciorkę, prosię to jeszczek,
63     4, 43|               Cudeńka prawisz, Hanka dała ci maciorkę, prosto nie
64     4, 44|             wójt, młynarz, a nieco z dala kręcił się kowal pilnie
65     4, 45|            nieprzeparcie, że się już dała bez pamięci na wolę tej
66     4, 45|              tej jakiejś lubej mocy, dała się jakby wodom spienionym,
67     4, 45|       wyśnione światy szczęśliwości, dała się wszystką duszą i sercem,
68     4, 45|         Juści, miejsce sposobne... z dala od ludzkich oczów... juści...~-
69     4, 48|             Jambrożem, obszedł ich z dala i spacerując kajś pod drzewinami
70     4, 48|             w to słońce, juści, co z dala, bo organiścina z dziećmi
71     4, 49|         przemyślnie, trzymając się z dala.~- Juści, co ten zbój poredził
72     4, 49|        swoimi strapieniami, że stara dała spokój i wzięła się do różańca.