Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |       wołała łzawo, aż buchnęła płaczem i lamentem serdecznym.~A
 2     1, 2 |          Hanka z Józią buchnęły płaczem, bo granula, jakby czując
 3     1, 3 |       buchnęła w końcu ogromnym płaczem i rzuciła się na kolana
 4     1, 4 |        skruchy i ryknął głośnym płaczem, a za nim naród cały: kobiety,
 5     1, 4 |      jej dużo w duszy, buchnęła płaczem i jęła mu wyrzucać, że mówi
 6     1, 4 |   przysiadł na drodze i buchnął płaczem.~Jasny, ogromny księżyc
 7     1, 7 |     głowę w pierzynę i buchnęła płaczem i wyrzekaniami...rozżalona
 8     1, 7 |       na kolana, kiej nie rykną płaczem i kiej nie zaczną skomleć...~-
 9     1, 9 |   modlitw, ciepło i wyczerpanie płaczem, to się ździebko wsparł
10     1, 9 |   strwożone i wybuchali świętym płaczem oddania się i rezygnacji.~
11     1, 10|         ryknęła nowym, ogromnym płaczem, wsparła się o okap i jęła
12     1, 11|     święconą kropić, aż Jaguś z płaczem padła do nóg macierzy, a
13     1, 11|          poredzisz krzykaniem a płaczem? - nic; spokojności się
14     1, 12|  ostatni... - buchnął strasznym płaczem, zarył twarz w słomę i łkał
15     1, 12|  pięścią przyłożyła na drogę; z płaczem poleciał do stajni, tyle
16     1, 12|    Zaniósł się głębokim, żalnym płaczem, krzykiem niemocy, staczającej
17     1, 12|     przygarniała do piersi, i z płaczem tuliła, aż to dziwno było
18     2, 13|         świdrujący, aż buchnęła płaczem, a za nią i dzieci czepiając
19     2, 13|    kopyt, a raz w raz wybuchała płaczem i wyrzekaniem:~- Przestałabyś,
20     2, 14|        organistów, zanosiła się płaczem i krzyczała wniebogłosy
21     2, 14|     porwała się spod ściany i z płaczem a wyrzekaniem zaczęła zbierać
22     2, 14|     dopraszam się. . - buchnęła płaczem, obłapiała go za nogi, całowała
23     2, 16|  pospiesznie światy, i buchnęła płaczem.~Uspokajała ją matka, uspokajał
24     2, 16|        Witek zapytał, ale już z płaczem prawie...~- Łaciata! Łaciata!...~
25     2, 17|     wychodzić stąd, że prawie z płaczem się podniosła i wolno a
26     2, 18|   czasem dawał i... - wybuchnął płaczem na przypomnienie.~- A pobożny
27     2, 20|   kijanką nie poredzi, to myśli płaczem co wskórać!~Dobrze wiedział,
28     2, 20|        karciła, że dziewczyna z płaczem biegała się skarżyć; nic
29     2, 20|      póki czas!~Dzieci buchnęły płaczem, bo się im uwidziało, jakoby
30     2, 20|   ramionami, całował a żałosnym płaczem się zanosił...~O zmierzchu
31     2, 22|         wieś odprowadzała ich z płaczem i lamentem aż pod figurę
32     2, 22|          padł na kolana, ryknął płaczem i wyciągnął ręce o zmiłowanie.~
33     2, 24|        buchnęła długim, słodkim płaczem, to jej dopiero ulżyło i
34     2, 24|         izby, do nóg mu padła z płaczem, wzruszona jego widokiem
35     2, 24|    wszystką śpiewał i wszystkim płaczem pokutnym.~Prześpiewali,
36     2, 25|         poleciał, a ona padła z płaczem okropnym, jakby się świat
37     3, 27|       Pan Jezus nie dołoży.~Nie płaczem i skamlaniem dochodzi się
38     3, 27|       siebie; ino Magda ryknęła płaczem.~- Swojego bronić! nie dajta
39     3, 27|      wypraw tych ludzi.~Magda z płaczem rzuciła się do niego, ale
40     3, 28|  rozsypie żałosny.~Zaniesła się płaczem i długo się trzęsła nos
41     3, 29|     źróbka... - tłumaczył się z płaczem starszy, kiej mu Rocho odebrał
42     3, 29|    rymnęła mu do nóg wybuchając płaczem jeszcze jękliwszym i barzej
43     3, 29|         pojadę! - wrzeszczała z płaczem. - Cóżem to dziadówka, by
44     3, 30|  spłoszone, że niejedna głowa z płaczem do ziemi przywarła, niejeden
45     3, 30|      dusze, jaże ryknęli wraz z płaczem, krzykiem, szlochaniem i
46     3, 31|   sprawa się wydała.~Sołtyska z płaczem przybiegła, że i im wóz
47     3, 33|        najpierwej, bo Filipka z płaczem pognała sześć starych gęsi,
48     3, 33|   Tereska jakby się zachłysnęła płaczem, że ino robiła gardłem,
49     3, 34|    lepszy by nie był - wołała z płaczem.~- Wróci chłop, Panu Bogu
50     3, 35|       każdego, a niejedna już i płaczem lamentliwym buchała.~- Nie
51     3, 36| radosnej wrzawy.~I odchodziła z płaczem.~Szła do matki, ale ledwie
52     4, 37|       ostygła.~Magda wybuchnęła płaczem, a jeno kowal rozpytywał.~
53     4, 37|     mówiła z dobrością.~- Płacz płaczem, a rok nie przejdzie i zaśpiewam
54     4, 37|      cicho, jaże Józka buchnęła płaczem, a Hanka ozwała się do Jagustynki
55     4, 37|       często gęsto i poniektóre płaczem buchały serdecznym.~Ciągnęło
56     4, 37|         rodzina srodze zawodząc płaczem i jękami, zaś pobok i kaj
57     4, 37|         niby tym żalnym, cichym płaczem, zaś rozchwiane zboża kolebały
58     4, 37|      Podniesienie, a odrzecze z płaczem:~- Prawdę powiem kiej na
59     4, 37|     zanosiła się takim żałosnym płaczem, jakby to na nią sypiały
60     4, 38|    zawierzy! - gadała na wpół z płaczem, a coraz żałośniej, gdy
61     4, 38|    wołaniem i skargą nabrzmiałą płaczem.~Uciekła i patrzała w młynarzowe
62     4, 38|     najdłużej matka, która go z płaczem tuliła do piersi a całowała.~-
63     4, 39|    obrazami, buchnęła rzęsistym płaczem i ochfiarowała się iść do
64     4, 40|        chwilę dokoła i buchnęła płaczem. Płakała z radości, płakała,
65     4, 41|        dokuczliwie, to prawie z płaczem oganiała się gałęzią i tak
66     4, 41|       prosić lękliwie, prawie z płaczem:~- Puść me, Jantoś! Puść!
67     4, 46|   buchnęła skomlącym, rzewliwym płaczem.~- Zostańcie z Bogiem, może
68     4, 47|        się strasznym, obłąkanym płaczem.~Mateusz stał nad nią, nie
69     4, 47|     cały głos.~Jagusia buchnęła płaczem, wypadła przed dom i pognała