Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |            mi bydlę!... - wykrzyknął wreszcie stary, obejrzawszy krowę. -
 2     1, 3 |        pacierzy, abo i z koronkę, aż wreszcie drzwi sądowe się otwarły
 3     1, 3 |               a usłyszy!~Zaczęło się wreszcie badanie.~- Jak się nazywacie?~-
 4     1, 3 |  Wykopaliście ta już, co? - zagadnął wreszcie.~- A juści. Obrodziły latoś
 5     1, 4 |            patrz pacierza...~Kończył wreszcie, ale już nie mógł wytrzymać,
 6     1, 4 |           ino krzepkiej! - zarządził wreszcie.~Jankiel w milczeniu nalewał
 7     1, 4 |              długo i miarkował, aż i wreszcie chyciło się go rozeznanie
 8     1, 5 |             znajomkami i dopchał się wreszcie na targowisko świńskie,
 9     1, 6 |        nijakiego końca.~Dowlekli się wreszcie do chałupy.~W izbie widno
10     1, 8 |          konie czekały na nią.~A gdy wreszcie pozostał sam, z Jagustynką
11     1, 10|      ogłupiałym wzrokiem patrzył, aż wreszcie zerwał się, wtulił ogon
12     2, 13|               to słomy podtykała, że wreszcie gałęzie się zajęły płomieniem
13     2, 13|           Przyjdą te Żydy? - spytała wreszcie.~- Powiedziały, że przyjdą.~
14     2, 13|                 Co chcecie? - spytał wreszcie starszy, siwy Żyd.~- Trzysta
15     2, 14|        nieśmiałych wzdychach spytała wreszcie:~- Znalazłeś jaką robotę?~-
16     2, 15|             Franka, ale podniósł się wreszcie, by iść go poszukać na dworze,
17     2, 17|           dzisiaj, nie...~Zmogła się wreszcie, ale czuła się tak zmordowaną,
18     2, 18|             ją zapalał. Poruszył się wreszcie i chciał jakieś pieniądze
19     2, 18|         Kubowego krzyża; odnalazł go wreszcie, stał pod samym parkanem,
20     2, 18| bezprzytomnym pocałunku.~Oderwał się wreszcie i chyłkiem wybiegł z obory.~
21     2, 18|         wybiegł z obory.~Zerwała się wreszcie, aby doń skoczyć, ale już
22     2, 21|           jeszcze nikłe.~Dorwali się wreszcie drogi i padli pod krzyżem,
23     2, 21|            wziąć brzemię na plecy, a wreszcie rzekł z cicha do niej tylko:~-
24     2, 22|             im ktosik na piszczałce, wreszcie drzwi się otwarły i przodem
25     2, 22|       Opatrzyła ich suto Kłębowa, że wreszcie się wynieśli, ale długo
26     2, 24|              być nie może! - szepnął wreszcie przystając. - Sprawied1iwie
27     2, 25|               gdy borowy opędził się wreszcie babom, ale srodze poturbowany
28     3, 26|            polu z Tomkiem?- zapytała wreszcie.~- To nic nie wiecie? A
29     3, 27|            zabrzęczały.~Obudziła się wreszcie Jagna. Jeno stary leżał
30     3, 28|           post przeciek! - ozwał się wreszcie odganiając psa i dysząc
31     3, 28|            ci fortelnica! - szepnęła wreszcie przez zęby.~- Rano, po cichuśku,
32     3, 28|         dobrze po ścianach i ustąpił wreszcie klnąc siarczyście.~Popatrzyli
33     3, 28|           oczyma, a cosik medytując, wreszcie pogładził dziecińskie głowiny,
34     3, 33|          wziena, psiakrew! - buchnął wreszcie i zabrawszy porządki ciesielskie,
35     3, 35|             wszelkich.~Podniesła się wreszcie i ocierając łzy powiedziała
36     3, 35|              ostatkami sił i zmożona wreszcie przez srogie boleście padła
37     3, 36|                 pora... - zamamrotał wreszcie, stając na podłodze.~Wyjrzał
38     3, 36|    Gospodarzu! Gospodarzu!~Dosłyszał wreszcie, że rozglądając się wołał
39     4, 37|        koszulę.~- Pomarli! - jęknęła wreszcie wtapiając w niego zestrachane,
40     4, 38|              wściekłe...~Przejechali wreszcie ginąc na topolowej, że jeno
41     4, 38|            kiej to słońce. Przysiadł wreszcie pobok matki, a małe siostry
42     4, 38|         kładę, mamusiu.~Rozeszli się wreszcie.~Jaguś widziała, jak w sąsiedniej
43     4, 39|             dosłyszawszy jej głos...~Wreszcie zabrała się do roboty i
44     4, 41|              się iść wykąpać - rzekł wreszcie i poszedł w dół rzeki, niby
45     4, 41|           Kajże tak późno? - zapytał wreszcie Antek.~- Po służbie! Dzieło
46     4, 44|            Grzelowych stronników, aż wreszcie zgniewany Grzela zawołał:~-
47     4, 48|         zawodzenia.~Jasio, strudzony wreszcie deliberacjami, zawrócił
48     4, 49|  oczymgnienie zrobili z nim to samo, wreszcie Mateusz chciał ich powstrzymać