Tom, Rozdzial

 1     1, 12|            cichością, psy ino kajś niekaj naszczekiwały sennie, młyn
 2     2, 19|            się do cna, że ino kajś niekaj na zachodzie z tych szarych
 3     2, 25|      przeciekało przez dachy, kajś niekaj zacinało przez ściany i
 4     2, 25|            dzieciątka, biorąc kajś niekaj i starsze, że nawet dwoje
 5     2, 25|            stratowany, a jeno kajś niekaj niby te osty kwarde sterczały
 6     2, 25|        płaczące nad pobitymi, kajś niekaj szeleściły smutno krze nie
 7     3, 26|           nad światem, że już kajś niekaj wydzierały się na jaśnię
 8     3, 26|          jeszcze nagich, dymy kajś niekaj rwały się nad strzechami,
 9     3, 27|       wełną otulały zagony, a kajś niekaj po bruzdach lśniły się poniki
10     3, 27|      rosach połyskującą; domy kajś niekaj przebielały się ze sadów
11     3, 28|         skurczone, jawiły się kajś niekaj dygotliwym cieniem, kieby
12     3, 29|            łęgach, kwiaty też kajś niekaj buchały z moczarów ku niebu
13     3, 29|         prawie czyste, bo ino kajś niekaj jakby śniegiem przyprószone,
14     3, 29|         światła na drogach, a kajś niekaj aż na stawie się trzęsły
15     3, 29|    przejrzanym mącie, bielały kajś niekaj ściany z przypadłych do
16     3, 30|    wszystko dokumentnie, jaże kajś niekaj oczy kleiły się śpikiem,
17     3, 30|          cieniach wsi, że ino kajś niekaj zamajaczyły głowy na jaśni
18     3, 30|       domach, gwiazdy się też kajś niekaj pokazywały, a chłód wieczorny
19     3, 30|          kobiety i piesneczki kajś niekaj dzwoniły?... - jej było
20     3, 30|        oniemiałe, jeszcze tam kajś niekaj siedzieli na przyźbach dojadając
21     3, 31|           na wsi, dzieci jeno kajś niekaj bawiły się nad stawem i
22     3, 31|        puste i sinawe, a jeno kajś niekaj żółte od mleczów, to stokrótkami
23     3, 31|          się baczniej, to tam kajś niekaj dopatrzył pługi, konie przygięte
24     3, 31|        zorze gasły, jeno wody kajś niekaj gorzały czerwono, mgły się
25     3, 32|         trzepały nad stawem i kajś niekaj pod drzewami czerwieniły
26     3, 32|           zielonych, nabitych kajś niekaj kępami żółtych i białych
27     3, 32| przysłoniona drzewami, że ino kajś niekaj dojrzał szarą stodołę; jeden
28     3, 33|          na ogrodach, bo jeno kajś niekaj czerwieniała kobieta albo
29     3, 35|         mało kto przechodził, jeno niekaj na progach czesały się dziewczyny
30     3, 36|    gniazdach i na wsi już się kajś niekaj rozlegały beki owiec i porykiwania
31     3, 36|            czajki już kwiliły kajś niekaj, a żarzące się od wschodu
32     3, 36|      śmiechy rozdzwaniały się kajś niekaj, ptaki już zaczynały śpiewać
33     3, 36|        skrzydła, chmury spały kajś niekaj, pozwijane w puszyste, białawe
34     4, 37|      leżała na skłonie wyżni. Kajś niekaj boby tysiącami białych ślepiów
35     4, 37|         koniki polne, bąk też kajś niekaj zahuczał i przepiórki odzywały
36     4, 37|            nieustanny, a jeno kajś niekaj zawrzeszczały gęsi, taplające
37     4, 37|           pociągnąć, że tylko kajś niekaj co tam pod lasem rozbłysnął
38     4, 38|      dzieci podniesły wrzaski kajś niekaj i konie szarpnęły się przy
39     4, 38|         jeno wozy turkotały, a kaj niekaj ktosik dobrze napity wyśpiewywał
40     4, 39|         jeno dzieci bawiły się kaj niekaj w piasku i kury grzebały
41     4, 39|      porozwierane, na płotach kajś niekaj wietrzyły się pościele,
42     4, 40|          pola, z których jeno kajś niekaj rwały się co wyższe drzewa
43     4, 40|         cichych głębin, tylko kajś niekaj podartych słonecznymi pazurami.~
44     4, 41|         skwarną cichość, co się ta niekaj ozwał do kobiet, ale tak
45     4, 42|         tak ciemno, że ledwie kajś niekaj zamajaczyła bielona ściana,
46     4, 42|        pleniły po wzgórkach, a kaj niekaj z trudem wynosiła się pokręcona
47     4, 44|        jakiś zapóźniony wóz i kajś niekaj między drzewami zabielała
48     4, 45|    Pokręcone brzezinki stojące kaj niekaj nie dawały jeszcze cienia,
49     4, 45|        wierzchoły i gałęzie, a kaj niekaj smukła drzewina, wyrwana
50     4, 45|         tyla jeno wskórał, co mógł niekaj o zmierzchu pogadywać z
51     4, 47|          ze sierpem, już nawet kaj niekaj po wyżniach błyskały kosy,
52     4, 47|           nieobjęte, gdzie już kaj niekaj błyskały z brzękiem kosy
53     4, 49|            w zwałach, że jeno kajś niekaj świeciły obrzeża chmur i
54     4, 49|            zgony owiec i krów, kaj niekaj dymiły pierwsze ognie, a