Tom, Rozdzial

1501     4, 39|              na co się tutaj zanosi, ale wójtową ponosiło coraz barzej.~-
1502     4, 39|              chociaż palił ją wstyd, ale i jakaś mściwa zawziętość
1503     4, 39|                przerwała jej stara - ale twój ciężko odpowie przed
1504     4, 39|              gębę, bo chociem ślepa, ale jeszczech zmacam drogę do
1505     4, 39|             z chałupy kiej oszalała, ale zawróciwszy już z drogi
1506     4, 39|           zły prześmiech na wargach, ale pobielała na płótno, bo
1507     4, 39|        dobrze! całkiem już osłabłam, ale ty musisz tu wrócić i przy
1508     4, 39|              swoje obrazy i krzywdy, ale zadraśniętego ambitu nie
1509     4, 39|              przekładać i tłumaczyć, ale Jaguś jeno wzruszyła ramionami:~-
1510     4, 39|            kto trzasnął między oczy, ale papier podniesła i zagadała
1511     4, 39|       zaczęła je odwiązywać ze szyi, ale się nagle powstrzymała.~-
1512     4, 39|      najgorsze!~Hanka jaże ścierpła, ale puszczając te słowa mimo
1513     4, 39|             a w słomianym kapelusie, ale bliżej nie śmiała podejść
1514     4, 39|              czytania owego papieru, ale jeno rzucił okiem, zawołał: -
1515     4, 39|              nasłuchiwał tu i owdzie ale jeno spluwał, klął z cicha
1516     4, 39|            jej nie zapiera, wiadomo! Ale że Antek leda dzień wróci,
1517     4, 39|            co wama ślina przyniesie, ale nie ze sprawiedliwości,
1518     4, 39|              byście jej przepuściły, ale że urodniejsza nad wszystkie,
1519     4, 39|       zawracając ku swojej chałupie, ale jakoś pokrótce natknął się
1520     4, 39|            sprzątała już po kolacji, ale zaraz ją wzięła na bok,
1521     4, 39|              na śmierć. Wołała mnie, ale tam już jeno trumny potrza
1522     4, 39|            na tym, dają na pochowek! Ale nie z tym do was przyszedłem.~
1523     4, 39|             No, nieszczęście i tyla! Ale mam la was i dobrą nowinę:
1524     4, 39|             skargę odebrały ze sądu, ale krzywdę musicie sami odrobić.~
1525     4, 40|                           Rozdział 4~Ale przez takie przeróżne a
1526     4, 40|       Nasłuchiwała z bijącym sercem, ale cały dom spał głęboko, nawet
1527     4, 40|              nocujących pod łóżkami, ale Hance nie chciało się otworzyć
1528     4, 40|          stojało na rozcież wywarte, ale wszędy leżała niezgłębiona
1529     4, 40|          potem zaśpiewały skowronki, ale jeszcze z rzadka, i z przyziemnych
1530     4, 40|                 Juści, co od Marysi, ale kto? - ważyła nie mogąc
1531     4, 40|          przeciągała się z lubością, ale że woda była chłodnawa,
1532     4, 40|             poleciała budzić swoich, ale tak byli jeszcze śpikiem
1533     4, 40|              torfowe.~- Piękny czas, ale widzi mi się, na spiekę
1534     4, 40|            grzędy, galancie wyrosłe, ale i sielnie zachwaszczone,
1535     4, 40|            to musi być, co i prawda. Ale latoś sporo narodu wybiera
1536     4, 40|          przysłoniła oczy od słońca, ale nie mogła rozeznać, dopiero
1537     4, 40|       porwała się kiej ptak do lotu, ale się w mig opamiętała, opuściła
1538     4, 40|             nie poredziła przemówić, ale cóż to mogła rzec i jak
1539     4, 40|           mnie ślepiasz?~- Niby nie, ale całkiem jesteś jakiś zgoła
1540     4, 40|          Hanka rzuciła się szykować, ale że ziemniaki już parkotały
1541     4, 40|             No, no, niezgorsze pęto, ale da Bóg, że je zmożemy. Hale,
1542     4, 40|          Rocho, to bym był zabaczył, ale przypomnieli i poszlim razem
1543     4, 40|             mi nabrzmiały od bosaka, ale na zimę będą w sam raz.~
1544     4, 40|              to?~- Juści, co prawda, ale najgorsze, że trza było
1545     4, 40|              było zimno, to jeszcze, ale skoro dogrzało słońce i
1546     4, 40|             Rocho.~Już nie odrzekła, ale zawarłszy za nimi wrota,
1547     4, 40|           nie słyszała tych pogadek, ale przyleciawszy do chałupy
1548     4, 40|             mu w oczy i wyczekująco, ale on sobie wszyćko poukładał
