Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         wstrzymał, jako w pierwszej złości zawsze się źle radzi, bo
 2     1, 3 |         zarno, jako że skory był do złości, splunął i wszedł do sieni
 3     1, 3 |         oczami jadły a wzdychały ze złości...~- Mówcie, Bartłomieju,
 4     1, 5 |     gwałtownie i jął pogwizdywać ze złości, a stary, chociaż z żalem
 5     1, 5 |             milczeniu, bo obaj dość złości mieli do się na wątpiach.~-
 6     1, 7 |         dzwonią! - krzyknęła resztą złości, aż Szymek uciekł, żeby
 7     1, 7 |      parobkami! - wybuchnęła resztą złości.~Jagna wyszła, ale jeszcze
 8     1, 7 |       przymilkli, bo bali się, że w złości wszystko głośno wypowie,
 9     1, 8 |            bieżyć, bych w pierwszej złości czego nie oberwać.~Więc
10     1, 10|              Antek! Rozum ci się ze złości pomieszał czy co? Głupstwa
11     1, 10|           razik, aby choć zakląć ze złości - ale go wnet cosik poderwało
12     1, 10|         Juści, że ino to słowo, bom złości do was nie miał Wójt mnie
13     1, 10|           dokumentnie... Na nic tam złości i żalenia się po kątach,
14     2, 15|             z uznaniem, ale nie bez złości.~- Mało to bierze? - odmruknął
15     2, 15|            srożej, bo na samym dnie złości, jak zadra boląca, tkwiła
16     2, 17|         pazurami! Nie zniesłaby tej złości, gdyby nie wspominki o Antku
17     2, 17|             spostponowania i jawnej złości, ale siedziała w ławce i
18     2, 19|            Antek, co tam, poniechaj złości, ja ci już nie pamiętam,
19     2, 20|           tych przytajonych w sobie złości i z łóżka się podnieść nie
20     2, 20|           zawziął się i nawet w tej złości smak znajdował, a chociaż
21     2, 20|           tą przemianą, wściekał ze złości, próbował się nie dawać,
22     2, 20| oczymgnienie nie zapomniała mu tych złości i srogich słów, wrzała wciąż
23     2, 20|        Józka całe dnie mamrotała ze złości, bo się jej dziwnie matyjasiło
24     2, 21|            dobrym słowem, poniechaj złości. Tam u niego w chałupie
25     2, 22| przewiadywał i krzywdy naprawiał, i złości gasił, a potem, by już być
26     2, 22|           już nie pomiarkował w tej złości, a ino zawołał:~- Pomagaj,
27     2, 24|    świadczyć nie może, bo ociec i w złości z sobą żyli.~- Sądów to
28     2, 24|             naklęła, by sobie ulżyć złości, skłóciła się z Rochem,
29     2, 24|         barzej ciskały się na nią w złości, że nikto nie wiedział,
30     2, 24|           już teraz krzyków jego ni złości, jakby obcym, a tak dalekim
31     2, 25|          upodobali, zmagając się we złości całą mocą do tela, kto kogo
32     3, 27|           dowiedziesz me dzisiaj do złości!~I jęła najspokojniej wybierać
33     3, 27|            nie doprowadzajcie me do złości, bo będzie źle...~- Tyle
34     3, 28|            wargi trzęsły się jej ze złości utajonej.~- Pomoglibyście,
35     3, 28|        Wywarła na nią gębę w takiej złości, że nawet słów nie można
36     3, 28|           nie mogąc już powstrzymać złości.~- Jaki to zmyślny, nawet
37     3, 28|          jeno za sobą drzwi z całej złości.~Jagna zaś ostała na izbie,
38     3, 28|          się jaże we mnie gotuje ze złości, iż prosto bym nożem pchnęła...~-
39     3, 29|      Jagustynki Hanka zakrzyczała w złości:~- Józka! wołaj Pietrka!...
40     3, 29|            dziw się nie wściekła ze złości, że to jej przemóc nie poredziła.~
41     3, 30|     szydziła.~Jaguś ciepnęła się ze złości i na drogę wyszła, bezradnie
42     3, 33|              a ledwie już zipiąc ze złości, pomstowały ze wszystkiej
43     3, 33|           sobie powiedziałam, przez złości! - myślała, markotnie patrząc
44     3, 33|             wołała w zapamiętaniu i złości, przy leda okazji chwytając
45     3, 33|         Dominikowa jaże pożółkła ze złości a zmartwienia, bo w żaden
46     3, 34|          drwił, ale wargi mu się ze złości trzęsły.~- Może i tak, jeno
47     3, 35|        kupią.~Ledwie się hamował ze złości.~- A może się i wyrzekną
48     3, 35|             jaże wyrywał se wąsy ze złości. ~- Jacek z kancelarii! -
49     3, 35|               Nie doprowadzaj me do złości przy świętej niedzieli...~-
50     3, 35|         Niemiec poczerwieniawszy ze złości, wrzasnął:~- Ziemia jest
51     3, 35|        stary, ale już się trząsł ze złości, a i drugie ledwie się hamowały.~-
52     3, 36|             i niechętną, jął się ze złości spierać z Pietrkiem, gdy
53     4, 37|             Aż ją w dołku sparło ze złości. Odwróciła się plecami,
54     4, 38|             brody trzęsły, jakby ze złości. Poglądali w naród hardo,
55     4, 39|           wrzeszczała ze wszystkiej złości:~- Poczekaj, ty piekielnico
56     4, 39|           do Jagusi nie czuła nawet złości, tylko brał ją strach przed
57     4, 41|       Pietrek nadjechał, krzyknął w złości:~- Kobiety czekają, a ty
58     4, 41|         Pofolgował se Jezusiczek we złości pofolgował, no, żeby się
59     4, 41|          nie pragnie im krzywdy. We złości to i ozór nie pości. Jakże...~-
60     4, 41|              niech się wścieknie ze złości...~- Rada juści dobra jak
61     4, 41|          się wścieknę!~- Nie miałem złości do cię, Jaguś, nie. Ale
62     4, 43|       obrządków, ale trzęsła się ze złości i nie mogąc się uspokoić,
63     4, 45|          chociaż już pozieleniał ze złości, a za pałaszem macał, ale
64     4, 45|                srożył się kopiąc ze złości muchary stojące mu na drodze.~
65     4, 47|            Młynarz się wścieknie ze złości, ale niech mu rura zmięknie!
66     4, 48|      Odeszła trzaskając drzwiami ze złości.~A Jasio, nawet nie rozumiejąc,
67     4, 48|              byście mi odpuściły.~- Złości już do was w sercu nie chowam -
68     4, 49|          wieś jakby się wściekła ze złości, klątwy, pogrozy i wyzwiska
69     4, 49|        prędko, ledwie już dysząc od złości.~Jakby iskra padła na prochy,