Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |            piły wolno i podnosiły ciężkie łby, aż cienkie strugi wody,
 2     1, 4 |          jabłonką, że słychać był ciężkie pacanie owoców o ziemię,
 3     1, 5 |      zamierającej; słońce blade i ciężkie wykwitało z głębin w wieńcach
 4     1, 5 |     jeszcze drobiazgu!... A czasy ciężkie, jak z kamienia... - westchnęła.~-
 5     1, 7 |           niby ptak jaki rozwijał ciężkie skrzydła, bił nimi, podrywał
 6     1, 9 |      opadało na cmentarz głuche i ciężkie milczenie, że ino drzewa
 7     1, 10|         Chmury gnały nisko, bure, ciężkie, jakby obłocone, niby stada
 8     1, 10|          i znowu zapadało głuche, ciężkie, niepokojące milczenie...~
 9     1, 11|           stoczyć w noc, że tylko ciężkie dychanie, tupoty, krzyki
10     2, 16|         do powstawania a odwracać ciężkie, ogromne łby.~- Tyś gospodynią,
11     2, 20|          zimny i szumiał, wielkie ciężkie chmury gnały po niebie stadami,
12     2, 21|          wyraźnie jakieś dalekie, ciężkie łomoty.~- Las rąbią przy
13     2, 22|     Najpierw zwaliły się na niego ciężkie choroby i nie popuszczały
14     2, 23|       śniegiem; chmury skłębione, ciężkie zaczęły się nagle rozpadać
15     2, 24|          o zmiłowanie, za Antkowe ciężkie grzechy i przewiny żebrała
16     2, 25|    wszelką światłość, że posępne, ciężkie zmierzchy wisiały nad ziemią
17     2, 25|            Noce zaś tak samo były ciężkie do zniesienia, hurkotliwe,
18     2, 25|           smutki, zawody, to całe ciężkie życie, to przez niego; i
19     2, 25|       przymilkły wrzaski, a tylko ciężkie charczenia, klątwy a szamotania
20     3, 26|       skupieniu, że jeno chwilami ciężkie wzdychy rwały się na kościół
21     3, 26|  wynędzniałej twarzy posypały się ciężkie łzy.~Agata patrzała w nią
22     3, 29|           na dobitkę jeszczech te ciężkie strapienia o uwięzionych...~
23     3, 31|   brzuchatymi przywalone a parne, ciężkie i bijące do głowy kiej gorzałka,
24     3, 31|           siepał od rana i szare, ciężkie niebo przygniatało świat
25     3, 32|        bydło zaryczało, podnosząc ciężkie, rogate łby, a kajś znowu
26     3, 32|         od żarów szepty, wpierała ciężkie oczy w krzyż błyszczący
27     3, 33|     otwierały podnosząc do słońca ciężkie, zwilgocone i senne rzęsy,
28     3, 33|        trzęsąc okwiatem, a pełne, ciężkie kiście bzów i czeremchy
29     3, 34|          kieby sierpem nadciągały ciężkie, granatowe płachty chmur,
30     3, 35|     polśniewały jeszcze osuszone, ciężkie trawy i z pól zawiewał chłód
31     3, 35|           się po niebie jasnym, i ciężkie westchnienia rwały się jej
32     3, 36|            toczyły się po drogach ciężkie, opasłe wozy ze sianem,
33     3, 36|       dopiekało, stronami wisiały ciężkie gradowe chmury i wiater
34     4, 37|          każda kosteczka i jakieś ciężkie bolenie spierało pod piersiami,
35     4, 37|       napełniły jej modre oczy, a ciężkie wzdychy dziw piersi nie
36     4, 37|     magnam misericordiam Tuam..."~Ciężkie, łacińskie słowa padały
37     4, 37|          to na nią sypiały się te ciężkie, sypkie strugi ziemi, jakby
38     4, 38| nieustanne cykanie zegaru i nawet ciężkie przysapki organisty.~A Jasio
39     4, 40|           przez takie przeróżne a ciężkie przejścia Hanka całkiem
40     4, 40|       gębulami, podnosząc ku niej ciężkie, rogate łby i czarne, niepojęte
41     4, 40|      tumanach chwiały się rogate, ciężkie łby i raz po raz skłębiały
42     4, 40|        świń, tak skwapnie dygując ciężkie cebrzyki z żarciem, jaże
43     4, 41|  opłotkach, na ganku rozległy się ciężkie stąpania.~- A może to już
44     4, 42|          dobrej myśle, że ująwszy ciężkie taczki pchał je kiej piórko,
45     4, 42|        śpiewaniach, zaruchały się ciężkie kłosy i wszystkim światem
46     4, 43|           to się jej widziało, że ciężkie od rumianych jabłuszek gałęzie
47     4, 44|     dziesięć z morgi. Czasy teraz ciężkie i o grosz trudno! To jeno
48     4, 45|  przytwierdzała wlepiając w niego ciężkie oczy.~Uśmiechnął się i spróbował
49     4, 46|      bliższe, i wnet rozległy się ciężkie stąpania, brzęki pałaszów
50     4, 47|          kosy i kładły się źrałe, ciężkie żyta, w jakieś dale, widne
51     4, 48|         niekiedy głową w obwisłe, ciężkie od jabłek gałęzie.~Wieczór
52     4, 48|          ogrodami, powietrze było ciężkie, przejęte spieką, bielone
53     4, 49|           bez przerwy toczyły się ciężkie, nastroszone wozy; toczyły