1549     4, 40|             do wyroku droga szeroka. Ale trza to będzie wziąć dobrze
1550     4, 40|              niebieskich od kwiatów, ale gęsto poprzerabianych żółciznami -
1551     4, 40|         ziarno było dorodne i pełne, ale jeszcze miętkie - za dwa
1552     4, 40|           Byle jeno grady nie zbiły.~Ale nad pszenicą najdłużej się
1553     4, 40|             Antek porwał się bronić, ale już było za późno, posypała
1554     4, 40|            nawołując się po swojemu, ale w mig się pokryły, gdyż
1555     4, 40|            wydziobując, co się dało, ale poczuwszy człowieka, jęły
1556     4, 40|          czyby nie chycnąć na niego, ale on ani już o czym wiedział,
1557     4, 40|          dotknie i co się wyrozumie, ale i tym, czego nie sposób
1558     4, 40|             i do tkliwości nieskory, ale w tych dziwnych minutach
1559     4, 40|             kułakiem i srożąc brwie, ale bo to poredził się przemóc,
1560     4, 40|           zgoła niełacnym pokajanie, ale przemógł hardość, zdusił
1561     4, 40|             odganiając ją z pamięci, ale kieby na przekór szła pobok,
1562     4, 40|       uwięzła, kiej ta boląca zadra: Ale co było, to i nie wróci -
1563     4, 40|         Chciała jeszcze coś pedzieć, ale dzieci zakrzyczały i poleciała
1564     4, 40|              na nią.~Urwała z nagła, ale że była harda i nieustępliwa,
1565     4, 40|          warknęła harno i zaczepnie, ale skoro odeszli, przycichła
1566     4, 40|            koszt. Poredziłabym sama, ale jak każesz... twoja wola... -
1567     4, 40|           pocałowała z wdzięczności, ale jeno dorzuciła radośnie: -
1568     4, 40|         radzą? - wyrwał się Płoszka, ale Grzela wsiadł na niego:~-
1569     4, 40|              A co? wstyd powiedzieć, ale trąby są nasze chłopy, i
1570     4, 40|              nie zawierza. Słuchają, ale za nim nie pódą...~Porwał
1571     4, 40|           musi się zabrać do tego.~- Ale kto? Może ksiądz albo młynarz? -
1572     4, 40|           tobą! - mówili skwapliwie, ale kowalowi było to cosik nie
1573     4, 40|              Zaczęli się rozchodzić, ale jeszcze każden z osobna
1574     4, 41|            trzon jeszczek czarniawy!~Ale Józki nie było, a Pietrek
1575     4, 41|            chociem i tego zwyczajny, ale zawierciło w nosie gorzej
1576     4, 41|         chciał, i biedym się najadł, ale kamraty me nauczyły, że
1577     4, 41|        mocarz!~- Mocarz, nie mocarz; ale trzem radę dam! - przechwalał
1578     4, 41|            na niego gębę po swojemu.~Ale parob bardzo hardo odszczekiwał,
1579     4, 41|               Utrafił ją w słabiznę, ale nim się zebrała odpowiedzieć,
1580     4, 41|            świnie pyszczą po cebuli, ale na szczęście to jeno sąsiedzka
1581     4, 41|               Żałujecie to?~- Zaśby. Ale co za tłusto, to może być
1582     4, 41|         przeschnie - zawołała oknem, ale Józka już była za przełazem,
1583     4, 41|         bowiem była ciężka i znojna, ale kwardą i czujną ręką prowadził
1584     4, 41|              niekaj ozwał do kobiet, ale tak już był umęczony pracą
1585     4, 41|            ścierwa. Wio, stare, wio!~Ale konie ustawały coraz barzej,
1586     4, 41|           trawie i kurzył papierosa, ale jakby przez coraz głębszą
1587     4, 41|            głowę i opadł z powrotem, ale już nie zasnął, gdyż ktosik
1588     4, 41|             niezgorzej wzwyczajonam, ale jak te moje robaki kochane
1589     4, 41|            napijał, z czystej biedy, ale jak dostał w boru robotę,
1590     4, 41|         głupiego szczekania! Juści - ale dodała jakby trwożniej i
1591     4, 41|             nią całe tysiąc złotych, ale ja wzbroniłam, bo jak temu
1592     4, 41|            to wyrabia u Dominikowej?~Ale przejrzała go w lot, prześmiech
1593     4, 41|              jakby ciągnąc za język, ale milczał uparcie, gdyż z
1594     4, 41|              się wszystek tej pracy, ale i tak nie zdusił tęsknicy.~
1595     4, 41|             mruczał idąc w podwórze, ale tam zeźlił się barzej, gdyż
1596     4, 41|             zalewał twarz umorusaną, ale kuł niestrudzenie i jakby
