Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |         tyla przygód doznał, że aż dziw ogarniał słuchających pobożnie,
 2     1, 8 |           wieś zmówinami, co i nie dziw, bo Borynowie byli rodowi,
 3     1, 9 |          Ptactwo płynęło wciąż, aż dziw i lęk ogarniał, bo szły
 4     1, 11|         kościoła.~Szedł ostro i aż dziw, tak młodo wyglądał; wystrzyżony,
 5     2, 16|    kolebeczki nie miała biedota!~- Dziw, że to nie zamarzło!~- I
 6     2, 18|        grdykę i zatkało piersi, że dziw nie padła umarłą...~- Od
 7     2, 21|        słowo litościwe, od którego dziw krew nie tryśnie z serca...
 8     2, 22|      chłopakami tak dokazywali, że dziw się chałupa nie rozwaliła
 9     2, 22|   nieopowiedzianej lubości i serca dziw nie wyskoczyły z piersi
10     2, 23|          upojenia, tchu brakowało, dziw serca nie rozpękły; ziemia
11     2, 23|           tak w dołku ścisnęło, że dziw nie spadłam ze stołka...
12     2, 23|             wścieknę się abo co!~- Dziw mi serce nie rozpęknie!~-
13     2, 24|       żałośnie, ogarnęła je sobą i dziw nie zadusiła w całunkach
14     2, 24|            krwią żalem skruchy, że dziw jej serce nie pękło, i błagała
15     2, 24|           dzwon tak bił ciężko, że dziw głowa nie rozpękła.~Noc
16     2, 25|         krwie gorącej, mocna, a on dziw nie zduszał w uściskach,
17     3, 26|          pusto było na polach, aże dziw brał! Przecie dobrze baczyła,
18     3, 26|          godzina, powiadam wam, że dziw, jako żywię jeszcze i ten
19     3, 26|            kołem tając przydechy i dziw jej nie zjadając rozgorzałymi
20     3, 26|      chycił żałośliwości pełen, że dziw jej serce nie pękło.~I długo
21     3, 27|        utrapień tylachna, że aż ją dziw brał, jako to poredziła
22     3, 28|         ano trzasnął wrótniami, że dziw się nie rozleciały. Wywarła
23     3, 29|            mi potrza pieniędzy, że dziw się nie skręcę...~- Pokażcie...
24     3, 29|               Przyparliście ją, że dziw kiecki nie zgubiła z pośpiechu!
25     3, 29|          oczy jej poglądała.~Hanka dziw się nie wściekła ze złości,
26     3, 30|        wystroił? ze swojej głowy? ~Dziw ją rozpierał.~- A sam! Jędrek
27     3, 30|        kiej cię to z czym wydałam? Dziw mi jeno, żeś to się ważył,
28     3, 30|       przyjeżdżała! Jezus kochany, dziw, że trupem nie padła...
29     3, 30|        trzęsła wrzaskami: chłopaki dziw nie oszalały z uciechy,
30     3, 30|         się przy robocie rucha, to dziw się jej wełniak nie rozpęknie...~
31     3, 32|         głowie zakotłowało i serce dziw nie pękło z bólu, ale zdzierżyła
32     3, 32|            jak popadło, bo każdego dziw nie podrywało z miejsca,
33     3, 32|        mdlały z utrudzenia i krzyż dziw nie pękał, łzy i tak cięgiem
34     3, 33|            nad wszystkie, a oni go dziw po nogach nie całują!~-
35     3, 34|            uderzył taki wicher, że dziw drzew nie powyrywał, jaże
36     3, 34|        ciasnota wszędy, że chałupy dziw się nie rozwalają, tyla
37     3, 34|          radość nimi owładnęła, że dziw Żyda nie całowali po brodzie,
38     3, 35|          ją noże przeszyły i wstyd dziw nie zadusił!~Mój Boże, a
39     3, 35|          modląc się całą duszą, że dziw się jej serce nie rozpękło
40     4, 37|            oczy, a ciężkie wzdychy dziw piersi nie rozerwały, że
41     4, 38|  dziedziczki, tak wystrojone; jaże dziw brał, a takie bieluśkie
42     4, 38|            zaraz juchą się oblał i dziw duszy nie zgubił.~- Do cna
43     4, 38|          między dziadami! Jezus! - dziw, że się nie spaliła że wstydu.~
44     4, 38|       nawet cienie nie ochraniały, dziw się wszystko nie roztopiło;
45     4, 38|        bezwolnie.~- Toteż dzieuchy dziw ślepiów za nim nie pogubią.
46     4, 38|      kościach i oblewały warem, że dziw nie krzyczała z tej lubej
47     4, 40|          tych pól, jak mu to dusza dziw nie uschła z tęsknicy!~-
48     4, 40|          każesz... twoja wola... - dziw go w rękę nie pocałowała
49     4, 41|         brzękiem nad wozem i konie dziw nie porwały postronków i
50     4, 42|            robiło się żałośnie, co dziw sam nie beknął, to porwał
51     4, 42|      prawił o świecie, jaże Szymek dziw mu do nóg nie padł w podzięce
52     4, 43|           była rada prosiakowi, że dziw go w ogon nie całowała.~-
53     4, 43|      organiścina nowiną, od której dziw trupem nie padła, nogi się
54     4, 45|            niego łakomie patrzała; dziw go nie zjadła. A niechta,
55     4, 45| rozbulgotały, przywitał pieski, że dziw łańcuchów nie pozrywały
56     4, 45|          sobie jego spojrzenie, to dziw nie omdlewała z lubości,
57     4, 46|            robita widły! Wszystkie dziw zębów nie pogubią ze strachu,
58     4, 46|           i całował na pożegnanie. Dziw się nie popłakali z żalu,
59     4, 47|     przylatuje któraś i powiada... dziw trupem nie padłam... szłam
60     4, 47|       zaśmiał się Stacho Płoszka i dziw go za to nie pobiły.~Ale
61     4, 48|    obcierać łzy a uspokajać.~- Nie dziw się, że zlękłam się o ciebie,
62     4, 48|            ci jest? Wzdychałeś, że dziw nie pogasły świece! - pytał
63     4, 48|    jakiemuś cudowi podobna.~- A to dziw mi serce nie pękło! A to
64     4, 48|           mi serce nie pękło! A to dziw me rozum nie odszedł.~Łzy