Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |      oczy raziło.~A dzwony wciąż biły radosnym głosem niedzieli,
 2     1, 4 |    Ewangelię - a światła i farby biły na niego z okien, że widział
 3     1, 4 |     dźwięczały, to dymy kadzideł biły pachnącymi słupami i niby
 4     1, 9 |       Lipcach już od rana dzwony biły wolno a bezustannie - i
 5     1, 9 |      nocy jesiennych...~A dzwony biły wciąż.~Ponury hymn rozlewał
 6     1, 9 |        krzyków bolesnych żałości biły ku niebu, w świat cały szły...~
 7     1, 10|         księżyc w pełni, aż łuny biły nad nim, jakby pożar buchał
 8     2, 13|         buchały krwawe wrzątki i biły dymy smoliste, czarne, popręgowane
 9     2, 13|   rozskowyczoną, wściekłą zgrają biły w chmury, rzucały się na
10     2, 13|        przywartych wrótni stodół biły cepy od rana do późnego
11     2, 13|      dzieci też w płaczliwy wtór biły. Ale po próżnicy lamenty
12     2, 14|    wszystkie okna i jakieś konie biły niecierpliwie kopytami przed
13     2, 14|           daleko i słabo, koguty biły skrzydłami i piały już z
14     2, 16|     wyszlichtanych drogach, dymy biły modrymi słupami a prościuteńko,
15     2, 16|       słodka!... Myśleli i serca biły współczuciem, a dusze się
16     2, 16|          czuli, jednako im serca biły, jednakim ogniem grały im
17     2, 18|          po świecie i raz po raz biły w chałupę, aż wszystko w
18     2, 19|          przemarzniętych śniegów biły ostygłe, lodowate brzaski,
19     2, 21|          posępne, lodowe brzaski biły z dołu od śniegów, zaś w
20     2, 25|       zimne słupy, że jeno serca biły im kołatliwie, a na wargach
21     2, 25|      topory błyskały w mrokach i biły niestrudzenie, jeno świst
22     3, 26|        wody roztopów wiosennych, biły w czarne pola albo zasie,
23     3, 26|         wonne dymy z trybularzów biły z łąk ku rozzłoconemu niebu,
24     3, 29|   powiadali, że pioruny gdziesik biły nad borami.~Ale dobrym już
25     3, 29|  buzowały się ognie, a z kominów biły dymy w pochmurzone niebo.~
26     3, 30|      grały, a dzwony bezustannie biły...~Alleluja! Alleluja! Alleluja!
27     3, 30|       straszna groza zniszczenia biły z pożaru, a wieś wciąż stała,
28     3, 32|   Przechodziły koło kuźni: młoty biły hukliwie, ogień buchał czerwony
29     3, 34|      dzwony bimbały bezustannie; biły z wolna, a długim, mocnym
30     3, 34| przewaliła się stronami, pioruny biły gdziesik daleko, wichura
31     3, 35|         izbę wypełniać błyskami, biły kiej słupy serdecznego ognia
32     3, 36| olbrzymiały, ze wszystkich stron biły jękliwie, nieprzerwanie:~-
33     4, 37|       jeno dzwony jęczały wciąż, biły ponurym głosem, wołały cosik
34     4, 37|      pnie topoli...~Dzwony wciąż biły i ponura pieśń huczała coraz
35     4, 37|        płakali...~A dzwony wciąż biły, jakby skarżąc się niebiosom,
36     4, 38|         ptaki, ale śpiżowe serca biły wciąż, biły miarowo, mocno
37     4, 38|        śpiżowe serca biły wciąż, biły miarowo, mocno i górnie,
38     4, 38| przystrojone w tiule a wstęgi, i biły radośnie dzwony, i grzmiały
39     4, 38|         jakieś konie pod gankiem biły niecierpliwie kopytami,
40     4, 39|  czerwieniejących wiśni, a zboża biły o płoty kiej wody wzburzone.~
41     4, 39|        poraziły jakby na śmierć; biły ją do krwie, smagały bez
42     4, 39|         zapomnieć, że raz po raz biły na nią ognie i serce się
43     4, 41|     sobie papierosa.~Młoty wciąż biły zajadle, trzaskając nieustannie
44     4, 41|        głowie, bo takie luboście biły od niej i tak go rozprażało
45     4, 42|      przezierało i pierwsze kury biły skrzydłami krzykając zachryple.~
46     4, 43|          oślepiających jasności, biły pioruny, grzmoty przewalały
47     4, 43|     wichry i drzewa.~Pioruny już biły jeden za drugim, jaże oczy
48     4, 45|     jabłka dojrzewające, w kuźni biły młoty, jaże rozlegało się
49     4, 45|         dymach i kolorach, jakie biły z okien, to się jej widziało,
50     4, 49|          groźnie.~- Jezus Maria! Biły go! Jasia biły! - zerwała
51     4, 49|      Jezus Maria! Biły go! Jasia biły! - zerwała się gotowa lecieć
52     4, 49|          kłoniły mu się do nóg i biły w niego niby rozkolebane
53     4, 49|    zdechła z głodu i pragnienia!~Biły w nią głosy, grudy ziemi,
54     4, 49|       gdzieniegdzie po stodołach biły cepy, spiesznie młócące