1597     4, 41|            się jakiś grosz na żniwo, ale cóż, młynarza przeciech
1598     4, 41|              więc chociaż pogadywał, ale już coraz niespokojniej
1599     4, 41|         wybierając sposobne miejsce, ale skoro go skryły drzewa,
1600     4, 41|             do niej na drugą stronę. Ale rzeka w tym miejscu była
1601     4, 41|          dawne... - odrzekła twardo. Ale tak molestował, tak skamlał,
1602     4, 41|           cudzy, Jaguś?~- Nie cudzy, ale i nie swój! Nie w głowie
1603     4, 41|             wzgardą i jakby z żalem, ale naraz przystanął pod jakimś
1604     4, 41|           latając oczami po świecie, ale szwagierek dał mu się długo
1605     4, 41|              o tym straszno!~- Juści ale obacz Wojtka i posłuchaj,
1606     4, 41|             pójdzie na księżą oborę. Ale po co ci gadać, masz swój
1607     4, 41|         jakie spodziewał się zebrać. Ale skończywszy pług ozwał się
1608     4, 41|            Przyjdę do cię wieczorem.~Ale Antek nie zapomniał tak
1609     4, 41|   przyrychtować i opatrzyć na jutro, ale wnet odechciało mu się wszystkiego,
1610     4, 41|             próbowała go rozpytywać, ale cosik jeno mruknął i pokręciwszy
1611     4, 41|        jęknął ocierając rękawem łzy, ale naraz porwał się i zakrzyczał: -
1612     4, 41|       deliberowali, jak by mu pomóc, ale cóż, kiej nic z tego nie
1613     4, 41|      garściami...~- Tak się to mówi, ale czy uredzisz? - mruknął
1614     4, 41|            Józki.~Zawahał się znowu, ale kiej Łapa zaskomlał przy
1615     4, 41|            jaże w głowie się mąciło.~Ale Jagusia jakoś nie przychodziła.~
1616     4, 41|               pograżał wielce srogo.~Ale koniska tak smacznie chrupały,
1617     4, 41|             Walek poleciał do dworu. Ale takie znarowione szkodniki,
1618     4, 41|          niewielka stała się szkoda! Ale sądy ci nie darują. Najmniej
1619     4, 41|             z kryminału też wracają. Ale jedno złe i drugie też nie
1620     4, 41|             serca rad bym ci pomógł, ale cóż ja mogę... Czekaj, mszę
1621     4, 41|             już i barzej nie sposób, ale mogłem to przylecieć do
1622     4, 41|           złości do cię, Jaguś, nie. Ale jak się dusza człowiekowi
1623     4, 41|             ostawił samą, na pastwę?~Ale i on porwany żalami zasyczał
1624     4, 41|       wszystkie boleście a smutki...~Ale Antkowi już się mąciło w
1625     4, 41|            Loboga, bo bede krzyczeć!~Ale mogła się to już wydrzeć
1626     4, 41|       Niczyja!~Rozpłakała się znowu, ale już jej nie spokoił ni utulał,
1627     4, 41|        chałupy za tobą nie patrzy?~- Ale na ciebie pora. Już tam
1628     4, 41|             Żyda, leć! - wykrztusił.~Ale się nie ruszyła z miejsca;
1629     4, 41|             z powodu gorąca i much. ~Ale nie zasnął; leżał wpatrzony
1630     4, 41|          chłodnej, orosiałej trawie, ale śpik nie przychodził i myśle
1631     4, 41|           cosik Hanka; uniósł głowę, ale po chwili przycichło i znowu
1632     4, 41|           duszę słodkimi spominkami; ale już się im nie dał w niewolę,
1633     4, 41|             być koniec.~Postanawiał, ale było mu jej żal, nieopowiedzianie
1634     4, 41|            kieby w te zgrzebne gzło, ale Antek jeszcze nie spał,
1635     4, 41|       przestając obrąbywać gałęzi.~- Ale może już najbarzej złoście
1636     4, 41|          prasnąć wszystko i uciekać, ale co spojrzał na wieś i co
1637     4, 41|              najgorsze, bele nie to.~Ale i o kryminale myślał z rozpaczą
1638     4, 41|         znowu spiknął się z Jagusią; ale co oko miała bystre, a odpasiona
1639     4, 41|            co nieraz siedział u nas, ale siedział i u drugich. Proszalny
1640     4, 41|          Nawet już tabaką częstował, ale wszyscy tak gadali cięgiem
1641     4, 41|          cisnął się groźnie starszy, ale jakoś się udobruchał dostawszy
1642     4, 41|           kryjomo, z niczym odeszli.~Ale to zdarzenie tak jakoś dziwnie
1643     4, 42|             Mateusz klął przez śpik.~Ale nad ziemiami leżały jeszcze
1644     4, 42|             odbijających się gwiazd.~Ale dochodząc matczynej chałupy
