Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |        im to należało, zaraz po śmierci nieboszczki, kiej kłyźnić
 2     1, 10|          rozdzierać i bić aż do śmierci!...~Ale kogo?... Nie, nie
 3     1, 10|    zeszłej zimy, że to tamta po śmierci matki pobrała wszystko,
 4     1, 11|    przepaść, a jeszcze tam i po śmierci tańcować, hołubce bić i
 5     2, 13|       Barbarze, patronce dobrej śmierci, o cichym, omdlałym zaraniu,
 6     2, 14|       na świat, to już tutaj do śmierci ostanę. Aby ino do zwiesny
 7     2, 14|         jakbym już stergła i po śmierci straszyła!~- Co wam też
 8     2, 15|       pono z wojny wynieść i od śmierci uchronić!~- Był ci i u nas
 9     2, 16|         jak mi opowiadał o jego śmierci, to aż płakał z żalu.~-
10     2, 16|        było dziecko, to w razie śmierci starego, czego Boże broń,
11     2, 18|         okólnych i znalazłem po śmierci...~- Naszego Kuby szukaliśta? -
12     2, 22|         chyba dopiero w godzinę śmierci dojrzeć własnymi oczami
13     2, 22|      rozmyśla, co tam będzie po śmierci, a jeno się weselą i wszystkiego
14     2, 25|    szczęścia, co to aż do proga śmierci z lubością wiedzie, ni razu
15     2, 25|         krakaniem nad tym polem śmierci, to zwierz jaki wysuwał
16     3, 26|      broniła od mrozów, nędzy i śmierci...~Przysiadła pod krzakami,
17     3, 26|     całą duszę kładła, że skoro śmierci porę Pan Jezus spuści, aby
18     3, 26|          Widzę zawdy i do samej śmierci nie zabaczę, jak ich brali...~-
19     3, 27|  broniła swojego, pewna rychłej śmierci starego i że Antka wezmą,
20     3, 27|  zielonych jeszcze pełne, a już śmierci na pastwę wydane...~Nie
21     3, 27|      ludzką mieciesz w gorzkiej śmierci strony!...~Dumała nad nim
22     3, 28|         się poszukać, broń Boże śmierci, to jeszcze się kaj zapodzieją
23     3, 28|         przetrzymać u siebie do śmierci, bo stara liczy, że lada
24     3, 30|    pluch się wyniósł Najmilszy! Śmierci srogiej się wydarł, zmógł
25     3, 30|   błocie legać pozwalają, to po śmierci radzi go w gorzałce moczą! -
26     3, 32|          A zawdy, jaże do samej śmierci każdemu do oczu stanę i
27     3, 34|        nad sierotami jeszcze po śmierci Dominika.~- A ja myślałem,
28     4, 37|         Ale taka straszna groza śmierci biła od niego i taka przejmująca
29     4, 37| chudziak rozeprze się choćby po śmierci - powiedział Jambroż smutnie. ~-
30     4, 37|         się straszliwy majestat śmierci.~I leżał se tak paradnie
31     4, 37|         I straszna pieśń, pieśń śmierci załkała nad głowami smutkiem
32     4, 37|    mizeroto, nie przezwyciężysz śmierci, nie...~Boś ano bezbronny,
33     4, 37|      ano, człowieku, w pazurach śmierci, jako ten ptaszek z gniazda
34     4, 37|     jakby pod nieubłaganą kośbą śmierci, ale szli niepowstrzymanie;
35     4, 37|   trzasnąć leda chwila i w ręce śmierci podać, a one hardo pną się
36     4, 37|      tak on padł pod srogą kosą śmierci.~Ale pomarł nie wszystek! -
37     4, 39|     przez rodzinę w oktawę jego śmierci.~Wszyscy też co najbliżsi
38     4, 39|          co się stało! Zaraz po śmierci rozwiesili na płocie i ktosik
39     4, 40|      Jak mi wójt pedział o jego śmierci, to jakby me kto kłonicą
40     4, 40|      poniektóra dusza w godzinę śmierci przejrzy i co się w człowiekowym
41     4, 41|    Jeszczek nie wyszedł czas po śmierci ojcowej i nie można robić
42     4, 41|          a to już wama za to do śmierci się nie odsłużę. Pomóżcie,
43     4, 45| człowiekowa skamlała w pazurach śmierci.~Słońce nie przestało świecić,
44     4, 45|         Z Bogiem by się zmagał, śmierci by się nie dał, nawet doli
45     4, 47|          Michał stawia wiatrak, śmierci bym się prędzej spodziała,
46     4, 47|     Powiedziały mu o wszystkim! Śmierci bym się była prędzej spodziała
47     4, 47|        się dziwować szczęśliwej śmierci i lekkiemu skonaniu.~Tylko
48     4, 47|       twarz, poradloną pazurami śmierci, zatrząsł taki strach, że
49     4, 47| zalęknieniu, jęła rozpowiadać o śmierci starej, Jasio też rzucił
50     4, 48|      oczów, i chociaż mówiono o śmierci Jagaty, nie wtrącał się
51     4, 48|      sobie jakby poczynanie się śmierci, szła coraz wolniej i ciężej,
52     4, 49|   gorzało ponure płomię grozy i śmierci.~Sto rąk wyciągnęło się