Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |           widny na tle słońca z tym samym błogosławiącym ruchem siejby;
 2     1, 1 | błogosławiącym ruchem siejby; z tym samym świętym rzutem rozrzucał
 3     1, 5 |         taką pewność siebie, jakoby samym gospodarzem się poczuł.~-
 4     1, 5 |         obsadzony domami, gdzie pod samym murem klasztoru, zza którego
 5     1, 5 |      pijaków i kłótnie.~Jakoś już o samym wieczorze wyjechali z miasta
 6     1, 7 |   kijaszkiem przetrącić abo i zasie samym pomyśleniem zabić, to ino
 7     1, 9 |       wskazując na szereg mogił pod samym płotem.~- To leżą ci, co
 8     1, 11|             na obcasach roznieść, i samym przepaść, a jeszcze tam
 9     1, 12|                Rozdział 12~ ~Już na samym świtaniu Witek, umęczony
10     1, 12|          się, mnie kula urwała przy samym zadzie, a żyję.~- To ino
11     1, 12|            zwały chmur, a już przed samym wschodem słońca zamroczyło
12     2, 13|   lementarzu.~Coś trzeciego dnia, o samym zmierzchu, śnieg przestał
13     2, 14|                Rozdział 2~ ~Jakoś o samym południu dzień się nieco
14     2, 14|         Antkowym zaś długu ni o nim samym nie rzekł ni słowa; zmyślna
15     2, 15|             się coraz srożej, bo na samym dnie złości, jak zadra boląca,
16     2, 15|        skazane , a schnące powoli w samym środku kwitnącego, zdrowego
17     2, 17|     Rozdział 5~Borynowie dopiero na samym świtaniu powrócili z kościoła
18     2, 18|      odnalazł go wreszcie, stał pod samym parkanem, wpodle tych rozwianych
19     2, 19|             babom cniło się ostawać samym, a dziewczyny aż piszczały
20     2, 19|            gruntów i do rządów.~- A samym na wycugi iść!~- Ja wojsko
21     2, 19|           jest taka, aby tej sprawy samym starym nie ostawiać, bo
22     2, 20|           nikomu nie brakowało.~Tym samym zabawiali się i u Borynów,
23     2, 24|          kto pokrzyw polizał.~Zaś o samym południu przyjechał pisarz
24     2, 25|             taki to dzień, jakoś na samym odwieczerzu, gruchnęła po
25     2, 25|         teraz widział się jej takim samym jak i drugie chłopy, gorszym
26     3, 26|    różańcami.~Wylazła spod brogów o samym wschodzie i śpiesznie drepcąc
27     3, 26|             za co się przódzi brać, samym przeciech nie uradzi, a
28     3, 26|        obórki wypoczywać.~Dopiero o samym zachodzie dojrzeli ją wlekącą
29     3, 27|             nie poszła.~Aż tu przed samym południem przylatuje Gulbasiak
30     3, 28|         była i milcząca.~A jakoś na samym odwieczerzu zjawiła się
31     3, 28|            chociaż odpłacała im tym samym, nie żałując dobrych słów
32     3, 28|            posmakuje?- ciągnęła tym samym sposobem, a wielce szydliwie
33     3, 28|        Józkę i Pietrka do pomocy.~O samym zmierzchu, gdy już zapalili
34     3, 29|              A wczesnym rankiem, na samym świtaniu, Józka, choć śpioch
35     3, 29|      przygotowania.~W piątek, już o samym zmierzchu, Hanka wespół
36     3, 29|          wzdychał.~A pod kominem, w samym świetle ognia, siedziały
37     3, 29|            na ostatku, nieraz już o samym zmierzchu.~Porozchodziły
38     3, 30|    posłuchać.~Zaś po nieszporach, o samym zachodzie, dobrodziej pojechał
39     3, 31|          przejść spokojnie, gdyż na samym świtaniu zatrząsł się na
40     3, 31|       dzieciątko rodzone, dyć w tym samym roku się ulągł co i mój
41     3, 31|            Jakby na szczęście przed samym wieczorem zjawił się Rocho
42     3, 31|             ni ociągając. Dopiero o samym zmierzchu zaczęli ściągać
43     3, 32|         drepcą? - bo nie poredzę po samym głosie rozeznać?!~- Marysia
44     3, 32|         księdza się dociskali.~A na samym końcu, za wszystkimi, wlekła
45     3, 34|             większej przyozdoby nad samym ołtarzem przyczepili klatkę
46     3, 34|             się zrobić spokojnie ze samym dziedzicem... Zaklinał na
47     4, 37|         Trzymajże, gapo, krowę przy samym pysku, bo ci się wyrwie! -
48     4, 37|         buty nieboszczyka.~Prawie o samym północku gęsta ćma przywaliła
49     4, 37|           głębokim śpiku i jakby na samym dnie ciemnicy, tylko jedna
50     4, 37|         przebudził Hankę śpiącą pod samym oknem, że się pierwsza zerwała
51     4, 37|     spienionych kałużach.~Dopiero o samym zachodzie wyjrzało rozognione
52     4, 37|         turbacji, a przy tym już na samym zmierzchu przyszedł najniespodzianiej
53     4, 38|  wykrzykując na różne sposoby, a na samym końcu klęczał jakiś młody
54     4, 39|      Jagusia z matką klęczały przed samym ołtarzem; z obcych nie było
55     4, 39|              z wolna okrążając staw samym jego brzegiem, jaże się
56     4, 39|         najgorszych przypuszczeń.~O samym mroku jakiś wóz przystanął
57     4, 40|        jeszcze z pacierz, już przed samym wschodem, kiej wyniesione
58     4, 40|         Wieś ostała za nim jakby na samym dnie, pławiła się w sadach,
59     4, 42|           Grzela, wójtów brat, przy samym krzyzie nade drogą coś długo
60     4, 45|            wszystkimi.~A dopiero na samym ostatku wstąpił do Dominikowej;
61     4, 45|           pole, to dzwoniły jej tym samym dojrzałe kłosy, dzwoniła
62     4, 48|            wrócił do wsi dopiero na samym zmierzchu, nie napotkawszy
63     4, 49|     dosięgli granicznych kopców pod samym lasem.~Podnieśli deski woza
64     4, 49|         samego wieczora, dopiero na samym zmierzchu całkiem się uspokoiło