Tom, Rozdzial

   1     1, 1 |             nie żałują, że se człowiek kiej jaka gospodyni paraduje...~
   2     1, 1 |             zażywać.~- Juści, kartofle kiej kocie łby i dużo pod krzami.~-
   3     1, 1 |               Jagusię, bo jakże, Jagna kiej pani jaka, kiej i druga
   4     1, 1 |           jakże, Jagna kiej pani jaka, kiej i druga dziedziczka, ino
   5     1, 1 | błogosławieństwo Boże być nad narodem, kiej takie we wsi siedzą...~-
   6     1, 1 |                siedzą...~- A drzewiej, kiej jeszcze krowy pasałam tatusiowe,
   7     1, 1 |                  cieka się on za Jagną kiej ten pies.:.~- Laboga...
   8     1, 1 |             urodę ma, to ma; wypasiona kiej jałowica, biała na gębie,
   9     1, 1 |               nie ma, to wszystko leci kiej przez sito.~- A bo to Hanka
  10     1, 1 |            Ścierwy, wyrychtowałyby go, kiej moje mnie. Dałyby mu wycugi
  11     1, 2 |             innego... trza było zaraz, kiej zachorzała... ale te baby
  12     1, 2 |              jak trza radzić, to w bek kiej owce. - Splunął pogardliwie,
  13     1, 2 |               was, ścierwy, pokręciło, kiej tak pilnujecie! - rzucił
  14     1, 2 |              cicho Hanka.~- A bo ty co kiej widzisz! - krzyknął z wściekłością.-
  15     1, 2 |                są nasze, w tabeli stoi kiej wół a one cięgiem wyganiają
  16     1, 2 |                pod drzewami.~- Śpią se kiej dziedzic, a ty, parobku,
  17     1, 2 |              trza zesuć na klepisko.~- Kiej ociec mówili, żebyś na klepisku
  18     1, 2 |               ino się już nie bojaj!~- Kiej tak... to naści tego ptaka! -
  19     1, 2 |          Bociek, Jezu, a dyć się rucha kiej żywy! - zawołała zdumiona,
  20     1, 2 |           nakręcę, to już se spaceruje kiej dziedzic po obiedzie - o... -
  21     1, 2 |           odkrzyknęła.~- Chodzi ino.~- Kiej dojem krowy.~- Pilnuj tu,
  22     1, 2 |              kiele wszystkiego obiegaj kiej ten pies... a do nikogój
  23     1, 2 |               upadek... a wszystkie to kiej te wilki za owcą... a ino
  24     1, 2 |           dziesiąty rok idzie... Hanka kiej ta ćma łazi, a choru je
  25     1, 2 |                 Żono, jeść, bom głodny kiej wilk - jak się macie, Macieju;
  26     1, 2 |          pokończone, a tu człowiek sam kiej ten palec.~- U wdowca to
  27     1, 2 |               ten palec.~- U wdowca to kiej między wilkami owca - powiedział
  28     1, 2 |             między chałupami, to bucha kiej z pieca.~- Ale, widzisz
  29     1, 2 |               biała na gębie, a urodna kiej jałowica.~- Jagna - powtórzył
  30     1, 2 |                myślał - a duża jucha i kiej malowana. - A krowa najlepsza
  31     1, 3 |                jucha, wybiera se pchły kiej baba na wesele !~A że robotny
  32     1, 3 |            świniaś. Utytlesz się zawdy kiej maciora - pogadywał wciąż
  33     1, 3 |          wydrzeć.~- Hale, te swynie to kiej człowiek niektóry, aby ino
  34     1, 3 |           świszczał, a chłopak wił się kiej piskorz i wrzeszczał:~-
  35     1, 3 |            syna.~- Zmogłem się wczoraj kiej bydlę, to muszę się wywczasować.~-
  36     1, 3 |                po śmierci nieboszczki, kiej kłyźnić się zaczęły o gronta,
  37     1, 3 |           chciał poczekać...~- To niby kiej zamrę! Poczekaj, jucho,
  38     1, 3 |                  Ale, podzieliłby, się kiej wilk z owcą.~- Magdzie będzie
  39     1, 3 |             cicha gałązkami i pomilkły kiej te kumy, co na Podniesienie
  40     1, 3 |                i rzucał łbem niby koń, kiej go giez ukąsi, bo płowe
  41     1, 3 |                się prześwietnego sądu, kiej mój ano nie dosłyszy na
  42     1, 3 |             przykład, szczeka bele co, kiej ten pies, że ino chycić
  43     1, 3 |                sędzia.~- Stulta pyski, kiej sąd mówi, bo waju wyciepnę
  44     1, 3 |                 Prawdę?... Samą czystą kiej szkło prawdę rzeknę, rzetelnie
  45     1, 3 |              rzeknę, rzetelnie powiem, kiej na spowiedzi, kiej gospodarz
  46     1, 3 |             powiem, kiej na spowiedzi, kiej gospodarz do gospodarzy,
  47     1, 3 |               gospodarz do gospodarzy, kiej swój do swojaków, bom gospodarz
  48     1, 3 |            długie... a ślepie świeciły kiej u źbika abo zgoła u złego...
  49     1, 3 |             Juści, że prawda, bo łoni, kiej Sikora przechodził tam nocą,
  50     1, 3 |          zległa... Prosiak fort za mną kiej pies, to se idzi obok, to
  51     1, 3 |             mną, ja na kamionki, a ona kiej mi się nie rzuci pod kulasy -
  52     1, 3 |            rzuci pod kulasy - rymnąłem kiej długi. Opętana czy co?...
  53     1, 3 |           Ledwiem się pozbierał, a ona kiej nie zadrze ogona i w skok
  54     1, 3 |          krwawicą, że chodziły obżarte kiej te dziedzice.~- Hale, świnia
  55     1, 3 |                nikt nie wypomina, a ty kiej ten pies...~- Wara ci od
  56     1, 3 |                ono; o, ten ci sarn nos kiej kartofel, te same bure ślepie
  57     1, 3 |           powiedział:~- To ci pannica, kiej ten pies odarty ze skóry!~-
  58     1, 3 |           pasionki...~- Lenieje ci ona kiej krowa na zwiesnę.~- A urodna!
