Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |          no no... - I poszedł do swojej roboty.~A Witek siadł pod
 2     1, 5 |   przystanęły nieco dla potrzeby swojej...~- Mówili, że i młynarzów
 3     1, 5 |        workach;~która z płótnami swojej roboty i wełniakami; która
 4     1, 7 |        Kużden ma prawo dochodzić swojej krzywdy.~- Złapać takiego
 5     1, 7 |         by... Pan ci Jezus był w swojej świętej osobie...~Ale i
 6     1, 10|     dzieciom nie wolno dochodzić swojej krzywdy! Laboga, takie urządzenie
 7     1, 10|    krowami, a gdy wrócił do izby swojej, już tam czekali nań wszyscy...
 8     2, 15|    przywieźli do młyna i czekali swojej kolei. Jeszcze by wydziwiali
 9     2, 15|     widział !~- Nie mieliście to swojej kobiety, co?~- Miałem, miałem!... -
10     2, 16|       roków we świecie był, mowy swojej nie słyszał, to i nie dziwota!...~
11     2, 17|         poczuła się po dawnemu w swojej izbie, na starych śmieciach,
12     2, 20|        kobieta młoda, zdrowa też swojej uciechy potrzebuje! Nie
13     2, 20|   myślała często, wielce rada ze swojej roboty, że zaś zimą nie
14     2, 21|        karczmie przesiaduje, ale swojej krzywdy nie daruję, nie,
15     2, 22|          że mu pozwolili jeszcze swojej ziemie, i spiesznie ruszył
16     2, 24|           kużden znowu wrócił do swojej koleiny, pochylił głowę
17     2, 24|       dusze w udręce grzeszności swojej, rozpłakały się żalami wszystkie
18     3, 26|      długiej i ciężkiej zimie do swojej wsi rodzonej wracała, to
19     3, 26|         się to mogło stać we wsi swojej, w chałupie, na łóżku zasłanym
20     3, 28|          drugą stronę, do dawnej swojej izby, stary ledwie był widny
21     3, 28|              Nie mogliście to po swojej stronie szlachtować! Izbę
22     3, 28|  kościoła, przenieść wszystko do swojej komory i będzie po krzyku!
23     3, 28|         by wtedy zabrać mięso do swojej komory i spenetrować zarazem
24     3, 29|   zapraszając na odpocznienie do swojej izdebki, gdzie już dosyć
25     3, 30|     zwieśnie, jaką Pan w dobroci swojej czyni co rok człowiekowi
26     3, 30|          sprawiedliwe po prawice swojej sadzać w chwale wiekuistej!
27     3, 30|            Sameś to wystroił? ze swojej głowy? ~Dziw ją rozpierał.~-
28     3, 30|          któren pierwej dopadnie swojej chałupy, że ino migały przez
29     3, 32|        ano skakał po zagonach na swojej bułance za jakimiś ludźmi,
30     3, 33|         ten mig skoczył na pomoc swojej.~Zwarli się kiej psy w nierozplątaną
31     3, 33|   Jagusia! - ledwie jęknął.~- Do swojej żołnierki wróć se z jamorami...
32     3, 33| szczerego serca namawiam, nie la swojej wygody. Jeno przed nikim
33     3, 34|         nieśpieszno mu będzie do swojej.~- Psiachmać, la Jagny każden
34     3, 35|         z Podlesia.~Karczmarz ze swojej strony też nie żałował namów,
35     3, 35|       chciałaby cię odciągnąć do swojej Marysi.~- To tam raki zimują!
36     3, 36|     kosie.~Jagna wywarła okna po swojej stronie i na świat wyjrzała.~-
37     3, 36|         ile co każda dosyć miała swojej roboty.~I już się nie ruszyła
38     4, 37|   smutnie.~Jagusia tłukła się po swojej izbie kiej ten ptak po klatce
39     4, 38|           polom, niebu jasnemu i swojej duszy weselnej.~A na trzeciego -
40     4, 39|          tylam przecierpiała, że swojej krzywdy nie daruję, pókim
41     4, 39|    westchnął jeno, zawracając ku swojej chałupie, ale jakoś pokrótce
42     4, 39|      bronicie, pokrzywdzonej czy swojej kochanicy?~Sypnął koniom
43     4, 41|         mu się na oczach w całej swojej cudności.~- Cheba takiej
44     4, 42|         na kominie i poleciał do swojej roboty.~Szymek jeszcze wybielał
45     4, 43|   tęsknic, jakoby naprzeciw doli swojej i nieopowiedzianemu szczęściu.~
46     4, 46|        Odejdź, Grzela! Hanka, do swojej roboty! Uciekaj, Michał,
47     4, 47|        czekali jednak cierpliwie swojej kolei, boć każden chciał