Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         pod owsy... a tu jedź na sądy... Laboga, że to człek nigdy
 2     1, 3 |          który sączyła się krew.~Sądy nie były jeszcze zaczęte.~
 3     1, 3 |     donośnym głosem oznajmił, że sądy się rozpoczynają.~Potem
 4     1, 3 |         kiwnął głową potakująco.~Sądy się rozpoczęły.~Pierwsza
 5     1, 9 |   kościele, drzewa na cmentarzu, sady, kalenice chałup, płoty
 6     1, 10|          nie da się dobrocią, to sądy radę mu dadzą... Z Jagusią
 7     1, 10|          my wszystkie, a nie, to sądy wam wzbronią! - krzyknął,
 8     1, 11|      chałupami, przez oszroniałe sady biegały dziewczyny z pękami
 9     1, 11|    przeoranie granicy, bo to już sądy wiedzą i świadkowie przytwierdzą,
10     1, 11|     Jakoby łąki i żniwne pola, i sady rozkwitłe zeszły się na
11     2, 13|   poszarpały śniegi, potarmosiły sady, poomiatały ogonami drogi,
12     2, 13|          się wyrównały z polami, sady były pełne po wręby płotów,
13     2, 14|     oczami drogę, zasypane domy, sady ledwie widne spod śniegów
14     2, 16|          majaczyły wsie, siwiały sady, mroczały gąszcze, połyskiwały
15     2, 16|         a nawet poczuł z wiatrem sady wiśniowe, co były kwitły...
16     2, 18|       było przycichło, że domy i sady wychyliły się na jaśnię
17     2, 20|  przyniosłem, macie się jawić na sądy jutro w południe.~- Do zjazdu
18     2, 22|          i co miesiąc stawała na sądy; a po nich wlazła hardo,
19     2, 25|        zbiedzone, a co już pola, sady, drogi i niebo, to jedną
20     2, 25|   rozprawiały po sąsiedzku przez sady, że głosy szły na całą wieś,
21     2, 25|        od lasów i z szumem bił w sady.~Przygarnął ją do siebie
22     2, 25|             a zaraz zajmą, zaraz sądy, zaraz sztrafy!~- Prawda!
23     2, 25|           kobiety krzykały przez sady, rwetes powstał taki, bieganina,
24     2, 25|          ważył lasu ruszyć, póki sądy nie oddadzą, co jest chłopskiego.
25     3, 26|          przywarte do ziemi, a w sady pochowane; drogi kręto powyciągane,
26     3, 26|  lekarstwo nigdzie. Nic, jeno na sądy poszły albo na zebranie
27     3, 26|        to ich popuszczają, że to sądy mają być później, ale już
28     3, 27| przemodrzone i dziwnie łyskliwe; sady stały bez ruchu, ku słońcu
29     3, 28|          raz o ściany i tratował sady, że drzewiny z szumem tłukły
30     3, 29|        że wszyćko się ruchało: i sady, i płoty, i chałupy, i pojedyńcze
31     3, 29|       wszędzie przejścia i nawet sady stały zawalone szafami,
32     3, 29|         się na ziemię zatapiając sady, domy i pola okólne w modrawym,
33     3, 30|          słońce wciągało się nad sady, dopiero ruch się czynił
34     3, 30|        Boży lecieli spojrzeć, na sady przytrząśnięte zielenią,
35     3, 30|       przywierając i tuląc się w sady oniemiałe, jeszcze tam kajś
36     3, 31|        mój Jezu, zielono!~Juści, sady wisiały nad ziemią kiej
37     3, 32|        nad wszystką wsią, przez, sady leciał hukliwie, z każdej
38     3, 32|       dachy ojcowej chałupy i te sady, lśniące rosami a kwiatami
39     3, 32|    jaśnię powietrza rozkwitające sady, kieby te wielgachne snopy
40     3, 32|     jaśnię nieba drzewa pospane, sady szarzały jakby wapnem skropione,
41     3, 33|         i z boku przez mrocznawe sady bodło czerwonymi płomieniami,
42     3, 33|     rzeźwe ciepła buchało z pól, sady rozkwitłe pławiły się w
43     3, 33|        polami kiej woda, zboża i sady stały jakby w słońce zapatrzone,
44     3, 33|  nagrzane, ciepłem wiało od pól. Sady stojały w cichości, między
45     3, 33|  zagonach kiej wody rozkołysane. Sady się chwiały z poszumem,
46     3, 33|          owładnęła ludźmi. Przez sady krzykali se tę nowinę, w
47     3, 34|      wody, te śmigłe brzózki, te sady niskie i pola zielone, i
48     3, 35|           to wojna! Mata za sobą sądy, mata urzędy, mata pieniądze,
49     3, 36|       tyle spraw różnych, a to o sądy za las się kłopotali, a
50     3, 36|        traw rozprażonych, zboża, sady i domy stały jakby ogarnięte
51     4, 37|         galancie; jaże wszystkie sady i pola jakby się z wolna
52     4, 37|         że wnet wszystkie pola i sady rozdzwoniły się sypkim,
53     4, 37|          rozzieleniły się pola i sady, a wody wlekły się niby
54     4, 38|          tak prażył, jaże pola i sady zalane pożogą rozżarzyły
55     4, 39|  zawiewał bujny, iż kolebały się sady, pełne już czerwieniejących
56     4, 39|    krzykały do się przez płoty i sady, to dojąc krowy w opłotkach
57     4, 41|  niewielka stała się szkoda! Ale sądy ci nie darują. Najmniej
58     4, 44|       stoi kiej wół, co szkoły i sądy mają być po polsku! Tak
59     4, 45|       spieczona ziemia, dzwoniły sady przygięte pod ciężarem owoców,
60     4, 45|         polach, lipeckie dachy i sady wynosiły się ze zbóż jakoby