Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |     ruszyli wszyscy do ucałowania rąk dobrodzieja kochanego.~-
 2     1, 2 |          poczęła z krzykiem z jej rąk, i bić skrzydłami, że puch
 3     1, 5 |     kulawych, niemych i zgoła bez rąk i nóg, tyla jak na odpuście
 4     1, 7 |          mogła i robota leciała z rąk, a ona zapatrzała się w
 5     1, 7 |             dobrzem liczył:.. - a rąk jej nie puszczał.~- Zapalę
 6     1, 11|          ale robota leciała jej z rąk, a ona stała długo, bezmyślnie
 7     1, 11|           butelka araku krążyła z rąk do rąk, a niejedną kolejką;
 8     1, 11|    butelka araku krążyła z rąk do rąk, a niejedną kolejką; jeszcze
 9     1, 11|          i kieliszki gęsto szły z rąk do rąk, i gorącość buchała
10     1, 11|     kieliszki gęsto szły z rąk do rąk, i gorącość buchała ze wszystkich,
11     2, 14| podwiniętymi rękami, czerwony jak rak, siedział przed ogniem i
12     2, 18|            że mu robota leciała z rąk z niecierpliwości, rzucił
13     2, 20|      zająć, bo wszystko leciało z rąk i strach cięgiem za nią
14     2, 20|          ujął, przypilnowywał i z rąk nie popuszczał. Całe dnie,
15     2, 21|         pomarnuje się z dziećmi i rąk nie opuści, a na politowanie
16     2, 22|           na łokieć wywalonym, do rąk zaś miał przywiązane kije,
17     2, 22|          do wiary, że wrzeciona z rąk leciały, a dusze się niesły
18     2, 22|      trudniejszą:~- "Bez nóg, bez rąk, bez głowy i brzucha,~A
19     2, 25|         na niego, a kilkadziesiąt rąk chwyciło go ze wszystkich
20     3, 26|        poranki, a z rozpostartych rąk świętych puszczała skowronki,
21     3, 26|       drodze: ciołek wyrwał się z rąk, skoczył na pole i podniósłszy
22     3, 27|            Rozczerwienił się kiej rak i potarł bolące miejsce,
23     3, 27|        otworzył oczy puszczając z rąk gromnicę, że się potrzaskała
24     3, 29|       jeno różnie, że więcej było rąk i z groszem skrzybot mniejszy,
25     3, 30|            druga wieś by stanęła, rąk nie zbraknie ni głodnych
26     3, 30|      Burka!~Żelazo przechodziło z rąk do rąk.~- Pręt, z jakiego
27     3, 30|      Żelazo przechodziło z rąk do rąk.~- Pręt, z jakiego zęby
28     3, 31|      stworzył, nagusieńkie i kiej rak czerwone, matce do rąk podała.~-
29     3, 31|       kiej rak czerwone, matce do rąk podała.~- Prawego chrześcijanina,
30     3, 31|           zawdy szło jakoś, boć i rąk pomocnych nie brakło.~Hanka,
31     3, 31|       gdyż bez konia to jak przez rąk, zwłaszcza teraz na zwiesnę
32     3, 32|         im papier, któren szedł z rąk do rąk, i chociaż żadna
33     3, 32|     papier, któren szedł z rąk do rąk, i chociaż żadna nie wymiarkowała
34     3, 32|      plątały i wszystko leciało z rąk. Jeno wzdychała żałośnie,
35     3, 33|        stoić?~Nastka wzięła jej z rąk zaczerniony papier i, przykucnąwszy
36     3, 33|       przekładała go zza gorsu do rąk i aż w róg chustki zawinęła.~
37     3, 35|      stara wyrwała się kobietom z rąk, skoczyła za komin do drąga
38     3, 36|         dnie piaszczystym i każdy rak, gmerzący się w prześwietlonych
39     4, 39|    przypadła mu nawet z bekiem do rąk, to ją przygarnął do piersi,
40     4, 41|          wspomnę, to mi wszyćko z rąk leci, że nawet żyć się odechciewa...~-
41     4, 41|    słuchać i wyrwawszy się z jego rąk szepnęła:~- Ani mi się śni
42     4, 42|        raz po raz cosik leciało z rąk z przeraźliwym brzękiem,
43     4, 42|             mruknął nie odrywając rąk od roboty.~Grzela poradził
44     4, 43|        rozdzierany i wyrwał się z rąk, skoczył do sieni w całe
45     4, 48|        wydzierając się z twardych rąk matczynych~- Usiądź spokojnie,
46     4, 48|      całunki i niby przygarnięcia rąk umiłowanych, oczy pokuszeń
47     4, 49|    starczyło choćby i na dziesięć rąk, a tu szło, kieby kto w
48     4, 49|       płomię grozy i śmierci.~Sto rąk wyciągnęło się po nią, sto
49     4, 49|        wyciągnęło się po nią, sto rąk głodnymi, chciwymi pazurami