Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         sierotą, która poradzić się nikogo nie ma; to ino westchnął
 2     1, 3 |           we wątpiach poczujesz. Na nikogo się spuścić, ino haruj i
 3     1, 6 | głębokościach nie rozeznanych przez nikogo w bezładzie marzeń sennych -
 4     1, 7 |            po zagranicznemu... a od nikogo nic nie weźmie, tyle co
 5     1, 7 |            Pan Jezus i patrzy, a tu nikogo w podle krzyża... ino jeden
 6     1, 9 |            mają wiedzieć, że nie ma nikogo... po co... sierota, to
 7     1, 11|  zapamiętały, że już i nie rozeznał nikogo w ciżbie; a co skrzypki
 8     2, 13|        pilnie patrzył, nie rozeznał nikogo.~- Gdzie taką hurmą walą? -
 9     2, 14|            mnie borowy, że dziedzic nikogo z Lipiec wołać nie będzie
10     2, 15|        dzień słowa nie przemówił do nikogo, ale za robotą Antkową pilnie
11     2, 15|           ojcowego domu nie spotkać nikogo.~Nikogo!~Dlatego też i w
12     2, 15|            domu nie spotkać nikogo.~Nikogo!~Dlatego też i w niedziele
13     2, 15|            ludzi.~- Nie potrzeba mi nikogo. Tyle mam ze sobą przyjacielstwa,
14     2, 16|        nieustępliwie, nie bacząc na nikogo, przed sam ołtarz.~Za nimi
15     2, 17|               mówiła nie patrząc na nikogo, a uśmiechała się ku Nastce -
16     2, 18|             bróg zajrzała, nie było nikogo... Uspokoiła się wnet, ale
17     2, 19|        oczami dookoła, nie było już nikogo, księżyc świecił jasno,
18     2, 20|            Nie śmiała się zaś pytać nikogo. Już się jej tak mierziło
19     2, 20|             kiej w chorobie. Że zaś nikogo bliżej nie dopuszczał i
20     2, 21|             z biedy wyciągnąć... to nikogo nie słuchaj, a bieżyj...~
21     2, 22|            no, chłopaki, tam nie ma nikogo, psy pewnie baraszkują po
22     2, 22|      grzeszników, jako "kara za złe nikogo nie minie."~Długie a głębokie
23     2, 24|             nie bacząc na nic ni na nikogo, a wieś nie przestała mieć
24     2, 24|            ale nie dojrzał Jagny ni nikogo od ojca, natomiast często
25     2, 25|            zarobków zaś żadnych i u nikogo, gospodarze sami nie mieli
26     2, 25|             od drugich, że zgoła do nikogo niepodobien we wszystkim -
27     2, 25|        dzieci, ale przywarli drzwi, nikogo już nie puszczając do środka,
28     3, 27|          nią prawa nie ma, ale i do nikogo się nie wydziera, nikto
29     3, 27|     dojrzewające... Nie rozpoznawał nikogo, bo nawet wtedy, kiej Jagny
30     3, 27|          rzekł cicho nie patrząc na nikogo.~Zerwała się ze skrzyni,
31     3, 28|             w izbie nie było więcej nikogo.~- A kajże się to Michał
32     3, 30|        ludziach, a nie dostrzegając nikogo, choć pobok siedziała Józka,
33     3, 30|         Zdziwiła się nie dojrzawszy nikogo, sad był pusty i to skomlenie
34     3, 31|             wypiła i nie patrząc na nikogo, na swoją stronę poszła.~
35     3, 32|             naprzeciw!~- A tu nikaj nikogo!~- Jeszczek za wcześnie;
36     3, 32|             chłopaków nie bacząc na nikogo. A kiej niekiej, snadź la
37     3, 32|          oczom. A ona nie bacząc na nikogo pracowała, jakby się chcąc
38     3, 33|        zawinęła.~U organistów jakby nikogo nie było: drzwi stały powywierane
39     3, 33|             pędzić. Jezus, że to na nikogo się spuścić nie można! Ze
40     3, 33|         strony. W chałupie nie było nikogo, jeno na dworze pod ścianą
41     3, 33|            bryka.~- Głównie, co się nikogo nie boja. Któż to mu stanie
42     3, 33|           chorego, jeno co tak samo nikogo nie poznawał, że w końcu
43     4, 37|              A jeno nie łżyj, bo tu nikogo nie ocyganisz. Mów, duszo,
44     4, 39|         ołtarzem; z obcych nie było nikogo, tyla co kajś pod chórem
45     4, 40|       kapuśniskach nie było jeszcze nikogo, jeno czajki kołowały nad
46     4, 42|           często gęby nie ozwarł do nikogo przez cały dzień, jadło
47     4, 43|             gdy w chałupie nie było nikogo, zajrzała do niej Jagusia
48     4, 44|       zajadle, że już nie dosłyszał nikogo, a jeno pojedyncze słowa
49     4, 45|            jakim naród żyje.~- A bo nikogo nie słuchają! Wiem przecież,
50     4, 45|          chałupie jednak nie zastał nikogo, a tylko w sieniach, wywartych
51     4, 47|        Poleciałam do nich, nie było nikogo. Zaglądam teraz, siedzą
52     4, 47|         godziny nie odzywała się do nikogo.~I leżała se godnie, po
53     4, 48|          gorące szepty.~Nie dojrzał nikogo, ale przystanął i słuchał
54     4, 48|          Kłębów nie było już prawie nikogo, tylko jeden Jambroż cosik
55     4, 48|     wystraszony, juści, co nie było nikogo, cały dom leżał pogrążony
56     4, 49|    wzdychająca, nie odzywała się do nikogo, aż po kolacji, kiej ostała
57     4, 49|            i wyszedł nie patrząc na nikogo.~Długo jeszcze po jego wyjściu
58     4, 49|            Mateusz nie uląkłszy się nikogo klął wszystkich w oczy i