Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |         i chłodnym dechem lasu.~Bór był ogromny, stary - stał
 2     1, 4 |       ojcowe lepsze, idzie kiej bór! - mówiła~Hanka patrząc
 3     1, 5 |      głucha wrzawa huczała niby bór, kiej morze się kolebała,
 4     1, 7 |        przeżegnał się i wlazł w bór.~A bór był stary i gęsty,
 5     1, 7 | przeżegnał się i wlazł w bór.~A bór był stary i gęsty, a błota
 6     1, 7 |        na odpust, to przeżegnał bór i zaraz wszystkie Złe i
 7     1, 11|         szumno, jakby się młody bór zerwał i z wichurą leciał...~
 8     1, 11| podnosił z nagła, prostował jak bór i szedł z miejsca pędem
 9     1, 11|        zwarci w kupę niby w ten bór wyniosły, runęli w tan z
10     2, 14|         za daleko.~- A jak nasz bór zaczną?... - zapytał Stacho.~-
11     2, 16|         porą musiało to być, bo bór był zielony, pachnący i
12     2, 16|         świerki, że jakby gęsty bór wyrósł w kościele, tulił
13     2, 16|      Przyłęka, szli zaś jak ten bór sosnowy wyrośnięci, śmigli
14     2, 16|  kolebiącym się i szumiącym jak bór, gęsto się bieliły kapoty
15     2, 19|      osobna i wyraźnie jako ten bór, z którego nie wydzielisz
16     2, 21|      ledwie widne w kurzawie, a bór już był niedaleko, gdy tumany
17     2, 21|  gdzieniegdzie ślad jaki ostał.~Bór był stary, ogromny, wyniosły;
18     2, 21|     przytajone, konające nuty - bór stawał wtedy nieruchomy,
19     2, 21|         jednak wicher uderzał w bór całą mocą, wszystkimi kłami
20     2, 21|         ze wściekłym rykiem, aż bór drgał jakby przebudzony,
21     2, 21|   groźny, przyduszony i z nagła bór się prostował, podnosił,
22     2, 21|         się wydawało, jako cały bór runie zdruzgotany.~Biegli
23     2, 21|       dzikim i mściwym, jak ten bór, co się był przygiął naraz
24     2, 22|    każdy kamień ma duszę, każdy bór jest pełen czarów, każda
25     2, 25|   cierzpliwie a cicho, kiej ten bór zbity w gęstwę i zasłuchany
26     2, 25|        się przebrała, tnie nasz bór! Pozwolim to, na to, co?~-
27     2, 25|         nam nie przyznaje. Nasz bór, a tnie go! To i cóż my,
28     2, 25|     zgrzytliwy pisk pił.~Walili bór!...~Więcej niźli czterdzieści
29     2, 25|      stado dzięciołów spadło na bór, przypięło się do drzew
30     2, 25|        milczeniu wpierali się w bór, zda się niezmożony, któren
31     2, 25|        zawzięcie wżerając się w bór kiej te wilki, gdy stada
32     2, 25| następował na nich i wypierał w bór.~Insi zaś rozbiegli się
33     2, 25|   popadło; za nim zaś, kiej ten bór wichurą gniewu przejęty,
34     2, 25|         się już byli wywiedli w bór.~Na to właśnie nadleciał
35     2, 25|       ktoś znów krzykał na cały bór, aż się rozlegało, a wszyscy
36     3, 30|    wyniosłych i mrocznych, niby bór odwieczny, bo chociaż na
37     3, 30|       iż naraz społem, kiej ten bór człowieczy, rozchwiany i
38     3, 31|       wszystkie ziemie kiej ten bór niezmożony i nieprzyjacioły
39     3, 32|         doprawiona i idzie kiej bór.~- Ja siałem jeszcze na
40     3, 32|      już sunął i oczy wpierał w bór niedaleki, między drzewa
41     3, 32|  zawtórowali wielkim głosem, aż bór zajęczał i echami oddawał,
42     3, 32|         świece gasły od pędu, a bór odhukiwał z wolna i bełkotał,
43     3, 32|  przytajone w gąszczach, i cały bór jakby w ogniach stanął i
44     3, 32| niegdzie tym dżdżem słonecznym.~Bór pochylał się nad drogą i
45     3, 33|            Dadzą to teraz, kiej bór w procesie!... przecież
46     3, 35|      Mało to już marnacji przez bór?... jeszcze jednego nie
47     3, 35| napierała się iść, jak wtedy na bór.~Zebrali się oczekując z
48     3, 36|   galanty.~- I trawa po pas jak bór, nie taka, jak wczorajsza.~-
49     4, 37|         mamrotali:~- Niech odda bór i ziemię, to zrobim zgodę.~-
50     4, 38|        wsią. Naród szumiał kiej bór rozkolebany. Kobiety obsiadały
51     4, 40|         kłosy niby baty.~- Kiej bór idzie! Ojcowego to jeszcze
52     4, 40|        czołgając się ku zbożom. Bór cosik gwarzył z cicha czubkami
53     4, 41|   dygujemy.~Dociągnął skibę pod bór, konie wyłożył i rozkiełznawszy
54     4, 41|      poleciała w las na jagody.~Bór stojał cichy, rozprażony,
55     4, 41|   Kłębową koniczynę, która niby bór czerniała spaniale wyrośnięta
56     4, 41|         wysypało koniczyny, jak bór! Z mojego nasienia... Za
57     4, 42|     najlepsze, wieś naprzeciw i bór pod bokiem, łacniej będzie
58     4, 44|        stronę, właśnie jako ten bór, kiej zamietliwy wiater
59     4, 45|       rozmigotana rzeka słońca. Bór był stary i wyniosły, dęby,
60     4, 46|        brzozy, zaszumiał głucho bór i polami poszedł chrzęstliwy
61     4, 46|         niebo i zmętniały pola, bór cosik zagadał z cicha i