Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |     pasa przyciągnął.~Już był w swoich wrotach i wchodził w opłotki,
 2     1, 3 |       ręku, stojąca w gromadzie swoich świadków, to się zeźlił
 3     1, 4 |  znajomkami, a przysuwał się do swoich gospodarzy, bo i Antek z
 4     1, 5 |   przegryzł co...~- Nie masz to swoich?... Cięgiem ino w ojcową
 5     1, 5 |        jakoby zorze namotała na swoich lnianych włosach; a one
 6     1, 5 |         czyścu ostających, a za swoich to już ja i tak się cięgiem
 7     1, 5 |       każdemu pilno było iść do swoich, a i do spraw różnych; rozeszli
 8     1, 6 |      Dominikowej było, że synów swoich dzierżyła żelazną ręką i
 9     1, 6 |      słowa nie dadzą i prawa do swoich części mają...~- Ale może
10     1, 9 |       ten dzień na ziemię, żeby swoich nawiedziły...~- Żeby swoich
11     1, 9 |     swoich nawiedziły...~- Żeby swoich nawiedziły! - powtórzył
12     1, 11|        rozpowiadała o dzieciach swoich.~Nawet w sieniach była ciżba
13     2, 17|       obcą się czuła w pośrodku swoich, tak obcą, że ze strachem
14     2, 19|     pocą, tak prawią i zalecają swoich kawalerów:~Ten ma morgi
15     2, 19|    Mateuszem nie ruchali się ze swoich miejsc, siedzieli przy się
16     2, 19|     czoło i jął gorąco prawić o swoich krzywdach, a w oczy wszystkim
17     2, 22|         w postronkach pędził do swoich pogańskich krajów.~Trza
18     2, 22|       ochotnie kładzie głowę za swoich i wiarę świętą.~Zwołał tedy
19     2, 22|         dwór zapraszał i między swoich komorników sadzał.~Puszył
20     2, 25|   bacząc na pluchę pchnął konno swoich chłopaków .do lasu na zwiady.~
21     2, 25|      ale na słowo przykre miała swoich dziesięć, na krzyk zaś każden
22     2, 25|         i nie wypowiedzieć: win swoich jeszcze nie miarkowała,
23     2, 25|       pożądaniem, szukając ust. swoich chciwie, porwani wspólną
24     2, 25|     krzyczał przy szynkwasie do swoich:~- Ciasno jest wszystkim
25     2, 25|       we wnyki, odrywało się od swoich, biło gałęziami i z jękiem
26     2, 25|  wścieklejszy zaczął skrzykiwać swoich, a dojrzawszy Borynę skoczył
27     3, 26|   wracający o wiośnie do gniazd swoich.~Stare to było, schuchrane,
28     3, 26|     zwiesny i powraca ją oto do swoich, powraca do rodzonych...~
29     3, 27|   wystawania la obmowy.~Mało to swoich miała frasunków, bych się
30     3, 27|       wielce posłyszeć niecoś o swoich.~Wyszedł do nich przed dom
31     3, 30|     niesły wypatrując tęskliwie swoich... ale na darmo: były tam
32     3, 31|        na płocie przyodziewę po swoich nieborakach!~- Pono na jesień
33     3, 31|       mszę, już wszyscy byli na swoich miejscach.~Mgły rychło się
34     3, 31|       że się zaradzi... Dam wam swoich koni, choćby na cały dzień,
35     3, 32|      kiej wiśnie przywierały do swoich chłopaków nie bacząc na
36     3, 32|    jakże! każdemu było pilno do swoich... co im tam ona?... a tylachna
37     3, 32|         Łapa szukający w ciżbie swoich gospodarzy. Nie ciągnęło
38     3, 32|         z wrzasku, jęły usadzać swoich nieboraków przed michami,
39     3, 32|         Jagustynka poleciała do swoich, Józka też z Witkiem poniesła
40     3, 33|          A że każden miał dosyć swoich turbacji a bied, to i nie
41     3, 33|          Dyć się już cisnęli na swoich zagonach kiej mrówki, dyć
42     3, 33|         pieniądze przysyłają la swoich. Jak tam dobrze, jaką wolę
43     3, 34|  prześcigi jęli go zapraszać do swoich chałup. ~- Na tymczasem
44     3, 34|       po drodze od drugich, i o swoich kłopotach jęła się skwapnie
45     3, 34|        Pan Jezus pozwolił, co u swoich ostaniesz, u gospodarzy,
46     3, 34|        zaś biedniejsze powiedły swoich dobrodziejów na poczęstunek
47     3, 34|         picia Nastkę i kamratów swoich przyniewalał, zaś co urznęła
48     3, 35|       zaś drudzy też poniechali swoich zajęć, a ino całe te dnie
49     3, 35|    gotowości, gdy Rocho ogarnął swoich i odwiódł w tył, chłopy
50     3, 36|         Ciemnościom powiadała o swoich nadziejach, nawet bydlątkom
51     4, 37|        drugi i dalejże poganiać swoich.~- A chodźcież, ludzie!
52     4, 37|      oczy zaszklone łzami ojców swoich, dziadów i pradziadów, niesionych
53     4, 37|         przykróci...~Maciej jął swoich poczciwie bronić, ale święty
54     4, 37|        każden bowiem miał dosyć swoich turbacji, a przy tym już
55     4, 38|       się do niej i zawrócił do swoich.~Poleciała za nim oczami,
56     4, 39|    takie!~- Nie pomstuj, bym ci swoich krzywd nie ciepnęła we ślepie!~-
57     4, 39|       się wzięła do zdejmowania swoich obrazów, gdy Józka przyleciała
58     4, 39|        księdza, był w polu przy swoich najemnikach przerywających
59     4, 39| rozeszły, boć każda miała dosyć swoich codziennych turbacji a zabiegów,
60     4, 40|        płocie, poleciała budzić swoich, ale tak byli jeszcze śpikiem
61     4, 41|        do niego a wyznać się ze swoich frasunków.~- Taki nauczony,
62     4, 41|     zawsze. Sporo czasu mówił o swoich zamysłach i nadziejach,
63     4, 41|     cudze, mało to jeszcze miał swoich turbacji? A do tego kowal
64     4, 44|        Sołtysi stanęli na czele swoich wsi, zaś wójt zasiadł za
65     4, 45|       na stare lata dożywać dni swoich w spokoju i szczęśliwości.~-
66     4, 47|        i okrutnie stęskniony do swoich.~- Dobry był chłop, ale
67     4, 48|     milczeli już oboje unikając swoich oczów, a wraz cisnąc się