Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |    srebrne przędziwo rozbłysłe w słońcu, migotała się w skrętach
 2     1, 1 |     stawu, leżała wieś i grała w słońcu jesiennymi barwami sadów -
 3     1, 11|   przystrojeni pięknie, że ino w słońcu grały pasiaste portki, czerwone
 4     2, 16|      okna zaś chałup grały tak w słońcu, aż raziło - a wszędzie
 5     2, 22|        bełkotały i skrzyły się w słońcu, cienie chłodne chwiały
 6     2, 22|        ziemia drży pławiąc się w słońcu wiośnianym, jako te wody
 7     2, 23|      fala zbóż kołyszących się w słońcu...~...Pękały złote łańcuchy
 8     2, 23|      wystraszone zrywały się kur słońcu szalonym lotem, serca nabrzmiewały
 9     2, 24|         drzewa roziskrzały się w słońcu, płonęły i kieby tą srebrną
10     2, 24| mlecznych, małych chmur, grało w słońcu jako rozkwitły lnowy łan,
11     2, 24|      jaki wystawał pod ścianą na słońcu, psy nawet naszczekiwały
12     2, 25|          na wieś taplającą się w słońcu, że jeno szyby grały ogniami,
13     3, 26|    czarne role połyskiwały się w słońcu, wody grały po rowach, skowronkowe
14     3, 26|         pławiących się leniwie w słońcu, a wszędy było tak wiośniano,
15     3, 26|       zaś szyby przebłyskiwały w słońcu albo bieliły wskroś czarniawych
16     3, 27|      kiej ten len najczystszy, w słońcu wysuszony.~- Zedrzeć ci
17     3, 27|   smutnie spozierając na wieś, w słońcu już całą i w topliwych rosach
18     3, 27|         sady stały bez ruchu, ku słońcu podając gałęzie, nabite
19     3, 27|           jako to zboże kłosne w słońcu pod ostry sierp dojrzewające...
20     3, 30|          się nad ziemiami, w tym słońcu przenajświętszym utajony,
21     3, 30|      świat Boży, któren stojał w słońcu, skowronkowymi świergotami
22     3, 30|     dziećmi i zasiadł w ganku na słońcu. Poczytywał cosik na książce
23     3, 30|           całe rosami skrzące, w słońcu radosnym utopione, na pola,
24     3, 31|   cichuśko, kiej te strumienia w słońcu roziskrzone, chłodnawe jak
25     3, 31|      leniwie wyciągających się w słońcu, na próżno czekając ręki
26     3, 31|        przeciągające się jeno na słońcu, a całe tygodnie trawiąc
27     3, 31|          ku wschodzącemu właśnie słońcu, kołki zaczęły rwać z płotów,
28     3, 32|        mu jaże łysina błyskała w słońcu.~Pietrek Borynów krzyż ujął,
29     3, 32|      wełniaków.~Rzeka migotała w słońcu i wiła się pokrętnie wskroś
30     3, 33|        czerwonawo mieniąca się w słońcu, że jeno belki owiec i pieskowe
31     3, 33|          rozkwitłe pławiły się w słońcu, jabłonie obwalone kwiatem
32     3, 33|         dziwnie kusząco lśniły w słońcu. Przymrużał oczy z lubości,
33     3, 33|    pełnymi wody polśniewającej w słońcu, zaroiło się od czerwieni.~
34     3, 33|      śpiewać.~Było już dobrze po słońcu, mroczało, niebo na zachodzie
35     3, 34|       dzieci, psy wylegały się w słońcu i jaskółki śmigały nad stawem
36     3, 34|    czarne olchy, te rozgorzałe w słońcu wody, te śmigłe brzózki,
37     3, 34|     ziemia jakby się rozpaliła w słońcu; gorzały kałuże po drogach,
38     3, 35|    maciora stękała pod ścianą na słońcu, tak ją waliły łbami prosięta
39     3, 35|     leżały puste i rozmigotane w słońcu, mało kto przechodził, jeno
40     3, 35|    kościelnej wieży błyszczała w słońcu, pola się zieleniły jak
41     3, 36|           przysiadły na trawie w słońcu i nakrywając chustami głowy
42     3, 36|          makowe kwiaty płonęły w słońcu, piesneczki się rozlegały
43     4, 37|    podobien zgoła do zeschłej na słońcu grudy ziemi lebo pnia spróchniałego;
44     4, 37|        po ziemiach, stojących we słońcu kieby w tej złotawej przyodziewie;
45     4, 37|           a one hardo pną się ku słońcu i śpiewają głęboką, radosną
46     4, 38|          górnie, wynosząc się ku słońcu tą przejmującą pieśnią i
47     4, 38|           to stanęły na szczerym słońcu pod parkanem, rozglądając
48     4, 38|  gorącego przypołudnia i grały w słońcu barwiste chusty, kapoty
49     4, 38|     Panem, jakoby utajonym w tym słońcu rozgorzałym i we wszystkiej
50     4, 38|     gardzieli i bił jaże kajś ku słońcu, mocny, ogromny, serdeczny,
51     4, 38|         w niebiosy, jaże ku temu słońcu przenajświętszemu.~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
52     4, 40|        co niby wody spławione we słońcu kolebały mu się do nóg bijąc
53     4, 40|        lub jakieś okno zagrało w słońcu.~Kajś pod smętarzem cięli
54     4, 40|       cicha czubkami płonącymi w słońcu, a gęste podszycia leszczyn
55     4, 41|      deskę ździebko wystawioną w słońcu, bych prędzej rosły. Zwijała
56     4, 42|   spędzisz - rzekł jakby przeciw słońcu i dojrzawszy Nastusię ze
57     4, 43|     Musisz leżeć po ciemku, bo w słońcu wszystkie krosty padną na
58     4, 44|        tak dokuczyło czekanie na słońcu i głód, że całą hurmą ruszyli
59     4, 45|       brzęku, słodki, sprażony w słońcu zapach przejmował go lubością;
60     4, 45|     cieniów na drogę zatopioną w słońcu, jaże go ciarki przeszły,
61     4, 45|       hardo, pnąc się chciwie ku słońcu.~Na drodze jeszcze gęsto
62     4, 45|        domowi miarkując sobie po słońcu, jako musiało już być kole
63     4, 45|         prosięta grzejące się na słońcu, nawet pokrzywy i chwasty;
64     4, 45|       jakąś ścianą grzejąc się w słońcu i ciesząc oczy tym dniem
65     4, 47|        se głowy nie przepalił na słońcu.~- Poszuka se cienia u Jagusi,