1645     4, 42|          Marek po piekle - pomyślał, ale westchnął jakoś żałośnie
1646     4, 42|          rozmrowionych ciemnościach, ale na niebie już się coraz
1647     4, 42|           czas, że jął się pacierza, ale co jeno tknął ręką orosiałej
1648     4, 42|             pod krzyżem do pacierza, ale nie trzepał na pytel, jak
1649     4, 42|          staję! Juści, com grzeszny, ale me spomóż, Panie miłosierny,
1650     4, 42|          przywarte do pól lipeckich, ale Boże się zmiłuj, co to były
1651     4, 42|         nawet sam dziedzic odradzał, ale chłopak się uparł:~- W sam
1652     4, 42|             odprawiały swoje wesela, ale Szymek cięgiem prawił swoje,
1653     4, 42|       papierosa i zębów naszczerzyć, ale Szymek, odpowiadał coraz
1654     4, 42|              nie będę! - wykrzyknął, ale widząc, co jeszcze barzej
1655     4, 42|           oczy, głaskał po głowinie, ale że i jemu robiło się żałośnie,
1656     4, 42|    przygarnąć do niego i udobruchać, ale ją odepchnął.~- Hale, pora
1657     4, 42|          zaglądał do niego ten i ów, ale że nierad był pogwarom,
1658     4, 42|            ze śmiechem ktosik drugi, ale Grzela, któren go od samego
1659     4, 42|          Prawda, że haruje kiej wół, ale trza by mu ździebko ulżyć.~-
1660     4, 42|        wyczekując, jaże sam poprosi.~Ale Szymek nie prosił, ani mu
1661     4, 42|           poliki ździebko posinione, ale spytał się dopiero przed
1662     4, 42|           hamował w onej zajadłości, ale mu rzekł krótko:~- W niedzielę
1663     4, 42|      wieczorem przyszedł do chałupy, ale tak przemordowany, iż zasnął
1664     4, 42|      przygrywała la większej ochoty, ale nikto się jeszcze nie brał
1665     4, 42|             nawet Boryny z kowalami, ale powiedli się do alkierza
1666     4, 42|           prześmiechem Jagustynka.~- Ale w takich nóg se człowiek
1667     4, 42|              nabrany zwiesnową mocą.~Ale kiej przetańcował raz i
1668     4, 42|              zbierał się do powrotu, ale było mu jakoś niesporo,
1669     4, 42|              na wieś szukać uciechy.~Ale nazajutrz o świtaniu Szymek
1670     4, 42|            robocie był niezwyczajny, ale miał takie przemyślne sposoby,
1671     4, 42|          jeno co nie miał śmiałości, ale wieczorem poleciał rozpowiedzieć
1672     4, 42|              się w głowie popsuło.~- Ale też lepszego człowieka nie
1673     4, 42|              wdzięczny za tę dobroć, ale chociaż razem pracowali,
1674     4, 42|          doniesła któraś z sąsiadek, ale stara udała, iż nie miarkuje,
1675     4, 42|            opędził od najpierwszych, ale na darmo nie lubią brzuchów
1676     4, 42|              chałupie na jakiś czas, ale Szymek się uparł, konia
1677     4, 42|             la cię, Nastuś, jagódki, ale matka mu odebrała.~ ~
1678     4, 43|     zakończyła.~- Nastce to zarówno, ale trza by i mnie co ponieść -
1679     4, 43|              skamlała o to żałośnie.~Ale cóż, kiej się tak pogarszało,
1680     4, 43|              jakimś żałosnym bekiem, ale skoro Witek wsunął się do
1681     4, 43|            spokojnie, Witek odszedł, ale zaglądał do niej co trochę.
1682     4, 43|          wzbrania na wesele Nastusi, ale na złość pódę i przybierę
1683     4, 43|       chłopakowi za lasem i swawolą, ale tak go strasznie rozżaliła
1684     4, 43|            to puszczał - bronił się, ale je wypuścił.~A znowu kiedyś
1685     4, 43|           głaszcząc i, upieszczając, ale zając beknął jakby rozdzierany
1686     4, 43|             kryjomo przed starszymi, ale już ją to nie bawiło, bo
1687     4, 43|              się ptakiem czas jakiś, ale żołna wciąż była nieruchoma
1688     4, 43|            czy nie idzie na odmianę, ale niebo wciąż było bez chmur
1689     4, 43|            wyjrzeć choćby do ogrodu, ale jakoś w samo przypołudnie,
1690     4, 43|          obrony przed nieszczęściem, ale dzięki Bogu burza przechodziła
1691     4, 43|              mógł, leciał do pożaru, ale ani mowy było o ratowaniu,
1692     4, 43|             ja ci swoje z precentem.~Ale nikto jej nie słuchał, stodoła