  59     1, 3 |                Już i tak psy uciekają, kiej Jewusia bez wieś idzie!...~-
  60     1, 3 |            idzie!...~- A gębusię ci ma kiej pomyjami wymalowaną...~-
  61     1, 3 |               tela, posłuch u narodu - kiej wy na ten przykład, a do
  62     1, 3 |          stodółkę dostawił, i konie ma kiej te hamany!...~- Juści, ino
  63     1, 3 |           wiada, co mu z tego ostanie, kiej się urząd skończy...~- Myślicie...~-
  64     1, 3 |             sprzeciwią...~- La zapisu! Kiej te świnie! Za tę morgę to
  65     1, 3 |              wszystkie się żrą ze sobą kiej psy.~- Bo głupie, nie baczą,
  66     1, 3 |            obmiądlone garście.~- Suchy kiej pieprz, jaże się łamie... -
  67     1, 3 |           stała w oczach...~- Dzieucha kiej łania... W sam raz - rozmyślał.~
  68     1, 4 |               ochfiarowanie to zjadłeś kiej ulęgałkę, co?~Powiedział
  69     1, 4 |               gził się cięgiem będzie, kiej ten cielak głupi. - Poniesiecie
  70     1, 4 |               abo i te, co ze świecami kiej kłonice trzymali straż przy
  71     1, 4 |        najdonośniej.~- Beczycie, Kuba, kiej ta koza żydowska! - szepnął
  72     1, 4 |             zajrzeć do koni.~- Całkiem kiej na tym obrazie! - zawołał
  73     1, 4 |        poważnie i w milczeniu, dopiero kiej zasycili pierwszy głód,
  74     1, 4 |       urągliwie Boryna.~- Takutka sama kiej księża - powiedział ostro
  75     1, 4 |             ździebeł.~- Idzie... gęste kiej szczotka... - mruknął i
  76     1, 4 |               ale ojcowe lepsze, idzie kiej bór! - mówiła~Hanka patrząc
  77     1, 4 |             Basy buczały jako ten bąk, kiej się wedrze do izby ze dworu
  78     1, 4 |              nuż wykrzykiwać~- Tańcują kiej muchy w smole! Jewka, a
  79     1, 4 |              krajach! - odrzucił.~- To kiej tak dobrze, czemuż to kowal
  80     1, 4 |                wesoło:~- Krzepki jucha kiej koń, zdałby mi się taki
  81     1, 5 |               co mamy na sucho radzić, kiej Żydy jakie - zarządził stary
  82     1, 5 |              pchać między najpierwsze, kiej wszyscy wiedzą, ktoś jest?~-
  83     1, 5 |                  złoto, nie źrebica... kiej ten dzieciak posłuszna...
  84     1, 5 |              bruzdy.~O dużym już dniu, kiej się tak przetarło na niebie,
  85     1, 5 |         powiadają, zawżdy milej duszy, kiej ją wóz ruszy - odrzekł sadowiąc
  86     1, 5 |            pasała. Rozbuchała się ino, kiej jałowica na koniczynie -
  87     1, 5 |               wrzawa huczała niby bór, kiej morze się kolebała, biła
  88     1, 5 |           kiełbas czerwonych i grubych kiej liny, wały żółtego sadła,
  89     1, 5 |                handryczą i ciskają się kiej głupie.~Gdzieniegdzie zaś
  90     1, 5 |      potargować można.~- A targuj się, kiej ci pyska nie szkoda. - I
  91     1, 5 |            papieru na stole.~- Hale... kiej zdrowy chłopak.~- Nic nie
  92     1, 5 |                  Takusińką ma ci głowę kiej moja...~- Piękny z ciebie
  93     1, 5 |            przy obrębku; złociste całe kiej ta święta monstrancja; a
  94     1, 5 |               mieniące, co się lśkniły kiej woda pod zachodzącym słońcem,
  95     1, 5 |               niby.~- Co mi ta z tego, kiej nie moje! - rzuciła ostro
  96     1, 5 |                dadzą ten kąt abo jeść, kiej sie u nich nie przelewa...
  97     1, 5 |              poczekaj ze czterdzieści, kiej zamrę.~- Już i ludzie mi
  98     1, 5 |            mieli do się na wątpiach.~- Kiej na pogrzebie pijeta! - ozwał
  99     1, 5 |               i drobny deszcz jął siać kiej przez gęste sito. To i rozjeżdżali
 100     1, 6 |              miętki jesteś w grzbiecie kiej kobieta po rodach - szepnęła
 101     1, 6 |         stojącą na stole.~- Mają lampę kiej u dobrodzieja albo i we
 102     1, 6 |                 ciągnął Szymek.~- Żyją kiej dziedzice... Takim to dobrze...
 103     1, 6 |                ile mrukliwy był o tyle kiej się rozgadał, to już bez
 104     1, 6 |            jedne.~- Nie dziwota, Jagna kiej malowana. Dobrodziej powiedział,
 105     1, 6 |                ma młodych?~- Staryście kiej świat, a pstro wam jeszcze
 106     1, 6 |             oczy gwiezdne świeciły się kiej spokojne wody w wiośniane
 107     1, 7 |             dzień wlókł się tak wolno, kiej ten dziadek po błocie, tak
 108     1, 7 |            całować...~Zatrzepotała się kiej ptak, ale nie jej moc wyrwać
 109     1, 7 |           zmiękła i leciała przez ręce kiej woda, ale puścił ją, bo
 110     1, 7 |                wrzasnęła.~- Krzyczycie kiej wrona, że wieś cała usłyszy!...~-
 111     1, 7 |               żeś się Jagny przyczepił kiej rzep psiego ogona, że i
 112     1, 7 |             wyrwać takiemu smokowi?... kiej ją tak ozebrało, że... a
 113     1, 7 |               oczy ci się zaczerwienią kiej królikowi i jak to pójdziesz
 114     1, 7 |              Hanka, jak to zwyczajnie, kiej ta ćma łaziła abo mruk.~-
 115     1, 7 |       szatkownicę.~- Ba, zestroiły się kiej na wesele! - ozwała się
 116     1, 7 |             nad głowę, a byłby rychtyk kiej te świątki na obrazach.
 117     1, 7 |              przódzi...~- Takie konie, kiej te hamany!~- Ze stajni wyprowadziły.
