Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |          wozach brony wieźli a worki pełne ziarna siewnego; którzy
 2     1, 5 |          wychylały się ogromne dęby, pełne jeszcze żółtych liści, kupiło
 3     1, 6 | gdzieniegdzie błyskały szerokie rowy pełne siwej wody i wysokie zagony
 4     1, 9 |                milczenie uroczyste a pełne dziwnych szelestów i głosów
 5     1, 10|             jej modre oczy i te usta pełne i tak czerwone, a tak bliskie,
 6     1, 11|           jeden kłąb zwarli i jak to pełne wrzeciono po izbie wili -
 7     1, 11|          kiej masz, człowieku, brogi pełne i stodoły pełne ważnego
 8     1, 11|     człowieku, brogi pełne i stodoły pełne ważnego jako to złoto zboża,
 9     1, 11|             jako te pasy nabijane, a pełne śmiechów i swawoli; pełne
10     1, 11|            pełne śmiechów i swawoli; pełne weselnej gędźby i bujnej,
11     1, 11|           zuchowatej młodości i wraz pełne figlów uciesznych, przegonów
12     1, 11|         ognistej tętniące a dobrości pełne i kochania, jako chmura
13     1, 11|         gradowa z nagła spadające, a pełne głosów serdecznych, pełne
14     1, 11|            pełne głosów serdecznych, pełne modrych patrzań, wiośnianych
15     1, 12|           śpik go morzył, zaniósł mu pełne wiadro i podstawił do picia.~-
16     2, 13|          oślepłe, głuche, zamętne, a pełne strzępów mgieł i brzasków
17     2, 13|           zduszonym krzykiem trwogi; pełne wzdychów bolesnych, szamotań,
18     2, 13|              trzęsawisk torfowych, a pełne pręg i gruzłów sinych, pełne
19     2, 13|         pełne pręg i gruzłów sinych, pełne plam i rojowisk strasznych -
20     2, 13|          rojowisk strasznych - jakby pełne tego gmerzącego robactwa;
21     2, 13|        wyrównały z polami, sady były pełne po wręby płotów, staw całkiem
22     2, 13|            trząsł siwą brodą; ściany pełne dziur, pozapychanych gliną,
23     2, 14|       naniesie, przysposobi, to mają pełne komory; albo to i precentami
24     2, 16|         ludzkim siedzibom, pod brogi pełne; gdzie znów, ale nieczęsto,
25     2, 16|         patrzyły, a tak żałości były pełne, że ścisnęła się jej dusza
26     2, 21|              światem kieby te chusty pełne białych, a kłujących paździerzy,
27     2, 22|            one ruczaje szli srebrne, pełne śpiewań nierozeznanych,
28     2, 22|           wszystko, brogi zawdy miał pełne, gotowy grosz w skrzyni,
29     2, 23|          jako te zboża w słup idące, pełne skowronkowych świergotów,
30     2, 24|            czyste, niebieskie niebo, pełne mlecznych, małych chmur,
31     2, 25|         ciepłem i wezbrane wiosną, i pełne skrzeń i bełkotliwych głosów
32     3, 27|             niekiedy wozy turkotały, pełne ludzi z drugiej wsi, to
33     3, 27|           gałązków zielonych jeszcze pełne, a już śmierci na pastwę
34     3, 29|         wielgachne stolnice i niecki pełne placków, ponakrywanych poduszkami. ~
35     3, 30|      podnosiła na niego oczy podziwu pełne, nie śmiejąc dychać ze wzruszenia,
36     3, 31|            roztrzęsały się gwarliwe, pełne krzykań i śpiewów odgłosy
37     3, 31|     ekonomuje.~Słońce już czerwone i pełne nad bory się zwieszało,
38     3, 32|             włosy z twarzy i srogie, pełne zawziętości oczy uderzyły
39     3, 32|         kwietne, wionące zapachami i pełne ptasich świegotów, młyn
40     3, 32|             pochudłe, wymizerowane a pełne radości, pełne uśmiechów
41     3, 32|        wymizerowane a pełne radości, pełne uśmiechów szczęścia.~- Płoszki!
42     3, 32|          kiej wszystkie, miała serce pełne żarów i gotowe do uniesień
43     3, 33|            gęsto trzęsąc okwiatem, a pełne, ciężkie kiście bzów i czeremchy
44     3, 34|             znowu hulały po zagonach pełne gurb płowych, zielonych
45     3, 35|      rozpaloną blachę, pomiędzy gary pełne wrzątku, komin się rozwalił
46     3, 35|              oczy i żałości a smutku pełne, że mu się serce zatłukło.~-
47     3, 36|          Patrzyła zza drzew na łąki, pełne narodu i radosnej wrzawy.~
48     4, 37|              wszystko obejście i dom pełne były tych płaczów i lamentliwych
49     4, 38|            to kochanie, a oczy miała pełne suchego żaru i w sercu wzbierał
50     4, 39|         bujny, iż kolebały się sady, pełne już czerwieniejących wiśni,
51     4, 39|       prosiła Hanka.~Stanęły nad nią pełne niepokoju i trwogi, ale
52     4, 40|           oczy wierne i oddane, oczy pełne bezgranicznego miłowania
53     4, 40|          kłos, ziarno było dorodne i pełne, ale jeszcze miętkie - za
54     4, 40|               na jakieś nieba i raje pełne szczęśliwości.~Kwardy był
55     4, 44|    kuntentności, a chwali se chliw i pełne koryto!~- I za to przykarmianie
56     4, 45|        spływały z oczów, kiej ziarna pełne, ważkie i przeczyste.~Że
57     4, 45|       zapachami głosy ciemnic, głosy pełne niepokojącego żaru i lubości,
58     4, 46|            niepokój i wszystkie oczy pełne były lęku i oczekiwań.~-
59     4, 47|          tkliwe, przesiąkłe łzami, a pełne dobrości słowa:~- Chodź
60     4, 48|       wywarte okna zaglądały gałęzie pełne jabłek, noc roziskrzona
61     4, 49|             przednówek, stodoły były pełne, zboże sypało niezgorzej