Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |       prawo, ku cmentarzowi, który leżał z tej strony wsi, przy topolami
 2     1, 3 |       wyjrzał przed stajnię -szron leżał na ziemi i szaro było jeszcze,
 3     1, 3 |       płotami w sadach, po rowach, leżał jeszcze siwy mróz; po stawie
 4     1, 4 |       wykruszonego przy układaniu, leżał Kuba, dawał baczenie na
 5     1, 5 |         poszturchiwał Łapę, któren leżał obok i wybierał sobie pchły
 6     1, 5 |      piasku, w którym do pół boków leżał zanurzony.~- Za trzydzieści
 7     1, 10|     zajrzał na drugą stronę. Antek leżał jeszcze, twarz miał obwiązaną
 8     1, 11| przystrajała się u kowalów, a Kuba leżał wciąż chory.~- Chodźcie
 9     1, 12|             rzednącym zwałem, staw leżał martwy, przygnieciony mroczną
10     1, 12|         wesołe a śpiewania.~A Kuba leżał cicho, bo jakoś z rzadka
11     1, 12|         ostro do trzeźwienia; Kuba leżał bezwładny, dychał coś niecoś
12     1, 12|   wyzbyłenn do cna, ale zdrowszym!~Leżał spokojnie i ani krzyknął,
13     2, 13|          koguty piały po wsi, mrok leżał gruby jeszcze, jakby kto
14     2, 14|             Kiej śpik mię odszedł.~Leżał wznak, z rękami pod głową,
15     2, 14|           sercem, daleko myślami - leżał nieruchomy, bez oddechu
16     2, 15|            i zapłakana, bo Pietruś leżał w gorączce jakoby w ogniu,
17     2, 19|      wrótniami na cmentarz, ktosik leżał rozkrzyżowany na śniegu,
18     2, 20|            jakże, kiej stary wciąż leżał, postękiwał, dobrego słowa
19     2, 21|             ale ciężko było, śnieg leżał po kolana, to gurbił się
20     2, 24|            tym chodzeniu do lasu i leżał na przypiecku postękując
21     2, 25|       straszno jakoś...~Cały naród leżał we śpiku, ale sen był ciężki
22     3, 27|          Jagny, stary zaś tak samo leżał, jak go była ostawiła wieczorem:
23     3, 27|    chodziła, ale się nie poruszył; leżał wciąż kiej ta kłoda zwalona,
24     3, 27|         wreszcie Jagna. Jeno stary leżał wciąż bez ruchu, wpatrzony
25     3, 27|        ruchu, wpatrzony przed się.~Leżał już tak całe trzy niedziele,
26     3, 27|            w oczy.~- Dyć leży, jak leżał! - odburknęła zbierając
27     3, 27|      zaglądając niekiedy.~Ale cóż, leżał jak zawżdy, bez ruchu i
28     3, 27|         oprzytomniał i jak przódzi leżał drętwy, nieruchomy, z otwartymi
29     3, 28|          stary jak zwykle na łóżku leżał, wpatrzony gdziesik nieprzytomnymi
30     3, 28|     uśmiechał się do niej.~- Ni... leżał cicho, jako i dzisiaj leży...~
31     3, 28|          na ojcowską stronę; chory leżał jak zwyczajnie wznak. Jagna
32     3, 29|    pięćdziesiąt i ziemi do obróbki leżał szmat wielgachny, i lewentarza
33     3, 29|         Jagny nie było, jeno stary leżał jak zawżdy z wytrzeszczonymi
34     3, 29|          poruszywszy się ani razu, leżał jak zawżdy wpatrzony przed
35     3, 30|  powracając natknęła się na Burka; leżał nieżywy pod szczytową ścianą -
36     3, 30|            już nie było, stary ino leżał twarzą do izby, w komorze
37     3, 30|      chorego. Jezu, a to leży, jak leżał... Zagadywałam: ani spojrzał
38     3, 31|          po drugiej stronie Boryna leżał jak zawdy samotnie, patrzał
39     3, 32|            stronę pobiegła. ~Stary leżał na bok, twarzą do okna,
40     3, 33|           do dnia po konie: gniady leżał, a klacz się pasła; były
41     3, 33|       mokrymi szmatami, ale on już leżał cichy, a w szeroko otwartych
42     3, 33|      nieboszczyku.~Co prawda, to i leżał se chudziaszek w takim opuszczeniu,
43     3, 33|         Bywało nieraz, iż całe dni leżał bez kropli wody, może by
44     3, 33|      jakich mu było potrza.~Kozioł leżał ciężko chory i księdza z
45     3, 34|       gałęziami do chorego, któren leżał w półkoszku, wymoszczonym
46     3, 34|       złotym pająkom.~Maciej wznak leżał. Rozruchane gałęzie z cichym
47     3, 36|          drogi pobiegła do Boryny; leżał w półkoszku pod drzewami,
48     3, 36|         często zaglądała do niego, leżał spokojnie, aż dopiero w
49     3, 36|        przytomnie, to całe godziny leżał kiej trup. Siedziała przy
50     3, 36|         już nie mówił, nie jęczał, leżał spokojnie i tylko cięgiem
51     3, 36|       zakrzyczała od proga.~Boryna leżał zapatrzony w lampkę, dymiącą
52     4, 37|            się być zeskrzytwiałym, leżał na twarzy, jak był padł
53     4, 37|        poszedł do stajni.~A Maciej leżał na swoim łóżku, rozciągnięty
54     4, 37|            zaglądałam do niego, to leżał se cicho jak zawdy.~- I
55     4, 37|          był całkiem wyrychtowany.~Leżał w pośrodku izby, na szerokiej
56     4, 37|     straszliwy majestat śmierci.~I leżał se tak paradnie w onej trupiej
57     4, 37|          drugich do niej zapędzał, leżał se martwy, cichy, na kamień
58     4, 37|          łacińskie pieśnie.~Boryna leżał wysoko na katafalku, obstawiony
59     4, 41|          mierzył pole, spory kawał leżał jeszcze do zaorania. Jurzył
60     4, 41| niezgłębionej cichości; cały świat leżał bez tchu w upojnym zapomnieniu
61     4, 41|           i much. ~Ale nie zasnął; leżał wpatrzony w dalekie migoty
62     4, 44|         wyjrzeć ze smętarza, że to leżał na wzgórku, do którego szczytem
63     4, 47|           po chleb gotowy.~Młynarz leżał chory, ale snadź nic się
64     4, 48|          nie było nikogo, cały dom leżał pogrążony w twardym śnie,
65     4, 49|          nie wyszło i Zdrowaś, już leżał kajś pod ścianą z rozbitym