Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |    przechyrlam, a jeszcze się coś niecoś grosza uścibi - to rychtyk
 2     1, 1 |            zdrów, się chowa i coś niecoś bałykuje.~- No, zostańcie
 3     1, 1 |        harbaty, a to i grosza coś niecoś; zaraz ją będą miłowały,
 4     1, 1 |           ino na swoją stronę coś niecoś urwać, a ojcowego niechta
 5     1, 1 |     gęsiego miedzą, pogadując coś niecoś,a tylko stara Jagustynka
 6     1, 2 |        przy siennej ścianie, było niecoś swobodnego miejsca.~Boryna
 7     1, 3 |         napić się i przegryźć coś niecoś, bo było już dobrze po południu,
 8     1, 3 |     Dominikowa przezierała go coś niecoś i miarkowala zasię, co go
 9     1, 4 |        posłuchać abo i basów, coś niecoś posłyszeć nowego; niedziela
10     1, 5 |           ławy, Boryna rzekł, coś niecoś przysuwając się do komina:~-
11     1, 5 |          ino...~- Postąpię ci coś niecoś!...~- Przydać by się przydało,
12     1, 5 |          niejednym, pogwarzył coś niecoś ze znajomkami i dopchał
13     1, 7 |  niezgorzej, ochłodził wodą i coś niecoś z torby przegryz, potem
14     1, 8 |           poredzać.~Przerzekł coś niecoś jeden, przerzekł i drugi,
15     1, 8 |       matko...~- I we świecie coś niecoś stargować można, ino poszukać
16     1, 10|          ona mogłaby ci pomóc coś niecoś... jeno jej rzeknij o tym...
17     1, 10|           i czekali; czasem które niecoś rzekło i znowu zapadało
18     1, 11|     oczami wodziła po izbie i coś niecoś nasłuchiwała Borynowych
19     1, 11| sprawiedliwy...~- O Antku tyż coś niecoś napomykali, że tu i ówdzie
20     1, 12|         wyciepnęła za drzwi i coś niecoś pięścią przyłożyła na drogę;
21     1, 12|    gospodarstwa.~Dopiero kiej coś niecoś zepchnęła roboty, zajrzała
22     1, 12|       leżał bezwładny, dychał coś niecoś i rzęził przez zwarte zęby,
23     2, 13|          sprzęty i statki, co coś niecoś przykrywały tę nędzę, a
24     2, 13|        się z mężem naredzić i coś niecoś pogadać przódzi o tej sprzedaży,
25     2, 13|        ziemi; jedne lasy modrzały niecoś z bielm, jakby tam chmura
26     2, 13|           przy swoim, opuścił coś niecoś, ale niewiela, bo po prawdzie
27     2, 15|            aby zmienić rozmowę.~- Niecoś się robiło, niecoś świat
28     2, 15|     rozmowę.~- Niecoś się robiło, niecoś świat Boży oglądało, oczy
29     2, 15|     odpustu dostąpić i świata coś niecoś przejrzeć.~- Daleko to do
30     2, 18|        ledwie się wygramolił, coś niecoś oddał i poleciał chybcikiem,
31     2, 19|         odpoczęli tyla, by złapać niecoś tchu napić się piwa, i znowu
32     2, 24|         drapali się po łbach, coś niecoś przerzekali, a że niejednemu
33     2, 24|        dobrym słowem wziąwszy coś niecoś w węzełki.~Tak ano przeszedł
34     2, 24|           go lodowato, bąkali coś niecoś, a nikt nawet przysiąść
35     2, 25|          się obejrzał, ledwie coś niecoś wyrozumiał, a już nowy zmrok,
36     2, 25|         ledwie oczy ozewrze i coś niecoś rozpozna, i znowu pada w
37     2, 25|      dobre parę pacierzy przyszła niecoś do siebie, nie mogąc jeszcze
38     3, 26|         wielce zagadać z nimi coś niecoś, ale chłopcy odburknęli
39     3, 26|           jakiś przodek od wozu i niecoś zardzewiałych pługów leżało
40     3, 27|           przegarniała dorzucając niecoś świeżego.~- Portki tak ciężą,
41     3, 27|          ciekawe wielce posłyszeć niecoś o swoich.~Wyszedł do nich
42     3, 27|          można było posłyszeć coś niecoś.~- Siądź przy mnie...~Rozkazał
43     3, 28|      zbierę i powiezę chudziakowi niecoś święconego.~- Poniesłabym
44     3, 28|         przed nią uciecze. Miałam niecoś zapasnego grosza; myślałam:
45     3, 28|           Niech przyjdzie, to dam niecoś. Ociec, la Weronki zabierzecie,
46     3, 30|           nie przybywa... jeszcze niecoś lat, a zbraknie la wszystkich... -
47     3, 32|           Śpiewali ta jeszcze coś niecoś, ale już wszystko szło na
48     3, 33|       jeszczech się bowiem lenili niecoś poranić, do późna nieraz
49     3, 33|          to darmo...~- Dokupiłbym niecoś nowego, może by... - szepnął
50     3, 35|          się dzieje.~A ledwie się niecoś uspokoiło, gdy naraz stara
51     4, 37|         ludzi zebrało się też coś niecoś, włożyli Borynę do trumny,
52     4, 37|          prześpiewali jeszcze coś niecoś, proboszcz stanął na kupie
53     4, 37|           powadze, przegryźli coś niecoś i organista zaczął czytać
54     4, 37|          słowo.~Mówił jeszcze coś niecoś i zagadywał, ale jak do
55     4, 41|       dziedzic obrywa każdemu coś niecoś, bo z osobna się godzą.~-
56     4, 43|         matka, to wam jeszcze coś niecoś udzieli.~- Nie potrzebuję,
57     4, 46|      Stary przegryzł naprędce coś niecoś, pozbierał, co miał swojego,