Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |     bezładnie porozrzucane ogromne białe chmury niby zwały śniegów,
 2     1, 2 |         jęczała cicho, bo ssały ją białe, młode prosięta.~Hanka nadbiegła
 3     1, 2 |            pociętą szramami, włosy białe jak mleko kosmykami opadały
 4     1, 2 |        czerwone pasiaste wełniaki, białe sukmany, to całe pęki motków
 5     1, 2 |          koliska, przez które niby białe chmurki przepływały z gęgotem
 6     1, 3 |      krwawe brzaski zórz, a gęste, białe mgły zwlekały się z wolna
 7     1, 5 |         wozem, z którego wyglądały białe szyje gąsiorów, cięgiem
 8     1, 5 |        jako to niebo po deszczu; a białe; a już najśliczniejsze te
 9     1, 5 |      kropel krwi nanizane, a perły białe, wielkie jak orzechy laskowe,
10     1, 5 |         była uradowana, że ino jej białe zęby połyskiwały w uśmiechu
11     1, 9 |           zamiatały po mogiłach, a białe ich pnie, niby w gzła śmiertelne
12     1, 11|       wiatr, kiej skrzydła, kapoty białe...~Krzykali ostro, podśpiewywali
13     1, 11|            jej modre oczy lśniły i białe zęby połyskiwały w zarumienionej
14     1, 12|      czerwone dzioby i chwiały się białe, powyciągane szyje.~- Wygoń,
15     2, 14|       występowały zarysy budynków, białe rozsrebrzone dachy, czerniały
16     2, 14|        rozlewała nad światem, niby białe cienie widm, niby stężałe
17     2, 15|       rzekł melancholijnie.~- To i białe wrony pono są, ino że nikto
18     2, 15|          jak wszyscy, że mu ino te białe zęby grały w czerwonych
19     2, 16|        przywalone śniegiem, leżały białe, roziskrzone, a głuche i
20     2, 16|        wystrojone i wielce urodne, białe na gębie, świergotliwe,
21     2, 16|          oczy raziło; kapoty mieli białe, kamizele czerwone wstęgi
22     2, 17|        oczami leciała we świat, na białe, śnieżne pola, do borów
23     2, 19|            gorącożółty w zielone a białe pasy, stanik zaś z modrego
24     2, 19|      wiewały górą kiej te skrzydła białe, wełniaki, wstążki, zapaski,
25     2, 21|     narastało, kieby te wielgachne białe wrzeciona furkoczące, tysiące
26     2, 24|           się weprze, że ledwie im białe grzbiety widać, powietrze
27     3, 26|           kościół wznosił wysokie, białe mury wśród drzew olbrzymich
28     3, 26|       przez wywarte okna powiewały białe firanki, a sama młynarzowa
29     3, 28|           milczeniu patrząc w jego białe boki i tłusty, obwisły brzuch,
30     3, 30|    zwiesiła głowę nad książką i na białe karty lała ciężkimi łzami,
31     3, 30|      niebie modrym rozwłóczyły się białe chmurki, kiej te nieprzeliczone
32     3, 31|         łęgach mgły jeszcze leżały białe kiej śniegi, jeno na wyższych
33     3, 32|          już jaskółki latały górą; białe, przezłocone chmury szły
34     3, 32|         mrowiły się żółte mlecze i białe stokrotki. Kajś rozwalały
35     3, 32|          łąk za młynem ruszały się białe opary, rozwłócząc kieby
36     3, 32|          czerwieniał wełniak, lebo białe kapoty mgliły się w zapadających,
37     3, 32| głębokościach; na moczarach leżały białe, grube kożuchy oparów, żaby
38     3, 33|          nimi i gęsiarki wypędzały białe, rozgęgane stada, to ktosik
39     3, 33|        wynosiły się z zieleni kiej białe chmury opylone zorzami;
40     3, 33|    modrzały ogromne; słodkie oczy, białe zęby grały w wiśniowych
41     3, 33|       straszne, mroczne wysokości. Białe i niskie mgły pokrywały
42     3, 35|     rozsłoneczniony, na te chmurki białe, co kiej gęsi błąkały się
43     3, 35|         rozeznać żółte pnie sosen, białe gzła brzózek i szare, wielgachne
44     3, 35|     rozpięte kapoty powiewały niby białe skrzydła; szli gwarnie,
45     3, 36|    kołowały z żałosnym kwileniem i białe mgły wpełzały od bagnisk.~
46     4, 38|          procesja opływała z wolna białe, rozpalone mury kościoła
47     4, 38|          ozwał, patrzeli jeno w te białe krychy na stole i głęboko
48     4, 42|         popłakiwała spozierając na białe ściany Lipiec, widne ze
49     4, 45|           świecić, szumiały zboża, białe chmury przepływały wysoko,
50     4, 48|     zaśmiała się, jaże zagrały jej białe zęby, szarpnęła konia i
51     4, 48|         wysoko kiecki błyskały jej białe podkolania, rozłożył bezradnie