Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |          mówiła Anna wysypując swój kosz na kupę żółcącą się
 2     1, 3 |        wyprzęgniętymi końmi.~I swój wasąg tam umieścił, źrebicę
 3     1, 3 |  gospodarz do gospodarzy, kiej swój do swojaków, bom gospodarz
 4     1, 3 |       udała?...Honor przeciech swój miał i pomyślenie - ale
 5     1, 3 | dobrego słowa...~- Miała i ona swój rozum. Urzędnikiem być zawżdy
 6     1, 5 |      to i sam pomogę. Rozum wy swój macie, to miarkujecie, z
 7     1, 6 |     Jagna skończyła dopiero co swój zagon, zmęczona była srodze,
 8     1, 8 |  kochany! Ja na prześpiegi, na swój rodzony gront przychodzę!
 9     1, 9 |      hen na drogę, a każden na swój sposób się wydzierał, a
10     1, 9 |       Magdaleną... Ociec gront swój mieli, ale służyli we dworze
11     1, 10|       na wesele. Pójdą! Juści, swój do swego, bogacz do bogacza
12     1, 10|      znowu kochanie i wznosiła swój łeb kolczasty tęskność bolesna,
13     1, 10|       jak to wolność smakuje i swój chleb odpowiedział stary.~
14     1, 12|  odpocząć z utrudzenia, utulić swój płacz sierocy we wrzawie
15     2, 17|       przyzwoleństwo nie będę, swój rozum też mam i swoją wolę...
16     2, 17|   Borynów nie doszło.~- Trafił swój na swego, zbój na zbója,
17     2, 19|       nasienie, przecież rozum swój masz...~Przepili raz i drugi
18     2, 20|  waszych nauk i przypowiastek, swój rozum też mam! - rozgniewał
19     2, 20|   poradzi. Kto ma rozum, to se swój sposób wynajdzie, a nie
20     2, 22|       całe włóki obsiewał, las swój miał, chałupę kiej dwór
21     2, 22|      oganiać.~Przychodzi przed swój dom, przeciera oczy, żegna
22     2, 25|        dworowi się wysługują i swój mają interes w przeszkadzaniu.~
23     2, 25|         zamęt, kotłowanina, że swój swojego ledwie rozpoznał,
24     3, 27|         ktosik to penetruje, a swój, że psy nie chcą docierać.~
25     3, 28|      przekąśliwie. ~- Wszystko swój koniec ma! - szepnęła ponuro
26     3, 31| przejdzie.~- Nie, Hanuś, rozum swój mam i prawdę rzekłem, jako
27     3, 31|      coraz większym strachem o swój dobytek.~Zaś Balcerkowa
28     3, 32|       już parob ma, to i rozum swój powinien mieć, bych wiedzieć,
29     3, 32|  posłucha, na złość się ożeni, swój gront odbierze i na swoim
30     3, 33|    tego kieliszka.~Każden miał swój frasunek, a kajże się to
31     3, 33|        oderznął i przeniósł na swój grunt, że kiej rozcięte
32     3, 33|     właśnie mąż jej zapowiadał swój powrót na żniwa, razem z
33     3, 33|    Powinowata przeciech, grosz swój ma na pochowek i długo wama
34     3, 33|  sielnie ambitny, skryty, a we swój rozum i bogactwa dufający,
35     3, 34|         co ino było, dokładało swój wtór serdeczny, nabrzmiały
36     3, 34|    gdyż Grzela zaczął wykładać swój sposób, który był taki:
37     3, 34|           co?... Czy to ja nie swój?... Przecież jak wam będzie
38     4, 38|    Płoszkowa niesąc pobok niej swój brzuch spaśny i tłustą,
39     4, 38|   wygram.~- Hale, każda liszka swój ogon chwali. A taką nutę
40     4, 39|  drzwiami, abym mu chocia trep swój pokazała! To on me niewolił!
41     4, 41|           Nie cudzy, ale i nie swój! Nie w głowie mi takie rzeczy...~-
42     4, 41|       Ale po co ci gadać, masz swój rozum, to się jego posłuchaj.~
43     4, 42|     lube głosy.~- Bo mu lepszy swój trep niźli buciary, co na
44     4, 44|            Każde stworzenie ma swój głos, a jeno nam przykazują
45     4, 45|      Czy to on nie dziedzic na swój powiat?~Antek jął rozpytywać,
46     4, 46|   ziandary.~Płoszkowa wtoczyła swój spaśny kałdun w opłotki