Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |           jako że i czas było spać bacząc na jarmark jutrzejszy.~.........................................................................................................~ ~
 2     1, 11|         się w tany, na nic już nie bacząc !~Jagusia, choć mocna była,
 3     1, 11|          patrzył, na ludzi już nie bacząc, aż się w głos przekpiwali
 4     1, 11|       swojego chciał dowieść, mało bacząc na drugich... W izbie wrzało
 5     1, 11|            moc i hulać w kole, nie bacząc, że go ta i prażyły drugimi
 6     1, 12|          izby zajęli bez mała, nie bacząc na tańcujących.~Wnet zasię
 7     1, 12|   wszystkimi przyjaźnie, witał nie bacząc, że mu przezwiska jak kamienie
 8     2, 14|         zwyczajnie nad książką nie bacząc na nią, dopiero gdy położyła
 9     2, 16|        środkiem nieustępliwie, nie bacząc na nikogo, przed sam ołtarz.~
10     2, 18|            wciąż się nagrzewał nie bacząc na ludzi ni ich szepty i
11     2, 18|           pobiegła w podwórze, nie bacząc, że gałęzie zdarły jej zapaskę
12     2, 19|           rozglądając się wkoło, a bacząc na wchodzących.~Jeno przy
13     2, 19|          gdzie było dogodniej, nie bacząc na sąsiadów - tylko jedna
14     2, 19|      ludziom kładła, pilnie jednak bacząc, gdzie już pobrzękują flachy
15     2, 19|           i znowu poszli w tan nie bacząc, że ludzie zwracają na nich
16     2, 21|            miecił zapalczywie.~Nie bacząc jednak na pogodę, zaraz
17     2, 21|       podśpiewywał po swojemu, nie bacząc na zamieć.~Hanka ustąpiła
18     2, 24|            nogami, pospieszył, nie bacząc na deszcz ze śniegiem, jaki
19     2, 24|           a wracał późną nocą, nie bacząc na nią ni na dzieci, a zresztą
20     2, 24|           pagórka spadzistego, nie bacząc na nic ni na nikogo, a wieś
21     2, 25|         sprawdzić tę nowinę, i nie bacząc na pluchę pchnął konno swoich
22     2, 25|       smutków, że już i na nic nie bacząc, ryczała w głos idąc do
23     2, 25| powstrzymywali się w miejscu i nie bacząc na baty, prażące niejednych
24     2, 25|            wzięli, to i na ból nie bacząc pokrzykali wesoło a rozgłośnie -
25     3, 26|       przykucnęła przy nich pilnie bacząc, bo stare kuły w drobiazg,
26     3, 27|      przeciągnął się a ziewał, nie bacząc na syczące nań gąsiory.~-
27     3, 27|        Hanka modliła się żarliwie, bacząc na dzieci, a i do starego
28     3, 27|    zapowiedział, byście na nic nie bacząc wieprzka zabili jeszcze
29     3, 28|          ciągnął do spowiedzi, nie bacząc na złe drogi ni na dzień
30     3, 29|         wywalili się na drogę, nie bacząc na błoto ni na rozkolebane
31     3, 31|           kazała sobie wróżyć, nie bacząc na ludzi przy szynkwasie
32     3, 31|           chałupy ma jechać robić, bacząc jeno, by bogatszych do bogatszych
33     3, 32|         jaśniejące radością, a nie bacząc na pluchę, kupiły się pod
34     3, 32|            do swoich chłopaków nie bacząc na nikogo. A kiej niekiej,
35     3, 32|           własnym oczom. A ona nie bacząc na nikogo pracowała, jakby
36     3, 33|         oczach wszystkiej wsi, nie bacząc na gadania ni pogrozy.~-
37     3, 34|      szynkwas słuchali uważnie nie bacząc na tany ni na stojącą przed
38     3, 35|             cichą nadzieją, że nie bacząc na nic poleciała do matki.~
39     3, 35|           strasznie poparzona, nie bacząc na ból ni na tlące się kiecki,
40     4, 37|           kaj jeno mógł, nawet nie bacząc na organistowego Michała,
41     4, 37|           uciekła za chałupę i nie bacząc na deszcz, płakała tam długo
42     4, 37|    zawodziła rzewliwie, na nic nie bacząc.~Zaś proboszcz pociągnął
43     4, 38|    drzewami słuchać spowiedzi, nie bacząc zgoła na tłok ni na spiekę.~
44     4, 39|            choćby na śmierć!~I nie bacząc na matczyne sprzeciwy jęła
45     4, 40|               ciągnęła gorąco, nie bacząc na przycinki. - A dyć to
46     4, 40|       podwórza wszelką gadzinę nie bacząc nawet, że świnie pyskają
47     4, 42|            go cosik popędzało, nie bacząc już na doły ni kamienie.~
48     4, 42|            dnia, tylko Szymek, nie bacząc na nic, jakby się zapamiętał
49     4, 42|            ten koń w kieracie, nie bacząc na utrudzenie ni na żar,
50     4, 42|         osoby, często dokładając i bacząc na każde skinienie, on zaś,
51     4, 42|           gorąco cosik prawił, nie bacząc na rozjarzone łzami oczy
52     4, 44|       rozsypali się po placu i nie bacząc na przypołudniowy skwar
53     4, 44|            ruszyli pod drzewa, nie bacząc na wójtowe zakazy, któremu
54     4, 45|            się kole płota i pilnie bacząc, bych go z nagła nie obskoczyli.~
55     4, 45|        ledwie za nim nadążyli, nie bacząc już na wyboje ni kałuże
56     4, 45|      zdybię na osobności - mruczał bacząc, póki mu z oczów nie zeszli.~-
57     4, 48|      prowadzili na smętarz, to nie bacząc na groźne spojrzenia organiściny,
58     4, 49|          krwią.~Ale Dominikowa nie bacząc na to jęła ją bić, niby