Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |       zagony, westchnął i wjechał w las.~Poganiał często konia,
 2     1, 3 |             myślał i pożerał oczami las, i już na oko wybierał co
 3     1, 3 |             na niesprawiedliwość bo las był wspólny, serwitutowy,
 4     1, 3 |           zachodowi, gdy wjechali w las.~Mało wiele pogadywali,
 5     1, 4 |    przeleciał kościół, i naród, jak las przygięty wichurą, runął
 6     1, 9 |          poszedłem na dworskie, pod las, bo tam na oziminę lubią
 7     1, 10|           że dziedzic sprzedał nasz las!... A chcecie, to wam jeszcze
 8     1, 10|            się dzisiaj wybierał pod las na polowanie... - Juchy,
 9     1, 11|             wykrzykiwał, że już ten las sprzedany Żydy ocechowały
10     1, 12|          jest mila, po nocy i przez las nie traficie. Stoją tu gotowe
11     2, 14|        ludzie, że tną ten przykupny las, przy Wilczych Dołach.~-
12     2, 14|             upominają.~- Któż mu to las wytnie, jak nie Lipczaki? -
13     2, 15|        wrzasków i bijatyk.~- Sielny las! Drzewa kiej świece!~- Ale
14     2, 17|             drzewo już wycechowali, las rozmierzyli i po Trzech
15     2, 18|         porębie.~- Kiej nic a nic o las nie pytał.~- Hale, kiej
16     2, 18|           ziemiach siedzi, chłopski las sprzedaje, z chłopskiej
17     2, 19|    spokojnie ciąć choćby i wszystek las.~- Nie trza pozwolić - rzucił
18     2, 19|            tylko jedna rada, zaczną las ciąć, całą wsią iść, rozegnać,
19     2, 20|         zwózka zwózką, sprawa zaś o las osobno; nim zgoda z dziedzicem
20     2, 21|             przyziemnych krzach - a las ni drgnął, ni jedna gałęź
21     2, 21|           się zrywał, bój napełniał las, strach padał na wszelkie
22     2, 21|          dalekie, ciężkie łomoty.~- Las rąbią przy Wilczych Dołach,
23     2, 21|           nawrócili w duży i zwarty las sosnowy, gdzie ciszej było
24     2, 21|         drzewa szumiały dziko, cały las się kolebał i prawie ziemię
25     2, 22|        bogacz, całe włóki obsiewał, las swój miał, chałupę kiej
26     2, 25|             dziedzic rąbie chłopski las.~Nikt temu zrazu wiary nie
27     2, 25|           ktosik nie wypatrywał pod las na dróżki, którędy pojechali,
28     2, 25|         izby i krzyknął:~- Chłopski las rąbią! - i dalej poleciał.~
29     2, 25|        krzywdy! Dzisiaj wama wzięli las, a jak się bronić nie będziecie,
30     2, 25|              Gromadą iść, rozgonić, las odebrać!~- Zakatrupić krzywdzicieli!~-
31     2, 25|          najlepsze pole - dworskie, las - dworskie - wszystko -
32     2, 25|            w płoty i krzycząc:~- Na las! Na las! Wychodź, kto żyw!
33     2, 25|            i krzycząc:~- Na las! Na las! Wychodź, kto żyw! Pod karczmę!
34     2, 25|            kto żyw! Pod karczmę! Na las!...~To i na łeb i szyję
35     2, 25|        pożar wybuchnął we wsi.~- Na las! Kto ino ma z czym, kosę,
36     2, 25|              siekiery, a brać!~- Na las! - krzykiem tym trzęsło
37     2, 25|           Macieju! Prowadźcie!~- Na las! Na las! - darły się drugie.~
38     2, 25|            Prowadźcie!~- Na las! Na las! - darły się drugie.~Dopiero
39     2, 25|       ścierpieć, ni podarować! Dwór las nasz tnie, dwór nikomu z
40     2, 25|      zbierać się duchem, za mną! Na las! - ryknął mocno.~- Na las! -
41     2, 25|           las! - ryknął mocno.~- Na las! - odwrzasnęli wraz wszyscy,
42     2, 25|           nad grobem otwartym, stał las zbitą, wyniosłą i nieprzeniknioną
43     2, 25|       wypowie, ile a jakich padało!~Las marł z jękiem, drzewa padały
44     2, 25|           rąbać! Wara od boru! Nasz las, nie pozwalamy! - wrzeszczeli
45     2, 25|   struchlałych i ryknął, że na cały las się rozległo:~- Ludzie z
46     2, 25|        osłabłe, chyłkiem uciekały w las, tylko rębacze bronili się
47     2, 25|              okrwawieni, napełniali las radosną wrzawą.~Kobiety
48     3, 26|       płotami, znowu powiedała:~- O las poszło. Dziedzic sprzedał
49     3, 27|          stało, kiej chłopy szły na las...~Nie poszła z inszymi,
50     3, 29|            się na Lipcach mściły za las!... - powiedziała.~- Któż
51     3, 29|    zniszczony całkiem spencerek i w las pognała po borowinowe gałązki
52     3, 30|             za młynem, wzgórzem pod las biegnące, kaj czerniały
53     3, 30|          przyduszają o swoje, co na las dały, podatki winien, dworskim
54     3, 30|            najbarzej! Wiecie, że to las mu sprzedawać wzbronili,
55     3, 32|    topolowej drogi, mierząc pod sam las, jak wiodła wąska i wyjeżdżona
56     3, 32|        oblał, że wypadła z kupy i w las pognała, sama nie wiedząc,
57     3, 33|             jaką porę, żeby nie ten las...~- Pewnie. Zginął, a drugie
58     3, 34|       widział, jeno co ze strachu w las pognał do komornic, które
59     3, 34|           Jakeś i z dziedzicem nasz las obrabiał - dodał groźnie
60     3, 35|          odsiedzieliście jeszcze za las, to wam przyłożą i razem
61     3, 36|             różnych, a to o sądy za las się kłopotali, a to wójtowe
62     4, 37|            dwie morgi, a paśniki, a las, a budynki, a lewentarze,
63     4, 37|       katafalku, obstawiony w biały las świec płonących, a dokoła
64     4, 39|             co dziedzic musi dać za las, to po jakie półwłóczku
65     4, 40|            puszczały się gęsto kiej las.~- Czego człowiek nie sieje
66     4, 40|        Naraz jastrząb wyprysnął nad las, zatoczył krzyżem nad polami,
67     4, 41| odszczeknęła gniewnie i poleciała w las na jagody.~Bór stojał cichy,
68     4, 43|            aż kajś na topolową, pod las...~- Jezus mój kochany! -
69     4, 44|         popsuć zgodę z dziedzicem o las - przestrzegał lipeckich
70     4, 49|        śpiesznie poszedł w pole pod las. ~Przeszkadzał mu wiatr