 118     1, 7 |              kolegami wypraktykuje, że kiej go puszczą to jeszcze lepszy
 119     1, 7 |      powiedział:~- Łakome na okowitkę, kiej kot na mleko, ino się prosić
 120     1, 7 |                   W owy czas daleki...~Kiej Pan Jezus jeszcze po ziemi
 121     1, 7 |            Jeno Pan Jezus wszedł, a tu kiej Zły borem nie zatrzęsie,
 122     1, 7 |               Zły borem nie zatrzęsie, kiej nie zacznie wyć, kiej nie
 123     1, 7 |       zatrzęsie, kiej nie zacznie wyć, kiej nie pocznie łamać chojarów
 124     1, 7 |            wtulił między nogi, zawył i kiej ogłupiały pognał w cały
 125     1, 7 |            sumie i patrzy, aż tu naród kiej to zboże pod wiatrem, to
 126     1, 7 |              Ale już Go naród poznał i kiej nie rymnie przed Nim na
 127     1, 7 |            rymnie przed Nim na kolana, kiej nie rykną płaczem i kiej
 128     1, 7 |               kiej nie rykną płaczem i kiej nie zaczną skomleć...~-
 129     1, 7 |               A to Ci wierne będziemy, kiej ten pies... pijanice my,
 130     1, 7 |              taki czujny, taki wierny, kiej parobek najlepszy.~I poszli
 131     1, 7 |               dał Pana naszego, nie...~Kiej przyszedł czas, że Żydy
 132     1, 7 |                 a ty nie uredzisz...~I kiej umęczonego powiesili na
 133     1, 7 |               wył...~...drugiego dnia, kiej wszystkie ludzie poodchodzili,
 134     1, 7 |              wył... wył... wył...~...a kiej już trzeci dzień nadszedł...
 135     1, 7 |             głupi i chodzisz usmarkany kiej Żydziak.~- Jak temu psu
 136     1, 7 |        parobków.~- Głupiś... bacz ino, kiej niesiesz ojcowe ćwiartki
 137     1, 8 |                dopiero nadymała! I tak kiej ten paw chodzi a głowy zadziera.~-
 138     1, 8 |         przesiaduje, a chytra na grosz kiej ten Żyd.~- Nie powiedaj
 139     1, 8 |                 a zmierzchu wyczekiwał kiej zmiłowania...~Sto razy chciało
 140     1, 8 |      Czarownica jucha, wierci ślepiami kiej świderkiem - myślał.~A Jagustynka
 141     1, 8 |                 napij! Chłopa ci raimy kiej dąb, panią se będziesz i
 142     1, 8 |            zatrzymał.~- I ciele beczy, kiej je od maci odsadzają...
 143     1, 8 |            jakoś żałośliwie na sercu , kiej na pochowku...~- I nie dziwota,
 144     1, 8 |             zbrakło, a i tam pan młody kiej na wąglikach wyczekuje.~-
 145     1, 8 |                 ale słuchali się matki kiej wyrostki, bo ich żelazną
 146     1, 8 |                szynkwasem kolebała się kiej kwiat złoty.~Boryna się
 147     1, 8 |      Łukaszowych?~- Dobra i psu mucha, kiej głodny - my ta niegłodne.
 148     1, 9 |               siwiały się mętne kałuże kiej te oczy zapłakane...~Nadszedł
 149     1, 9 |                tęgom nabił i gruchnęło kiej z harmaty...~- Toście zaraz
 150     1, 9 |            strzeliłem, bo okrutny był, kiej wół... to myślę... nie uredzę...
 151     1, 9 |            obaczysz, co ci zrobię...~- Kiej przykazujecie, to i nie
 152     1, 9 |                jak! Pięć roków miałem, kiej mę Kozłowa przywieźli, to
 153     1, 9 |               garści ściskał - dopiero kiej go dopchnęli do stołu, wprost
 154     1, 9 |               i młynarzowa w kapeluszu kiej dziedziczka, i kowalowie,
 155     1, 9 |              tłukły się o nagie drzewa kiej te ptaki oślepłe i jakby
 156     1, 9 |            dworze... Dobrze baczę... i kiej wszystkie szły... wzieni
 157     1, 9 |                juści, że sterany byłem kiej ten pies... kulas mi przestrzelili,
 158     1, 10|             jak wziąć trzeba, ale nie, kiej co dać komu...~Ale Antkowi
 159     1, 10|               Bele czego nie powiadaj, kiej wójt do cię mówi! krzyknął
 160     1, 10|         wyłożyć !...~- Co tu wykładać, kiej zapis zrobił!~- I złością
 161     1, 10|                radę dałem... a ten?... Kiej taki głupi, to niech idzie
 162     1, 10|          chciał z tobą podzielić... że kiej do brata przyszedłem z dobrym
 163     1, 10|            odpowiadać, jako te indory, kiej je kto podrażni... a tak
 164     1, 10|                przenieście na zwiesnę, kiej wam u tej suki tak źle...~-
 165     1, 10|                  na żebry wygania... a kiej mocy nie mam, do ciebiem
 166     1, 10|              opatrzył; gęba mu spuchła kiej garnek - dodał i wyniósł
 167     1, 10|               ich, gdzie chcą!~- Hale, kiej Kubie cosik jest, leży na
 168     1, 10|           zaciętością i zęby szczękały kiej we febrze... ale ni jednego
 169     1, 11|             ino, Jaguś! A teraz ostanę kiej ten palec sama jedna!...~-
 170     1, 11|                może?... Niech szczeka, kiej taki, niech szczeka!...~
 171     1, 11|               jakie chodzą - wolno im, kiej głupie, a tyś gospodarska
 172     1, 11|               chłopaki młode, dorodne, kiej sosny śmigłe, w pasie cienkie,
 173     1, 11|               i rozpuszczone na wiatr, kiej skrzydła, kapoty białe...~
 174     1, 11|               niby ten kierz kwietny i kiej słońce ciągnąca wszystkich
 175     1, 11|               któryś.~- Cicho, trzeba, kiej urzędowa osoba powiada...~-
 176     1, 11|            dobiera.~- A bo też spaśna, kiej ta lepa!~Stary kręci się
 177     1, 11|           Maciej za to ślepiami świeci kiej żbik!~- Kiej to próchno,
 178     1, 11|           ślepiami świeci kiej żbik!~- Kiej to próchno, moiściewy, kiej
 179     1, 11|            Kiej to próchno, moiściewy, kiej próchno!~- Będzie on jeszcze
 180     1, 11|             się jak brat przed bratem, kiej ten krześcijan prawy przed
 181     1, 11|                  A pociecha ino w tym, kiej somsiad z somsiadem się
 182     1, 11|         przytrafić się przytrafi - czy kiej gadzina spyszcze w sadzie,
 183     1, 11|               prawda, i dmucha w duszę kiej w to zarzewie przygasłe,
 184     1, 11|             Juści, kto tam wymiarkuje, kiej Jezus rzeknie: "Do tela
 185     1, 11|       człowieku."~- Tak to, tak! Górą, kiej to błyskanie, lecą boskie
 186     1, 11|               i klekotał tak zmyślnie, kiej bociek prawdziwy, aż Józia,
 187     1, 11|          pieniądz na talerz, a za nim, kiej ten grad brzękliwy, posypały
 188     1, 11|           godzi się wypocząć jesienią, kiej w polu obrobił. A kiej masz,
 189     1, 11|                 kiej w polu obrobił. A kiej masz, człowieku, brogi pełne
 190     1, 11|             Hej!~...Owe mazury, długie kiej miedze, rozłożyste jako
 191     1, 11|             szło i ochota do łbów biła kiej gorzałka... to znowu śpiewały
 192     1, 11|          ciągliwą, żałosną i płakaniem kiej rosą osnutą; tą nutą naszą,
 193     1, 12|        chałupie.~- Przyjmowali suto?~- Kiej we dworze jakim. Mięso całymi
 194     1, 12|      obrządzaniu gospodarstwa.~Dopiero kiej coś niecoś zepchnęła roboty,
 195     1, 12|                wygoń! Swarzą się juchy kiej te baby ! ~Juści, że wnet
 196     1, 12|                   mruknął urągliwie.~- Kiej boli!... A dyć nie szarpcie!
