Tom, Rozdzial

 1     1, 12|            pociemniało, zaczął padać śnieg. Polatywał zrazu z rzadka
 2     1, 12|          potem rozśnieżyło na dobre.~Śnieg sypał jakby przez gęste
 3     2, 13|              jeszcze czasami prószył śnieg nikły, płowy - jesienny
 4     2, 13|              nikły, płowy - jesienny śnieg...~- jeszcze przychodziły
 5     2, 13|      zmroczało się nieco i jął padać śnieg dużymi płatami, a sypał
 6     2, 13|             się rychlej zrobiła, ale śnieg nie przestawał, sypał coraz
 7     2, 13|              cudna pokryła ziemię, a śnieg wciąż padał, tylko że już
 8     2, 13|             dnia, o samym zmierzchu, śnieg przestał padać, prószyło
 9     2, 13|            tam stary jeszcze do dnia śnieg przekopał, zaś kopczyk z
10     2, 13|        wyciągała gębulę, wąchała, to śnieg jęła zlizywać, aż ni stąd,
11     2, 13|       zleciały na rozgrzebany z dołu śnieg, a handlarze zaś szwargotali
12     2, 13|              kijem i szedł raźno, aż śnieg skrzypiał pod nogami, obejrzał
13     2, 13|             za brody powyciągam i na śnieg wyciepnę! - krzyknął i rzucił
14     2, 14|            zgasło i omroczało, jakby śnieg narastał i sposobił się
15     2, 14|         zaciągnęła zapaskę na głowę, śnieg skrzypiał pod nogami, na
16     2, 14|       zapadała miejscami w chrupiący śnieg aż po kolana, że trepy trzeba
17     2, 16|             tęskne ryki, a nawet ten śnieg jakby radośniej skrzypiał
18     2, 16|              izby, sienie, a nawet i śnieg przed progami świeżym igliwiem,
19     2, 16|              jego kochanie, co o ten śnieg z łońskiego roku, jakaś
20     2, 17|        poczerniało jakoś na świecie, śnieg chwilami prószył, a czasem
21     2, 17| gdzieniegdzie tryskrał promień jaki, śnieg prószył, opadał z wolna,
22     2, 17|            tam narodu, wolę po dniu, śnieg pada, ćma!... - tłumaczyła
23     2, 18|             było.~- Widzi mi się, że śnieg już nie sypie - powiedział
24     2, 18|          drogi, kurzył suchy, miałki śnieg, kieby kto pytle wytrzepywał
25     2, 18|        zmilkła nagle nasłuchując, bo śnieg zaskrzypiał na podwórzu,
26     2, 18|           mgnienie... znowu szedł... śnieg trzeszczał coraz bliżej...
27     2, 19|           rodnej ziemi, a niech jeno śnieg spadnie, ziemia się przesłoni,
28     2, 19|          leżące przed domem i padł w śnieg, rychło się jednak podniósł
29     2, 20|           bierz, żebyś jak ten młody śnieg była, sadzy się dowidzą!
30     2, 20|             gnały po niebie stadami, śnieg prószył chwilami.~Może w
31     2, 20|            dopiero późno w noc... na śnieg się ma, daleko, nie pospieszę...
32     2, 21|          wietrzny i wielce swarliwy, śnieg prószył drobny, suchy a
33     2, 21|        zabiegał z przodu, darł suchy śnieg pomieszany z piaskiem i
34     2, 21|             dębiny, ale ciężko było, śnieg leżał po kolana, to gurbił
35     2, 22|             zawołała.~- Słychać, jak śnieg skrzypi pod nogami!~- Jakby
36     2, 23|             Odwilga będzie.~- Juści, śnieg zamiękł.~Zające gdziesik
37     2, 23|            samej dróżce, zaskrzypiał śnieg i jakiś cień wysoki zamajaczył
38     2, 23|        młyńskie, a po długiej chwili śnieg znowu zaskrzypiał na dróżce:
39     2, 24|           jeszcze kieby na świtaniu, śnieg bowiem jął walić mokrymi
40     2, 24|        drzewem i wszelką spalenizną.~Śnieg padał bez przerwy i z wolna
41     2, 24|         prawie całkiem, prawda, że i śnieg walił bezustannie, a nawet
42     2, 24|         zrobiła ciemna i dość cicha, śnieg był przestał padać i brało
43     2, 24|             gdzieniegdzie z okien na śnieg przemiękły i lśniły się
44     2, 25|    sadzawkami w obejściach, a że zaś śnieg co dnia barzej topniał i
45     2, 25|          mżyć!... A z wieczora mokry śnieg tak jął walić, że może w
46     2, 25|        wyleciał w powietrze i padł w śnieg, pod nogi, iż ledwie go
47     3, 26|            dzień jakoś, w niedzielę, śnieg padał mokry i zrobiła się
48     3, 31|              przekrapiane, raz nawet śnieg pierzasty jął walić, że
49     3, 33|             się ostatni kwiat i kiej śnieg trząsł się na ziemię; kiej
50     3, 33|            akuratnie o nich co o ten śnieg łoński - swoje w tym mieli
51     4, 48|       wzdychów topniał w sobie kieby śnieg pod tym zwiesnowym słońcem.~