Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |       dziwnej tęskności... to nie mogąc sobie poradzić, otworzyła
 2     1, 7 |        był trzeci... mruczała nie mogąc utrafić.~- Ale, siedzita
 3     1, 12|            Urznęliby? - pytał nie mogąc pojąć.~- W kolanie. Nie
 4     2, 16|           tak płakali społem, nie mogąc się utulić, aż wypowiedzieli
 5     2, 17|          się czuła.~A często, nie mogąc się oprzeć, zasłuchiwała
 6     2, 17|   potrącała go wełniakiem, aż nie mogąc już wytrzymać, a upatrzywszy
 7     2, 20|          wrzała wciąż odemstą nie mogąc uciec spod tych jego przenikliwych,
 8     2, 21|           go musiała, sama ledwie mogąc się utrzymać na nogach.~
 9     2, 21|       dygocząc z utrudzenia i nie mogąc jeszcze myśli pozbierać,
10     2, 23|           przepadał, że oczy, nie mogąc się uchwycić niczego, zsuwały
11     2, 24|        przeto kieby po omacku nie mogąc w żaden sposób znaleźć wyjścia
12     2, 25|    przyszła niecoś do siebie, nie mogąc jeszcze wyrozumieć wszystkiego,
13     3, 26|       powlekła się ogłuszona, nie mogąc jeszcze uwierzyć w słyszane,
14     3, 28|   wieprzek! - wybuchnął naraz nie mogąc już powstrzymać złości.~-
15     3, 28|  rozsrożonymi ślepiami, słowa nie mogąc wykrztusić. Ale ona się
16     3, 28|         się z chałupy, że już nie mogąc wstrzymać, zaglądała do
17     3, 28|           aż wodę piła, długo nie mogąc się opamiętać po tym wzburzeniu.~-
18     3, 28|          na izbie, ruchać się nie mogąc z przerażenia, wargi jej
19     3, 28|     przeplatanych powiadań, a nie mogąc z nich wiele wymiarkować,
20     3, 28|          Zdumiała się wielce, nie mogąc wymiarkować, w czym się
21     3, 29|   rozczapierzonymi skrzydłami nie mogąc się uporać z pędem, dały
22     3, 29|         Wpadła do izby, słowa nie mogąc przemówić a jąkając się
23     3, 30|         jak długi pod ścianę, nie mogąc powstać, bo go wciąż popychały.~-
24     3, 30|         że nie nasz! - rzekła nie mogąc rozpoznać.- Ale pokaż swojego
25     3, 31|        zaś kusztykał Jambroży nie mogąc nadążyć.~Ale nim próg przestąpili,
26     3, 31|     kątach, psa nawet kopnął, nie mogąc się uspokoić.~Po skończeniu
27     3, 33|      klęczało przed ołtarzem, nie mogąc nadążyć za księdzem, bo
28     3, 33|         robiła gardłem, słowa nie mogąc wydobyć.~Nastka cosik zeźlona
29     3, 33|         czepiała! - gruchnęła nie mogąc już wytrzymać.~- Urzędnik
30     3, 34|           gałęzią odganiał, a nie mogąc poredzić puszczał na nich
31     3, 35|        trząsł się cały, słowa nie mogąc wykrztusić ni wiedząc, co
32     3, 36|           czekającą.~Mateusz, nie mogąc się dogadać z Jagusią, mrukliwą
33     4, 37|          pośrodku kiej wryta, nie mogąc wykrztusić ani słowa.~Właśnie
34     4, 37| wychodziła z izby i powracała nie mogąc oderwać oczów od trupa,
35     4, 37|     słodkim trzepotem.~Hanka, nie mogąc sobie nikaj naleźć miejsca,
36     4, 37|         się ku drzwiom, Józka nie mogąc już wstrzymać, krzyknęła:~-
37     4, 38|          że popamiętasz. ~Ale nie mogąc się ognać zbereźnikom, które
38     4, 39|        Magda się też wyniesła nie mogąc się z nią dogadać, nawet
39     4, 40|         takim dygotem, że już nie mogąc zapanować nad strachem porwała
40     4, 40|     Marysi, ale kto? - ważyła nie mogąc rozpoznać, gdyż cień przepadł
41     4, 40|       zabrała się do Pietrka, nie mogąc ścierpieć, iż się wałęsa
42     4, 41|          Zapłakała rzewliwie, nie mogąc wykrztusić tego słowa podzięki.~-
43     4, 41|     cięgiem jedno w kółko, że nie mogąc niczego przewąchać podniósł
44     4, 43|  spominkom o nim, że Mateusz, nie mogąc się dogadać, zawrócił z
45     4, 43|       trzęsła się ze złości i nie mogąc się uspokoić, skoro się
46     4, 44|           nawzajem.~Naczelnik nie mogąc się doczekać cichości, zakrzyczał
47     4, 45|          i tak je skropił, że nie mogąc już ruchać przemiękłymi
48     4, 47|     Mateusz jakoś poweselał i nie mogąc się już powstrzymać zatrącał