Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |          od żłobów i spytał cicho, trwożnie:~- Józia, a gospodarz źli?...~-
 2     1, 8 |         matulu, baczym! - szeptali trwożnie, choć chłopy były pod powałę
 3     1, 9 |  zeschniętych.~Głuchy, przyciszony trwożnie szept pacierzy drgał w przyziemnej
 4     1, 9 |         cicho, szeptali lękliwie i trwożnie poglądali w dal omroczoną,
 5     1, 12|            dnia doczekać! - jęczał trwożnie i wybiegał oczyma przez
 6     2, 17|           na przełaj i jeszcze się trwożnie rozglądała, czy gdzie nie
 7     2, 17|    pewnikiem! - dogadywał Jędrzych trwożnie wyglądając na drogę.~- A
 8     2, 19|         nieprzytomnie, nasłuchiwał trwożnie, bo wciąż huczały mu we
 9     2, 20|            Jagusi też serce zabiło trwożnie i rumieńce powlekły twarz,
10     2, 22|         milkli naraz oglądając się trwożnie, nasłuchując, bo się wydawało,
11     2, 23|      obwisłymi gałęziami i prędko, trwożnie, niby spłoszone jelonki,
12     2, 23|            Późno już... - szepnęła trwożnie.~- Jeszcze daleko do północka,
13     2, 23|      zawiał, drzewa zakołysały się trwożnie, osypujące ich mokrym śniegiem;
14     2, 23|       szepnął gorąco.~Oglądali się trwożnie co chwila, przystając z
15     2, 25|           cięgiem - odparła Józka, trwożnie nasłuchując.~Jakoż i tak
16     2, 25|       każde słowo, rozglądając się trwożnie i nasłuchując czająco, nikto
17     2, 25|    nieprzyjacioły, a potem długo i trwożnie szemrały. Przymrozek wziął
18     2, 25|         topór nie chycił, dygotała trwożnie - a wszędy, na płachtach
19     3, 27|           wszystkich?... - zaczęła trwożnie.~- Pytał juści, kolejno
20     3, 27|           długo stojała pod ścianą trwożnie nasłuchując...~- We zbożu...
21     3, 28| nieustępliwa Jagustynka przymilkła trwożnie.~Jakże, cała wieś się jej
22     3, 28|           w cichości z pochylonymi trwożnie twarzami, że jeno jej biała
23     3, 28|    czyniono kiszki, a dzieci cosik trwożnie gaworzyły nad nieckami z
24     3, 30|         krze przyziemne tuliła się trwożnie w cieniach naw wyniosłych
25     3, 30|     szepnęła ciszej obzierając się trwożnie na Hankę, a Jagnę jakby
26     3, 31|   srokatemu ciołkowi.~Obejrzał się trwożnie i pchając jej za gors karmelki
27     3, 31|            na czym! - poszeptywały trwożnie.~Naraz rzucili się za sołtysem
28     3, 32|            może Antek!... - dodała trwożnie.~- Antek! - wyszeptała cichuśko,
29     3, 33|             Agata siedziała pobok, trwożnie poglądając.~- Ciężki macie
30     3, 33|           poszli? - przeżegnał się trwożnie.~- Taki człowiek jak i drugie.~-
31     3, 35|        niejeden westchnął ciężko i trwożnie zerkał na Podlesie...~-
32     3, 35|            cicha mamrotać.~Kobiety trwożnie wyglądały oknami, dzieci
33     3, 36|        ogień czy co? - zerwała się trwożnie.~- A to... to gospodarz
34     4, 37|     lamencie; aż ścichło z nagła i trwożnie, wiater ustał, wszystko
35     4, 37|      stodoły.~Milczała spozierając trwożnie na czarne wieko.~- Wdowaś
36     4, 37|       skłębił i cisnął spozierając trwożnie w ten dół żółtawy i pusty...~
37     4, 37|       kominem zapatrzeni w ogień i trwożnie nasłuchujący każdego szmeru.~
38     4, 39|     śmigały po kościele zbłąkane i trwożnie świegolące.~Kajś od stawu
39     4, 40|            otwartymi oczami, znowu trwożnie nasłuchiwała, gdyż przychodziły
40     4, 40|        gwarzyły nad nim cichuśko i trwożnie, gdyż wszystko jeszcze dokoła
41     4, 41|           ze szuwarów, przystanęła trwożnie, nie wiedząc zgoła, co począć,
42     4, 41|        dusze, że spozierali na się trwożnie, ukradkiem, rozbiegając
43     4, 43|          poddawała się lekom, jeno trwożnie rozpytując:~- A nie będzie
44     4, 43|            nagle rzucać na łóżku i trwożnie wołać:~- Odpędź je, bo me
45     4, 44|         którędy.~Przycichli jednak trwożnie, gdyż strażnicy zasiedli
46     4, 45|           chciał, zaś ona szepnęła trwożnie:~- Moja kruszyno, tylko
47     4, 46|            cosik zagadał z cicha i trwożnie zachrzęściły zboża, i kajś
48     4, 47|          się bez głosu jak cienie, trwożnie jeno spozierając na Jagatę...
49     4, 48|          pod ścianami.~Jasio jakoś trwożnie rozglądał się po mrocznej
50     4, 49|           się frasobliwie, oglądał trwożnie na drugich i potem jeszcze