Tom, Rozdzial

 1     1, 1 | opustoszałych i upajająca słodkość w powietrzu, przymglonym kurzawą słoneczną;
 2     1, 1 |        brzmiały w cichym, omroczonym powietrzu.~Sygnaturka na kościele
 3     1, 1 |             przenikliwy znaczył je w powietrzu.~- Ale szkoda, ta graniasta
 4     1, 2 |           Pies zlizywał krzepnącą na powietrzu krew, a potem skoczył na
 5     1, 8 |             aż wrzeciono turkotało w powietrzu, nawijała nić i szła dalej,
 6     1, 9 |        ciężko w martwyrn , ogłuchłym powietrzu, opadał na pola jękami,
 7     1, 9 |            proszalne dziadów łkały w powietrzu i opadały bez echa...~Przed
 8     2, 14|           oczów.~Mróz ją obwionął na powietrzu, że mocniej zaciągnęła zapaskę
 9     2, 14|             chałup, dymy czuć było w powietrzu, ludzie snuli się po drodze,
10     2, 14|      zmartwiałych - drżało w mroźnym powietrzu.~A Hanka stała wciąż, niepomna
11     2, 16|       radosny nastrój święta drgał w powietrzu, przenikał ludzi, nawet
12     2, 16|     dźwięczały w słuchliwym, mroźnym powietrzu kieby muzyka, śmiechy rozgłośne,
13     2, 16|           Ptaki pocichły i wisiały w powietrzu... rzeki stanęły... słońce
14     2, 16|             co ino żyło na ziemi i w powietrzu."~Dziwowali się wielce temu,
15     2, 16|            nóg rozlegał się w suchym powietrzu.~Kto był żyw, do kościoła
16     2, 23|         ledwie odczuty szmer drgał w powietrzu, płynął jakby od borów zatopionych
17     2, 25|              i pławiły się w czystym powietrzu; każden rad wystawał przed
18     2, 25|              świegotliwymi głosami w powietrzu ciepłym.~Wywierano na rozcież
19     2, 25|              sto pięści zamigotało w powietrzu i sto gardzieli zaryczało,
20     3, 26|            głosy dzwoniły w chłodnym powietrzu, gdzie zaś pod kamionkami
21     3, 27|              i jakoby wrzącym wiosną powietrzu prężyły się głosy śpiewów
22     3, 29|            przez wichurę wyłamane.~W powietrzu zaś było tak cicho, że drzewiny,
23     3, 29|             się w ciepłym i omglonym powietrzu. Pozdrawiali się na drogach,
24     3, 31|              ścianami w niebieskawym powietrzu, roztrzęsały się gwarliwe,
25     3, 31|              tym nagrzanym wilgotnym powietrzu.~Długo czekali, bo dopiero
26     3, 31|             szarozielonawym, mgławym powietrzu, niby pod wodą, jaże roiło
27     3, 32|              przejrzystym, pachnącym powietrzu.~Dzień się roztoczył słoneczny
28     3, 32|         wolna w cichym, przejrzystym powietrzu, spadając na trawy, na kępy
29     3, 32|            ledwie znaczne w modrawym powietrzu wstęgami sadów biało kwitnących.~
30     3, 33|           jaskółki śmigały w czystym powietrzu, boćki leciały z gniazd
31     3, 33|            sprzed stodoły, krążyły w powietrzu i spadały co trocha na czerwone
32     3, 34|             że w rozpalonym i suchym powietrzu liście mdlały powiędłe i
33     3, 34|              nad stawem w rozpalonym powietrzu, zaś w kościele zaraz po
34     3, 34|    skłębionym grzmotem w rozżarzonym powietrzu i ku blademu niebu do słońca
35     3, 34|        wywczasu na świeżym, chłodnym powietrzu, a raz po raz jakaś para,
36     3, 35|        rozmowami, śmiechy dzwoniły w powietrzu, szli całymi kupami, postając
37     3, 36|          niebo i zagrały brzaskami w powietrzu, rosy skapywały z drzew,
38     3, 36|              roztapiać w rozżarżonym powietrzu, trzęsącym się kieby ten
39     3, 36|           patrzyły z każdego kąta, w powietrzu się unosiły i świeciły jednako
40     3, 36|            dychania, ludzie spali na powietrzu, powierzając się z dufnością
41     4, 37|     trzepotliwie w cichym, nagrzanym powietrzu. Jakiś ptak wielgachny ważył
42     4, 37|           Sygnaturka zaświergotała w powietrzu kiej ten ptaszek.~- Za Twoją
43     4, 37|            się czubami w rozbielonym powietrzu niby pęki czarnych piór;
44     4, 37|            przechłodzonym, pachnącym powietrzu, zaś Gulbasiaki skrzykiwały
45     4, 37|             rozpłynęła się kajściś w powietrzu, że sroga cichość zwaliła
46     4, 37|              jako w tym zadeszczonym powietrzu i ze stron wszystkich biją
47     4, 38|          święto.~Jakoż i czuło się w powietrzu święty dzień odpustowy;
48     4, 45|              Upalna cichość leżała w powietrzu, a nikaj nie dojrzał człowieka
49     4, 49|        lubością w rzeźwym, pachnącym powietrzu.~Zaś w Lipcach wróciło wszystko
50     4, 49|             rozmigotanym i ślepiącym powietrzu, od świtu do późnego wieczora