Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |        skarżyła.~- Ni, to nie jej rozum i głowa, to jenszy, ktoś
 2     1, 3 |       słowa...~- Miała i ona swój rozum. Urzędnikiem być zawżdy
 3     1, 5 |      graniastej, to i sam pomogę. Rozum wy swój macie, to miarkujecie,
 4     1, 7 |        daj spokój, to nie na twój rozum - warknęła ostro, aż przymilkli,
 5     1, 8 |      dziada pradziada we wsi był, rozum miał, bogactwo miał - że
 6     1, 8 |         rzekł twardo. ~- Macie wy rozum, że tak mówicie, macie!
 7     1, 10|          przykazaniom Bożym. Masz rozum, toś o tym wiedzieć powinien.~-
 8     1, 10|          sprawiedliwość!~- Antek! Rozum ci się ze złości pomieszał
 9     1, 10|           się i uciekł co tchu.~- Rozum mu się psuje czy co? - myślał
10     1, 12|    Takiemu ptaszkowi, a Pan Jezus rozum daje,. że wie, gdzie pożywienie
11     1, 12|    gorącości, krew kipiała warem, rozum odchodził, serca się zapamiętały
12     2, 13|         buczy i buczy! Do tego to rozum ma!... We świat! We świat! -
13     2, 15|  grochowinami trzęsie... wy macie rozum, a ona ino ozorem zamiata.
14     2, 16|           świecie, że człowiekowy rozum, choćby i największy, a
15     2, 16| słodkością, dreszczem, od którego rozum odchodził, miłowania krzykiem
16     2, 17|         półsnu, półjawy, w którym rozum niczego nie rozeznaje, a
17     2, 17|     przyzwoleństwo nie będę, swój rozum też mam i swoją wolę...
18     2, 19|         diable nasienie, przecież rozum swój masz...~Przepili raz
19     2, 19|           zeschnięte! Skoczyły po rozum do głowy Pryczkowe swaty,
20     2, 20|        nauk i przypowiastek, swój rozum też mam! - rozgniewał się.~
21     2, 20|         to mogło stać... aże mnie rozum odchodzi i zimno w kościach
22     2, 20|          lepszego poradzi. Kto ma rozum, to se swój sposób wynajdzie,
23     2, 22|           Moiściewy, do figlów to rozum ma, pokraka jedna zauważyła
24     2, 23|                            Już me rozum odchodzi!...~- Nie krzycz...
25     2, 24|           a jeno w końcu rzekł:~- Rozum mu odjąć musiało, jeśli
26     3, 26|    popędzili do kreminału...~Że i rozum ludzki nie poradzi wypowiedzieć,
27     3, 28|        chałupy... że już nieraz i rozum odchodzi z turbacji!~Wspomniała
28     3, 28|          mądra jucha...~- Łacno o rozum temu, któren się na nic
29     3, 28|        pociągnęli.~- Niech ino mu rozum przyjdzie, popróbuję wypytać...~-
30     3, 29|     pomagacie!... Kiejby nie wasz rozum i to serce dobre, to już
31     3, 29|          ten głupi...~Myśleli, że rozum do cna stracił.~Naraz poruszyli
32     3, 31|          przejdzie.~- Nie, Hanuś, rozum swój mam i prawdę rzekłem,
33     3, 31|         gorzej? Nic inszego, jeno rozum stracił - mówiła Hanka unosząc
34     3, 32|           lata już parob ma, to i rozum swój powinien mieć, bych
35     3, 33|    Tereska, opamiętaj się, miejże rozum, ozorów złych nie utniesz...
36     3, 33|        ambitny, skryty, a we swój rozum i bogactwa dufający, zaś
37     4, 37|         ci je wydrze.~Bych ci kto rozum przyznał największy - próchnem
38     4, 39|           i całkiem darmo!~- Masz rozum, Michał, mówiłem o tobie
39     4, 39|   Wszystkie tak robią, które jeno rozum mają. Wyście harowali kiej
40     4, 40|         to będzie wziąć dobrze na rozum, bych nam nie wystroiła
41     4, 40|         tera do dna, bierąc ją na rozum i na srogi sąd.~- Głupi
42     4, 40|           jąkał zmieszany.~- Masz rozum, pierwszyś teraz we wsi,
43     4, 40|          musi ktoś górować, co ma rozum i moc, i poczciwe baczenie.~-
44     4, 41|         po co ci gadać, masz swój rozum, to się jego posłuchaj.~
45     4, 41|          nawet bojam, żeby mu się rozum nie popsuł. ~- Szymek! -
46     4, 42|            Juści, żeby miał dobry rozum, to by ci może pomagał,
47     4, 44|       młynarz odburknął:~- Kto ma rozum, ten sam wie, jak ma głosować -
48     4, 44|            żeby jeno w krzyku był rozum, to bele pyskacz miałby
49     4, 45|        czego już zgoła człowieczy rozum nie rozbierze. Zrobiło mu
50     4, 46|         wydajcie!~- Żebyśta mieli rozum, to by go już dawno mieli...~
51     4, 48|       chłop wolał naszego...~- Ma rozum, za rubla będzie miał profit
52     4, 48|           nie pękło! A to dziw me rozum nie odszedł.~Łzy błysnęły