 197     1, 12|               śruciny siedzą pod skórą kiej mak... z daleka do cię wygarnął?
 198     1, 12|             już na polu byłem... a ten kiej nie rypnie do mnie...~-
 199     1, 12|                w pacierz po zachodzie, kiej zmroczało i świat się zaciągał
 200     1, 12|          przejmował do żywego.~Dopiero kiej nawrócili w Borynowe opłotki,
 201     1, 12|               właśnie na przenosinach, kiej Jaguś już gospodynią weszła
 202     1, 12|               zgub i lustra nie pokaż, kiej się tak bystro rwiesz.~-
 203     1, 12|               z "młodych".~- Pan młody kiej ściana, a młoducha niby
 204     1, 12|         Gospodyni moja kochana! A dyć, kiej ta dworska pani, tak se
 205     1, 12|           przywieźć, póki przytomny!~- Kiej ksiądz pojechał na wieczór
 206     1, 12|               także.~- Jeszcze by nie, kiej na takim weselu są, u takiego
 207     2, 13|             głodny, że nie wiada było, kiej przeprze a skoczy i lutymi
 208     2, 13|              zasię skowyczały w polach kiej to stado zgłodniałych wilków;
 209     2, 13|          zasnąć nie było można, jakże, kiej szły takie ryki, trzaski,
 210     2, 13|               się do wnętrza z kwikiem kiej ta świnia uprzykrzona, a
 211     2, 13|             topoli, że padły w poprzek kiej te trupy srodze pomordowane
 212     2, 13|       łuszczyło, a ino na odwieczerzu, kiej wichura nieco folgowała,
 213     2, 13|                 tak równo, tak słodko, kiej te wiśniowe okwiaty w noc
 214     2, 13|             ludzkie latały w tej bieli kiej osłable motyle, a mylnie,
 215     2, 13|             pierwsze i co? - Hanka?... Kiej się bojała gęby ozewrzeć,
 216     2, 13|               miał! Jakże tu i mówić , kiej duszę przeżerała nienawiść,
 217     2, 13|            duszę przeżerała nienawiść, kiej za każdym wspominkiem serce
 218     2, 13|               czysta krzywda go piekła kiej ogień i rosła wciąż, rozrastała
 219     2, 13|              był ze świata, omijali go kiej zapowietrzonego, nikt nie
 220     2, 13|              ustępywał nikomu z drogi! Kiej na udry, to na udry! Ale
 221     2, 13|               i przeżuwał te wspominki kiej oset kolący a gorzki.~Dzień
 222     2, 13|          nawozem! A niski pułap wisiał kiej to stare sito podarte, że
 223     2, 13|                 Ciężej mu, bo nie taki kiej drugie, ciężej - myślała
 224     2, 13|            jednak. Jak tu i rzec było, kiej na nią nie zważa, jakby
 225     2, 13|                ten nic, czasem burknie kiej pies zły abo i spojrzy,
 226     2, 13|              Abo to dba o co?... Bo to kiej przyhołubi, popieści, dobrością
 227     2, 13|                sól by było, na okrasę, kiej już i tej kapki mleka zbraknie!~
 228     2, 13|                wysuwały się ze śniegu, kiej te palce chorością poskręcane.
 229     2, 13|           Antkom zrobiło się w sercach kiej na pogrzebie, aże się odwracali
 230     2, 13|               się Boga, ludzie...krowa kiej obora, sama skóra warta
 231     2, 13|             politunku i tego patrzenia kiej na parszywego psa!... We
 232     2, 13|             podrywając sankowe pudełko kiej piórkiem, a stary jeszcze
 233     2, 13|                 skrzyły się w śniegach kiej te lnowe kwiatki, na drodze
 234     2, 14|              cicha do się krzekorzyły, kiej te kurczątka zestraszone,
 235     2, 14|          drzwiami.~-...To świń pilnuj, kiej się za gospodynię masz,
 236     2, 14|       przeszkadza, wielka pani, a sama kiej w chlewie siedzi. ..~- Tobie
 237     2, 14|               stary się ino przymila i kiej koło dzieciątka zabiega....~
 238     2, 14|             tężał i dudnił pod trepami kiej klepisko, mróz brał z miejsca
 239     2, 14|               wyjechać gotowa. Dopiero kiej się zabierała do wyjścia
 240     2, 14|              półkach cały rząd bochnów kiej koła, a inszego dobra toby
 241     2, 14|              wypruła la niego, nic to, kiej serca la mnie nie ma. Cóż
 242     2, 14|              płakać będzie i wyrzekać, kiej wszystko na jej głowie,
 243     2, 14|               chałupach i czeka roboty kiej zmiłowania. Mało tu w samej
 244     2, 14|         przysunęła się nieco bliżej.~- Kiej śpik mię odszedł.~Leżał
 245     2, 15|                przemarzło i kruszy się kiej szkło, nic byście siekierą
 246     2, 15|          bijatyk.~- Sielny las! Drzewa kiej świece!~- Ale sękate juchy,
 247     2, 15|               w co lubi, a powiedziesz kiej tego pieska na postroneczku,
 248     2, 15|          przewodzi jemu, Borynie - ale kiej brzuch błądzi - koszula
 249     2, 15|              Te, drzyki zapowietrzone, kiej się wyzwolita na hyclów !~
 250     2, 15|            baczyli, a on za każdą razą kiej posłyszał, wrzał złością,
 251     2, 15|                Nawet pies mnie mierzi, kiej po próżnicy szczeka.~- Za
 252     2, 15|                a Mateusz jest od tego, kiej ten piesek, co strzeże chudoby,
 253     2, 15|         patrzała, ale na gębie gładka, kiej bochen, którego myszy bez
 254     2, 15|                słowo, a ona dwudziestu kiej grochowinami trzęsie...
