Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |      naprzeciw. Psi nawet pomilkli, cichość niezgłębiona objęła wieś
 2     1, 4 |          Pana o zmiłowanie.~A potem cichość zapadła, cichość rozmodlenia
 3     1, 4 |            A potem cichość zapadła, cichość rozmodlenia i serdecznej
 4     1, 4 |             pobrzękiwał... ale wnet cichość zalegała.~Kuba poszedł prosto
 5     1, 4 |            nad wodami. Niezgłębiona cichość nocy jesiennej przejmowała
 6     1, 5 |        wybierał sobie pchły zębami.~Cichość się uczyniła, że ino ogień
 7     1, 6 |           chlupotem...~Przerażająca cichość ogarnęła ziemię.~Umilkły
 8     1, 7 |           przegrywać pieśnie różne.~Cichość się uczyniła, deszcz tylko
 9     1, 9 |        dusze; jakaś dziwnie bolesna cichość omotała serca - cichość
10     1, 9 |             cichość omotała serca - cichość rozpamiętywań żałośliwych
11     2, 13|         wciąż, bez przestanku.~Taka cichość padła na ziemię, że ani
12     2, 13|             na ziemi leżała głęboka cichość i chłód surowy wionął.~W
13     2, 14|        ostało po nich. Nic, jeno ta cichość zmartwiała i pustka nieprzejrzana!~-
14     2, 14|         wała głęboka, przemarznięta cichość! Mróz był coraz tęższy i
15     2, 16|    przykładaniu pamiętać.~Uroczysta cichość zaległa izbę.~Boryna się
16     2, 18|             jakaś żałosna, zmęczona cichość przygniatała świat, żaden
17     2, 18|          kałdun krowi zaczęła doić.~Cichość ją ogarnęła, że by najlżejszy
18     2, 19|      karczmy.~Muzyka raptem ustała, cichość z nagła padła na wszystkich,
19     2, 19|             roziskrzonych śniegach, cichość martwa, zeskrzytwiała tuliła
20     2, 20|           pomstowania, a ino ciężka cichość, złowrogo przyczajona i
21     2, 20|         Przykrzyła się wszystkim ta cichość, bo ino ogień trzaskał,
22     2, 21|     przewalała się górą, że czasami cichość się czyniła jakby w kościele,
23     2, 21|           jeden pień się zakołysał, cichość była jeszcze głębsza i bardziej
24     2, 22|         prawić z wolna i niegłośno.~Cichość ogarnęła izbę, że jeno wrzeciona
25     2, 22|          mało kto go zauważył, choć cichość była, bo pod ten czas opowiadała
26     2, 23|        bezgwiezdną i w niezgłębioną cichość pól przemarzłych.~Przepadli
27     2, 23|              Zaśby czego! jeno taka cichość we mnie rośnie, kieby śmierć
28     2, 24|               Wieś już dawno spała, cichość objęła świat, bo deszcz
29     2, 24|          pies gdziesik zaszczekał i cichość przerażająca ogarniała świat,
30     2, 25|         całym, pustka była naokół i cichość w całej wsi jakby wymarłej,
31     2, 25|              na wieś zaś całą padła cichość wzburzona i przez moc przytłumiana
32     2, 25|           światła pogasły w izbach, cichość padła na wieś, że jeno kiejś
33     2, 25|             w lute i szkliste mgły.~Cichość zalegała bory, ziąb przeciągał
34     3, 26|          brać.~Poczynało dnieć.~Ale cichość była jeszcze całkiem drętwa,
35     3, 26|          odpoczywającym dośpiku, bo cichość padła barzej w uszach dzwoniąca,
36     3, 27|             podnosił ku południowi, cichość zgoła świąteczna ogarniała
37     3, 30|   przyodziany z chorągiewką w ręku.~Cichość z nagła objęła kościół,
38     3, 30|        padła na wieś dziwnie smutna cichość i pustka; dzień się powlókł
39     3, 30|            i staw, a przedwieczorna cichość tak przywalała świat, że
40     3, 30|         gwiazdy nie wzeszły, głucha cichość ogarniała świat, jeno co
41     3, 31|              Zgoła nabożna i święta cichość ogarnęła pola, jakby się
42     3, 31|       łęgach i wieczorna, zwiesnowa cichość przędła się po ziemiach.
43     3, 32|       wynieśli się na równię, kaj i cichość stanęła większa, wiater
44     3, 32|        nieprzejrzanej gardzieli.~To cichość się rozpościerała, że ino
45     3, 33|           to raz?~Nie słuchała już, cichość znowu spadła na świat, słowiki
46     3, 35|           na wsi zaległa niedzielna cichość, że tylko niekiedy słychać
47     3, 35|          też się cosik zamedytował.~Cichość się znowu przędła; granie
48     3, 35|          kwardo:~- No, to słuchamy!~Cichość padła, sapanie a krótkie
49     3, 36|   prześwietlonych cieniach brzegów, cichość wlekła się nad ziemiami
50     3, 36|        Borynowej izbie leżała senna cichość, świerszcz jeno strzykał
51     3, 36|          milczeniu.~Nieprzenikniona cichość biła z pól, zamglone dale
52     4, 37|             w spiekocie, świąteczna cichość objęła całą wieś, jedne
53     4, 37|            owiewał chałupy i dziwna cichość zaległa wszystkie drogi.
54     4, 37|          gorąca. Rozbierał je upał, cichość i ten płakliwy, nieustający
55     4, 37| niespokojnie, a taka parna i duszna cichość stanęła, jakby się miało
56     4, 37|       kajściś w powietrzu, że sroga cichość zwaliła się na dusze, jeno
57     4, 38|      migocąc białawymi płomieniami.~Cichość była coraz senniejsza, że
58     4, 38|          była głęboka, niezgłębiona cichość obtulała świat, gwiazdy
59     4, 38|            na nią uroczysta, święta cichość, jakby to zadumanie kwiatów
60     4, 40|          wszędy leżała niezgłębiona cichość śpiku. Pietrek chrapał rozciągnięty
61     4, 40|             wrzącej wodzie.~Głęboka cichość szła górą nad ziemiami,
62     4, 41|            jeno przerywając skwarną cichość, co się ta niekaj ozwał
63     4, 41|            się był całkiem zapadł w cichość, gdy zaturkotał jakiś wóz.~-
64     4, 41|           wisiała taka rozpachniona cichość, jaże w głowie się mąciło.~
65     4, 45|            zwisały pomdlałe.~Upalna cichość leżała w powietrzu, a nikaj
66     4, 48|       zatopione w jakąś najświętszą cichość i tajnię jaśniejącą gdzieś
67     4, 49|           kosić.~Wielka, uroczysta. cichość przejęła żniwne pola, zrobiło