Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         i trza dzisiaj zwieźć. - Deszcz ano być może.~Ale wrzał
 2     1, 5 |   jarmark.~Nad ranem upadł mocny deszcz, ale po wschodzie przetarło
 3     1, 5 |         dachach leżały, i drobny deszcz jął siać kiej przez gęste
 4     1, 5 |      pakowali się na wozy, że to deszcz zacinał coraz gęstszy i
 5     1, 5 |         było, że choć oko wykol; deszcz padał coraz grubszy i gdzieniegdzie
 6     1, 6 |                                  Deszcz mżył bezustannie, jakoby
 7     1, 6 |      Przed domami, wystawione na deszcz, mokły ogromne beczki.~Spieszono
 8     1, 6 |       Spieszono się na gwałt, bo deszcz prawie nie ustawał, a drogi
 9     1, 6 |      mrok gęstniał i czerniał, a deszcz się wzmagał, że tylko pluskało
10     1, 6 |         ledwie konia widać było, deszcz jakby przestał, tylko mokra,
11     1, 6 |       znowu objęła izbę.~Czasami deszcz uderzał w szyby, jakby kto
12     1, 7 |          drzewa, widać nie było; deszcz mżył bezustannie, tyle że
13     1, 7 |     różne.~Cichość się uczyniła, deszcz tylko zacinał w szyby i
14     1, 8 |        dzisiaj niźli zazwyczaj - deszcz był przestał padać i od
15     1, 10|    czerwone mocno, aż huczało, i deszcz iskier rozpryskiwał się
16     2, 22|              noc ciemna, wiater, deszcz, błocko, kawał drogi, a
17     2, 22|         karety, ni lokajów, jeno deszcz, błoto, ciemnica i śmierć,
18     2, 24|        pospieszył, nie bacząc na deszcz ze śniegiem, jaki zaraz
19     2, 24|         cichość objęła świat, bo deszcz jakoś z północka ustał,
20     2, 24|          wszystkie serca i kieby deszcz rosisty zaszemrały płacze
21     2, 24|         drobny, przykry, marcowy deszcz zacinał w twarz, ale Antek
22     2, 24|        po drugim, wieś usypiała, deszcz jeno mżył i trzepał w pochylone
23     2, 25|         dojrzał kogo na drogach, deszcz jeno trzepał, wiatry przemiatały,
24     2, 25|         świat ściemniał i drobny deszcz począł mżyć!... A z wieczora
25     2, 25|         chociaż jeno mżył drobny deszcz, ale ludzie czuli się tak
26     2, 25|         przemiatał po błocie, to deszcz pluskał, jak kieby kto tym
27     2, 25|          bowiem była dość widna, deszcz ustał, ino zimny, suchy
28     2, 25| pszczelny.~Czas też był cichszy, deszcz przestał, pojaśniało nawet
29     3, 26|         mówić! kiej łzy jako ten deszcz rzęsisty zalały jej serce
30     3, 27|         grania i czasem jako ten deszcz rzęsisty rozsypywały się
31     3, 28|     brzuch, a moknąc galanto, bo deszcz mżył coraz gęstszy i mgły
32     3, 28|         co kilka pacierzów padał deszcz, to ciepły wiater przewalał
33     3, 28|           iż pięści nie dojrzał, deszcz zacinał ziębiący, wiater
34     3, 29|          tak pilno, że całe dni, deszcz był czy pogoda, rozlegały
35     3, 29|  krwawymi postronkami, potem zaś deszcz spadł ulewny. Nawet powiadali,
36     3, 29|   rankiem całkiem się uspokoiło, deszcz przestał i ciepło prosto
37     3, 29|       płacze sypały się jako ten deszcz rzęsisty.~Właśnie i Hanka
38     3, 31|          pod przemokłymi sadami. Deszcz padał wolno, ciągle, bezustannie,
39     3, 31|         że już o zmierzchu, kiej deszcz przestał, a ino kałuże poczerwieniały
40     3, 32|       jakiś poczerniały i mokry; deszcz mżył kiej przez gęste sito
41     3, 32|         kiej i tamój było pusto! Deszcz zacinał przysłaniając szarą
42     3, 32|          Udawała spokój:~- Ranny deszcz i starej baby taniec niedługo
43     3, 32|          się marały w błocie, bo deszcz, choć ciepły i coraz drobniejszy,
44     3, 32|       nich kobiety kiej kania na deszcz! - westchnęła któraś.~-
45     3, 32|           Pogoda się też robiła, deszcz ustał, kapało jeno z dachów
46     3, 32|    dokoła.~- Coś za cicho... aby deszcz w nocy nie przyszedł... -
47     3, 33|        skrzeczą kiej te sroki na deszcz.~Nie zaraz się uspokoili,
48     3, 34|  wyjeżdżać.~Ale zrazu ino drobny deszcz przekropił, gorący i rzadki,
49     3, 34|       nieszporami lunął rzęsisty deszcz i poszła taka nawałnica,
50     3, 34|         dopiero pod sam wieczór, deszcz przeszedł i na zachód słońce
51     3, 35|      Mateusz. - To kiej sroki na deszcz krzyczą i krzyczą. Dyć to
52     3, 35|    brzasków i cieniów, kieby ten deszcz zielonozłoty.~- Ni... jeno
53     3, 36|    człowiek łąkę kosi, leda baba deszcz uprosi - zaśmiał się czwarty.~-
54     3, 36|         krótki, chociaż rzęsisty deszcz, w mig wypity przez spieczoną
55     3, 36|    Zatrzęsły się drzewa samotne, deszcz poschniętych liści zaszemrał
56     4, 37|         jął sypać drobny, ciepły deszcz rzęsistymi kroplami, że
57     4, 37|          Bóg zapłać!~Właśnie ten deszcz zacinający przebudził Hankę
58     4, 37|      stajni.~- Pietrek! Wstawaj! Deszcz pada! Koniczynę trza lecieć
59     4, 37|          chałupę i nie bacząc na deszcz, płakała tam długo i tak
60     4, 37|         wszystką koniczynę, gdyż deszcz rozpadał się już na dobre,
61     4, 37|      przesłony obtulały ziemię i deszcz padał nieustannie, to obtarła
62     4, 37|       nodze kieby na stróży.~Zaś deszcz nie przestawał ani na chwilę,
63     4, 37|        padało, czyste złoto, nie deszcz.~- Ziemniaki były już na
64     4, 37|       nieboskie stworzenie, gdyż deszcz nie ustawał ani na chwilę
65     4, 37|          nad dobrodziejami, gdyż deszcz z nowa pokrapiał.~I śpiewali
66     4, 40|    Wydzieracie się kiej sroka na deszcz. Cała wieś słyszy! - mruknął.~-
67     4, 43|          zmarzłej grudzi, i nowy deszcz lał jak z cebra.~Z trwogą
68     4, 43|         do cna uspokoiło i padał deszcz coraz drobniejszy, z jakiejś
69     4, 44|    szkołę, o Antka, o wczorajszy deszcz, kto zeszłoroczne szkody
70     4, 49|         na świecie, zaczął padać deszcz gruby i rzęsisty.~Pietrek