Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |   ptaszków, a tylachna pieniędzy! Dobrodziej kochany! - szeptał, przyglądając
 2     1, 4 |          się obyć obyło, to i sam dobrodziej nie bronił... Jakże, i bydlę
 3     1, 4 |           już w szóstym miesiącu.~Dobrodziej już to wypominał na ambonie
 4     1, 4 |       pochlały... zbereźniki... a dobrodziej na darmo wypomina... a dobrodziej...-
 5     1, 4 | dobrodziej na darmo wypomina... a dobrodziej...-tu się zastanowił długo
 6     1, 5 |          oblał mu twarz.~- A to i dobrodziej naucza, żeby szanować starszych.
 7     1, 5 |          zgrzeszysz ciężko. I sam dobrodziej ci powtórzy to samo, że
 8     1, 6 |     nowego nasienia była rozsada, dobrodziej przywieźli z Warszawy.~-
 9     1, 6 |         pytająco.~- Prawdę mówię. Dobrodziej był z Panem Jezusem u Bartka
10     1, 6 |          srogiego wzroku matki.~- Dobrodziej w domu? - zagadnęła pod
11     1, 6 |     dziwota, Jagna kiej malowana. Dobrodziej powiedział, że i w mieście
12     1, 7 |         gadajcie, Jagustynko, sam dobrodziej przytwierdzał do mojej matki.~-
13     1, 7 |      kościoła ino na mszę chodzi. Dobrodziej zapraszał go do siebie,
14     1, 7 |        kościoła, że już nieraz ją dobrodziej napominał i do opamiętania
15     1, 10|        mojej, psiachmać, z mojej! Dobrodziej jucha z cudzego. Dosyć już
16     1, 11|        się pogodzić nie chcą... i dobrodziej wczoraj zgodę chciał zrobić...
17     1, 11|         poszedł, gniewał się o to dobrodziej, że la wesela zapominają
18     1, 12|      Zachcialo się babie... hale, dobrodziej kochany po pokojach se chodzi...
19     2, 18|          by na wsi znalazł...~- A dobrodziej pono cięgiem arbatę piją -
20     2, 18|     przyświadczyć, wszyscy, nawet dobrodziej płakali na pochowku i nic
21     2, 18|      pracowity parobek, że nieraz dobrodziej sam go chwalił...~- Na waszym
22     2, 19|       głoś opowiadał, co im rzekł dobrodziej, a sielnie pomstował na
23     2, 19|     zbytnio do serca nie brał, że dobrodziej nie chciał się wstawiać
24     2, 20|          nad tym deliberowano, to dobrodziej chorował przez cały tydzień,
25     2, 25|           w duszy, jak wtedy, gdy dobrodziej naród napomina i mękami
26     3, 26|   rozmodlonym i oniemiałym, kiedy dobrodziej ma wznieść na Podniesienie
27     3, 26|           pod nie rolę parobek, a dobrodziej siedzieli se gdzieś tutaj,
28     3, 26|        rozcież.~Po mszy już było, dobrodziej spowiadał w konfesjonale,
29     3, 26|         się za kołami oglądali... Dobrodziej musiał cosik przełożyć starszym,
30     3, 27|          nią opiekował; był nawet dobrodziej, rychtowany na sprzeciw
31     3, 27|              Będzie to mógł, kiej dobrodziej zapowiadał, co jutro dwóch
32     3, 28|      każde jego słowo znał będzie dobrodziej najpóźniej jutro po mszy;
33     3, 29|         płacz.~- Weronka, dyć sam dobrodziej przyszli! - szepnęła jej
34     3, 29|              Takie śliczności, że dobrodziej nie widzieli!... zdziwują
35     3, 30|       tęskności...~Szczęściem, co dobrodziej w tę porę rozpoczynał kazanie
36     3, 30|          krzepić dobrymi słowy, a dobrodziej poczciwy ocierając łzy rękawem
37     3, 30|       zaśpiewały na cały świat, a dobrodziej z Przenajświętszym Sakramentem
38     3, 30|   nieszporach, o samym zachodzie, dobrodziej pojechał drogą do Wólki.
39     3, 30|           dojrzał cię kto?~- Nie, dobrodziej pojechali, psy poszły żreć,
40     3, 30|        dwory zjechały, a po sumie dobrodziej zwoływał gospodarzy do zakrystii
41     3, 30|           rozgłośniej, aż wyszedł dobrodziej i po dziesiątku im rozdał,
42     3, 31|           Zły go opętał, przeciek dobrodziej wypędzali z niego diabła.~-
43     3, 31|        zrazu uwierzyć, ale kiej i dobrodziej wyszedłszy na wieś potwierdzał
44     3, 31|      honor sobie miały, co im sam dobrodziej ekonomuje.~Słońce już czerwone
45     3, 31|          potrzebowały, to by wama dobrodziej pomogli... La gospodarzy
46     3, 32|         trzy kwartały nie miną, a dobrodziej chrzcić nie nadąży...~-
47     3, 32|     wchodzących.~Wyszedł rychło i dobrodziej w komżę ubrany i stułę,
48     3, 32| przyorywał - wtrącił cicho kowal.~Dobrodziej się rzucił, ale zamilkł
49     3, 33|      twarz odwracając.~- A kajby. Dobrodziej wyjechał, to się wyleguje
50     3, 33|       wyleguje kiej ten wieprz.~- Dobrodziej pewnie na jarmark?~- Juści,
51     3, 34|       rozpoczęło się nabożeństwo, dobrodziej wyszedł ze sumą i organy
52     3, 34|    obrzeżoną zapalonymi świecami, dobrodziej znowuj zaśpiewał:~ ~U drzwi
53     3, 35|           rozpowiadał, jako zrazu dobrodziej się ozgniewał na Rocha,
54     4, 39|     Jambroży:~- A to poczekajcie! Dobrodziej chce wam cosik powiedzieć.~
55     4, 39|       rozrzewniona Hanka. Snadź i dobrodziej był wzruszony, bo wytarłszy
56     4, 45|           ludzi zdzierał! Jaki mi dobrodziej z cudzej kieszeni.~- A bo
57     4, 46|        taki święty człowiek, taki dobrodziej!~- A żeby to wciórności! -