Tom, Rozdzial

 1     1, 6 |     wiedząc, co mówić, zmieszani dziwnie oboje.~- Wracacie to? -
 2     1, 8 |         A już od samego rana był dziwnie przykry, dziwnie zeźlony,
 3     1, 8 |        rana był dziwnie przykry, dziwnie zeźlony, że ino szukał okazji,
 4     1, 9 |        na wszystkie dusze; jakaś dziwnie bolesna cichość omotała
 5     1, 9 |          jesieni.~Cicho było, tą dziwnie posępną cichością Zaduszek;
 6     1, 10|           Gorąco mu się robiło i dziwnie duszno, i dziwnie markotno... -
 7     1, 10|       robiło i dziwnie duszno, i dziwnie markotno... - Nieprawda,
 8     1, 12|        co chciała! A Jagusi było dziwnie wesoło na duszy i ochotnie.
 9     2, 13|          krowę? - rzekła cicho i dziwnie miękko.~- Pewnie już idą,
10     2, 14|          W izbie Antków też było dziwnie mroczno, chłodno i smutnie;
11     2, 14|        się mrok modrawy, suchy i dziwnie przejrzysty, niebo było
12     2, 15|        nie przyszło.~Tak się już dziwnie składało, bo nawet tej kaszy,
13     2, 17|         psy tropiące, Nastka też dziwnie spoglądała... stary również...
14     2, 18|       nie gryzą - uśmiechnął się dziwnie i gładził tulący mu się
15     2, 18|        patrzał na nią spode łba, dziwnie jakoś.~- Zajrzałam do siwuli,
16     2, 19|           Hanuś! - prosił, bo mu dziwnie zmiękła dusza, a że się
17     2, 20|  mamrotała ze złości, bo się jej dziwnie matyjasiło w chałupie siedzieć,
18     2, 21|      prosto, do składu, a głosem dziwnie surowym, przecierpianym
19     2, 21| Przyjdziesz to? - zapytał za nią dziwnie miętko i ciepło.~- Przyjdę.
20     2, 23|         jasne tonie, i przenikną dziwnie bolesną tęskliwością, że
21     2, 24|          drogę.~Dzień się zrobił dziwnie jasny i pogodny, słońce
22     2, 24|   pieszczoną, kołyszącą nutą, że dziwnie osłabł w sobie, senność
23     3, 26|  żałośnie podnosząc się na nogi.~Dziwnie jednak zasłabła, kłuło ją
24     3, 26|       często strwożone gęgoty, a dziwnie cicho i pusto było we wsi.~
25     3, 26|      widziało w Lipcach, cicho i dziwnie pusto.~- A chłopa to ni
26     3, 26|       jej twarz siną, obrzękłą i dziwnie pokurczoną postać.~Zakłopotała
27     3, 27|      przyciemni, tak ci i w niej dziwnie pomroczało. Po cóż się to
28     3, 27|    wisiało młode; przemodrzone i dziwnie łyskliwe; sady stały bez
29     3, 27|          jego oczach, świecących dziwnie.~- Antka broń... pół gospodarki
30     3, 29|      wilcze, ale na świecie było dziwnie jasno, że dojrzał chałupy
31     3, 29|       ale mimo to dzień posiewał dziwnie przesłonecznioną widność;
32     3, 30|  ostatnie turkoty, padła na wieś dziwnie smutna cichość i pustka;
33     3, 30|         przed dymiącymi michami. Dziwnie był czerwony, mało jadł
34     3, 30|   wtoczyła się bryka.~Hanka była dziwnie smutna i milcząca, że dopiero
35     3, 30|        znowu na łóżku, ale jakoś dziwnie spokojnej...~- Zląkłem się,
36     3, 31|         bez słońca, ale ciepły i dziwnie jakoś tęskny. Ptactwo zajadle
37     3, 31|        huczała i trzęsła się tym dziwnie radosnym bełkotem.~Przycichło
38     3, 32|     niedobrze się jeszcze czuła, dziwnie słabo.- Wróci Antek, wróci! -
39     3, 32|          nawet gęsi wydawały się dziwnie niemrawe, jakby zamorzone.~-
40     3, 32|    pokornie zaglądał w jej twarz dziwnie omroczałą.~- Kaj to matka?~-
41     3, 32|       Tak się już bowiem spletło dziwnie.~Jagna przyleciała jeszcze
42     3, 33|       stara odwiedła ją na bok i dziwnie dobrotliwie szepnęła:~-
43     3, 33|          podniosła na niego oczy dziwnie smutne, ledwie co obeschłe
44     3, 33|         z wnętrzności.~Pieniądze dziwnie kusząco lśniły w słońcu.
45     3, 33|       Chory bowiem przejmował go dziwnie frasobliwą troską, aż raz
46     3, 33|         że w Lipcach nastał czas dziwnie swarliwy i niespokojny.~
47     3, 34|         jeno że jakiś wietrzny i dziwnie jasny; dawno bowiem było
48     3, 34| poprzednie, wielce pogodny, jeno dziwnie duszący i cichy; najmniejszy
49     4, 37|      Parno się przy tym robiło i dziwnie duszno, nie powiał wiater
50     4, 37|       wieczór, zrobiło się jakoś dziwnie cicho, pusto i smutnie.~
51     4, 38| spostrzega brata. Chodziła sama, dziwnie smutna i zgnębiona. Nie
52     4, 38|        Zrównał się z nią i rzekł dziwnie serdecznie:~- Naści parę
53     4, 39|          drugich. Hanka też była dziwnie powściągliwa, juści, co
54     4, 40|       siebie, iż ostała, chociaż dziwnie pragnęła z nim poleźć, on
55     4, 40|        Pietruś mu ciążył i jakoś dziwnie rozbierało go nagrzane,
56     4, 40|          nie wróci - westchnął z dziwnie ściśniętym sercem. - Nie
57     4, 41|      zaprowadzić.~Było mu czegoś dziwnie wstyd, gdy wracał do chałupy;
58     4, 41|      schmurzoną twarz, lecz taki dziwnie był la niej dobry, że skoro
59     4, 41|       Ale to zdarzenie tak jakoś dziwnie rozebrało Antka, że skoro
60     4, 45|     niego, zapatrzeni w siebie i dziwnie roześmiani.~Zdziwił się
61     4, 45|        krótką chwilę i odchodził dziwnie rozradowany, a już co dnia
62     4, 45|         ziemią.~Cofnął się jakoś dziwnie niespokojnie, przetarł oczy
63     4, 45|   Jagusia też poszła ku wsi, ale dziwnie czegoś markotna.~- Pewnikiem
64     4, 46|         oni zaś siedzieli niemi, dziwnie cisi, jeszcze zasłuchani
65     4, 48|          miejsce i nasłuchiwał z dziwnie bijącym sercem. Gęste krze
66     4, 48|          z blichowanego wosku, a dziwnie rozradowaną, w zesztywniałych
67     4, 48|       twarz miał cosik bledszą i dziwnie zbolałą, zaś oczy podsiniałe
68     4, 48|           zapatrzona w ten dzień dziwnie pusty i boleśnie ślepiący.~
69     4, 49|       wydała mu się jakaś obca i dziwnie przykra, i strasznie rozwrzeszczana.~
70     4, 49|          wracali kupami, a jakoś dziwnie cicho, ale gdzieś w połowie