Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |          zagonów, nabierał z worka zboża, nawracał i z wolna podchodził
 2     1, 5 |          do dworu - nie żałowali i zboża, i pieniędzy, i leguminy.
 3     1, 11|        pełne ważnego jako to złoto zboża, co ino na cepy czeka, to
 4     2, 16|          skorupę dobierając się do zboża, ale spłoszony szczekaniem
 5     2, 16|            w kącie od wschodu snop zboża, okrywano ławy czy stoły
 6     2, 16|          je był wicher przygiął... zboża także... bociany zaś kieby
 7     2, 20|   Pietrkiem i w stodole robił koło zboża, krokiem się prawie nie
 8     2, 22|           tęcze, a kolory; jako te zboża młode o pierwszym wieczorze
 9     2, 22|           ziemię... susze wypaliły zboża... grady wytłukły resztę...
10     2, 22|    zabudowania.~Potem grady wybiły zboża.~Potem czeladź go odbiegła.~
11     2, 23|           rozsłoneczniony, jako te zboża w słup idące, pełne skowronkowych
12     3, 27|         budzących brzaskach; ozime zboża mokrą, zielonawą wełną otulały
13     3, 29|          ciągał na wóz ciołka albo zboża jakiego ćwiartkę wynosił,
14     3, 30|         wiater ustanie i przygięte zboża se kłosami gwarzą, a jeno
15     3, 30|       czuła na rękach sypkie zimno zboża i raz po raz ściskała ramiona,
16     3, 30|            konia by przewlókł!~- A zboża pełno w dole.~- Jezu, a
17     3, 32|       zachodowi, że już pozłociały zboża, okwiecone drzewa rzucały
18     3, 32|         ledwie roztlałe, pachniały zboża, wody i te ziemie przewilgocone,
19     3, 33|           na świtaniu; przegarniał zboża pomdlałe, dmuchał we mgły,
20     3, 33|          się nad polami kiej woda, zboża i sady stały jakby w słońce
21     3, 33|           i swywolił po polach, że zboża chlustały po zagonach kiej
22     3, 33|           jakby się lały ku ziemi, zboża stanęły przygięte, kieby
23     3, 34|   przepytywał... to parę korczyków zboża...~- A widzicie, ziarnko
24     3, 34|           liście mdlały powiędłe i zboża się kłoniły bezwładnie,
25     3, 34|       nawałnica, że w mig położyła zboża, rzeka wezbrała, a ze wszystkich
26     3, 34|     wiaterek przegarniał pochylone zboża i rzeźwość mocna i weselna
27     3, 35|      pomilkło, zaś czasami ruszyły zboża i dzwoniąc cichuśkim chrzęstem,
28     3, 35|           murowańce, a chyta się i zboża choćby na pniu... bydło
29     3, 35|         chłodny wiater przegarniał zboża, że kłoniły się dzwoniąc
30     3, 36|       wysychały studnie i rzeczki, zboża żółkły, okopowizny więdły,
31     3, 36|          zapach traw rozprażonych, zboża, sady i domy stały jakby
32     3, 36|            ptactwa, kiej wszystkie zboża i trawy jaże się trzęsły
33     3, 36|            kłosach, zakołysały się zboża i trawy, a z niskich, rozdygotanych
34     3, 36|         trawy, płynęły rozkołysane zboża, opasywały go zagony, cały
35     3, 36|       chwyciła za nogi, plątały go zboża, przytrzymywały bruzdy,
36     4, 37|   zabełkotały wody i poruszyły się zboża bijąc chrzęstliwymi kłosami
37     4, 37| przysłoniła świat, piły spragnione zboża, piły liście pomdlałe, piły
38     4, 37|            płaczem, zaś rozchwiane zboża kolebały się z wolna ciężkimi
39     4, 37|        gęsto brzózkami obsadzona i zboża stały ze stron obu.~A kiej
40     4, 39|          czerwieniejących wiśni, a zboża biły o płoty kiej wody wzburzone.~
41     4, 40|      przyczajony buchał z nagła we zboża i skłębiał je, mącił, wzburzał
42     4, 40|      chwilę i spadł kiej piorun we zboża...~Antek porwał się bronić,
43     4, 40|     cięgiem się rwały w przydrożne zboża, pokwikiwały świnie prażone
44     4, 40|          zieleniach, wiater ustał, zboża zwiesiły ociężałe kłosy,
45     4, 42|            rozlane, a siwe od rosy zboża trącały go rozruchanymi
46     4, 42|    rozmigotaną przysłoną, w której zboża pławiły się kieby w tym
47     4, 42|         wysychały, trawy żółkły, a zboża stały ledwie już żywe w
48     4, 43|          trwała może z godzinę, aż zboża się pokładły i drogami pociekły
49     4, 45|        przestało świecić, szumiały zboża, białe chmury przepływały
50     4, 46|        zawołał Grzela i buchnął we zboża, przebierając się ogrodami
51     4, 46|           jak to ciągiem, kieby te zboża na ziemi nawożonej, rodzą
52     4, 46|            i trwożnie zachrzęściły zboża, i kajś od wsi dalekich
53     4, 49|          zapamiętalej walić się na zboża pierzchające we wszystkie
54     4, 49|      rozpaczliwie drzewa, krzaki i zboża jakby rwiąc się do ucieczki,
55     4, 49|           się już sypało z kłosów, zboża mdlały od suszy, a nikto
56     4, 49|       dopisywały, to wzięli pożęte zboża wiązać w grubachne snopy,