1693     4, 43|               pozdrowił ją skwapnie, ale spojrzała wilczymi ślepiami
1694     4, 43|     przynosząc całą garść karmelków, ale nim Józka zdążyła dziękować,
1695     4, 43|            mnie jeszcze śpik mroczy, ale nie, żywa krowa stoi, porykuje
1696     4, 43|             na postronek nie wzięła. Ale przeszło południe i nikto
1697     4, 43|       kancelarii! Żal mi juści było, ale trudno, w przypołudnie przychodzi
1698     4, 43|          padłam mu do nóg dziękować, ale się wyrwał.~- A jak spotkacie
1699     4, 43|        maciorkę, prosię to jeszczek, ale będzie z niego pociecha,
1700     4, 43|         Mateusza, leciał do siostry, ale zawrócił z nią i uważnie
1701     4, 43|        drugiego, juści kromie Jasia, ale Jasio...~Westchnęła ciężko,
1702     4, 43|            do wieczornych obrządków, ale trzęsła się ze złości i
1703     4, 43|            śnić o Jasiowym powrocie.~Ale na darmo się przewracała
1704     4, 43|             kłótni a sprzeciwieństw, ale w końcu zgodzili się na
1705     4, 44|             pokrzywionymi wierzbami, ale tam się jeno lśniły kałuże,
1706     4, 44|              w smak takie wypominki, ale słuchali wzdychający, bo
1707     4, 44|       zdumiał się Płoszka.~- Prawda, ale nie wiecie to: pan z panem
1708     4, 44|      znaczyła się jenszymi ubierami, ale skoro się jeno rozeszło,
1709     4, 44|            patrzy - wyrzekł Mateusz, ale ktosik zakrzyczał:~- Cichojta,
1710     4, 44|              do serca trafiał Antek, ale i strach było się przeciwić
1711     4, 44|         obzierali się na bogatszych, ale młynarz i co najpierwsi
1712     4, 44|           nich Antek z przełożeniem, ale młynarz odburknął:~- Kto
1713     4, 44|             przyświarczał wszystkim, ale kręcił się niespokojnie
1714     4, 44|              wiadomo, za kim trzyma.~Ale większość już się skłaniała
1715     4, 44|         widać - dziwował się któryś, ale na to rzekł kowal z chytrym
1716     4, 44|            płacie na nią! Mądrala!~- Ale ty, Michał, z nami trzymasz,
1717     4, 44|              go ze wszystkich stron, ale chłop się nie ulęknął i
1718     4, 44|            do nieszczęścia prowadzą, ale jak przyjdzie za to płacić,
1719     4, 44|              uciec przed skarceniem. Ale naród nie ucieknie i za
1720     4, 44|        naszemu nie nauczają, prawda, ale i tak na Rusków nas nie
1721     4, 44|            do czego gorszego doszło, ale stary Pryczek zakrzyczał:~-
1722     4, 44|              panów, kiedyśta głupie, ale mnie na plewy nie weźmie,
1723     4, 44|             Stary zeźlił się srodze, ale jeno powiedział:~- Ścierwy!
1724     4, 44|             gołębi kołowało nad nim, ale on naraz zawrzeszczał:~-
1725     4, 44|             spocony, ledwie zipiący, ale już w łańcuchu, i powlókłszy
1726     4, 44|             rozpocznie się zebranie, ale przeszło dobre Zdrowaś,
1727     4, 44|          opierał ze wszystkiej mocy, ale naraz grzmotnął go łbem,
1728     4, 44|             ślepiami a zęby zacinał, ale w końcu zbrzydły im nawet
1729     4, 44|             ją do tego nie przymusi.~Ale nie zdążyli się jeszcze
1730     4, 44|          oczy zwróciły się na drzwi, ale wyszedł z nich jeno pisarz
1731     4, 44|      gromadzie.~Pisarz się skrzywił, ale już czytał przekładając
1732     4, 44|           pójdą do szkoły.~Skończył, ale nikt się nie odezwał, każden
1733     4, 44|              cosik mówić po swojemu, ale mu się cięgiem odbekiwało.~
1734     4, 44|            juścić uchwalić uchwalim, ale widzi się nama, co za dużo
1735     4, 44|          stojących w pośrodku ciżby, ale chłopi w mig ich ścisnęli
1736     4, 44|         płacim; każą rekruta, dajem, ale wara od...~- Cichocie, Kłębie.
1737     4, 44|     wpierając w niego oczy.~Zadrżał, ale rzekł śmiało wskazując papiery,
1738     4, 44|             że ostawali coraz dalej.~Ale w gromadzie zagotowało się
1739     4, 44|      podniesie rękę.~Sporo przeszło, ale dużo więcej narodu ostało
1740     4, 44|          będzie śmiał się przeciwić.~Ale już nie było nijakiej zarady.
