Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |           wody nabieranej, a w końcu wskroś ciemni i mgieł, co się były
 2     1, 5 |          Jagna swobodnie szła za nim wskroś ciżby, ale gdy weszli między
 3     1, 5 |          łyse konie i przezierali na wskroś, kieby przez szyby.~Jambroży
 4     1, 6 |           rzeką, co płynęła z szumem wskroś gęstych zarośli, siniejących
 5     1, 9 |            ludzie drogami, majaczyli wskroś mgieł po ścieżkach i dróżkach.~
 6     1, 9 |             bo ziąb go przejmował na wskroś.~- A zwali ją Magdaleną...
 7     1, 11|              ich sprzęgała do kupy i wskroś przenikała!~A któren masz
 8     1, 12|           gasł przyzduszony mrokiem, wskroś mgieł coraz gęstszych, w
 9     2, 13|           dźwięk się nie przedzierał wskroś tych spływających puchów,
10     2, 13|           przysypały go doć dna i na wskroś przejęły, że ino te modre
11     2, 14|      roziskrzone szybki i przenikało wskroś izby świetlistym pasem,
12     2, 16|           czasami ptak jakiś łopotał wskroś bielizn mieniących, że ino
13     2, 16|         przed domami, w opłotkach, a wskroś ośnieżonych sadów raz po
14     2, 19|      muzykantom rzucał i no-~sił się wskroś ciżby, rozbijał, tratował,
15     2, 21|            ziąb był przenikliwy i na wskroś lichą przyodziewę przejmował,
16     2, 21|             za serce, przegryzało na wskroś i rozrastało się w niej
17     2, 21|             strzępiaste konary, niby wskroś zdziurawionych strzech,
18     2, 21|              jaki niekiedy załopotał wskroś mroków.~A czasami znowu
19     2, 21|              co już szła przyczajona wskroś wichrów, śniegów, tumanów -
20     2, 23|          pełzały w wężowych skrętach wskroś cieniów, to znowu noc jakby
21     2, 24|             przejęły go te śpiewy na wskroś i osnuły pieszczoną, kołyszącą
22     2, 25|         najgłośniej i pomstował, zaś wskroś gąszczu uwijali się przodownicy
23     2, 25|         Kowal przyleciał, przeciskał wskroś gęstwy i zaczął naród odwodzić,
24     2, 25|         złote pająki światła pełzały wskroś boru, dosłyszał ktosik daleką
25     3, 26|          orosiałe przędze wlekły się wskroś mgieł rzednących i świtów.~
26     3, 26| przebłyskiwały w słońcu albo bieliły wskroś czarniawych sadów świeżo
27     3, 26|               Kłębowa zapatrzyła się wskroś sadu na daleką topolową
28     3, 27|               Słońce też już wstało, wskroś sadów powiała wichura płomieni,
29     3, 27|          wodzie i jak się przesuwały wskroś mdlejących już cieniów drzew
30     3, 27|             wydawało, jakoby płynęły wskroś modrej topieli nieba odbitego,
31     3, 29|       suszyły wiatry, przejmowały na wskroś te ciepłe i płodne deszcze,
32     3, 29|           noc się już stała zupełna; wskroś rozkolebanych drzew trzęsły
33     3, 29|           ziemi chałup i trzęsły się wskroś sadów zapalone światła,
34     3, 30|              gęstwy nieprzeliczonej, wskroś świateł jarzących, w kadzielnych
35     3, 30|              się ogromne i płomienne wskroś mgieł przyziemnych; wskroś
36     3, 30|           wskroś mgieł przyziemnych; wskroś sadów i chałup, i pól, że
37     3, 30|       jaskółki zapamiętale chlustały wskroś przejrzystego powietrza,
38     3, 30|        domami, przekrzyki się niesły wskroś sadów, kajś już dym walił
39     3, 30|          dychanie pól przejmowało na wskroś lubym dygotem; od wsi goniły
40     3, 30|             ciernie, przedzierać się wskroś szarpiących gąszczów i poczuć
41     3, 31|        oniemiałe chałupy przezierały wskroś sadów przepalonymi szybkami
42     3, 32|             już wypatrując tęskliwie wskroś drzewin rozkwitłych i szarugi
43     3, 32|          słońcu i wiła się pokrętnie wskroś łąk zielonych, nabitych
44     3, 33|          jabłoniach, staw polśniewał wskroś gałęzi, nawet ptactwo pomilkło.
45     3, 33|             kurzawy; staw polśniewał wskroś drzew kieby tafla lodowa...
46     3, 34|      rozświegotane jaskółki śmignęły wskroś pni czarnych na pola zielone
47     3, 34|        ustawili do procesji, czyniąc wskroś ciżby długą ulicę, obrzeżoną
48     3, 35|              i głosy śpiewań tchnęły wskroś sadów rozełkanym, pieściwym
49     3, 35|         kiejby kwietna wstęga leżała wskroś zbóż zielonych; nędzne żyta
50     3, 36|              z takim uporem i tak na wskroś przewiercały kiej zimne
51     3, 36|              poprzebijane gwiazdami, wskroś sadów błyskały światła chałup
52     3, 36|             leciał kiej ptak wlekący wskroś pustek srebrzyste skrzydła,
53     3, 36|             i szło ciężkimi krojcami wskroś mroków, że ziemia zdała
54     4, 37|        ponieśli ją żółtymi drożynami wskroś okwieconych mogił, traw
55     4, 48|            miedzami pełnymi kwiatów, wskroś zbóż dojrzałych, wlekąc
56     4, 49|           przewalając się z hurkotem wskroś całego świata, jaże ziemia