 255     2, 15|             ino ozorem zamiata. Mówisz kiej do człowieka, a ta ni wyrozumie,
 256     2, 15|               miał długawą, suchą, nos kiej ten dziób jastrzębi, jeno
 257     2, 15|               ani człek się spodzieje, kiej pęknie powłoka i wody luną...
 258     2, 15|               aż cztery żerdki trzasły kiej słomki, a Mateusz niby kloc
 259     2, 15|          zwyczajna! Ale nie, ino wziąć kiej tego szczeniaka za uszy
 260     2, 16|            jeno że blade było, ostygłe kiej ta Hostia w monstrancji
 261     2, 16|              różne, gospodarstwo, że i kiej to miała o nim pomyśleć!
 262     2, 16|            choćby przed całym światem, kiej nie masz rozumu, a mnie
 263     2, 16|              zniewalała do jadła, cóż, kiej nie mogła, siedziała cicho,
 264     2, 16|               średniaki same, a pękate kiej wory, prędkie jednak, wyszczekane,
 265     2, 16|              dopiero przed drugą mszą, kiej już naród skruszał nieco
 266     2, 17|                 a dzieci całym stadem, kiej te źrebaki na paśniku, baraszkowały
 267     2, 17|             zdrowa była to orali w nią kiej w te dwa woły, sama jedna
 268     2, 17|                   Rozpytaj się na wsi, kiej mnie nie wierzysz, każdy
 269     2, 17|             zawołał:~- Ludzie kochane, kiej nie miarkuję, z czym przychodzicie?~-
 270     2, 17|            kościele...~- Jutro... Cóż, kiej koniecznie muszę jutro jechać
 271     2, 18|        niecierpliwiej nasłuchiwał, cóż kiej żaden głos ludzki nie dochodził
 272     2, 18|             brzękadła!~- Sam jechał?~- Kiej takie zakurki, żem ino konie
 273     2, 18|            pogrzeję, to zapamiętasz.~- Kiej prawdę mówię... tak wieje,
 274     2, 18|             ogiery przyjechał. Cuganty kiej hamany, kare całkiem, w
 275     2, 18|          pasach to łyśnią się od złota kiej te obrazy w kościele! A
 276     2, 18|                była, jeszcze jesienią, kiej mój chorzał na brzuch, przywiezłam
 277     2, 18|   gdzieniegdzie i wprost na ścianie.~- Kiej to nie malowane, ino wystrzyżone
 278     2, 18|              uczył i strzylać uczył, i kiej rodzony ociec opiekę trzymał
 279     2, 18|                że ci dał dziesiątkę.~- Kiej przykazujecie, to i pary
 280     2, 18|         nieletko, nie...~- Myślałaś to kiej o mnie, Jaguś, myślałaś?...~-
 281     2, 18|                  Mogłam to nie myśleć, kiej mi cięgiem do głowy przychodzisz,
 282     2, 18|                  ledwie wykrztusiła.~- Kiej łysula nie wypiła jeszcze,
 283     2, 18|             coś pilnego zrobić... cóż, kiej nie mogła sobie niczegój
 284     2, 18|                rozjarzone błyszczą się kiej w chorobie. Jakieś głuche,
 285     2, 18|               naród powie o porębie.~- Kiej nic a nic o las nie pytał.~-
 286     2, 18|               o las nie pytał.~- Hale, kiej taki cię wywiedzie niby
 287     2, 18|              bo ciepał się po chałupie kiej ten pies wściekły, o bele
 288     2, 18|        przeżuwał ino w sobie tę obrazę kiej pokrzywy, powstrzymywał
 289     2, 18|      komorników we wsi siedzi i roboty kiej zmiłowania wygląda! Wiecie
 290     2, 19|             też podobnie wykręcili się kiej piskorze, bo stali ino o
 291     2, 19|            takim chłopem jak ja rzucić kiej snopem, no, no...~- Boś
 292     2, 19|                    Trudno wołu wodzić, kiej nie chce sam chodzić; zazdrość
 293     2, 19|             wolna za język.~- Mogę to, kiej kochanie gorsze choroby,
 294     2, 19|                Znalazłaby się i druga: kiej ożenkiem nie można, dostać
 295     2, 19|                 za węgłami się czai, a kiej kiecka zachrzęści, drygają
 296     2, 19|                 do psów się im godzić, kiej taki dobry wiatr czują!~-
 297     2, 19|                portek i guzik świecący kiej ze złota!~Jeden chłopak
 298     2, 19|            złota!~Jeden chłopak śmigły kiej ta kopica, a i drugiemu
 299     2, 19|           gdzie indziej.~Co tu począć, kiej oba się zarówno widzą staremu,
 300     2, 19|              Od rana do nocy robię, to kiej to mam czas na karczmę?~-
 301     2, 19|            czytywał, to jął naucznie i kiej z książki prawić, że gwałtu
 302     2, 19|              była i Weronka Płoszkówna kiej georginia rumiana i w sobie
 303     2, 19|             dorosły, gibki i z gębusią kiej ten cukier słodką, były
 304     2, 19|            Przystroiła się też dzisiaj kiej na jakie wesele; wełniak
 305     2, 19|            temu, bo jakże, mogłaby to, kiej kręcił nią, ponosił, przyciskał,
 306     2, 19|              zaś przegwizdywał i wabił kiej ten kos na zwiesnę, a taką
 307     2, 19|           kobieta! Kapoty wiewały górą kiej te skrzydła białe, wełniaki,
 308     2, 19|          obcasami najgłośniej, zawijał kiej wichura, przypadał do ziemi,
 309     2, 19|           bardziej, puszył się i hukał kiej ten wicher, nim uderzy!