1741     4, 44|           Grzelą:~- Chciałem z wami, ale jak me prześwidrował ślepiami,
1742     4, 44|         dobrze zapłacita za posłuch, ale niech was łupią ze skóry,
1743     4, 45|               co?~- Rad bym z duszy, ale widzi mi się, co nam kaj
1744     4, 45|          ślepiach, cosik zamamrotał, ale starszy nie popuścił ni
1745     4, 45|        zaklął sięgając jaże do maci, ale Antek, że mu się to już
1746     4, 45|         złości, a za pałaszem macał, ale dopiero kiej doszli ostatniej
1747     4, 45|        śmiechu, zawrócił z powrotem, ale uszedłszy kilkanaście kroków
1748     4, 45|            raz po raz i przycichała, ale po jakimś czasie jęło wszystko
1749     4, 45|           raźno ku lasom niedalekim, ale skoro się wysunął z cieniów
1750     4, 45|         skinął mu głową i przeszedł, ale Żyd zawołał błagalnie:~-
1751     4, 45|         gorzałki? Ja mam dla siebie, ale po znajomości. Na moje sumienie,
1752     4, 45|          każdy sobie rzepkę skrobie, ale i bez to jest źle.~Żyd jeno
1753     4, 45|              Żyd jeno głową pokiwał, ale swoje myślał.~Doszli właśnie
1754     4, 45|          żyto aż miło.~- Tam piachy, ale latoś wszędy żniwa rychlejsze.~
1755     4, 45|              wół, to prawo miałem.~- Ale skąd wam przyszło do głowy
1756     4, 45|              zagadując o czym innym, ale Antek z rozmysłem wracał
1757     4, 45|               jak nawołują do pracy, ale to wszystko groch na ścianę.~-
1758     4, 45|      poczerwieniał, łypnął ślepiami, ale odrzekł spokojnie:~- A zmądrzałem,
1759     4, 45|            jako mu się przywidziało, ale nie, stojali zaledwie o
1760     4, 45|           nastawiając przy tym uszy, ale chociaż słyszał głosy, nie
1761     4, 45|             spotkali się - pomyślał, ale w tym oczymgnieniu ukąsiło
1762     4, 45|             zagwizda.~Leciał prędko, ale nie poredził zgubić tych
1763     4, 45|               Nie rozeznałem dobrze; ale zdało mi się, co Jagusię -
1764     4, 45|               prawie już ksiądz... - Ale się jej spomniały różne
1765     4, 45|              iść na jakiego pisarka, ale młynarzom zachciało się
1766     4, 45|         Jasio zaczął ją przepraszać, ale mu przerwało jakieś jazgotliwe
1767     4, 45|        dzieci pierzchały spod ścian, ale naraz poderwały się ździebko
1768     4, 45|              czy nie widzieli Rocha? Ale nikt go nie widział na oczy.~-
1769     4, 45|               Ociągał się, zwłóczył, ale iść musiał.~Proboszcz czekał
1770     4, 45|             z kim odmawiać brewiarz! Ale wiesz, ile mam tegorocznych
1771     4, 45|            kazałem pilnować pasieki, ale usnęła trąba, i pszczółki
1772     4, 45|             bal! Stary ryfa i bufon, ale Felka szkoda, zdolna szelma,
1773     4, 45|           zapadając w głęboki fotel, ale gdy Jasio powstał z krzesła,
1774     4, 45|              wieczorami na brewiarz. Ale uważaj na siebie i nie spoufalaj
1775     4, 45|     Strasznie chciało mu się jechać, ale zlazł jak niepyszny i ponieważ
1776     4, 45|          odmówić wieczorne pacierze, ale mógł się to zebrać w sobie,
1777     4, 45|              zaraz położył się spać. Ale rano, jak tylko słońce zaświeciło,
1778     4, 45|       wszystek świat duszą miłującą, ale skoro zadzwoniła sygnaturka,
1779     4, 45|        musiały ze sieni wyprowadzić. Ale mi przyobiecały, że na tę
1780     4, 45|              mu się jakoś strasznie, ale nie poredził się oderwać
1781     4, 45|             we wełniaku i w koszuli, ale dojrzawszy Jasia przysłoniła
1782     4, 45|               w tamtą noc wiośnianą.~Ale i Jasia jakby ciągnęło za
1783     4, 45|             albo jeno se medytujący.~Ale Jagusia dobrze już znała
1784     4, 45|            wystawać pod jej chałupą, ale odprawiała każdego.~- Żebyś
1785     4, 45|             niej plecami i splunęła.~Ale Jagusia, zapatrzona kajś
1786     4, 45|              na wszystkie świętości, ale się nie wygadała, jeno im
1787     4, 45|             te gończe za zajączkiem.~Ale Jagusia, chociaż na każdym
1788     4, 45|           się powstrzymać od płaczu.~Ale już najmilsze były la niej
1789     4, 45|              wyrabia cosik dziwnego, ale nie mogła wyrozumieć, więc
1790     4, 45|      chowając bose nogi pod wełniak.~Ale i Jasio był zmieszany, rozglądał
1791     4, 45|          książkę, to błądząc oczami, ale w jakiś czas obejrzał się
1792     4, 45|       skrzywił i wziął znowu czytać, ale już wolno, wyraźnie i słowo
1793     4, 45|         zapłakać, tak szło do serca.~Ale strasznie gorąco było w
1794     4, 45|              było o polach i lasach, ale mu przerwała:~- Przeciek
