Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |            się chyżo za robotę i w cichości, że ino słychać było dziabanie
 2     1, 5 |           w szronach, i w bolesnej cichości ziemi zamierającej; słońce
 3     1, 5 |            w odpocznieniu leżały i cichości tężenia; jako te drzewiny
 4     1, 11|           węże półkolisto sunące w cichości; przymrozek brał niezgorszy,
 5     1, 12|            idące z utrudzeniem a w cichości, albo jako ten kamień, co
 6     1, 12|          się do sieni, naród zaś w cichości a z powagą porał się z jadłem
 7     2, 13|       bolesnych, szamotań, nagłych cichości, wycia psów, targań marznących
 8     2, 13|        swojego.~Śniadanie zjedli w cichości, a on wciąż siedział osowiały
 9     2, 14|           uśpione, niepojęte w tej cichości, jaka się rozlewała nad
10     2, 16|      Jagustynka, która cały czas w cichości siedziała, rzekła cierpko: ~-
11     2, 18|       oberwać.~I w takiej przykrej cichości siadali do kolacji, gdy
12     2, 22|         prędko, pacierz trzepiąc w cichości dzwoniącymi zębami... ale
13     2, 22|           każden pełen był świętej cichości, podziwu, dobrotliwości
14     2, 22|       ziemią a niebem.~To trwali w cichości, póki ostatnie zarzewia
15     2, 23|            lęku...~...I w grobowej cichości umierały.~Ale po chwili
16     2, 24|           w Antkowym domu nie było cichości ni spokojnego śpiku, ni
17     2, 25|           żartów i wesela. Stali w cichości, omroczeni, surowi, gotowi
18     3, 26|        głośniał, iż w onej świętej cichości wschodów rozdzwaniał się
19     3, 26|          stawała niekiedy w takiej cichości a zadumaniu, jakoby w tej
20     3, 26|          wsi siedziało w ławkach w cichości a skupieniu, że jeno chwilami
21     3, 27|          rozbrzmiewał w porankowej cichości.~Wieś się budziła później
22     3, 28|          urok rzuciła.~Pracowali w cichości z pochylonymi trwożnie twarzami,
23     3, 30|       kraju.~I pojadali z wolna, w cichości smakując święconego, że
24     3, 30|           że ino w onej uroczystej cichości spożywania glamania się
25     3, 30|           oto przechodziły godziny cichości sennej i smutnej, niekiej
26     3, 31|        ziemie leżały w odrętwiałej cichości, smutne, ogłuchłe, jako
27     3, 31|           wsi poszło rozpatrując w cichości ślady, które dopiero pod
28     3, 31|            i roił się pracowicie w cichości bladego zwiesnowego dnia -
29     3, 31|            przywierał do poletek w cichości - bo od ziem, od drzew,
30     3, 31|     pobożnie, pacierze szeptał i w cichości za robotę się brał, że kiej
31     3, 32|       któren dał znak, i ruszyli w cichości przez wieś okwieconą; nad
32     3, 32|     przędzę na wszystkie niziny. W cichości, jaką się przyodziewał świat,
33     3, 33|      kajścić zapodział, że w lubej cichości wszystko się syciło rzeźwym,
34     3, 33|           węgłem, że w tej smutnej cichości jeno Weronczyn płacz chlipał.~
35     3, 33|       wiało od pól. Sady stojały w cichości, między drzewinami mieniło
36     3, 33|           dzwoniło w uszach od tej cichości a słowiczych kląskań i zawodzeń.~
37     3, 34|           nóg się rozlegał, w onej cichości nagłej skowronki było słychać
38     3, 35|     przypiekało, w przypołudniowej cichości drzewa stanęły bez ruchu,
39     3, 35|          tak naprzeciw w głębokiej cichości kieby to stado baranów,
40     3, 36|           pogrążał się w głębokiej cichości odpoczywania.~Na wsi gasły
41     4, 37|        ręce przystawali w żałobnej cichości, do cna w sobie struchleli
42     4, 37|        rozkrążać w przypołudniowej cichości śpiewy a organowe granie
43     4, 37|            paradnie w onej trupiej cichości Maciej Boryna, człek sprawiedliwy
44     4, 37|          wszelaki stwór przyległ w cichości, cały świat z wolna oniemiał
45     4, 37|          wieś, w niemałym smutku a cichości idąca.~Że nawet chore i
46     4, 37|         chleby.~Przepili godnie, w cichości a powadze, przegryźli coś
47     4, 38|    wszystko w słonecznym wrzątku i cichości.~Hej, radosny ci to był
48     4, 38|            Niebo wisiało w martwej cichości kiej ta szklana tafla rozpalona
49     4, 38|       Naród się modlił w głębokiej cichości, kto na książce, kto na
50     4, 38|        rozgorzałym i we wszystkiej cichości świata...~Że tylko niekiedy
51     4, 38|           w tej nagrzanej i sennej cichości jeno łyżki skrzybotały,
52     4, 38|            i migiem pogrążył się w cichości, aby jeno nie przeszkadzać
53     4, 39|        żydowskie.~Szli z wolna i w cichości, deliberując o działach.~
54     4, 40|             nieprzejrzanym mącie i cichości.~Hanka przysiadła na przyźbie
55     4, 40|           deliberowali w głębokiej cichości. Że słychać było jeno Hankę
56     4, 41|           pośpione w niezgłębionej cichości; cały świat leżał bez tchu
57     4, 42|           pies nie zaszczekał, a w cichości słychać było jeno bulgotanie
58     4, 44|             że słuchali w wielkiej cichości, tylko niekiedy co tam ktoś
59     4, 44|           z pacierz wśród zupełnej cichości, gdy ktosik wrzasnął:~-
60     4, 44|   Naczelnik nie mogąc się doczekać cichości, zakrzyczał zgniewany:~-
61     4, 45| przechładzał, a jeno w tej upalnej cichości sypał się niekiedy chrzęst
62     4, 48|      Czekała z upragnieniem nocy i cichości, ale i noc nie przyniesła