Tom, Rozdzial

 1     1, 1 | oślepiające słońce; a potem spytał ciszej, lękliwiej jakby...~- Wypędzili
 2     1, 5 |      leniwiej bydło szło na paszę, ciszej skrzypiały wierzeje i ciszej
 3     1, 5 |       ciszej skrzypiały wierzeje i ciszej brzmiały głosy przytłumione
 4     1, 5 |           martwotą i pustką pól, i ciszej, trwożniej tętniło życie
 5     1, 5 |          Jaguś, robił... - szepnął ciszej i tak spojrzał na nią namiętnie,
 6     1, 7 |              Widzi mi się - mówiła ciszej, pomagając Jagnie się przyodziać -
 7     1, 8 |        Borynów cicho było jeszcze, ciszej dzisiaj niźli zazwyczaj -
 8     1, 9 |    dochodziły czasami.~I u Borynów ciszej było niźli zazwyczaj, chociaż
 9     1, 10|         tutaj robić, co? - szeptał ciszej, łzawo jakoś.~- Bajesz i
10     1, 10|      przerzekał raz po raz a coraz ciszej - jako ten pacierz, bych
11     1, 10|        opadli wnet, bo Antek rzekł ciszej:~- Nie mówię tego do ciebie...
12     1, 10|         padła na ślepie! - szepnął ciszej, bo właśnie wójt wchodził
13     1, 11|           ci, córko, co? - spytała ciszej... z lękliwą nadzieją w
14     2, 13|      słabiej się trzepotały, coraz ciszej...~I tak sypało dwa dni
15     2, 14|      Jeszcze raz podziękowała, ale ciszej jakoś i chłodniej - zazdrość
16     2, 16|        Wielkiej Nocy, tak! - rzekł ciszej i spuścił oczy.~- Mój Boże,
17     2, 18|        Gospodyni w domu? - zapytał ciszej.~- W domu, obrządzają. To
18     2, 21|          zwarty las sosnowy, gdzie ciszej było nieco i śniegi nie
19     2, 23|       Chodźmy do broga, tam będzie ciszej! - szepnął gorąco.~Oglądali
20     2, 24|     również różności, jeno tyle że ciszej i ważniej.~- Stary pono
21     2, 24|            taki grzech! - szeptały ciszej, zbiły się w kupę i zaczęły
22     2, 25|             powiedziała miękciej i ciszej.~- Byłech i wczoraj, czemuś
23     3, 26|            już wama, nie! - rzekła ciszej rozpatrując jej twarz siną,
24     3, 27|            opłotkach. ~Powiedziała ciszej, z naciskiem, wyglądając
25     3, 28|      znowuj przyjdzie! - zauważyła ciszej Jagustynka.~- Moiście, dyć
26     3, 28|            weźmie zapłatę - dodała ciszej, jakby grożąc.~Milczenie
27     3, 28|          wójtem zmawia... - dodała ciszej. - To juści, że skoro ją
28     3, 29|           jakoś na świecie i jakby ciszej. W nocy przyszedł ziąb,
29     3, 30|     Pańskiego.~Jeno w Lipcach było ciszej i smutniej niźli po inne
30     3, 30|         niektóre wrócą! - szepnęła ciszej obzierając się trwożnie
31     3, 30|            odmówiła która - rzekła ciszej.~- Wiecie to co? - zatrwożyła
32     3, 30|         Jaguś, są! - szeptał coraz ciszej zaglądając jej w oczy z
33     3, 30|         przysiadać coraz bliżej, a ciszej poredzać bierąc się wzajem
34     3, 30|          że nie spamiętać, i coraz ciszej a rzewliwiej, że zaś go
35     3, 31|         dusza przychodzi...- dodał ciszej oglądając się na wszystkie
36     3, 33|           się nalazła - powiedział ciszej jeszcze.~Odwróciła się do
37     3, 34|           się i nalazły - szepnęła ciszej. - Mam cosik gotowego grosza,
38     3, 34|            i pozna - przestrzegała ciszej.~- Prawda, że śwarna i przystrojona,
39     3, 34|     niemiłosierniej, a żaby nukały ciszej i senniej, jeno co jakoś
40     3, 34|           z nimi obrabiasz - rzekł ciszej Wachnik.~- Jakeś i z dziedzicem
41     3, 35|         zawinił najbarzej - dodała ciszej.~Mateusz zaklął siarczyście
42     4, 37|           na Józkę chlipiącą coraz ciszej.~Na drogach ustał wszelki
43     4, 37|       wiele o różnościach, a coraz ciszej i senniej, jakby z tych
44     4, 37|            łby, że wyciągali coraz ciszej i mamrotliwiej, nie przecykając
45     4, 38|       Pawła, wydzierał się też nie ciszej, a jeno żarliwiej wtórował,
46     4, 40|      zaśpiewała dalej, jeno co już ciszej i jakby lękliwiej:~Kazała
47     4, 41|     poredził, że już płakała coraz ciszej przywierając doń i z taką
48     4, 41|           Wytchnęła nieco i rzekła ciszej, ledwie już łzy powstrzymując:~-
49     4, 42|          łacniej będzie o drzewo i ciszej na zimę - rozważał i oznaczywszy
50     4, 42|        zazierając jej w oczy dodał ciszej: - Chłopak musi być pierwszy.~-
51     4, 44|        roki, a też ni be, ni me.~- Ciszej, ludzie, ciszej!~- Rozbrykały
52     4, 44|           ni me.~- Ciszej, ludzie, ciszej!~- Rozbrykały się barany,
53     4, 45|           was tak namówił? - pytał ciszej pochylając się ku niemu.~-
54     4, 45|           ssie... tak... - ciągnął ciszej i już coraz słabiej, opędzając
55     4, 47|           ale coraz słabiej, coraz ciszej, coraz bełkotliwiej, oczy