1795     4, 45|           Jagusia też poszła ku wsi, ale dziwnie czegoś markotna.~-
1796     4, 46|           być co drugiego.~- Pewnie, ale nic dobrego z tego nie wyjdzie,
1797     4, 46|            zaśmiała się skrzekliwie, ale żadna nie zawtórzyła, tylko
1798     4, 46|             Cie, to i Grzelę wołają.~Ale nie zgadły, bo Grzela puścił
1799     4, 46|       wyściubiając głowę przez okno, ale nim mu rzekli, przyleciał
1800     4, 46|             serce i zadygotały ręce, ale ciął równo, akuratnie, raz
1801     4, 46|          Juści, co szukali na darmo, ale tak penetrowali wszędy nie
1802     4, 46|              kiej ten ociec rodzony, ale że Antek przynaglał, to
1803     4, 46|           toboł na plecy chciał iść, ale Jagusia naparła się ponieść
1804     4, 46|             a serce spięło się męką, ale kiej spomniał Jasia, podniesła
1805     4, 46|         Każdemu jest na świecie źle, ale już najgorzej sprawiedliwemu.~-
1806     4, 46|           się przygodzi, nie?~- Tak, ale każdy sieje z wiarą, że
1807     4, 46|           wiem, markotno mi jakoś...~Ale i wszystkim było markotno
1808     4, 46|              wyrozumieć wszystkiego, ale przejął ich święty ogień,
1809     4, 46|           przyśpieszając jeno kroku, ale nie dał się wyprzedzić,
1810     4, 46|            przyciągnąć ją do siebie, ale nie sięgnął, zbrakło mu
1811     4, 47|              wyżniach błyskały kosy, ale we wsiach, gdzie były mocniejsze
1812     4, 47|      ściągali ze zbożem do mielenia, ale jakby na utrapienie, tak
1813     4, 47|         gotowy.~Młynarz leżał chory, ale snadź nic się nie działo
1814     4, 47|         twarzą, wzruszała ramionami, ale jak mogła, ukradkiem zborgowała
1815     4, 47|         Płacicie zaraz, to bierzcie, ale na bórg nie dam ani ziarnka...~
1816     4, 47|           księdzem i trzymał będzie, ale tutaj już więcej jego noga
1817     4, 47|             i zapłakała na młynarza.~Ale kowalowa ozwała się z prześmiechem:~-
1818     4, 47|           prędzej spodziała, no, no. Ale dobrze tak temu zdzierusowi,
1819     4, 47|           śpieszniej szła ku domowi, ale dojrzawszy Hankę pierącą
1820     4, 47|             się wścieknie ze złości, ale niech mu rura zmięknie!
1821     4, 47|           drogę co lżejsze szmaty.~- Ale pono z drugich wsi to sporo
1822     4, 47|              robotę - mruknął Antek, ale żonie się nie przeciwił
1823     4, 47|           swoich.~- Dobry był chłop, ale zawzięty. Tereska doma?~-
1824     4, 47|            drewna wystrugana czy co? Ale kiej już musi odpowiadać,
1825     4, 47|             marnował, a zły cieszył, ale ja to bym postanowiła inaczej:
1826     4, 47|      przyszła dopiero nad wieczorem, ale srodze spłakana.~- Cóż się
1827     4, 47|            trapi.~Antek się zdumiał, ale nijakoś było się rozpytywać.~-
1828     4, 47|            że samej ziemi nie oddam, ale święcie zapłacę, co warta!
1829     4, 47|            bo me ni parzy, ni ziębi, ale są, które widują co dnia,
1830     4, 47|             nie wydać ze swoją męką, ale na rozstaniu nie poredził
1831     4, 47|                Stara przykra, juści, ale przeciek nie będzie wiekowała.~
1832     4, 47|           kajś na wieś między ludzi, ale ostawał wyczekując nie wiada
1833     4, 47|                 kołowałam z godzinę, ale musiałam iść... wchodzę
1834     4, 47|             Zabij! ulży nam obojgu!" Ale me nie tknął nawet palcem!
1835     4, 47|          Jasiek siedzi na przełazie.~Ale w jakiejś minucie Tereska
1836     4, 47|            tym powstając na Tereskę, ale Jagustynka zapalczywie broniła.~-
1837     4, 47|            dziw go za to nie pobiły.~Ale wnet przestali o tym deliberować,
1838     4, 47|              jej duszy zamierającej.~Ale w jakiejś minucie, gdy dzień
1839     4, 47|     umierająca powtarzała za Jasiem, ale coraz słabiej, coraz ciszej,
1840     4, 47|            co mu się to przygodziło, ale organiścina, snadź już dobrze
1841     4, 48|            ją spotykasz tu i ówdzie, ale Bóg mi świadkiem, jako cię
1842     4, 48|           własnym uszom.~- Wstyd mi, ale dla twojego dobra muszę
1843     4, 48|          niewiarą.~- Jak mama uważa. Ale jeżeli Jagusia taka najgorsza,
1844     4, 48|            że niczego nie rozumiesz, ale ci zapowiadam: trzymaj się
1845     4, 48|         nieprawda! Dumał gorączkowo, ale coraz głębiej wierzył w
1846     4, 48|     Nieprawda! nieprawda! nieprawda!~Ale przy kolacji uparcie patrzył
1847     4, 48|            jeszcze ździebko zielona, ale ziarno już kiej pieprz.~-
