Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |         aż wrony poderwały się z krzykiem i skośnym rzutem leciały
 2     1, 2 |         abo i dwa wpadła Józia z krzykiem, że Jambroży już idą.~Jakoż
 3     1, 2 |    boleśnie i rwać się poczęła z krzykiem z jej rąk, i bić skrzydłami,
 4     1, 3 |   Bartkowa rzuciła się do niej z krzykiem.~- Co! biłabyś go, suko
 5     1, 3 |     Kozłowa darła się za kratę z krzykiem zaprzeczań i złorzeczeń,
 6     1, 3 |          kolana przed sędziami z krzykiem :~- Krzywda to moja, krzywda!
 7     1, 4 |         i łzami, westchnieniami, krzykiem wołające do Pana o zmiłowanie.~
 8     1, 9 |        zerwało się z kaplicy i z krzykiem uciekały na pola, a psy
 9     1, 12|          zaspawszy jak i drudzy, krzykiem nadrabiała przy obrządzaniu
10     1, 12|          czasami Józka wpadała z krzykiem, wtykała mu kawałek placka,
11     1, 12|        głębokim, żalnym płaczem, krzykiem niemocy, staczającej się
12     1, 12|           niecili rum nogami i z krzykiem szli w nowy tan, ze śpiewami,
13     2, 13|        dnie trupie, że ptactwo z krzykiem uciekało do borów, trwożniej
14     2, 13|         przenikniętego zduszonym krzykiem trwogi; pełne wzdychów bolesnych,
15     2, 13|    rozwianą szerścią, to wrony z krzykiem przejmującym wpadały do
16     2, 15|         długie kołtuny, waliła z krzykiem pod tartak, piły trzeszczały
17     2, 15|      przerwy, woda z bełkotliwym krzykiem waliła się przez nie, rozbijała
18     2, 16|       rozum odchodził, miłowania krzykiem tak potężnym, że trzęsła
19     2, 18|    oblewał, ogniami, słodkością, krzykiem potęgi... Stał na wprost,
20     2, 21|    ciężko i uderzał ze strasznym krzykiem, a bił już jak ten mocarz
21     2, 23|          z jednakim, niezmożonym krzykiem pożądań padali sobie w ramiona
22     2, 23| pobłyskiem strumieni, stłumionym krzykiem ptaków; serca tętniały w
23     2, 23|        świat wszystek zwycięskim krzykiem miłości...~...I jako krzew
24     2, 23|      ziemi całej, nieśmiertelnym krzykiem istnienia.~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~-
25     2, 23|    zapełniał jamę, porwali się z krzykiem, bijąc się o ściany, nie
26     2, 24|           wzięły wtór za nią i z krzykiem nieludzkim, rozczapierzone,
27     2, 25|     rozlegał i grochot, i wody z krzykiem wychlustywały na wybrzeża.~
28     2, 25|    siekiery, a brać!~- Na las! - krzykiem tym trzęsło się powietrze
29     2, 25|       się zakołysał, rozpękł i z krzykiem każden w dyrdy leciał do
30     2, 25|  trwożnym milczeniu, z tłumionym krzykiem rozpaczy nasłuchują padających
31     2, 25|           widły przy widłach i z krzykiem ogromnym runęli na dworskich
32     2, 25|          nawracał wnet i z nowym krzykiem, z nową wściekłością rzucał
33     2, 25|      jeszcze, a z coraz większym krzykiem Lipczaków, że już się zaczynały
34     2, 25|        rzucił się do borowego. z krzykiem przerażającym i z takim
35     3, 26|      radością opity niesie się z krzykiem w cały świat.~- Jezus mój!
36     3, 26|          olchami, trzepały się z krzykiem gęsi, na drogach zaś, jeszcze
37     3, 27|       wszystkiego, kiej wpadła z krzykiem Magda:~- Chodźcie prędzej,
38     3, 28|    przylatuje Filipka zza wody z krzykiem, że jej najstarsza kończy...
39     3, 28|     Czasami znów Józka wpadała z krzykiem, zaczerwieniona, zdyszana,
40     3, 29|        wichurze i ze strachliwym krzykiem rozbijały się o wieżę i
41     3, 29|       tak turkotał, wody z takim krzykiem nieustannym waliły na koła,
42     3, 30|          ryknęli wraz z płaczem, krzykiem, szlochaniem i walili się
43     3, 30|       niby żar-ptaki rwały się z krzykiem wesela ogromnym, kołowały
44     3, 30|          rozbiegając się naraz z krzykiem na wsze strony kiej wróble.
45     3, 31|  odzipnęła jeszcze, kiej Witek z krzykiem wleciał:~- Gospodyni, a
46     3, 31|        skrzypnęły, zerwały się z krzykiem. To Hanka stanęła w progu.~-
47     3, 31|  gdziesik już naprzód wybiegać z krzykiem, kiej nowa sprawa się wydała.~
48     3, 32|    odpuście; dzieci wylatywały z krzykiem na drogi, trzaskały drzwi,
49     3, 32|     wrzał i wzbierał w piersiach krzykiem strachu.~Dzieci jęły się
50     3, 32| zbereźników iż rozlatywali się z krzykiem. Dobre parę pacierzy tak
51     3, 33|         na słoneczną światłość i krzykiem szczęsnego oniemienia dzień
52     3, 33|  skrzydłami, a gęsi z gęgotliwym krzykiem wywodziły młode na staw
53     3, 33|       oczu. Uciekła biedota, aby krzykiem nie wybuchnąć, i długo się
54     3, 35|     znowu pójdą hurmą z kijami a krzykiem, to Miemcy się ulękną i
55     3, 36|        bory i powietrze zawrzało krzykiem ptactwa, kiej wszystkie
56     4, 37|      zerwała na nogi.~Pobiegła z krzykiem do stajni.~- Pietrek! Wstawaj!
57     4, 37|         niekiedy takim strasznym krzykiem, jaże włosy powstawały i
58     4, 38|        gęsto na ganek wybiegał z krzykiem:~- Nie pódziesz, jucho,
59     4, 38|         czajki śmigały nad nią z krzykiem.~Słuchała wód padających
60     4, 41|         sprawę, nie wygonicie me krzykiem. ~- Obaczysz, co ci zrobię!
61     4, 41|        długachne kloce, a woda z krzykiem waliła się z kół w rzekę
62     4, 43|        pognał, a za nimi Witek z krzykiem niemałym, z czego uczynił
63     4, 43|   żałośnie piukające, że stare z krzykiem wdzierały się do izby, aż
64     4, 44|   nawoływać, a wójt przyleciał z krzykiem:~- Naczelnik wychodzi! Chodźta
65     4, 45|         i rzucał się na taczkę z krzykiem rozpaczy, pchał ją kilkanaście
66     4, 49|    topole z jakimś szlochaniem i krzykiem przyginały się do ziemi,