 310     2, 19|               mu z drogi, bo blady był kiej ściana i oczami dziko świecił.~-
 311     2, 19|               za nimi, roztrącił ciżbę kiej snopki i wybiegł z karczmy,
 312     2, 19|             rozsrożone, bijące w niego kiej nożem, że cofał się bezwiednie,
 313     2, 20|              Rozdział 8~U Borynów było kiej w grobie po tym święcie -
 314     2, 20|      szczekanie!~- Prawda was sparzyła kiej pokrzywa, żeście się tak
 315     2, 20|         powiedział, dobrze! Teraz ano, kiej się z łóżka podnieść nie
 316     2, 20|               nią chodził, bo i jakże, kiej stary wciąż leżał, postękiwał,
 317     2, 20|              łaski się starał, a ostro kiej na dziewkę krzyczał za nieporządki
 318     2, 20|            przędła dnie całe, chodziła kiej błędna albo do matki uciekała
 319     2, 20|               się prześmiewano ze mnie kiej z kukły jakiej, zapamiętajcie
 320     2, 20|          pokorą starego ujmowała. Cóż? kiej Jagna nie mogła się upokorzyć,
 321     2, 20|               pies cię ukrzywdza, a ty kiej ten baranek cierpisz! Nie
 322     2, 20|             też nie ustąpiła w niczym! Kiej chce wojny, to niech ma
 323     2, 20|               jej szeptała - odstaw go kiej tego ciołka od krowy, nie
 324     2, 20|            naprzeciw, a łasić się będą kiej pieski! Do krzepkich należy
 325     2, 20|             organiściaków, przybranych kiej do mszy, wszedł do izby,
 326     2, 20|                 od której szły zapachy kiej z trybularza, jak potem
 327     2, 20|                w chałupie i myszy łowi kiej kot.~- No, wiecie, jeszcze
 328     2, 20|              zbytnio nie czuł, chodził kiej ogłupiały z zapuchłymi od
 329     2, 20|            zanosił...~O zmierzchu zaś, kiej ksiądz już ze wsi powrócił,
 330     2, 20|               w kościach przewierca... kiej pomyślę, że mogłoby się
 331     2, 20|                 że mu ino oczy gorzały kiej w chorobie. Że zaś nikogo
 332     2, 20|     obłaskawisz se na wiosnę drugiego, kiej ci żal za boćkami!~- A nie
 333     2, 20|               i sprzęgnę się z wami.~- Kiej tak, zajrzyjcie jutro po
 334     2, 20|                udawać, z nimi trzymać, kiej i tak swojego nie daruje
 335     2, 20|                że mnie wywiedły w pole kiej ciołaka, głupie!~Wrócił
 336     2, 20|              jutro bieżyć do Kłębów?~- Kiej nie bronicie, to z Józką
 337     2, 20|           daleko, nie pospieszę... ale kiej się napierasz, idź, nie
 338     2, 21|          prószył drobny, suchy a ostry kiej kasza ledwie przetarta w
 339     2, 21|             przypiecku, wolał, ale cóż kiej ona, biedaczka, szła, śmiałby
 340     2, 21|         kamratami, o dom nie stojał, a kiej ten pies zwleczony chyłkiem
 341     2, 21|           ostawały nieco i szły wolno, kiej te czerwone kłęby ledwie
 342     2, 21|             śniegu, głowami od wiatru, kiej to stado kuropatew, i rajcowały
 343     2, 21|               mocarną, że widziały się kiej te wielgachne słupy z opleśniałej
 344     2, 21|            parł ku borowi, odbijał się kiej od ściany, przewalał wznak
 345     2, 21|              topolowej, przy krzyżu.~- Kiej całkiem nie baczę tej dróżki.~
 346     2, 21|           zapłacę! - skowyczała dziko, kiej te topole nagie, rozkrzyczane,
 347     2, 21|               w niej złoście i bladły, kiej te kwiaty na mrozie, bo
 348     2, 21|                rozpacznie targając się kiej te ptaki poplątane we wnykach,
 349     2, 21|                w sobie porwanymi słowy kiej ten ptaszek marznący, któren
 350     2, 21|               być kwaśno, niech będzie kiej ocet. Ale powiadam wam,
 351     2, 21|               Przyjdę. Bóg wam zapłać, kiej przykazujecie, to przyjdę...~
 352     2, 21|              zaraz jutro, staw mu się, kiej przyzywa, bieżyj... bacz
 353     2, 21|                chmury i przewalały się kiej wody, od borów dalekich
 354     2, 22|             Mateusza matka, skrzywiona kiej po occie, z obwiązaną gębą,
 355     2, 22|               tej zaś Sikorzyna, chuda kiej mietła, turkot baba i w
 356     2, 22|                niej wtoczyła się gruba kiej beczka Płoszkowa, czerwona
 357     2, 22|             wsunęła się cicho, czająco kiej ten koczur, Balcerkowa,
 358     2, 22|        strzegli się jej przyjacielstwa kiej ognia. Przyszła jeszcze,
 359     2, 22|              co rzec, bo podobne sobie kiej te gąski w stadzie, że nie
 360     2, 22|                lampą wiszącą u pułapu, kiej te krze na szerokiej grzędzie,
 361     2, 22|                zapadał, przygarbił się kiej staruch i strzechami płotów
 362     2, 22|               przewodzić.~- I ustępują kiej przed czym poczciwym.~-
 363     2, 22|      wymiarkuje, kiedy prawdę powie, a kiej scygani !~- Wszystko jest
 364     2, 22|          powiadać!...~- Nie drzyj się, kiej cię nikt nie zaczepia -
 365     2, 22|           pochwalił Boga, zapiał potem kiej kokot, zabeczał jak baran,
 366     2, 22|      Przewrotny, nie poznaliście to?~- Kiej pod tym łbem kożuszanym
 367     2, 22|           nieco, że usiadł w pośrodku, kiej ten stary, siwy dąb na polanie,
 368     2, 22|                o krajach, gdzie ludzie kiej drzewa, gdzie mocarze, co
 369     2, 22|             wyczekał na porę sposobną, kiej gospodarz razu jednego schylił
 370     2, 22|   sprawiedliwie. Dopiero w parę roków, kiej wdowa się dorobiła nowego
 371     2, 22|                I zaraz tej samej nocy, kiej w chałupie chrzciny sprawiali,
 372     2, 22|              sam wzdychał, sam płakał, kiej i drudzy płakali...~A czasem
 373     2, 22|         wilgotne blaski oczów świeciły kiej rosa, drżały westchnienia
 374     2, 22|            niej i stawało przed oczami kiej żywe, że mogła wszystko
 375     2, 22|          dobrze widziała za oknem, łeb kiej ceber i ślepie czerwone!~-
 376     2, 22|                 las swój miał, chałupę kiej dwór i młynek nad strugą..
