Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |       bo wstyd mu się zrobiło i strach, żeby nie poznali.~Ale że
 2     1, 10|         i niepokój w nim rósł i strach, sam nie wiedział czego...
 3     1, 10|         żenić, bo ona moja! Ale strach podnosił mu włosy na głowie,
 4     1, 11|         teraz, a teraz... jakby strach nią owładnął i tak zatrząsł,
 5     2, 13|    ziemi, mróz przenikał kości, strach chycił za gardziele, dusze
 6     2, 13| zapatrzony gdziesik, ponury, aż strach ją obleciał.~- Co mu jest? -
 7     2, 16|      przeciągały między pniami. Strach go. brał coraz bardziej,
 8     2, 16|       do oczów, serca przenikał strach święty, jakoby w kościele
 9     2, 16|         czuli nic prócz siebie.~Strach, radość, miłowanie, przypomnienia,
10     2, 17|       drzewami; we mrokach... a strach w niej dygotał, krzyk jakiś
11     2, 17|        tchnieniem ciepła...~Ale strach grzechu przeważył jeszcze,
12     2, 18|     prawdzie nie baczył dobrze, strach go zdziebko przejmował,
13     2, 18|    trzęsły się jakoś strasznie, strach go przejął taki, że galopem
14     2, 18|         się taki przednowek, że strach pomyśleć! A i teraz już
15     2, 19|   tratował, jak burza szedł, aż strach brał niejednych, a mało
16     2, 19|          przytomniała zdziebko, strach ją ogarniał, obzierała się
17     2, 19|     bezwiednie, opadły mu ręce, strach go uderzył tak mocny, że
18     2, 19|        wszystko, a ostawał jeno strach śmiertelny, dygocące przerażenia
19     2, 20|        wszystko leciało z rąk i strach cięgiem za nią chodził,
20     2, 21|      zrywał, bój napełniał las, strach padał na wszelkie stworzenia,
21     2, 21|        poderwała kieby huragan, strach nią zatrząsł, a potem zawrzała
22     2, 22|        wtedy Królową Niebieską, strach go wziął, padł na kolana,
23     2, 25|        ten żal serdeczny, i ten strach głuchy, gnębiący, okropny,
24     2, 25|    bezustannie a tak ponuro, aż strach padł na serca, że ludzie
25     2, 25|      całkiem powściekani, że aż strach było na nich patrzeć, tak
26     2, 25|      oka - nie strzelił jednak, strach nagły, okropny ścisnął mu
27     3, 26|     jeszcze o nieobecnych.~- Aż strach za grdykę łapie, tak cicho
28     3, 27|        opadały. ~Ale krzepił ją strach, by z gospodarki nie wysadzili,
29     3, 27|         Zerwała się ze skrzyni, strach ją przejął i za serce ścisnął,
30     3, 27|   każdym słowie, a ona, tłumiąc strach jakiś, cała była w jego
31     3, 28|         i szlachtuję, widzicie!~Strach ją ździebko przejął.~- Sielny
32     3, 28|         mówić nie mogła, tak ją strach zatykał, a do tego zaś i
33     3, 28|      zaś przejęła taka żałość i strach, by w gniewie nie odszedł,
34     3, 30|      Tak ją roztrzęsła radość i strach jakiś zarazem, że często
35     3, 30|        kościoła.~Że nawet i ten strach o Antka, któren od tyla
36     3, 31|       zamawiania potrafią, jaże strach mówić! - pisnęła któraś.~-
37     3, 31|  jeszcze cięższe udręczenie, bo strach o dobytek, jaże wójt ustanowił
38     3, 31|       tłukąc się o ściany, jaże strach było patrzeć. Nawet do dobrodzieja
39     3, 33|          dowie się o wszystkim! Strach ją porwał jako ten zły,
40     3, 33|        Że już lepiej nie można. Strach, jak wyglądali! Wójt se
41     3, 33|    otwartych oczach lśnił jakiś strach śmiertelny.~Wyszli pokrótce,
42     3, 34|        przeszkadzała...~- Jezu, strach pomyśleć, co się wyprawia
43     3, 35|       wytrzeszczonymi ślepiami, strach go ułapił za gardziel, trząsł
44     3, 36|         z chałupy, jakiś głuchy strach trzymał ją kieby na uwięzi,
45     3, 36|        Uciekała wtedy na świat, strach ją wyganiał.~Patrzyła zza
46     3, 36|   podnosił i walił na niego, że strach go porwał, chciał krzyczeć,
47     4, 37| zestrachane, nieprzytomne oczy. Strach ją chycił za gardło i serce
48     4, 38|            Kto kogo przeparł?~- Strach wam chłopskiej pięści, co?~-
49     4, 38|        obleciał ją jakiś dziwny strach i zarazem zgroza. ~- Jezu
50     4, 39|     nawet złości, tylko brał ją strach przed nią i żegnała się
51     4, 39|      wyrozumie! Pomietły juchy, strach im słońca. A bych była kiej
52     4, 41|      stąd na zawsze, to go taki strach ogarniał, iż wolałby kryminał,
53     4, 42|   dziadaki, przez niczego, jaże strach pomyśleć. ~- Będzie i krowa,
54     4, 43|         coraz niżej i groźniej.~Strach wionął, wszystko przycichło
55     4, 44|      serca trafiał Antek, ale i strach było się przeciwić naczelnikowi
56     4, 44|         srogo patrzał w twarze, strach przejął niejednego, tłum
57     4, 44|   Ścichło, jakby makiem posiał, strach padł na wszystkie, mróz
58     4, 45|    odkrzyknął na odlew. - Hale, strach go sparł, to się żartem
59     4, 45|     dziwota, że przejął go luty strach, żałość ścisnęła duszę,
60     4, 47|        obrócić w przekpinki, bo strach o Tereskę rozrastał się
61     4, 47|        me teraz nie zwiedziesz! Strach ci Jaśkowego kija, to się
62     4, 47| pazurami śmierci, zatrząsł taki strach, że uciekł do domu, rzucił