1848     4, 48|               niech Jagusia upierze. Ale kto to był po południu z
1849     4, 48|             nawet dopuścić za darmo, ale chłop wolał naszego...~-
1850     4, 48|          szepty.~Nie dojrzał nikogo, ale przystanął i słuchał z zapartym
1851     4, 48|            nie sposób było rozeznać, ale coraz wyraźniej słyszał
1852     4, 48|          ciężko zwaliło się na ziem, ale po chwili zatrzęsły się,
1853     4, 48|             zabrał się do brewiarza, ale cóż, kiej chociaż uparcie
1854     4, 48|          matka o nim nie zapomniała.~Ale cóż, kiej śpik prawie się
1855     4, 48|           się rozejrzeć po kościele, ale tym goręcej modlił się za
1856     4, 48|            ujrzawszy go przystanęła, ale przeszedł bez słowa, nawet
1857     4, 48|                 Nic się nie odezwał, ale czując, że matka pilnie
1858     4, 48|      posłyszał i jej płacz rzewliwy, ale zrozumiał, co nie po umarłej
1859     4, 48|      Postanowił wracając z pogrzebu, ale nie mógł się prędko wydostać
1860     4, 48|         proboszcza przeróżne sprawy, ale jakoś pod sam wieczór upatrzywszy
1861     4, 48|              ścisnęło pod piersiami, ale patrzała w niego kieby w
1862     4, 48|           spuszczając z niego oczów, ale mało wiele poredziła wymiarkować,
1863     4, 48|              ją odepchnąć i uciekać, ale jeno szeptał omdlałym, nieprzytomnym
1864     4, 48|     miarkując, o kogo tamtej chodzi, ale gdy jej zniknęli z oczów,
1865     4, 48|           Bóg zapłać za dobre słowa, ale co krzywda, to krzywda! -
1866     4, 48|        dobrej woli nie idzie, nie...~Ale nie pora była na dłuższe
1867     4, 48|           gorącego, i parę komornic, ale wraz z ludźmi z drugich
1868     4, 48|            tobołami szły na zajdach. Ale mimo wczesnej godziny upał
1869     4, 48|        upragnieniem nocy i cichości, ale i noc nie przyniesła jej
1870     4, 49|            dzieci pędziła do roboty, ale Jagusia była jakby głucha
1871     4, 49|        gotowa lecieć na jego obronę, ale jeno zakrzyczała przez zaciśnięte
1872     4, 49|            tą żywą, serdeczną krwią.~Ale Dominikowa nie bacząc na
1873     4, 49|            stara odezwała się znowu, ale już łagodniej:~- Czemu to
1874     4, 49|     rozwodziła i wielce zachętliwie, ale Jagusia się nie odezwała
1875     4, 49|             Ksiądz do kary to skory, ale z pomocą to się nikomu nie
1876     4, 49|        zabawy! - mówili poważniejsi.~Ale uwierzono, gdy kowal wrócił
1877     4, 49|      zapłacim po trzy ruble z morgi, ale za takiego przyjaciela nie
1878     4, 49|           nama juści zrobił krzywdę, ale sobie najgorszą! - mówili
1879     4, 49|             pletła już trzy po trzy, ale dopiero organiścina trafiła
1880     4, 49|        wiosny! Ja wam nie rozpowiem, ale spytajcie się kogo bądź,
1881     4, 49|              nie chcąc się zdradzić, ale baby jej nie puściły, przyparły
1882     4, 49|          cyganiła, jaże się kurzyło, ale święcie uwierzyły, tylko
1883     4, 49|               wysłuchał wszystkiego, ale rozłożył ręce i zawołał:~-
1884     4, 49|            się na jej przypomnienie. Ale mówię wam, że prędzej czy
1885     4, 49|            Płoszka, pyskował Gulbas, ale mało kto słuchał, bo już
1886     4, 49|             pewni, że się sprzeciwi, ale on odsapnął, wyprostował
1887     4, 49|                 Z nikim nie trzymam, ale i tyla mi do niej, co do
1888     4, 49|             i bijąc piaskiem w oczy, ale wparł się w zagon i jął
1889     4, 49|            kosę i lecieć na ratunek, ale opamiętał się jeszcze w
1890     4, 49|      siedlisk.~Buntował się jeszcze, ale już słuchał coraz pokorniej. ~-
1891     4, 49|            chociaż bronił całą mocą, ale nie wyszło i Zdrowaś, już
1892     4, 49|           grad po stokroć zabijający~Ale przed kościołem cały pochód
1893     4, 49|               a jakoś dziwnie cicho, ale gdzieś w połowie drogi spotkali
1894     4, 49|         jakby rwiąc się do ucieczki, ale bite wichurą ze wszystkich
1895     4, 49|         wróciło wszystko do dawnego, ale skoro jeno słońce wyniesło
1896     4, 49|             nawet podjeść jako tako, ale mimo tej ciężkiej pracy
1897     4, 49|    niespodzianie, pacierze mamrotał, ale i przemyślnie, od niechcenia
1898     4, 49|       zatracić duszę chrześcijańską! Ale stara pono skarży całą wieś?~-
1899     4, 49|          Jaże się wstrząsł.~- Juści, ale głupia i zła, i niesprawiedliwa! -
1900     4, 49|       chałupę sam zajrzał do środka, ale rychło wyszedł obcierając
1901     4, 49|             w garść całą dziesiątkę, ale dziad wziąć nie chciał.~-