 377     2, 22|       stworzenia.~Przewodził gromadzie kiej ojciec, opiekował się biednymi,
 378     2, 22|            zmarnowany, z kosturem jeno kiej dziad...~Pomodlił się gorąco
 379     2, 22|               niebo.~Siedział na progu kiej zmartwiały, a na odwieczerzu,
 380     2, 22|                 nawet zły nie poradzi, kiej nad kim zawiśnie ręka Bożego
 381     2, 22|                Co tu rzec w taką porę, kiej się dusza człowiekowa rozpręży
 382     2, 23|                się nie doczekam...~- A kiej wszedłem, to udałaś, że
 383     2, 23|            krzycz... cicho, Jaguś...~- Kiej muszę... wścieknę się abo
 384     2, 23|                  Nie wyszło i Zdrowaś, kiej się znowu pokazał wlekąc
 385     2, 23|                zaś przygięty, straszny kiej trup, czatował z widłami
 386     2, 23|               widłami dookoła brogu że kiej zły widział się w krwawym
 387     2, 24|             wsi jakoby w tym mrowisku, kiej w nim jaki niecnota kijaszkiem
 388     2, 24|         sterczały z pogorzeli, opalone kiej głownie, na chlewach zaś
 389     2, 24|               ze wsi wyświecić ożogiem kiej czarownicę! - rzekła w głos
 390     2, 24|                Sybir go, kijami zatłuc kiej psa wściekłego, bo nie dość
 391     2, 24|                 i jął się kolebać, bić kiej fala o płoty, przeć ku wrótniom
 392     2, 24|              dzika wrzawa biła od nich kiej bełkot wód wzburzonych,
 393     2, 24|                bełkot wód wzburzonych, kiej ten głos gniewu powszechnego,
 394     2, 24|        przebierał się z gromady, która kiej ta woda rozlewała się po
 395     2, 24|               ale i stara była dzisiaj kiej osa, kąśliwa i nieprzystępna
 396     2, 24|                ozorami, nowiny krążyły kiej wrony z komina do komina,
 397     2, 24|                zieleniły się od pluchy kiej pleśnią obrosłe, woda stała
 398     2, 24|              że szmaty wisiały na niej kiej na kołku.~Powstała znowu
 399     2, 24|            twardo:~Tak się teraz czuję kiej wdowa, to juści, że już
 400     2, 24|          drogach i rowach świeciły się kiej lustra, oszroniałe zaś drzewa
 401     2, 24|                modłów i płakań, co się kiej te krwawe perły rozsuwały
 402     2, 24|       dzieuszysko całując ją po rękach kiej tę matkę rodzoną.~Stary
 403     2, 24|               widzę, po proszonym...~- Kiej zeszłam na dziadówkę, to
 404     2, 24|              będę ni dzieciom nie dam, kiej ty o to nie stoisz!~- Odnieś
 405     2, 24|           cięgiem się po wsi wałęsały, kiej wilki, upatrując, co by
 406     2, 24|            mrowił się naród i warkotał kiej rzeka kołysząc się ku wielkiemu
 407     2, 24|             słowa jego padały na głowy kiej kamienie i jako rozpalone
 408     2, 24|              piersiach, wszystkie oczy kiej ten grad piorunowy padły
 409     2, 24|               odsuwające się mimo woli kiej od zapowietrzonego, a ksiądz
 410     2, 24|              mu wciąż brzmiał w uszach kiej dzwon tak bił ciężko, że
 411     2, 25|             rowach, a drogi lśniły się kiej te potoki bystre, zatapiała
 412     2, 25|             Juści, koszula nie rządzi, kiej brzuch błądzi.~A narodu
 413     2, 25|             zwiesną, w niezdrowy czas, kiej wapory smrodliwe biją z
 414     2, 25|               najpierwej spadła ospica kiej ten jastrząb na gąsięta
 415     2, 25|                z wrzaskiem po drogach, kiej te źrebaki wypuszczone na
 416     2, 25|           jarzyły się ostrą białością, kiej te płótna rozciągnięte do
 417     2, 25|                piały po płotach, a psy kiej oszalałe szczekały po drogach
 418     2, 25|            niepowstrzymanie, narastały kiej te wody płynące z morza
 419     2, 25|            zrobił jeszcze gorszy niźli kiej indziej, bo chociaż jeno
 420     2, 25|           nigdy do tela, łazili po wsi kiej spętani poglądając żałośnie
 421     2, 25|             teraz by, w połowie marca, kiej ziemia odmarza i drzewa
 422     2, 25|                wielce, złością bowiem, kiej te dymy gryzące, osnuwały
 423     2, 25|          kopców. Ruszajże się prędzej, kiej mówię! - krzyknął.~Jagna
 424     2, 25|               a tak napędzał do roboty kiej tego zwałkonionego konia
 425     2, 25|              miała począć ze sobą? co? Kiej nie poredziła żyć jak drugie
 426     2, 25|              bojaźni jako ten ptaszek, kiej go chłopaki przychwycą i
 427     2, 25|             serca krzewił się zjadliwy kiej trutka żal do niego, iż
 428     2, 25|             się jej dzikim i strasznym kiej ten zbój z lasów; jakże,
 429     2, 25|          wymówką.~- Mogłeś nie czekać, kiej ci było gdzie indziej potrza
 430     2, 25|              Gorzałka jedzie od ciebie kiej z kufy! - szepnęła odchylając
 431     2, 25|                  Jagna, nie drażnij!~- Kiej ci się nie podoba - nie
 432     2, 25|              na mnie cięgiem huru-buru kiej na tego Łyska...~- Baczysz
 433     2, 25|              chłodli do siebie i stali kiej te zimne słupy, że jeno
 434     2, 25|                bo nie wychodzę do cię, kiej jeno chcesz... - odparła
 435     2, 25|          pięście. - Prawdę powiedam! A kiej do tego przyszło, to mi
 436     2, 25|          wypomniał i wygnał z kościoła kiej zbója, za ciebie! Za cóż
 437     2, 25|               wieś cała mnie odstąpiła kiej parszywego, za ciebie! Wycierzpiałem
 438     2, 25|            mierzi że mną, wywijasz się kiej ten piskorz, cyganisz, uciekasz,
 439     2, 25|        patrzysz na mnie jak wszystkie, kiej na tego mordownika i najgorszego!
 440     2, 25|                parobki za tobą ganiały kiej te psy na zwiesnę, ty!... -
 441     2, 25|                to ją oderwał od siebie kiej pijawkę, rzucił na ziemię
 442     2, 25|           rozlała się po wsi, buchnęła kiej pożar ogarniając wszystkie
 443     2, 25|              przytajone drgały w mroku kiej ten brzęk pszczelny.~Czas
 444     2, 25|               ciskali się zapamiętale, kiej te pieski w sieniach przywarte,
 445     2, 25|           krzywdzili, jak ino mogli.~- Kiej takie głupie barany jezdeśta,
 446     2, 25|                  Ciasno jest wszystkim kiej w tej sieci, bo dwory wszędzie,
 447     2, 25|         wszędzie, ze wszystkich stron, kiej te ściany ściskają wieś
 448     2, 25|          tłukły się w mrokach o siebie kiej nieprzyjacioły, a potem
 449     2, 25|                stojały w osędzieliznie kiej w pajęczynach, drogi chrupały
 450     2, 25|           pełno było zamarzłych kałuży kiej tego szkła potrzaskanego,
 451     2, 25|              więc cierzpliwie a cicho, kiej ten bór zbity w gęstwę i
 452     2, 25|         nieruchomieli, że widzieli się kiej te_ snopy, ustawione wpodle
 453     2, 25|             odwrócił.~Maciej blady był kiej ściana i surowy, że aż mróz
 454     2, 25|                ale oczy jarzyły mu się kiej wilkowi, szedł wyprostowany,
 455     2, 25|              darły się drugie.~Dopiero kiej przycichło, pochylił się,
 456     2, 25|                my, sieroty, poczniemy, kiej nikt na ;wiecie o nas nie
 457     2, 25|                 to cepy, a tu i owdzie kiej błyskawica zamigotała kosa,
 458     2, 25|             drobne, suche, ale zajadłe kiej osy.~A czwarte szły Gołębie
 459     2, 25|                nieustępliwe i rozrosłe kiej dęby.~A piąte Sikory, krępe
 460     2, 25|              posępni, kwardzi a groźni kiej ta chmura gradowa, co to
 461     2, 25|              jakieś chwiało i z nagła, kiej ten ptak zdradnie pochwycony
 462     2, 25|           brodami siwych mchów obrosłe kiej te starce, których pioruny
 463     2, 25|           zawzięcie wżerając się w bór kiej te wilki, gdy stada dopadną,
 464     2, 25|                batami, a rządca, chłop kiej tur, bił pierwszy i krzyczał:~-
 465     2, 25|             gdzie popadło; za nim zaś, kiej ten bór wichurą gniewu przejęty,
 466     2, 25|            stron i wyrwało z konia, że kiej ten kierz, ryjem podważony,
 467     2, 25|         wydzierał się z kupy i uciekał kiej oszalały, ale nawracał wnet
 468     2, 25|            Rzepczaki hurmą a milczkiem kiej te złe psy rzucili się pomagać,
 469     2, 25|              nad sobą i rzucił na ziem kiej ten snopek wymłócony, aż
 470     2, 25|                z nim - jako te kundle, kiej psa owczarskiego opadną,
 471     2, 25|                zwarli się i pomieszali kiej te liście, każden swojego
 472     2, 25|                dworskich, że rozgorzał kiej ta żagiew na wietrze, to
 473     2, 25|               się wpół, opletli barami kiej niedźwiedzie i nuż się przepierać
 474     2, 25|                na ziemię, tarzając się kiej dwa psy i tłukąc o ziemię,
 475     2, 25|            mógł dychać, ręce mu latały kiej w febrze, zadygotał cały,
 476     2, 25|           podniósł ręce do góry i padł kiej kloc na ziemię...~Antek
 477     2, 25|               Zabili go! Zabili! - wył kiej ta suka, gdy jej dzieci
 478     2, 25|               Antek porwał go w pazury kiej ten wilk wściekły, zdusił
 479     2, 25|               pozlepianym włosem, siny kiej trup, okropny jakiś a tak
 480     2, 25|                i darł się wniebogłosy, kiej go przenosili, Kobus zaś
 481     3, 26|           mącie nieprzejrzanym.~Niebo, kiej ta płachta modrawa przejęta
 482     3, 26|                 Ostatnie gwiazdy gasły kiej oczy śpiączką morzone.~Na
 483     3, 26|               lustrami albo strumienia kiej długachne, orosiałe przędze
 484     3, 26|              weselnej światłości.~Mgły kiej wonne dymy z trybularzów
 485     3, 26|              wielkie, gorejące, ciepłe kiej to święte oko miłosierdzia
 486     3, 26|            pieszczący, słodki a ciepły kiej matczyne całunki, i to przytajone
 487     3, 26|     zaświegotała na lipieckim kościele kiej ten ptaszek zwołujący na
 488     3, 26|             sierotą...~Mogła to mówić! kiej łzy jako ten deszcz rzęsisty
 489     3, 26|          ogromnym stawem modrzącym się kiej lustro spod białawej a leciuchnej
 490     3, 26|         wyrzynały się szare i utytłane kiej ścierki ugory; to płachty
 491     3, 26|              siwiały wody i wlekły się kiej to szkliwo roztopione; za
 492     3, 26|               przemiękłych łyśniły się kiej piskorze, czajki białobrzuszne
 493     3, 26|              Musi być, że groch sieje, kiej tak wcześnie... Dominikowej
 494     3, 26|         sielnie się ruszyło!... Prawda kiej wędrowała we świat orał
 495     3, 26|       wielkanocnym spisie do Woli idą, kiej z tylachnymi koszykami...
 496     3, 26|            chałupy, ale miała to siły, kiej ją tak rozebrała radość,
 497     3, 26|        rozłożyć tej pościeli. Miała to kiej swoją izbę albo i łóżko?
 498     3, 26|              stada gęsiąt żółciuchnych kiej z wosku, które przygarniała.~
 499     3, 26|             drogi stąd rozchodziły się kiej ręce ogarniające cały staw.~
 500     3, 26|                a szara była i niewidna kiej te płoty albo ta ziemia,